Κάθε τέτοια μέρα εδώ και 14 χρόνια ο ήχος της μπάλας του μπάσκετ ακούγεται πιο μουντός. Σαν αυτή να ψιθυρίζει "Ντράζεν"... Ακόμη και τώρα το "γιατί" δεν ακούγεται λιγότερο συχνά. Διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ο "ανίκητος" Πέτροβιτς χάθηκε τόσο άδοξα και πρόωρα πάνω σε έναν γερμανικό αυτοκινητόδρομο, πίσω από το τιμόνι του κόκκινου Γκολφ ("προικισμένου" με μηχανή Πόρσε).
Ήταν μόνο 28 ετών.

Είχε μόλις σκοράρει 30 πόντους εναντίον της Πολωνίας, αγωνιζόμενος με διάστρεμμα. "Ντράζεν δεν χρειάζεται να έρθεις" του έλεγε πριν το ματς ο αδερφός του, γνωρίζοντας το φόβο του "μικρού" για τα αεροπλάνα. "Δεν γίνεται" ήταν η λακωνική απάντηση του "Μότσαρτ", που στον γυρισμό από εκείνη το φιλικό άφησε την τελευταία του πνοή.

Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ θα συνέχιζε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος. Μα πάνω από όλα; Δεν θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει το μεγαλείο του. Είχε κατακτήσει πρώτα τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη στη Γιουγκοσλαβία και μετά στην Ευρώπη. Έμενε άλλο... μισό βήμα: "ο καλύτερος του κόσμου".

Και δεν ήταν μακριά... Την τελευταία του χρονιά είχε πάνω από 21 πόντους αγωνιζόμενους στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, επίδοση που του χάρισε μια θέση στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ.

Η καριέρα του...

Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στη Σιμπένκα την ομάδα της παραλιακής πόλης Σιμπένικ που βρέχεται από την Αδριατική θάλασσα. Από μικρός περνούσε ατελειώτες ώρες στο γήπεδο μαζί με τον αδερφό του Άτσα. "Τον πρόσεχα συνεχώς γιατί ήταν πολύ κοντύτερος και φοβόμουν μην τον πατήσουν τα άλλα παιδιά" θυμάται ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, που παραδέχεται ότι από μικρός ο Ντράζεν συγκέντρωνε πάνω του την προσοχή.

Στα 15 του αγωνίστηκε στην ανδρική ομάδα της Σιμπένκα, την οποία γρήγορα οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, χωρίς να παραλείπει να σκοράρει 60 ή 70 πόντους σε κάθε αγώνα του εφηβικού πρωταθλήματος! Με δύο δικές του βολές γίνονται πρωταθλητές, αλλά μόνο για δύο ημέρες. Με μια πρωτοφανή κίνηση η Κυβέρνηση δίνει τον τίτλο στην Παρτίζαν, λόγω... διαιτητικού λάθους!

Ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι η Σιμπένικ δεν τον "χωρούσε". Πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ με την οποία κατέκτησε εγχώριους τίτλους, ενώ έφτασε κι ως τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Μετά από τέσσερις σεζόν στο Ζάγκρεμπ (σ.σ την αγαπημένη του πόλη όπως δήλωνε έχοντας βάλει σκοπό να κλείσει την καριέρα του εκεί), όπου είχε 27.7 πόντους, "μετακόμισε" στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ.

Ήταν ο "βασιλιάς" της "βασίλισσας". Και το απέδειξε επί αθηναϊκού εδάφους το 1989 όταν πέτυχε 62 πόντους απέναντι στην Καζέρτα του Οσκάρ Σμιντ. Πέρασε δύο σεζόν στον ιστορικό σύλλογο (με 28.2 πόντους ανά παιχνίδι), για να ακολουθήσει η περιπέτεια του ΝΒΑ.

Πρώτη του ομάδα; Οι Πόρτλαντ Μπλέιζερς, όπου πέρασε τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του. Ο Ρικ Έιντελμαν δεν του έδινε ευκαιρίες παρά μόνο όταν στα τελευταία λεπτά αγώνων που είχαν κριθεί, ενώ ο Τέρι Πόρτερ που έπαιζε μπροστά του δεν έβγαινε από το παρκέ ακόμη κι όταν ήταν κουρασμένος, προκειμένου να μην αφήσει τον Ντράζεν να φανεί!

Μετά από 18 μήνες στο Όρεγκον έγινε ανταλλαγή στους Νετς, όπου αμέσως έκανε θραύση. Αγαπήθηκε από το κοινό, αλλά όχι κι από τους συμπαίκτες του, που τον θεωρούσαν ατομιστή. Ο ίδιος δεν περνούσε καλά στην Αμερική και λέγεται ότι είχε πει "ναι" στον Παύλο Γιαννακόπουλο...

