Aντε να δούμε τι θα (ξανα)δούμε!

Πρωί πρωί με τη δροσούλα και έχοντας υπό μάλης έναν ογκώδη φάκελο γεμάτο από βεβαιώσεις τεστ SARS-CoV-2, πιστοποιητικά εμβολιασμών, άδειες κυκλοφορίας στην Κολωνία, εξαίρεσης από την καραντίνα, διαπιστεύσεις και ένα βαρύ κι ασήκωτο χαρτομάνι με την... Αρτα και τα Γιάννενα μπαίνω στο αεροπλάνο και πάω.

Πάω στον δικό μου προσκυνηματικό χώρο, όπως έχω συνηθίσει να αποκαλώ τα Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που τα μεγάλωσα στα γονατάκια μου!

Τι να μου πουν η ΤΣΣΚΑ, ο Ομπράντοβιτς, η Μπαρτσελόνα και ο Μεσίνα.

Η ΤΣΣΚΑ κορδώνεται επειδή έχει παίξει σε 20 από δαύτα, ο Ζέλικο για τα 19 δικά του, η Μπαρτσελόνα για τα 15 της και ο Μεσίνα που συμπληρώνει μια ενδεκάδα.

Δεν πιάνετε μπάζα μπροστά μου όλοι σας.

Έχω 33, ή μάλλον έχω και τα 33, να σέβεστε!

Αστειεύομαι βεβαίως και ανακαλώ: ανακαλώ την δίκην αστεϊσμού αυθάδεια μου, αλλά όχι το νούμερο των παρουσιών μου, από τα... μπετά αυτής της φόρμουλας, το 1988 στη Γάνδη.

Τα μπετά της σύγχρονης ιστορίας, εννοώ, διότι αντιγράφοντας τo ΝCAA ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της FIBA Γουίλιαμ Τζόουνς λάνσαρε το Final Four στις διοργανώσεις του 1966 (με την παρουσία και της ΑΕΚ) και το 1967.

Ήθελα και τότε να πάω και να τα καλύψω, αλλά δεν με άφησαν η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου!

Διάβολε, στο ένα ήμουν τριών χρονών, στο άλλο τεσσάρων χρονών και δεν είχα και διαβατήριο!

ΤΑ 32 ΑΘΩΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ

Εκτοτε χρειάστηκα δυο τρία διαβατήρια μόνο για τις στάμπες εισόδου και εξόδου, χώρια ένας τοίχος στο σπίτι μου που είναι γεμάτος από τις διαπιστεύσεις!

Γάνδη/1988, Μόναχο/1989, Σαραγόσα/1990, Παρίσι/1991, Κωνσταντινούπολη/1992, Πειραιάς/1993, Τελ Αβίβ/1994, Σαραγόσα/1995, Παρίσι/1996, Ρώμη/1997, Βαρκελώνη/1998, Μόναχο/1999, Θεσσαλονίκη/2000, Παρίσι/2001, Μπολόνια/2002, Βαρκελώνη/2003, Τελ Αβίβ/2004, μόσχα/2005, Πράγα/2006, Αθήνα/2007, Μαδρίτη/2008, Βερολίνο/2009, Παρίσι/2010, Βαρκελώνη/2011, Κωνσταντινούπολη/2012, Λονδίνο/2013, Μιλάνο/2014, Μαδρίτη/2015, Βερολίνο/2016, Κωνσταντινούπολη/2017, Βελιγράδι/2018, Βιτόρια/2019 και δεν συμμαζεύεται.

Τριάκοντα 33 (33) με το τωρινό στην Κολωνία.

Για την ακρίβεια 32+1, διότι το κοντέρ μηδενίσθηκε πέρυσι λόγω της πανδημίας και άρχισε η νέα καταμέτρησις!

Τριάντα δυο κανονικά, ανέφελα, αθώα και ανύποπτα Final 4 και ένα βουτηγμένο στον κορωνοϊό!

Σπολλάτη μας, να ‘μαστε καλά, να αφήσουμε πίσω μας την πανδημία και του χρόνου, Θεού θέλοντος και ιού επιτρέποντος, να μπορούμε ξα τρώμε και να πίνουμε τα βράδια μετά τους αγώνες και τα Σάββατα του ρεπό.

