Dee Brown, ο αλτρουιστής

Για να βρει κάποιος το όνομά του στο Google πρέπει να γράψει δίπλα σε αυτό τον αριθμό 1984. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι αυτό το νούμερο. Είναι η ημερομηνία γεννήσεως του Dee Brown και ένας από τους τρόπους για να τον ξεχωρίσουν τόσο από τον έτερο μπασκετμπολίστα Dee Brown, o οποίος είναι γεννημένος το 1968, όσο και από τον γνωστό συγγραφέα Dee Brown.

Ο Daniel Brown, όμως φρόντισε να... συγγράψει μια από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία της Ploiesti. Η ρουμανική ομάδα, της οποίας παίκτης είναι και ο Μιχάλης Πελεκάνος, αντιμετώπισε, στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στην έδρα της την Lietuvos Ritas, μια από τις ομάδες που κατατάσσονται στις παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και –ούτε λίγο ούτε πολύ- της έκανε πλάκα. Αποτέλεσμα; 103-83 και η δεύτερη νίκη στον όμιλο είναι γεγονός!

Όσο για τον Brown; Για εκείνον ήταν μια απλή… μέρα στη δουλειά. Τελείωσε την αναμέτρηση με 18 πόντους, 4 ριμπάουντ, 14 ασίστ, 3 κλεψίματα και 3 λάθη σε 34 λεπτά, με το κοντέρ του συστήματος αξιολόγησης να φτάνει στο 33! Δίχως αμφιβολία, λοιπόν, είναι το πρόσωπο της εβδομάδας για το Eurocup.

Ο ίδιος, ωστόσο, φρόντισε να δείξει για μια ακόμα φορά πως δεν είναι ένας ακόμα Αμερικανός γκαρντ, ο οποίος αρέσκεται στο “run ‘n gun” παιχνίδι. Φρόντισε να δείξει πως είναι ένας παίκτης που η φράση «Μια καλή πάσα, κάνει δύο χαρούμενους» αποτελεί μοτό.

«Δεν θα είχα κάνει τίποτα εάν δεν με βοηθούσαν οι συμπαίκτες μου. Όταν ήμουν ελεύθερος δεν δίστασα, αλλά πάντα μου αρέσει να είμαι ένας ανιδιοτελής τύπος», ήταν τα πρώτα λόγια του, για να συμπληρώσει πως «είναι πολύ σημαντικό που κερδίσαμε, γιατί σε μια τέτοια διοργάνωση πρέπει να κερδίσουμε όλα τα εντός έδρα παιχνίδια και να καταφέρουμε να… κλέψουμε 1-2 εκτός έδρας».

Ας δούμε όμως, λίγο… βαθύτερα την περίπτωση του βραχύσωμου 30χρονου γκαρντ, που κάνει τα πάντα για να είναι χαρούμενοι οι συμπαίκτες του.

Το μπάσκετ στο αίμα του

Γεννημένος στο Τζάκσον του Μισισίπι, μια από τις πιο ελκυστικές πολιτείες της Αμερικής στον τομέα των επιχειρήσεων, μιας και αριθμεί 16 τράπεζες –τέσσερις εκ των οποίων έχουν τα κεντρικά τους γραφεία εκεί-, ενώ στην πόλη φιλοξενούνται και πολλές εταιρίες, αλλά και βιομηχανίες. Ο Daniel Brown, όμως φρόντισε να μείνει, από νωρίς, μακριά από όλα αυτά.

Ο ίδιος είχε κλίσει αλλού. Στον αθλητισμό. Για την ακρίβεια, είχε κλίσει σε ένα άθλημα το οποίο παίζεται με μια πορτοκαλί μπάλα. Καλά καταλάβατε, από μικρός ήθελε να παίξει μπάσκετ. Πιο… ζεστά, όμως, πήρε τα πράγματα όταν πήγε στο Λύκειο. Εκεί, στο Proviso East High School του Illinois ο Brown ξεδίπλωσε για τα καλά το ταλέντο του. Αποκορύφωμα, τη σεζόν 2002 κατάφερε να ανακηρυχθεί «Illinois Mr. Basketball» , έναν τίτλο τον οποίο έχουν κατακτήσει, μεταξύ άλλων, ο Kevin Garnett (1995), o Eddy Curry (2001), o Derrick Rose (2007) αλλά και ο νέος πάουερ φόργουορντ του Παναθηναϊκού, Julian Wright (2005).