Το μυστικό της επιτυχίας

Τι έκανε τον "Μότσαρτ" τόσο ξεχωριστό; Η προσήλωση του στην προπόνηση. Περνούσε 7-8 ώρες στο κλειστό ακόμη και μετά από παιχνίδια. Στα ρεπό του πήγαινε στο γήπεδο για βάρη και σουτ. Δεν μπορούσε να κάτσει σε μια γωνιά. "Είχε τρομερή ενέργεια. Λες κι ήξερε ότι πρέπει να τη διοχετεύσει μέσα σε λίγο χρόνο", όπως διηγείται η μητέρα του Μπισένκα.

Έπαιζε και στις δύο θέσεις των γκαρντ κι ήταν εξαιρετικός σουτέρ ακόμη κι αρκετά μέτρα πίσω από τα 6.25. Είχε εκπληκτική ντρίμπλα (μαζί με τον Τσβετίτσνιανιν καθιερώσε την σταυρωτή που έφερε στη χώρα μας ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα) και φυσική κατάσταση, αν και το μεγαλύτερο προσόν του ήταν ο χαρακτήρας νικητή που διέθετε.

Δεν ήθελε να χάνει από κανέναν. Ούτε καν όταν ο αδερφός του Άτσα τον παρακαλούσε να χάσει τις βολές στο ματς Τσιμπόνα-Ρεάλ. "Μην τις βάλεις. Σε παρακαλώ! Εσείς θα κερδίσετε στη Μαδρίτη, ενώ εμείς τώρα θα πάρουμε πριμ" τον ικέτευε. Ο Ντράζεν χαμογέλασε και τις έβαλε. Δεν μπορούσε να χάσει!

Εθνικό σύμβολο

Το γήπεδο της Τσιμπόνα έχει πάρει το όνομα του ("Ντράζεν Πέτροβιτς Χάλε"), ενώ το μαυσωλείο του στο νεκροταφείο "Μιρογκόι" (εξού κι η φωτογραφία με τον υπογράφων) αποτελεί το Νο1 τουριστικό αξιοθέατο στη πόλη. Θα το δεις πάντα καθαρό και προσεγμένο, λίγο πιο δίπλα από τον τάφο του Κρέζμιρ Τσόσιτς. Πάνω στο μνήμα μια φωτογραφία του. Στο χώμα; Μια μαρμάρινη μπάλα. Κι από κοντά; Η μητέρα του Μπεσίνκα, που του αφήνει καθημερινά λίγα λουλούδια.

Ο Σλοβένος Μπόρις Γκόρενς έχει "χτυπήσει" ένα τατουάζ (Nets-3) προς τιμή του. Ο διάσημος τενίστας Γκόραν Ιβανίσεβιτς φοράει τη φανέλα του. Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ δάκρυσε στην είδηση του θανάτου του. Το ίδιο κι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα όταν επισκέφτηκε τον τάφο του. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήταν ένας παίκτης, ήταν ένας θρύλος. Δεν ήταν μόνο... larger than basketball, είναι larger than life, όπως λένε κι οι Αμερικάνοι. Είναι... μύθος. Και θα ζει για πάντα.

Είπαν για τον Ντράζεν Πέτροβιτς:

Νέβεν Σπάχια: "Δεν άντεχε τις ήττες. Τις μισούσε. Όταν έχανε στα "μονά" δεν μιλούσε σε κανέναν για ώρες. Δεν άντεχε να χάνει ούτε στα χαρτιά. Όταν σαν παίκτης της Σιμπένκα γνώριζε την ήττα, έμενε για ώρες στο γυμναστήριο για να σουτάρει".

Τομ Νιούελ: "Κανείς παίκτης δεν έχει δουλέψει σκληρότερα"

Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Εργασιομανής, φανατικός, εθισμένος στο μπάσκετ! Ναι ήταν. Και ξέρετε γιατί; Όχι επειδή γυμναζόταν 7-8 ώρες τη μέρα, αλλά επειδή ποτέ δεν πήρε μια μέρα ρεπό".

Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Τα χρόνια που έπαιξα μαζί με τον Ντράζεν στην Τσιμπόνα ήταν τα ευκολότερα της καριέρας μου"

Τσακ Ντέιλι (ένα χρόνο μετά το θάνατο του Ντράζεν): "Έπρεπε να φύγω πέρσι από τους Νετς, όταν ο "καπετάνιος" μας έφυγε από το πλοίο".