Να πίνουμε, τι θυμήθηκα τώρα;

ΚΕΛΑΗΔΑΓΕ Ο ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Θυμήθηκα τα 11 μπουκάλια κρασί που ήπιαμε τρεις νοματαίοι παρέα με τον Γιάννη Διακογιάννη στη Μπαρθελονέτα, το 2011 και όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε, είχε αρχίσει να χαράζει και ο «Ζανό» συνέχιζε να κελαηδάει ιστορίες!

Είναι ωραία τα άτιμα τα Final 4, αγαπημένε μου Δημήτρη Ιτούδη και εις ό,τι με αφορά δεν θέλω να αντικατασταθούν από σειρές play offs, όχι best-of-five ή best-of-seven, αλλά ούτε καν best-of-100!

Tέσσερις ομάδες σε μια πόλη, ένα οικουμενικό γεγονός, Μια γιορτή. Μια πολύχρωμη και πολυπολιτισμική φιέστα. Ένα πανηγύρι, με την καλή έννοια.

Μια εκδήλωση μαζεμένη και compact. Δυο ζαριές οι ημιτελικοί κι άλλη μια ο τελικός.

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Ποιος άραγε θυμάται τι έγινε στη σειρά play offs ανάμεσα στην Κίντερ Μπολόνια και στην Ταουγκρές το 2001, που παρεμπιπτόντως ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική;

Κανείς!

Κανείς μα το Θεό, κοντεύει να την ξεχάσει και ο Μεσίνα που τότε γράπωσε τη δεύτερη κούπα του!

Είναι ωραία αυτά τα Final 4, που μου ξανάρχονται ένα ένα, κάθε χρόνο, όταν φτιάχνω τη βαλίτσα μου και εκτός από τα ρούχα και τα λοιπά χρειαζούμενα, βάζω μέσα και τις αναμνήσεις μου.

Χαλάλι το υπέρβαρο που πληρώνω στο αεροδρόμιο!

Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΟΥ ΣΟΛΣΚΙΕΡ

Τι σόι πράγμα είναι τα Final 4 για τις ομάδες, τους προπονητές και τους παίκτες;

Είναι αυτό που με τόση γλαφυρότητα, χώρια που έκανε και ρίμα είπε την Τρίτη ο Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ, περιγράφοντας εκ των προτέρων την ατμόσφαιρα του επιγενόμενου τελικού του Europa League ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Βιγιαρεάλ.

Pleasure and pressure!

Ατύχησε βεβαίως ο Νορβηγός προπονητής των «Κόκκινων Διαβόλων» ο οποίος παρεμπιπτόντως υπήρξε και ο ήρωας τους στον αλήστου μνήμης τελικό του Champions League στη Βαρκελώνη, που μάλιστα έγινε ίδια μέρα (26 Μαΐου) του ’99.

Ατύχησε στο πρώτο σκέλος, διότι αυτό το pleasure του το έκλεψε ο Χερόνιμο Ρούλι, που απέκρουσε το ύστατο πέναλτι του Ντε Χέα κι έγινε του... τερματοφύλακα το κάγκελο!

Πλάκα πλάκα πέφτουν όλα μαζί και μαζεμένα: την Τετάρτη στο Γκντανσκ ο τελικός του Europa League, την Παρασκευή οι δυο ημιτελικοί του Final 4 της Ευρωλίγκας στην Κολωνία, το Σάββατο στο Οπόρτο ο τελικός του Champions League (Μάντσεστερ Σίτι-Τσέλσι) και την Κυριακή η τελευταία ζαριά στην Ευρωλίγκα!

Μπερδεύονται και οι υγρές ουσίες, σε αυτή την περίπτωση: οι σαμπάνιες με τις οποίες συνήθως περιχύνονται οι πρωταθλητές και εκτάκτως ελέω της έδρας του Final 4 το... πατσουλί!

ΤΟ EAU DE COLOGNE

Αμ από πού, διάβολε, βγήκε η λέξη κολόνια;

Από την Κολωνία βεβαίως, εκεί όπου το 1709 o Ιταλός Γιόχαν Μαρία Φαρίνα παρασκεύασε την πρώτη κολόνια στην οποία έδωσε το όνομα «Eau de Cologne».

Αυτό το νερό της Κολωνίας το πήρε αργότερα ο Φερδινάνδος Μίλενς και προχώρησε σε μαζική παραγωγή αρωμάτων με την ετικέτα 4711 που ήταν ο αριθμός του σπιτιού του!

Τούτου δοθέντος, άιντε να δούμε ποιοι απ’ όλους θα παρφουμαριστούν την Κυριακή το βράδυ!