Μάλιστα, το καλύτερο το φύλαγε για το τέλος. Και αυτό δεν είχε σχέση με μπάσκετ. Κατάφερε να αποφοιτήσει 16ος σε τάξη 382 μαθητών. Όχι και άσχημα…

Το Κολέγιο, ο Deron Williams και η… έκρηξη

Φυσικά, δεν μπορούσε να φοιτήσει σε κανένα άλλο Κολέγιο πλην του Illinois. Όχι γιατί του το απαγόρευαν, αλλά γιατί εκείνος το είχε αποφασίσει. Στην πρώτη του σεζόν στο Κολέγιο, μάλιστα, είχε συμπαίκτη έναν νυν μεγάλο σταρ του ΝΒΑ, τον Deron Williams, ο οποίος ήταν, με διαφορά από τον δεύτερο, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας του. Κι όμως, ο Brown χάρη στις εμφανίσεις του κατάφερε να δείξει λίγο από το ταλέντο του.

Την πρώτη του σεζόν κατάφερε να καταγράψει, μεταξύ άλλων, 5,6 ασίστ και 1,9 κλεψίματα κατά μέσο όρο. Κι αν στις ασίστ δεν ήταν τόσο εντυπωσιακός, στα κλεψίματα μπορεί να περηφανεύεται πως ήταν πρώτος στην περιφέρειά του.

Την επόμενη σεζόν κατάφερε να συνθέσει ένα πολύ ισχυρό δίδυμο μαζί με τον D-Will, αλλά και τον Luthel Head, ο οποίος μετέπειτα πέρασε και δεν… ακούμπησε από το ΝΒΑ. Για τον Head είναι χαρακτηριστικό αυτό, καθώς από το 2013 τα… μπασκετικά του ίχνη αναζητούνται. Την σεζόν 2004-05, ωστόσο, φρόντισε να δείξει αρετές τόσο στο δημιουργικό, όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι., καθώς με 13,3 πόντους και 4,6 ασίστ κατά μέσο όρο, φρόντισε να δώσει μια θέση στην ομάδα του στην Big Ten Conference Championship. Έπρεπε να φτάσουμε στο μακρινό 1952 για να βρούμε ξανά συμμετοχή του Illinois σε Big Ten Conference Championship. Η αρχή ήταν ιδανική και για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα του, καθώς απέναντι στους Cincinati Bobcats ήρθε η ιστορική νίκη με 92-68, η οποία ήταν η πρώτη μετά από πολλά χρόνια απέναντι σε ομάδα με υψηλότερο πλασάρισμα στο NCAA. To Duke, ωστόσο, που ήταν ο επόμενος αντίπαλος του Brown και της παρέας του, φρόντισε να κόψει μια και καλή τον… αέρα της ομάδας, επικρατώντας 72-62.

Την επόμενη χρονιά ήρθε και η... έκρηξη. Έχοντας επωμιστεί τον ρόλο του ηγέτη στην ομάδα του ο Brown οδήγησε το Illinois μέχρι την δεύτερη θέση του NCAA, αφού πρώτα ολοκλήρωνε την κανονική διάρκεια με ρεκόρ 37-2! Ήταν τέτοιες οι εμφανίσεις του, που ανάγκασαν ένα από τα διασημότερα περιοδικά του κόσμου, το Sports illustrared, να τον έχει στο εξώφυλλό του τον Μάρτιο του 2005! Ενώ και η επόμενη σεζόν θα ήταν ακόμα καλύτερη. Μόνο που τότε θα ήταν… μόνος του. Ή τουλάχιστον έτσι θα νόμιζε και ο ίδιος...

