H ζωή είναι μικρή για να σπαταλάμε το χρόνο μας, σε οτιδήποτε δεν μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Χασμουρηθήκατε; Ωραία.

Τώρα αυτομαστιγωθείτε, όπως σκέφτεστε πως η τελευταία φορά που εκτιμήσατε πραγματικά αυτά που έχετε, ήταν όταν δεχτήκατε κάποιο ανελέητο χτύπημα από τη μοίρα. Από αυτά που περιλαμβάνουν αναπάντητα «γιατί». Μετά... παρασυρθήκατε από την καθημερινότητα και τα ασήμαντα, ξαναέγιναν σημαντικά.

Και στην τελική, πόσους ανθρώπους έχετε γνωρίσει που να εκτιμούν τη ζωή, υπό τις όποιες συνθήκες; Τύπους από αυτούς που φαίνονται πολύ καλοί, για να είναι αληθινοί; Και σιγά μην εννοούν ό,τι λένε, έτσι; Μάλλον πρόκειται για καθαρή περίπτωση υποκριτών. 'Η είναι αυτό που λέμε (γλυκά, γιατί υπάρχει και άλλος τρόπος) «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Σπαταλήστε πέντε λεπτά για να γνωρίσετε τον Ουίλ Κόλεμαν, τον σέντερ της Καβάλας, που έδωσε τους 35 από τους 85 πόντους, στην τεράστιας σημασίας νίκη επί του Απόλλωνα Πάτρας. Ισως να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα...

Ο Ουίλιαμ Κρίστοφερ Κόλεμαν είναι γιος στρατιωτικού "που σημαίνει πως κάθε λίγο και λιγάκι έπρεπε να τον αποχωριστούμε, γιατί πήγαινε σε εμπόλεμες ζώνες και πάντα ζούσαμε με το άγχος αν θα γυρίσει πίσω σώος. Και αν εμείς σταθήκαμε τυχεροί, πολλοί από τους φίλους μας "έχασαν" δικούς τους ανθρώπους.

Έζησα λοιπόν, όλον αυτόν τον πόνο, όλον αυτόν τον θρήνο και έμαθα να μην θεωρώ δεδομένη τη ζωή ή οτιδήποτε την αφορά. Εμαθα να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και να μη ξεχνώ ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ξημερώνει. Αρα από πολύ μικρός έμαθα να "βγάζω"από την κάθε μέρα, ό,τι καλύτερο μπορώ".

"Αυτός ο άνθρωπος είμαι"

Σας φαίνεται ουτοπικό; Μάθετε λοιπόν, πως ο Κόλεμαν απ' όταν ήταν στο κολέγιο (τους Μέμφις Τάιγκερς) είχε τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Ανέκαθεν είχε πάντα χρόνο για όποιον τον χρειαζόταν, για... οτιδήποτε. Μια φορά, όταν ήταν στο Μέμφις, φαν τον ρώτησε γιατί η ομάδα έπαιζε με τέσσερις παίκτες (!). Οχι, δεν την ειρωνεύτηκε. Της εξήγησε τι ίσχυσε. Και όταν η κοπέλα του απάντησε "θα πρέπει να είμαι τρελή" της είπε "είμαι βέβαιος πως δεν είσαι τρελή. Να έχεις καλή μέρα".

Έχει υπάρξει μέρα που επισκέφτηκε πέντε διαφορετικά μέρη (από σχολείο μέχρι γηροκομείο), γιατί του το ζήτησαν. "Και όταν μπορώ να κάνω κάτι, το κάνω" εξηγεί.

Όταν κάποιος τον βρήκε στο Twitter για να του ζητήσει να υπογράψει ένα καπέλο για την πεθερά του που επρόκειτο να υποβληθεί σε επέμβαση στην καρδιά, απάντησε "τι θα έλεγες να έλθω από εκεί;". Και πήγε. Όπως πήγε και σε ένα δημοτικό, για να ευχηθεί χρόνια πολλά σε έναν δάσκαλο, κατόπιν σχετικού αιτήματος των μαθητών του.

