Basket League: Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις και η μεγάλη αλήθεια για τους ξένους σε όλη την Ευρώπη

Το ζήτημα της αύξησης (ή μείωσης) του αριθμού των ξένων παικτών στη Basket League είναι κάτι που συζητείται (άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο) εδώ κι αρκετά χρόνια. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ομάδες έχουν ρίξει στο τραπέζι το ενδεχόμενο αύξησης τουλάχιστον κατά έναν αθλητή, δίχως όμως αυτή η συζήτηση να οδηγεί πράξεις. Τουλάχιστον όχι μέχρι τώρα.

Σύμφωνα με όσα έχουν προκύψει, ο ΕΣΑΚΕ είναι πιο κοντά από ποτέ στην απόφαση για αύξηση των ξένων σε επτά (7) με δυνατότητα παρουσίας των έξι (6) εξ αυτών στη δωδεκάδα κάθε αγωνιστικής. Για να συμβεί βέβαια αυτό απαιτείται το "πράσινο φως" της ΕΟΚ. Γιατί, ως γνωστόν, δίχως τη συγκατάθεση της Ομοσπονδίας, τίποτα δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Με αφορμή τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών (και τις ακόμη σημαντικότερες που βρίσκονται προ των πυλών) στο θέμα των ξένων, το SPORT24 καταγράφει τι συμβαίνει στα σημαντικότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Για να γίνουν οι κατάλληλες συγκρίσεις, που δείχνουν ξεκάθαρα πως αυτό που πρόκειται να γίνει στην Basket League, συμβαίνει εδώ και χρόνια στα υπόλοιπα προηγμένα πρωταθλήματα της Γηραιάς Ηπείρου. Αλώστε το πιο σημαντικό ότι δεν αλλάζει το καθεστώς των έξι (6) Ελλήνων υποχρεωτικά στη δωδεκάδα.

Ισπανία: Εδώ και πολλά χρόνια, η Liga Endesa είναι η πιο περίπλοκη ιστορία αφού υπάρχουν πολλά παραθυράκια ή επιμέρους υπολογισμοί που επιτρέπουν την αλλαγή του status στους αθλητές. Εξ ου ο διαχωρισμός των ξένων σε... κατηγορίες, ανάλογα με το παρελθόν και την προϋπηρεσία τους.

Για αρχή να πούμε πως οι ομάδες πρέπει να έχουν τουλάχιστον τέσσερις (4) γηγενείς αθλητές, στους οποίους βέβαια συμπεριλαμβάνονται οι ξένοι που έχουν αγωνιστεί για τουλάχιστον μία τριετία στα τμήματα υποδομής ενός συλλόγου της Liga Endesa ή σε θυγατρική του. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται οι αθλητές κάτω των 22 ετών, που έχουν δελτίο σε ομάδα μικρότερης κατηγορίας, αλλά ταυτόχρονα δεσμεύονται εγγράφως με ομάδα της πρώτης κατηγορίας.

Οι κοινοτικοί μπορούν να είναι μέχρι έξι (6) στον αριθμό, μια κατηγορία που δεν περιλαμβάνει μόνο όσους είναι από την Ευρώπη, αλλά κι αυτούς που εντάσσονται στην ομπρέλα των cotonou (δηλαδή αυτών που προέρχονται από συγκεκριμένες χώρες της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού).

Ενώ, τέλος, όσοι είναι από τις ΗΠΑ ή την Ασία αποτελούν την τελευταία κατηγορία των ξένων -εδώ επιτρέπονται μέχρι δύο (2) για κάθε ομάδα. Εφόσον όμως μια ομάδα έχει δύο (2) αθλητές από ΗΠΑ/Ασία, τότε υποχρεωτικά πρέπει να έχει τέσσερις (4) γηγενείς.

Τουρκία: Στη Basketbol Super Lig οι ομάδες έχουν το δικαίωμα να δώσουν μέχρι δώδεκα (12) συμβόλαια σε ξένους αθλητές, πλην όμως μόλις πέντε (5) εξ αυτών έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε κάθε αγώνα. Το παράδειγμα της Αναντολού Εφές τα τελευταία χρόνια είναι το πλέον χαρακτηριστικό σε ό,τι έχει να κάνει με τον μεγάλο αριθμό των ξένων, που θυσιάζονται από αγώνα σε αγώνα.