Στο ξεκίνημα της σεζόν 2005-06 οι Williams και Head δήλωσαν συμμετοχή για τα ντραφτ, κάτι που θα μπορούσε να κάνει και ο ίδιος, όμως προτίμησε να το πράξει μία σεζόν αργότερα, ωστόσο ήταν φανερό πως το ταλέντο του ξεχείλιζε. Οδήγησε την ομάδα του σε ρεκόρ 26-7, παίζοντας μάλιστα ως shooting guard, μια θέση άγνωστη για τον ίδιο, καθώς επί τρία χρόνια στο «2» βρισκόταν ο Deron Williams. Κι εκεί, όμως, τα πήγε περίφημα, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα του.

Η τελευταία του, αγωνιστική, ανάμνηση από το Κολέγιο ήταν πικρή, καθώς η Washington επικράτησε με 67-64 του Illinois, αφήνοντάς το εκτός συνέχειας. Ήδη, όμως ο Brown είχε χαράξει την δική του πορεία, η οποία αναμενόταν ανηφορική και –άκρως- επιτυχημένη.

Σε αυτό καλό θα ήταν να συνυπολογίσει κάποιος και τις διακρίσεις του βραχύσωμου γκαρντ. Μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του Κολεγιακού πρωταθλήματος και το βραβείο “Bob Cousy Award” για τον καλύτερο πόιντ γκαρντ των Κολεγίων. Ήδη, το όνομά του ήταν «καυτό» και μπορούσε να πετύχει πολλά. Όμως…

Το ΝΒΑ και τα ταξίδια

Από το καλοκαίρι του 2006 και μέχρι το καλοκαίρι του 2011 τα πράγματα πήγαιναν από το κακώ στο χειρότερο για τον Brown. Επιλέχθηκε σχετικά χαμηλά –για τις δυνατότητές του- στα draft (46ος από τους Jazz), με τους οποίους βρέθηκε κανονιά στην προετοιμασία.

Οι «Μορμόνοι» ωστόσο, ήταν διστακτικοί απέναντί του και για τον λόγο αυτό δεν του προσέφεραν, αρχικά, εγγυημένο συμβόλαιο. Όταν, μετά από λίγο διάστημα πείστηκαν για τις δυνατότητές του, υπέγραψαν μαζί του μέχρι το τέλος της σεζόν. Λέγεται μάλιστα, πως ρόλο στην απόφαση αυτή έπαιξε και ο Williams, με τον οποίο ο Brown είχε πολύ καλή συνεργασία από την εποχή που ήσαν συμπαίκτες στο Illinois.

Εν τέλει, σε 45 παιχνίδια που αγωνίστηκε, όλα ως αναπληρωματικός φυσικά, πρόλαβε να πετύχει 2 πόντους κατά μέσο όρο. Το… Αμερικανικό όνειρο συνεχίστηκε για τον ίδιο, όμως είχε μία σεζόν καθυστέρηση, Βλέπετε την σεζόν 2007-08 ο Brown έκανε το πρώτο του υπερατλαντικό ταξίδι, υπογράφοντας στην Galatasaray, η οποία εκείνη τη σεζόν προσπαθούσε να βρεθεί στο προσκήνιο και «έχτιζε» ομάδα για τον λόγο αυτό. Το… πείραμα δεν ήταν επιτυχημένο για τον ίδιο και έτσι επέστρεψε στην Αμερική.

Την σεζόν 20008-09 οι Wizards τον ενέταξαν στο ρόστερ τους. Στο πρόσωπό του, άλλωστε, βρήκαν έναν παίκτη, ο οποίος θα δίνει πολύτιμες ανάσες στον αστέρα της ομάδας, Gilbert Arenas. Μόνο που με τον «Agent Zero» υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Οι τραυματισμοί του ήταν πιο συχνοί κι από βροχερή μέρα στο Λονδίνο. Έτσι, ο Brown έπαιξε βασικός για αρκετά παιχνίδια, 11 τον αριθμό, όπου είχε 2,4 πόντους και 1,9 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Οι «μάγοι’ δεν του ανανέωσαν το συμβόλαιο και από το καλοκαίρι του 2009 άρχισε η… περιπέτεια για τον 30χρονο γκαρντ.