"Δεν με αναγκάζει κανείς να κάνω ό,τι κάνω. Θέλω και τα κάνω. Αυτός ο άνθρωπος είμαι. Η συναναστροφή μου με τον κόσμο, είναι κάτι που απολαμβάνω. Να, τις προάλλες είχα πάει σε σχολείο της Καβάλας και πέρασα εξαιρετικά. Θα πάω και σε άλλα" γιατί "ακόμα και όταν κάνω έναν άνθρωπο να χαμογελά, "φτιάχνει" η μέρα μου. Λατρεύω να έχω αυτήν την επιρροή στους ανθρώπους, μαζί και την επιρροή που έχουν εκείνοι πάνω μου. Ειλικρινά, κάνουν τη μέρα μου καλύτερη! Ρώτα όποιον θες στην ομάδα να σου πει αν με έχει δει ποτέ θυμωμένο ή γκρινιάρη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλάω την ενέργεια μου ασκόπως. Προτιμώ να τη ξοδεύω εκεί που έχει νόημα".

Το "όχι" στον Καλιπάρι

Το 2009 όταν ήταν φοιτητής στο Miami Dade College, τον κάλεσε ο Τζον Καλιπάρι (ο γνωστός), να παίξει μαζί με τους ΝτεΜάρκους Κάζινς και Τζον Ουόλ (τους γνωστούς). Μόνο που το απώτερο -και κρυφό- πλάνο ήταν να φύγουν όλοι για το Κεντάκι. "Όταν λοιπόν, μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω, τους απάντησα αρνητικά και ο λόγος ήταν πολύ απλός: είχα ήδη δεσμευθεί με τους Memphis Tigers. Και όταν δίνω το λόγο μου, τον τιμώ".

Και η τεράστια ευκαιρία που έχασε; "Δεν επρόκειτο ποτέ να προσποιηθώ πως πάω σε ένα κολέγιο και μετά να φύγω για αλλού. Είμαι πιστός και ό,τι λέω το κάνω. Οπως είμαι πιστός τώρα και στην Καβάλα, το σύλλογο, την πόλη, τους φιλάθλους. Θα δώσω τα πάντα για αυτούς. Θα τιμήσω στο έπακρο τη δέσμευση μου".

Το αυτό έκανε και το 2011, όταν τον κάλεσαν στο Final Four του NCAA, για το διαγωνισμό καρφωμάτων. Παρ' ό,τι ήξερε πως... η τράπουλα ήταν σημαδεμένη ( "όλοι γνωρίζαμε πως το βραβείο θα το πάρει ο Τζέικομπ Τάκερ, γιατί το παλικάρι ήταν 1.74 και για λόγους δημοσιότητας, αλλά και επειδή αυτά θέλει να βλέπει ο κόσμος, θα τον έβγαζαν νικητή"), πήγε. "Και πέρασα υπέροχα! Συναντήθηκα με φίλους, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και έχω μόνο καλά πράγματα να θυμάμαι".

...και το μήνυμα στον κόουτς που τον "ξέχασε"

Το 2011, σε ματς των Tigers με το East Carolina (παρεμπιπτόντως, το Μέμφις έχασε), ο προπονητής του Τζος Πάστνερ δεν του έδωσε ιδιαίτερο χρόνο συμμετοχής. Λίγο αργότερα, ο κόουτς έλαβε στο κινητό του το εξής μήνυμα: "Θέλω μόνο να ξέρεις, πως σε αγαπώ μέχρι θανάτου και εκτιμώ όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Θέλω να σου υποσχεθώ πως θα είμαστε μια χαρά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο που σου προκαλούν κάποιοι σε αυτήν την πόλη. Θέλω να ξέρεις ότι ουδέποτε θα με απογοητεύσεις. Σε αγαπώ κόουτς".

