Χάουζ: "Είμαστε μέρος της ιστορίας"
"Ο χρόνος περνάει... Η μπάλα φτάνει σε σένα... Σουτάρεις... Η μπάλα μπαίνει μέσα", ονειρεύεται ο Χάουζ
"
Κάποτε ένας προπονητής στο Λύκειο, μου είχε πει αν θέλεις να γίνεις νικητής, πρέπει να μάθεις να κερδίζεις εκτός έδρας. Ανυπομονώ για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, γιατί με συναρπάζει, ο τρόπος με τον οποίο οι ομάδες, οι πόλεις, οι οπαδοί και τα ΜΜΕ, προετοιμάζονται γι' αυτό το γεγονός, σαν να είναι ματς πυγμαχίας. Θέλουν να ξέρουν ποιος είναι πιο δυνατός, πιο γρήγορος και ποιος είναι σε καλή κατάσταση για να νικήσει. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο, που θα είναι στην Αθήνα, για να παρακολουθήσουν ποιος θα πάρει το Πρωτάθλημα. Μία καλή μου φίλη, με πήρε για να μου πει ότι θύμωσε με την αδερφή της, γιατί θα πάει στην Ελλάδα, ως δώρο αποφοίτησης. Είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Λας Βέγκας, Μαδρίτη και Αθήνα και μαζί με τον φίλο της επέλεξαν την Ελλάδα γιατί άκουσαν ότι θα γίνει ένα σπουδαίο παιχνίδι μπάσκετ. Έμεινα άφωνος ακούγοντας, ότι πολλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ, γνωρίζουν την Ευρωλίγκα", γράφει ο άσος των Βάσκων, στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.
" Η προετοιμασία για το Final Four, είναι σπουδαία. Περνάς πολλές ώρες δουλεύοντας στο τζαμπ σουτ και στις βολές. Βλέπεις σε βίντεο τους αντιπάλους σου για να καταλάβεις τα δυνατά τους σημεία. Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι συστήματα και επιθέσεις, ενώ είσαι ξύπνιος. Μένουν ακόμα 10 δευτερόλεπτα για να λήξει το ματς... Ο χρόνος περνάει... Η μπάλα φτάνει σε σένα... Σουτάρεις... Η μπάλα μπαίνει μέσα και... τέλος. Κέρδισες"!
" Ακόμα καλύτερα, έχεις δύο βολές, με τις οποίες κερδίζεις το παιχνίδι. Το κοινό φωνάζει τόσο πολύ, που τρέμει το παρκέ σαν να γίνεται σεισμός. Ο ιδρώτας τρέχει στο πρόσωπό σου. Βάζεις την πρώτη... Ο διαιτητής σου δίνει την μπάλα και ο θόρυβος γίνεται τόσο δυνατός, που τα αυτιά σου σκάνε σαν ποπκόρν. Πετάς την μπάλα και πάει μέσα. Ελπίζω να μην βρεθω σε τέτοια θέση γιατί θα πρέπει να πω στον προπονητή να καλέσει τάιμ άουτ για να αλλάξω σορτσάκι"...
" Ανυπομονώ για τη νίκη της ομάδας μου. Αυτή είναι η τρίτη φορά της Ταού σε Final Four και η ΤΣΣΚΑ έχει φτάσει εκεί νομίζω, πέντε φορές. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Χάσαμε από τη Ρεάλ Μαδρίτης την προηγούμενη εβδομάδα και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε εκείνο το ματς, ως υπενθύμιση ότι πρέπει να παίζουμε καλύτερα. Περιμένω πως και πως να παίζουμε δυνατά, ενώ η μπάλα "καίει". Εύχομαι να ήταν εδώ οι γονείς μου, για να δουν τον δικό τους "Φρεντ Χάουζ", να παίζει μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Δεν είχα σκεφθεί ότι θα έπαιζα σε Final Four. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το ξανακαταφέρω, γιατί είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Άρα πρέπει να κάνω το συγκεκριμένω να μετρήσει. Πάντως, θα είμαι με το χαμόγεκο στα χείλη, όταν κατέβω από το αεροπλάνο, γιατί είναι ευλογία από τον Θεό για μένα και την ομάδα μου, να είμαστε μέρος της ιστορίας".
" Η προετοιμασία για το Final Four, είναι σπουδαία. Περνάς πολλές ώρες δουλεύοντας στο τζαμπ σουτ και στις βολές. Βλέπεις σε βίντεο τους αντιπάλους σου για να καταλάβεις τα δυνατά τους σημεία. Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι συστήματα και επιθέσεις, ενώ είσαι ξύπνιος. Μένουν ακόμα 10 δευτερόλεπτα για να λήξει το ματς... Ο χρόνος περνάει... Η μπάλα φτάνει σε σένα... Σουτάρεις... Η μπάλα μπαίνει μέσα και... τέλος. Κέρδισες"!
" Ακόμα καλύτερα, έχεις δύο βολές, με τις οποίες κερδίζεις το παιχνίδι. Το κοινό φωνάζει τόσο πολύ, που τρέμει το παρκέ σαν να γίνεται σεισμός. Ο ιδρώτας τρέχει στο πρόσωπό σου. Βάζεις την πρώτη... Ο διαιτητής σου δίνει την μπάλα και ο θόρυβος γίνεται τόσο δυνατός, που τα αυτιά σου σκάνε σαν ποπκόρν. Πετάς την μπάλα και πάει μέσα. Ελπίζω να μην βρεθω σε τέτοια θέση γιατί θα πρέπει να πω στον προπονητή να καλέσει τάιμ άουτ για να αλλάξω σορτσάκι"...
" Ανυπομονώ για τη νίκη της ομάδας μου. Αυτή είναι η τρίτη φορά της Ταού σε Final Four και η ΤΣΣΚΑ έχει φτάσει εκεί νομίζω, πέντε φορές. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Χάσαμε από τη Ρεάλ Μαδρίτης την προηγούμενη εβδομάδα και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε εκείνο το ματς, ως υπενθύμιση ότι πρέπει να παίζουμε καλύτερα. Περιμένω πως και πως να παίζουμε δυνατά, ενώ η μπάλα "καίει". Εύχομαι να ήταν εδώ οι γονείς μου, για να δουν τον δικό τους "Φρεντ Χάουζ", να παίζει μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Δεν είχα σκεφθεί ότι θα έπαιζα σε Final Four. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το ξανακαταφέρω, γιατί είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Άρα πρέπει να κάνω το συγκεκριμένω να μετρήσει. Πάντως, θα είμαι με το χαμόγεκο στα χείλη, όταν κατέβω από το αεροπλάνο, γιατί είναι ευλογία από τον Θεό για μένα και την ομάδα μου, να είμαστε μέρος της ιστορίας".