Αφού αρχικά οι Phoenix Suns του προσέφεραν συμβόλαιο, τον αποδέσμευσαν λίγο αργότερα, δίχως ο Brown να δείξει στοιχεία του ταλέντου του κατά την παραμονή του στην Arizona. Αυτή ήταν η τελευταία εμπειρία του από τον «μαγικό κόσμο του ΝΒΑ», καθώς δεν θα έβρισκε άλλο συμβόλαιο.

Η περιπέτεια ανά τον κόσμο είχε αφετηρία το Ισραήλ και πιο συγκεκριμένα το Τελ Αβίβ. Η Μακάμπι έψαχνε έναν παίκτη για να «δέσει» την back court της, μαζί με τον Carlos Aroyo και ο Brown ήταν η ιδανική λύση. Βέβαια, στην «ομάδα του λαού» δεν έμεινε για πολύ, καθώς αποδεσμεύτηκε και από εκεί με την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας.

Έτσι, για να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ φρόντισε να μάθε κι άλλα μέρη στον χάρτη, όπως η Κίνα και το Πουέρτο Ρίκο, όπου έκανε ένα πέρασμα, δίχως, όμως να καταφέρει κάτι. Κι ενώ όλα έμοιαζαν μαύρα για τον ίδιο, ο τροχός… γύρισε και πάλι. Για καλό αυτή τη φορά.

Η.. αγαπημένη Ιταλία

Πριν βγάλει εισιτήρια για την Κίνα ο Brown έκανε το πρώτο του πέρασμα από την Ιταλία. Η Αβελίνο αγωνιζόταν τότε στην Τρίτη κατηγορία του πρωταθλήματος και στόχος της ήταν να ανέβει γρήγορα τις κατηγορίες. Ήθελε, ωστόσο και έναν ικανό κουμανταδόρο. Ποιος καλύτερος, λοιπόν, από τον Dee Brown; Ο Αμερικανός υπέγραψε στην ομάδα και φρόντισε να πραγματοποιήσει μια από τις καλύτερες σεζόν της ιστορίας του. Με 18 πόντους 2,7 ριμπάουντ και 4,9 ασίστ, άλλωστε η φόρμα του ήταν κάτι παραπάνω από φανερή.

Κατά την παραμονή του στην Αβελίνο, ωστόσο, υπήρξαν και μαύρες στιγμές. Μία από αυτές ήταν όταν συνελήφθη στις 5 Αυγούστου του 2010, μαζί με τον, τότε συμπαίκτη του και νυν παίκτη της Zielona Gora, Chevon Troutman για οδήγηση υπό την επήρεια μέθης, ενώ πέρασαν και μερικές μέρες στη φυλακή, καθώς ξυλοκόπησαν τους αστυνομικούς οι οποίοι ήθελαν να δουν τα έγγραφά του.

Η Τουρκ Τέλεκομ και η σταθερότητα

Το καλοκαίρι του 2011 βρήκε τον Αμερικανό ξανά στην Ιταλία, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Teramo. Για μία ακόμα φορά, ωστόσο, δεν κατάφερε να δείξει δείγματα του ταλέντου του και αποχώρησε στο τέλος της σεζόν.

Ό,τι δεν πέτυχε στην Ιταλία, το κατάφερε –και με το παραπάνω- στην Τουρκία. Η Τουρκ Τέλεκομ έψαχνε ένα play maker με «δίψα» για να αγωνιστεί και ο Brown δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τα κέρδη από εκείνη τη σεζόν, πολλά. Και για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα, η οποία παρέμεινε στην κατηγορία με 8 νίκες σε 30 παιχνίδια. Όσο για τον ίδιο τον Brown; Με 14 πόντους, 2,3 ριμπάουντ και 4,9 ασίστ ήταν δεδομένο πως θα έβρισκε ένα καλό συμβόλαιο στην Ευρώπη. Και το βρήκε..