Και πάλι, δεν ήταν ειρωνικός. "Αν μου άρεσε αυτό που έγινε; Φυσικά και δεν μου άρεσε. Αν εκνευρίστηκα; Σαφέστατα και εκνευρίστηκα. Όχι όμως, με τον προπονητή μου. Με εμένα. Γιατί δουλειά μου είναι να κάνω ό,τι μου ζητά ο εκάστοτε κόουτς. Αυτός είναι που έχει πάντα δίκιο. Και το να βάλω τις φωνές στους προπονητές μου, δεν ήταν ποτέ επιλογή για μένα.

Ομολογώ πως χρειάζεται μεγάλη εγκράτεια και αυτοέλεγχο, αλλά όλα γίνονται πιο εύκολα όταν μαθαίνεις να σέβεσαι τους μεγαλύτερους σου και αυτούς που είναι ανώτεροι από σένα. Ποτέ δεν δαγκώνω το χέρι που με ταϊζει", μας διευκρινίζει.

Τo Google και το CSI

Τον Μάιο του 2011, πήρε το bachelor στην Εγκληματολογία "γιατί από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που αφορούσε το FBI, το CIA, τις ειδικές δυνάμεις. Ηταν κάτι που με ενδιέφερε πολύ. Και επειδή δεν θα παίζω για πάντα μπάσκετ, ήθελα να έχω την κατάλληλη παιδεία και φυσικά ένα πτυχίο".

Βλέπει το μέλλον του ως CSI; 'Αυτό είναι το πλάνο", διαβεβαιώνει, ομολογώντας πως... αυτό το πλάνο ποτέ δεν αφορούσε το ΝΒΑ. "Απ' όταν ήμουν στο κολέγιο, πολλοί έλεγαν ότι δεν είμαι αρκετά καλός για να τα καταφέρω στο ΝΒΑ. Και έπειτα από κάποια στιγμή ένιωσα ότι ποτέ δεν θα γίνω όσο καλός θα έπρεπε να είμαι για να χωρέσωεκεί".

Τότε ήταν που κίνησε για Ευρώπη. "Εψαξα στο Google πληροφορίες για τη ΛεΜαν, πριν πω το "ναι" Πήγα, αλλά δεν είχα μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Παρ' όλα αυτά, επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος, προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, με το ρόλο που μου είχαν δώσει. Τώρα που σκέφτομαι την όλη εμπειρία, ήταν εκπληκτική".

Στο Google αναζήτησε πληροφορίες και για την Καβάλα. "Είδα από τον πληθυσμό της πόλης, μέχρι τα τοπία και τη θάλασσα. Στα χαρτιά έδειχναν όλα τέλεια". Στην πράξη; "Είναι όλα υπέροχα! Όλοι είναι πολύ καλοί μαζί μου". Και κάπως έτσι έφτασε το Σάββατο "στο καλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου. Αλλά σε διαβεβαιώ ότι δεν σκέφτομαι τα ατομικά στατιστικά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να νικήσουμε αυτό το πολύ κρίσιμο παιχνίδι"που θα το έλεγε και "ζωής ή θανάτου! Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά και οι περισσότεροι δεν μπορούν να ξέρουν τι κάνουμε πίσω από τις κλειστές πόρτες. Πόσα μίλια διανύουμε, όλο τον ιδρώτα που «ρίχνουμε» για να επιτύχουμε κάτι.

Βλέπουν μόνο ό,τι κάνουμε στους αγώνες. Και όλοι είδαν πως αξίζαμε αυτή τη νίκη. Ημασταν όλοι γεμάτοι ενέργεια, από τους παίκτες και τους προπονητές έως... το φυσικοθεραπευτή. Πραγματικά χρειαζόμασταν αυτή τη νίκη. Και την πήραμε. Τώρα, πάμε για την επόμενη" που δεν τίθεται θέμα πως θα έλθει. Είπαμε. Στο μυαλό του Ουίλ Κόλεμαν δεν χωρούν οι αρνητισμοί...