Στο μεταξύ αναστορούμαι το πρώτο ταξίδι μου στην πόλη που πατάει και στις δυο όχθες του Ρήνου και συνειδητοποιώ ότι και τότε ήμουν μαζί με τον Μεσίνα!

Στις 10 και στις 11 Οκτωβρίου του 2006 η Κολωνία φιλοξένησε τους αγώνες των Φοίνιξ Σανς με τη Μακάμπι (119-102) και των Σίξερς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (85-71) στον πάγκο της οποίας καθόταν ο Έκτωρ και είχε πρωτοπαλίκαρο τον τότε κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης, Θοδωρή Παπαλουκά.

Στο περίφημο θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλο τα πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα είναι έξι, αλλά εδώ παίζουν μπάλα τα τεσσάρια.

Τέσσερις ομάδες από τέσσερις χώρες.

Τέσσερις προπονητές και τέσσερα στρατεύματα που κοιμούνται και ξυπνάνε βλέποντας στα όνειρα τους το ιερό δισκοπότηρο...

Ανατρέχοντας στα κιτάπια μου συνειδητοποιώ ότι για τις δυο ομάδες που αναμετρώνται στον δεύτερο ημιτελικό το νερό της Κολωνίας τους βγήκε ξινό.

Η ΣΑΤΟΥΡΝ ΚΑΙ ΤΑ... ΚΑΠΗ

Καθ’ οδόν προς τη Γάνδη, όπου έμελλε να πετύχει το repeat, στις 26 Νοεμβρίου του 1987 η Τρέισερ Μιλάνο πιάστηκε αιχμάλωτη από τη Σατούρν Κολωνίας με σκορ 104-87, αλλά ούτε η αποψινή αντίπαλος της την είχε βγάλει καθαρή...

Δυο εβδομάδες αργότερα και μετά τους 29 πόντους που έβαλε κόντρα στους Λομβαρδούς, ο Μίχαελ Γιάκελ έριξε άλλους 27 και τέζα η Μπαρτσελόνα με 103-98!

Στις 14 Ιανουαρίου του 1988 η Μπαρτσελόνα άλωσε το Μιλάνο με 100-94 και στις 17 Μαρτίου νίκησε ξανά την Τρέισερ στη Βαρκελώνη με 102-87, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά!

Τα... ΚΑΠΗ του Φράνκο Καζαλίνι διάνυσαν όλο το δρόμο και κατέκτησαν τον τρίτο τίτλο τους που μένει ακόμα στοιχειωμένος!

Ζει άραγε ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Η Κολωνία δεν έχει γοργόνα όπως η Κοπεγχάγη, αλλά το ερώτημα θα απαντηθεί οσονούπω.

Mεσολάβησαν οι δυο αγώνες της σεζόν 1989-90 (Φίλιπς-Μπαρτσελόνα 94-93, Μπαρτσελόνα-Φίλιπς 97-85) και δυο χρόνια αργότερα οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν ξανά, αυτή τη φορά στα play offs του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στα οποία οι Ιταλοί πέτυχαν το sweep: 80-79 στην έδρα τους και 86-71 στη Βαρκελώνη, με τον συχωρεμένο τον Ντάριλ Ντόουκινς να καταβροχθίζει τους Καταλανούς αμάσητους!

Σε δυο ματς ο «Chocolate Thunder» είχε 30 πόντους και 20 ριμπάουντ και ό,τι δεν προλάβαινε ελόγου του, το έκαναν ο Ρικάρντο Πίτς (45π.), ο Aντονέλο Rίβα (39) και ο μετέπειτα παίκτης του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, Τζόνι Ρότζερς.

Τζίφος όμως: οι εκ Μεδιολάνου κομψευόμενοι πήγαν στην Πόλη και εκεί τους έφαγαν λάχανο στον ημιτελικό ο Τζόρτζεβιτς, ο Ντανίλοβιτς, ο Στεβάνοβιτς, ο Σρετένοβιτς, ο Ντραγκουτίνοβιτς, ο Ρέμπρατσα και τα υπόλοιπα εξοσιμένα στη Φουνλαμπράδ) μπαλικάρια που είχε στη δούλεψη του ένας πρωτάρης προπονητής, ονόματι Ζέλικο Ομπράντοβιτς!

Πήγαν κιόλας στράφι οι 21 πόντοι και τα 19 ριμπάουντ του Ντόοουκινς και από τότε, εδώ και 29 χρόνια, από Μιλάνο μεριά, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση!

ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ

Τώρα ξαναβγάζουν στην κυκλοφορία το διάταγμα των Μεδιολάνων και το φυσάω και δεν κρυώνει που δεν ταξίδεψα νωρίτερα στην Κολωνία για να... τρολάρω κομματάκι τον Μεσίνα!

Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου, το διασκεδάζει πολύ και μένει να φανεί εάν θα εξακολουθήσει να νιώθει καλά και μετά το πέρας του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα...

Εδώ ήρθαμε, κατά πως λένε και στο σινεμά, διότι και οι Καταλανοι νιώθουν να φτάνουν στη δική τους Ιθάκη, μετά από επτά χρόνια νηστείας και προσευχής!

Την τελευταία φορά που έπαιξαν, το 2014 στο Μιλάνο, δεν θέλουν να τη θυμούνται, εάν ήταν στο χέρι τους θα πέταγαν αυτή τη συμμετοχή τους, όπως οι ιστιοπλόοι τη χειρότερη κούρσα τους!

Ο λόγος; Τον έχει εξηγήσει επισταμένως εδώ ο Κώστας Παπανικολάου, οπότε τα σχόλια και οι περαιτέρω διευκρινίσεις περιττεύουν.

ΜΑΣΑΕΙ Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΤΑΡΑΜΑ;

Ο Μεσίνα είναι παλιά αλεπού στα Final 4, αλλά και η κατσίκα του Σάρας δεν μασάει ταραμά!

Ο άλλοτε «Goldfinger» (ως τετράκις πρωταθλητής Ευρώπης με την Μπαρτσελόνα, τη Μακάμπι και τον Παναθηναϊκό) εγγράφει τη δεύτερη παρουσία του με την ιδιότητα του προπονητή σε Final Four.

Πριν από τρία χρόνια στο κάστρο του Κελεμέγκνταν ο Γιασικέβιτσους έκανε μια βαθιά υπόκλιση προς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (ενόψει του ημιτελικού Φενέρμπαχτσε-Ζαλγκίρις), αλλά τώρα νιώθει πως δεν τον παίρνει να χάσει από τον Μεσίνα!

Είναι πλέον πολλά τα λεφτά, Σάρας!

Σε τίνος τα χέρια θα καταλήξει αυτή η κούπα;

Εάν το ‘ξερα, θα το ‘παιζα κιόλας!

Επί τούτου του ανέκαθεν βασανιστικού ερωτήματος, έχει αποφανθεί ο μέγας και σοφός μάγιστρος της Ευρωλίγκας, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μάλιστα με δυο διαφορετικές στη διατύπωση, αλλά ίδιες στο νόημα τους ατάκες οι οποίες κατέστησαν αποφθεγματικές ρήσεις, καθόσον τις επαναλάμβανε κιόλας, λες και είδε κολλήσει η βελόνα στο πικ απ του.

Σκεφτείτε πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, που υπήρχαν ακόμα πικ απ για να βάζουμε δίσκους και να ακούμε μουσική!

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΖΟΤΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΤΟΥΝΤΑ

Η πρώτη ορίζει πως «σε ένα Final Four κάθε ομάδα έχει από 25% πιθανότητες να νικήσει».

Η δεύτερη είναι πιο πιασάρικη: «Την παραμονή κάθε Final 4 βγαίνει ένας παπαγάλος και λέει διαρκώς ότι δεν υπάρχουν φαβορί»!

Βρε τον μπαγάσα τον παπαγάλο, πλάκα έχει αυτή αλληγορία.

Προφανώς ο Ζοτς δεν εννοεί εκείνο τον λούτρινο παπαγάλο που είχε κρύψει το 1997 μέσα στο ντουλαπάκι του στα αποδυτήρια του ΣΕΦ ο Δημήτρης Παπανικολάου και τον είχε ρυθμίσει ώστε να λέει διαρκώς μια κουβέντα και να τρελαίνει τον Ντούσαν Ιβκοβιτς...

«Ολυμπιακός, πρωταθλητής Ευρώπης στη Ρώμη»!

Μάγος βγήκε εκείνος ο παπαγάλος.

Δεν υπάρχουν,λοιπόν, φαβορί στα Final Four, αλλά υπάρχουν!

Ισχύει ωστόσο και το αντίθετο.

Υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχουν!

Όσο οξύμωρο και αντιθετικό είναι αυτό το σχήμα ισχύει απολύτως...