Νταν Πίτερσον: "Η Τσιμπόνα έχει καλούς παίκτες, αλλά ο Ντράζεν είναι μια ομάδα μόνος του"

Ρούντι Τομγιάνοβιτς: "Είναι ο καλύτερος σουτέρ στο ΝΒΑ. Παίζει με καρδιά και θέληση, αποδεικνύοντας ότι πραγματικά αγαπά το παιχνίδι".

Ουίλις Ριντ: "Σήμερα είναι σαν να έχασα έναν γιο" (σ.σ όταν σκοτώθηκε ο Ντράζεν)

Σαμ Μπούι: "Ακόμη κι αντίπαλος να είσαι, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις"

Ντέιβιντ Στερν: "Είμαστε χαρούμενοι που τον γνωρίσαμε"

Τσακ Ντέιλι: "Δεν θα μπορούσες να ζητήσεις κάποιον καλύτερο συμπαίκτη"

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (όταν επισκέφτηκε τον τάφο του Ντράζεν): "Μη λυπάστε για το θάνατο του. Είναι φαινόμενο και θα ζει για πάντα"

Μάικλ Τζόρνταν: "Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοίταγε στα μάτια χωρίς να φοβάται".

Είπε ο Ντράζεν Πέτροβιτς:

"Το ΝΒΑ είναι πάνω από όλα επαγγελματισμός. Όταν χάνεις ο καθένας τραβάει το δρόμο του, δεν υπάρχουν φιλίες".

"Οι παίκτες του ΝΒΑ είναι καλοί, αλλά δεν είναι υπερήρωες. Με 30' συμμετοχής δεν υπάρχει ομάδα στην οποία να μην βάλω 20 πόντους"

"Αν έμαθα κάτι στο ΝΒΑ είναι ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου. Θα με σπρώξουν αρκετά. Έχω όνομα κι επίθετο, δεν είμαι περαστικός, αν κι αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Πρέπει να το καταλάβουν όμως ότι στο ΝΒΑ υπάρχει χώρος για τους Ευρωπαίους".

"Υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από μένα. Είμαι απόλυτα χαρούμενος όταν προπονούμαι. Όταν κάθομαι είμαι δυστυχισμένος. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον δεν άκουσε τον ήχο της μπάλας σε ένα άδειο γήπεδο".

"Αν είχα δουλέψει στη Σιμπένκα και στην Τσιμπόνα όσο σκληρά δούλεψα στους Νετς θα ήμουν καλύτερος παίκτης κατά 30%"

"Όταν μπαίνεις στο παρκέ δεν πρέπει να υποχωρείς με τίποτα. Ο αντίπαλος θα κάνει τα πάντα για να σου αποσπάσει την προσοχή. Εγώ αντιδρώ αυτόματα στις προκλήσεις κι αυτό δεν τους αρέσει".

Αφού είχε σκοράρει 44 πόντους κόντρα στους Χιούστον Ρόκετς: "Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω τα πάντα εναντίον του Βέρνον Μάξουελ εκείνη τη μέρα"

"Κάποιες φορές ένιωσα πολύ άβολα. Με χειροκροτούσαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι τους άρεσα, ότι πιστεύουν σε μένα".

"Είτε έχεις ένα, πέντε ή δέκα εκατομύρια πάλι τρως μια φορά γεύμα και δείπνο"

"Η Σιμπένικ είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αλλά έπρεπε να κάνω ένα βήμα μπροστά"

"Το να χάσω προπόνηση ήταν για μια μένα μια αφόρητη αμαρτία".

Στο πρώτο του παιχνίδι στην Τσιμπόνα σκόραρε 56 πόντους κόντρα στην Σιμπένκα: "Δεν ήταν δύσκολο. Οι αναμνήσεις ήταν αναμνήσεις, η αγάπη είναι αγάπη, αλλά στο γήπεδο δεν αναγνωρίζω κανέναν. Θα σκοράρω 56 πόντους ξανά αν έχω την ευκαιρία".

"Είναι μια δουλειά στην οποία δεν δικαιούσε μια κακή μέρα. Πάνω από όλα είμαι υποχρεωμένο στους φιλάθλους. Πρέπει να επιστρέψω την αγάπη τους. Για αυτό δεν πήρα ποτέ ρεπό. Παίζω κάθε παιχνμίδια για αυτούς και μετά για μένα και το σύλλογο".

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Ρέτζι Μίλερ λέει ότι είμαι λάθος. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι σκοράρω συχνά "30άρες". Αυτό πρέπει να είναι το λάθος".

Κι όμως ζει





Ο "Μότσαρτ" εν δράσει