Ο Αμερικανός ήταν μαθημένος στα μεγάλα ταξίδια, οπότε η διαδρομή Κωνσταντινούπολη-Ρίγα του φαινόταν … παιχνιδάκι. Ο VEF Riga εμπιστεύτηκε τον Αμερικανό, δίνντάς του την ευκαιρία να αγωνιστεί τόσο στην VTB League, όσο και στο Eurocup. Τηρουμένων των αναλογιών δεν ήταν κακή η πορεία του, καθώς είχε10,9 πόντους, 2,7 ριμπάουντ και 6,3 ασίστ, έχοντας τον ρόλο που του ταίριαζε, αυτό του κουμανταδόρου.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο τώρα. Η Ploiesti θέλει να μπει δυναμικά στον μπασκετικό χάρτη και καθώς το χρήμα έρεε σε αφθονία στη χώρα, ήρθαν παίκτες όπως ο Τζέραλντ Λι, ο Μιχάλης Πελεκάνος και ο Τζάρβις Χέις (το τελευταίο χρονικά απόκτημα της ομάδας). Τι έλειπε; Ένας play maker με εμπειρία στα ευρωπαϊκά παρκέ. O Brown πληρούσε κάθε προϋπόθεση και για τον λόγο αυτό βρήκε θέση στην ομάδα. Έτσι, οι Ρουμάνοι βρήκαν ένα γκαρντ το οποίο με την ίδια ευκολία μπορεί να σκοράρει, αλλά και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του. Απέναντι στην Lietuvos Ritas όλοι είδαν και το γιατί πήρε μεταγραφή αυτός ο παίκτης στη Ρουμανία. Στο πρωτάθλημα είναι εξίσου εντυπωσιακός μιας και μετράει 20 πόντους, 6,5 ριμπάουντ, 7 ασίστ και 4 κλεψίματα κατά μέσο όρο, βάζοντας από νωρίς υποψηφιότητα για το βραβείο του MVP, όσο πρώιμη κι αν είναι η κουβέντα αυτή.

Ο ίδιος είναι άνθρωπος που δεν μιλάει πολύ. Αφήνει το παιχνίδι του να μιλήσει για εκείνον. Η ταπεινότητα είναι κάτι που τον διακρίνει ακόμα και στις δηλώσεις του. «Θεωρώ πως είμαι παίκτης ομάδας, ο οποίος θέλει να βάλει και τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι. Το σημαντικό είναι να νικάει η ομάδα», ήταν τα λόγια του, όταν ρωτήθηκε για το τι είδους παιχνίδι του αρέσει.

Γιατί, όμως, παίζει τόσο απελευθερωμένα στην Ρουμανία; «Νιώθω πολύ καλά στην Ploiesti. Όλη μου η οικογένεια είναι εδώ και η ομάδα είναι πολύ δεμένη. Έτσι, εμείς το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το μπάσκετ!», απάντησε.

Dee, ο καλλιτέχνης

Πέρα από το μπάσκετ, όμως, ο Brown είναι ένας πφρο-Αμερικανός όπως όλοι οι άλλοι. Παίζει μπάσκετ του δρόμου, αγαπάει την ταχύτητα, είναι δεμένος με την οικογένειά του, στην οποία οφείλεται μεγάλο μέρος της ισορροπίας που έχει αποκτήσει η ζωή του τα τελευταία χρόνια, ενώ ακούει και Hip hop. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που κατά την παραμονή του στους Jazz, τότε που ουσιαστικά ξεκινούσε την επαγγελματική του καριέρα, ηχογράφησε κάποια κομμάτια τα οποία είχε γράψει ο ίδιος. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω, που έχει τίτλο «Shots».Για τη ιστορία, ο τίτλος του πρώτου –και μοναδικού- album που κυκλοφόρησε ονομάστηκε «Unwritten».

O Dee Brown είδε αρκετές φορές την καριέρα του να βρίσκεται στο ζενίθ, αλλά και στο ναδίρ της. Πλέον, έχοντας αποκτήσει ισορροπία στη ζωή του, οδηγεί εκ του ασφαλούς την Ploiesti του Μιχάλη Πελεκάνου. Και στη Ρουμανία μπορούν να αισθάνονται τυχεροί που έχουν έναν τέτοιο παίκτη στις τάξεις τους!