Ισχύει μέχρι να διαψευσθεί!

Μια κατά το μάλλον ή ήττον λογική προσέγγιση των πραγμάτων, θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τον πρώτο λόγο για να νικήσουν στους ημιτελικούς και να ανταμώσουν στον κυριακάτικο τελικό έχουν η Εφές και η Μπαρτσελόνα.

Ο ΑΛΛΑΧ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ

Για τους Τούρκους είχα γράψει κάτι εδώ μετά τον δεύτερο αγώνα των play offs με τη Ρεάλ Μαδρίτης και λίγο έλειψε να καταπιώ αμάσητα τα χειρόγραφα μου, όπως όριζε ένα παλιό τσιτάτο της δημοσιογραφικής αργκό.

Δεν ξέρω εάν του χαρίεντος Εργκίν Αταμάν του το χρωστάει από πέρυσι (όταν το κατέβασμα των ρολών βρήκε την Εφές στο 24-4) ο Αλλάχ, αλλά, διάβολε, και τον Ιτούδη μανούλα τον γέννησε και μπαμπάς τον μεγάλωσε!

Βεβαίως ο κύριος Στέργιος Ιτούδης ήλπιζε ότι ο κανακάρης του θα σπουδάσει γεωπόνος και θα αφοσιωθεί στην οικογενειακή επιχείρηση με τα σπαράγγια, αλλά όπως λέει και μια τροτέζα στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο» κάνοντας τις κόνξες της, «σάμπως και δε θα μπορέσω»!!!

Ο Ιτούδης δεν πήγε στη Γερμανία για να πλασάρει τα σπαράγγια που φύονταν στα Τρίκαλα της Ημαθίας, αλλά ξαναγυρίζει στη χώρα του Γκαίτε για να του τριτώσει το καλό!

Πλάκα πλάκα όποτε ο λεγάμενος πηγαίνει εκεί, γυρίζει είτε στην Αθήνα, είτε στη Μόσχα λουσμένος στα κομφετί...

Το 2009 στο Βερολίνο αναγορεύθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό Μόσχας στο πλάι του Ζοτς, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ με το χέρι του διαβόλου (Σισκάουσκας) να αποδεικνύεται ατζαμίδικο...

Επτά χρόνια αργότερα ξαναγύρισε στο ίδιο γήπεδο και ανήμερα τα γενέθλια της κόρης του το διέπραξε da solo στον συγκλονιστικό τελικό κόντρα στον μέντορα του, με το χέρι του Θεού (Χριάπα)!

Ο πρώτος ημιτελικός μου φαίνεται πιο ... δύστροπος στην προσέγγιση του από τον δεύτερο, αλλά δεν παίρνω κιόλας όρκο γι’ αυτό...

Τι εννοώ; Στην κανονική περίοδο η Μπαρτσελόνα πέτυχε δυο άνετες νίκες απέναντι στην Αρμάνι, με 87-71 στην έδρα της στις 11 Δεκεμβρίου 2020 και με 72-56 στις 19 Μαρτίου στο Μιλάνο.

ΚΟΨΕ ΣΚΟΡ ΚΑΙ ΒΓΑΛΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Αντε λοιπόν, να ποντάρεις (και) σε αυτό το γεγονός και να πεις ότι οι Blaugrana έχουν τον πρώτο λόγο, πάει κι έρχεται.

Βλέπεις όμως τα αποτελέσματα στα δυο ματς της ΤΣΣΚΑ με την Εφές και παθαίνεις ταράκουλο!

Στις 15 Δεκεμβρίου 2020 στη Μόσχα η ΤΣΣΚΑ τσαλαπάτησε την Εφές με 100-65, ενώ στις 4 Μαρτίου 2021 στην Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι λιάνισαν τους Ρώσους με 100-70.

Κόψε σκορ και βγάλε συμπέρασμα!

Σε κάθε περίπτωση αυτός ο ημιτελικός κολλάει ως το rematch του τελικού της 19ης Μαΐου 2019 στη Βιτόρια, όπου είχε επικρατήσει η ΤΣΣΚΑ με 91-83 και κατέκτησε τον όγδοο τίτλο της, ούσα πλέον δεύτερη στη λίστα με τους πολυνίκες.

Πρώτη φιγουράρει η Ρεάλ Μαδρίτης με δέκα τρόπαια και δεύτερη έρχεται μια ομάδα που τη λένε Ομπράντοβιτς με εννέα!