Δεν έχουν περάσει παρά μερικές ημέρες από τη στιγμή που η Εθνική Γυναικών έχασε τη χρυσή ευκαιρία να προκριθεί στα προημιτελικά του Eurobasket, γιατί κέρδισε με 13 πόντους (76-63) το Μαυροβούνιο. Το λάθος που έγινε στη συνεννόηση σχετικά με τη διαφορά που χρειαζόταν για να έρθει η πρόκριση (15 ή 16 πόντοι) αποδείχθηκε μοιραίο, με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο να αναφέρετα για πρώτη φορά διεξοδικά στο τι συνέβη στην Ουγγαρία.

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός κατέγραψε όλα όσα έγιναν και αφορούσαν τις επαφές με τη FIBA και την ΕΟΚ. "Τα προβλήματα είναι άλλα", συμπεραίνει μέσω του blog που διατηρεί. Αναλυτικά όσα έγραψε:

Πολλά πράγματα ακούστηκαν και γράφτηκαν σχετικά με τον τελευταίο αγώνα της εθνικής μας ομάδας και το αν έπρεπε να κερδίσουμε με 15 ή με 16 πόντους διαφορά, και με βάση αυτό το γεγονός πολλοί βρήκαν πρόσφορο έδαφος να κάνουν πολιτική εναντίον ή υπέρ προσώπων, αλλά και να ακουστούν πολλές κακόβουλες "αλήθειες" από ανθρώπους που... γιορτάζουν την πρωταπριλιά. Μακάρι να μέναμε στην μέθη των συγχαρητηρίων (πρώτη φορά βλέπω στην καριέρα μου μια ομάδα η οποία δεν πέρασε καν στην οχτάδα να παίρνει τόσα πολλά συγχαρητήρια από το εξωτερικό και από τους φιλάθλους της χώρας της) αλλά δυστυχώς νιώθω ότι πρέπει να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα και να εκφράσω την άποψη μου σχετικά με το θέμα.

Αναμφισβήτητα δικαίως ξέσπασαν οι παίχτριες αφού ένιωσαν την αδικία αλλά πιστεύω ότι εισακούσθηκαν από αυτούς που πρέπει και δεν έχει νόημα να συνεχισθεί το παρατεταμένο παράπονο. Τελικά ποτέ δεν θα μάθουμε αν αντί για δυο βεβιασμένα τρίποντα είχαμε την δυνατότητα με ένα πιο βατό δίποντο να ευστοχούσαμε και να είχαμε προχωρήσει στην οχτάδα. Αν και για μένα το πρόβλημα δεν είναι εκεί, και θα εξηγήσω πιο κάτω το γιατί.

Από την πρώτη ώρα που κερδίσαμε την Τσεχία επικοινώνησα με την ομοσπονδία μας διότι σε 2 ημέρες που θα αντιμετωπίζαμε το Μαυροβούνιο υπήρχε ένα πιθανό σενάριο να κυνηγήσουμε μια διαφορά πόντων, κυρίως διότι στους 15 πόντους υπήρχε η απόλυτη ισοπαλία κι εκεί οι μόνοι που γνωρίζουν το τι γίνεται είναι οι ομοσπονδίες αφού μπαίνουν μαθηματικοί τύποι, αν και στην περίπτωσή μας ο κανονισμός των απόλυτων ισοβαθμιών άλλαξε, αλλά και πάλι η ενημέρωση της αλλαγής έχει πάει μόνο στην ομοσπονδία.

Το τελευταίο τηλεφώνημα μας για επιβεβαίωση γίνεται στο ημίχρονο του αγώνα από το κινητό του υπευθύνου αποστολής του κυρίου Παρίση. Κι όμως όλοι μας έλεγαν ότι χρειαζόμαστε 16 πόντους διαφορά. Και λέω όλοι διότι και ο σπικερ της FIBA που ήταν πίσω από τον πάγκο μας φώναξε για 16. Ακόμα και την ώρα του παιχνιδιού που διαπίστωσα μια χαλαρότητα των διαιτητών σε σφυρίγματα, τον παρακάλεσα να μην νομίζει πως το παιχνίδι το κερδίσαμε έτσι κι αλλιώς, γιατί παίζουμε και για την διαφορά σε περίπτωση σεναρίου ισοβαθμίας, και η απάντηση του ήταν πως το γνωρίζει πως παίζουμε για τους 16 πόντους.

Εννοείται πως κανένας από την FIBA ποτέ δεν ειδοποίησε την αποστολή, απλά τα κορίτσια διάβασαν ένα άρθρο που έλεγε ότι έπρεπε να πάμε για 15 πόντους, το site που το έγραψε αυτό όμως δεν είναι της FIBA και ούτε έχει σχέση με την FIBA όπως λανθασμένα πίστεψαν και ανέφεραν τα κορίτσια. Φυσικά εμείς σαν ομοσπονδιακοί προπονητές δεν ενεργούμε διαβάζοντας site φιλάθλων, αλλά επικοινωνώντας με το γραφείο εθνικών ομάδων της ομοσπονδίας. Δυστυχώς η απάντηση που ήρθε από εκεί ήταν λανθασμένη.