Ισραήλ: Η Winner League επιτρέπει την παρουσία τεσσάρων (4) ξένων αθλητών, αλλά με την καταβολή του αντιτίμου/προστίμου των 50.000€ αυτοί μπορούν να αυξηθούν κατά ένας για τη δωδεκάδα μιας αναμέτρησης. Στο σύνολο βέβαια, μία ομάδα δεν μπορεί να έχει περισσότερους από οκτώ (8) εγγεγραμμένους ξένους αθλητές, για τους οποίους επίσης πρέπει να πληρώσει για να τους έχει στο δυναμικό της. Μάλιστα κάθε ομάδα είναι υποχρεωμένη να ανακοινώνει τη 12αδα της μια μέρα πριν από κάθε ματς και όχι στο Φύλλο Αγώνα όπως σε κάθε άλλη χώρα. Αυτό έχει ως συνέπεια αν προκύψει πρόβλημα της τελευταίας στιγμής, να μην έχει δικαίωμα αλλαγής στην 12αδα.

Λιθουανία: Στην LKL τα πράγματα μοιάζουν σχεδόν απόλυτα με τη Basket League, αφού επιτρέπεται η χρησιμοποίηση έξι (6) ξένων αθλητών. Η μόνη διαφορά έγκειται στο γεγονός πως αν όλοι τους είναι από τις ΗΠΑ (δηλαδή μη κοινοτικοί), τότε οι ομάδες πληρώνουν έξτρα το ποσό των 14.500€ ως αντίτιμο.

Ιταλία: Στη Lega Basket το δεδομένο είναι πως κάθε ομάδα πρέπει να έχει έξι (6) γηγενείς αθλητές στη δωδεκάδα κάθε αγώνα. Ανεξαρτήτως συνθηκών. Σε ό,τι αφορά στους ξένους, ο επιτρεπόμενος αριθμός συμβολαίων που μπορεί να δώσει φτάνει τα δώδεκα (12), με έξι όμως εξ αυτών να έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε κάθε αναμέτρηση. Από αυτούς τους -μάξιμουμ- δώδεκα (12) ξένους, οι οκτώ (8) μπορούν να μην είναι κάτοχοι ευρωπαϊκού διαβατηρίου. Για να μην υπάρχει το ρίσκο να μείνει μια ομάδα χωρίς γηγενή παίκτη σε ένα ματς, οι περισσότερες ομάδες έχουν τουλάχιστν επτά Ιταλούς με συμβόλαιο.

ABA League: Όπως στην EuroLeague, δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των ξένων παικτών.

Σερβία: Επιτρέπονται μέχρι τέσσερις (4) ξένοι σε κάθε αγώνα. Παρεμπιπτόντως, η Παρτίζαν έσπευσε πέρσι να κινήσει τις διαδικασίες για την έκδοση σερβικού διαβατηρίου στον Κέβιν Πάντερ, βρίσκοντας με αυτόν τον τρόπο τον +1 ξένο που έψαχνε για τους αγώνες του Κυπέλλου και του Πρωταθλήματος.

Γερμανία: Η Basketball Bundesliga πορεύεται εδώ κι αρκετά χρόνια με τη λογική των έξι (6) ξένων αθλητών.

Αντί επιλόγου: Η αύξηση του αριθμού των ξένων αθλητών κατά έναν (στο σύνολο, όχι στη δωδεκάδα) δεν αποτελεί ένα φαινόμενο που βγάζει την Ελλάδα από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Το κάθε άλλο την βάζει σε ένα μονοπάτι, στο οποίο πορεύονται εδώ και πολλά χρόνια τα κορυφαία πρωταθλήματα της γηραιάς ηπείρου. Είναι προφανές πως αυτό το +1 για τους ξένους θα λύσει τα χέρια του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού κατά βάση, αφού -σε οικονομικό επίπεδο- έχουν την πολυτέλεια να πληρώνουν έξτρα ξένο αθλητή σε ετήσια βάση. Είναι σαφές όμως πως το πρόβλημα της παραγωγικής διαδικασίας στη χώρα δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον αριθμό των ξένων που αγωνίζονται στη Basket League, αλλά είναι πολύ βαθύτερο.