Υπάρχει όμως άνθρωπος στον κόσμο που δεν έχει κάνει κάπου κάποιο λάθος; Θα μπορούσε να ήταν μια παίχτρια που δεν έκανε κάποια καλή πάσα, ή εγώ ο προπονητής που δεν διάβασα σωστά μια φάση ή όλο το παιχνίδι κι εξαιτίας μας χάθηκε το παιχνίδι. Ναι, δέχομαι πως ήταν τραγικό λάθος και όντως η ΕΟΚ εκτός από τα ειλικρινά της συγχαρητήρια πρέπει να ζητήσει συγνώμη από τα κορίτσια που (πιθανών) στερηθήκανε μια τόσο πανάξια πρόκριση.

Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο πως αυτό το λάθος κάποια στιγμή θα γινότανε με τον τρόπο που λειτουργεί η ομοσπονδία σε κάποια θέματα. Δεν γίνεται ένας δυο άνθρωποι να έχουν επωμισθεί τις ευθύνες και τις λειτουργίες όλων των εθνικών ομάδων για να μην πω όλης της ομοσπονδίας για 24 ώρες το 24ωρο και να αποδίδουν σαν ελβετικό ρολόι. Κάποια στιγμή το κακό θα γινότανε και δυστυχώς έτυχε να γίνει σε εμάς.

Στην Ελλάδα δεν δεχόμαστε εύκολα την ήττα, αλλά εμείς στο μπάσκετ λέμε ότι σε έναν αγώνα δυο πράγματα μπορούν να συμβούν, ή να κερδίσεις ή να ...ΜΑΘΕΙΣ. Ας ελπίσουμε να έχουμε μάθει πλέον από αυτήν την "ήττα - λάθος" αλλά και πο τις απίστευτες εμφανίσεις της εθνικής, να επανεξετάσουμε και να λειτουργήσουμε διαφορετικά στην ομοσπονδία, να οργανωθούμε ακόμα περισσότερο και ακόμα πιο ειδικά σε ότι έχει σχέση με την εθνική γυναικών αλλά και το γυναικείο πρωτάθλημα.

Και θα σταθώ περισσότερο στην εκτίμησή μου στο ότι μικρή έχει σημασία το ότι κάποιος έκανε ένα ανθρώπινο λάθος, διότι ακόμα κι αν σαν εθνική προχωρούσαμε, χωρίς να παραγνωρίζω το μέγεθος της επιτυχίας, απλά θα φουσκώναμε απο απίστευτη υπερηφάνεια αλλά δεν θα είχαμε λύσει τα μεγάλα προβλήματα του γυναικείου. Διότι μεγαλύτερη σημασία για μένα έχει τα κορίτσια να παίζουν σε ένα αξιόλογο πρωτάθλημα με 4 καλές ξένες που ανεβάζουν το επίπεδο όπως ακριβώς και στους άντρες.

Μεγαλύτερη σημασία έχει οι ομάδες του πρωταθλήματος να είναι οικονομικά υγιείς, με πρωτάθλημα που δείχνει η τηλεόραση και οργάνωση σωματείων που προσφέρουν τα μέγιστα στις αθλήτριες. Μεγαλύτερη σημασία έχει η ομοσπονδία να αρπάξει τα πανύψηλα κοριτσάκια της επαρχίας και με κάποιες υποτροφίες σε ιδιωτικά σχολεία να τα φέρει στο μπάσκετ αντί να μας τα τραβάει το βόλλευ. Πιο μεγάλη σημασία έχει αν καταφέρουμε να έχουμε, για αρχή τουλάχιστον, μια ομάδα στην ευρωλίγκα και κάνα δυο στο eurocup. Να μπορούμε να έχουμε άμεση βοήθεια από ομογενείς παίχτριες που έχουν το δικαίωμα να παίξουν και να βοηθήσουν την εθνική μας ομάδα όπως πολύ πρόσφατα πήρε μέσα σε μια εβδομάδα την Ελληνική ιθαγένεια ο Ντόρσει ενώ στις γυναίκες επί πολλά, πάρα πολλά χρόνια δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο.

Αυτά έχουν σημασία. Τότε θα μπορούμε να ξαναπάμε σε ευρωμπάσκετ και να μην έχουμε την ανάγκη καμίας ισοβαθμίας και εν γένει να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας αναλογούν κι ακόμα περισσότερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η ομάδα έδειξε ότι αξίζει προσοχής, αξίζει καλύτερης οργάνωσης, αξίζει συνέχειας και είμαι πολύ περήφανος που υπήρξα προπονητής αυτής της ομάδας, με αυτές τις υπέροχες παίχτριες ως ταλέντα με τέτοια ψυχή, αλλά και συνεργάτης σε αυτό το περίφημο τεχνικό team.