Ή μήπως δεν ξέρετε (ή δεν θυμάστε) ότι μέσα στην παραζάλη του τελικού, ο Φίλιππος Συρίγος, φώναζε στις βολές του Αργύρη "η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα". Ο ίδιος, άλλωστε, γράφει στην σημερινή Sportday, τι ακριβώς είχε γίνει στις περιγραφές, αλλά και τις περιπέτειές του με την Διοίκηση του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας.
Ο Βασίλης Σκουντής διάλεξε (στο Sportime) να εξιστορήσει την περιπέτεια της μπάλας του τελικού. Αυτή που τελικά, βρέθηκε, στα χέρια του ...δαιμόνιου Μένιου Σακελλαρόπουλου (με μαλί και υπόγενειο, παρακαλώ, εκείνη την εποχή) αλλά δεν ήταν η ίδια με την οποία έπαιζε η Εθνική σε όλους τους αγώνες, ως τον ημιτελικό.

Μετά το ματς με την Γιουγκοσλαβία, ο Μέμος Ιωάννου την ...σούταρε στην εξέδρα. Κι ο Νίκος Γκάλης, στην προπόνηση πριν από τον τελικό, αναγκάστηκε να "δοκιμάσει" 28 μπάλες, μέχρι να αποφασίσει ότι "αυτή είναι για τον τελικό". Ο Μένιος καραδοκούσε, μετά τη λήξη, την πήρε στα χέρια του και βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην (θαυμαστή) τροπαιοθήκη του σπιτιού του.

Ο καθένας έχει να διηγηθεί μια... ξεχωριστή ιστορία, γυρίζοντας τον χρόνο, είκοσι χρόνια πίσω. Πρώτα απ' όλα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του θριάμβου, που παρέσυραν την Ελλάδα, σε ένα ντελίριο χαράς, πρωτόγνωρο όπως ο καύσωνας που ταλαιπώρησε, εκείνο το καλοκαίρι, την Αθήνα.

Από τις ιστορικές παρτίδες τάβλι του Νίκου Γκάλη (θρυλείται ότι όλοι τον άφηναν να κερδίζει!) μέχρι τις χειροπέδες που πέρασε ο Νίκος Φιλίππου στον Παναγιώτη Φασούλα, αλλά και την συγκινητική στιγμή, στο ιστορικό ξενοδοχείο "Τζόουνς" της Γλυφάδας, όταν ο Κώστας Πολίτης είδε την μητέρα του να μπαίνει για να τον αγκαλιάσει!

Ακόμη και οι πιο κρυφές στιγμές αυτού του ανεπανάληπτου θριάμβου, έχουν αποκρυπτογραφηθεί, καθώς χρόνο με τον χρόνο, μαθαίναμε "άγνωστες" ιστορίες, μικρά μυστικά που κρατούσαν οι 12 παίκτες και το επιτελείο της Εθνικής Ομάδας.

Οι βιορυθμοί του Νίκου Σισμανίδη, τα επαναστατικά προγράμματα του Γκας Σαρηγιαννίδη, τα μασάζ του Μανωλη Λέκκα, η ψυχραιμία του Κώστα Πολίτη, που προδιδόταν μόνο από τα ... δεκάδες πακέτα Ντάνχιλ, που κάπνιζε. Όλα μικρά κεφάλαια, μιας μεγάλης ιστορίας.

Ενός παραμυθιού, με πρίγκιπες και βασιλόπουλα, με "δράκους" και χάπι-εντ, σαν αυτά που βλέπουμε (μόνο) στα όνειρά μας. Η διαφορετική Ελλάδα του 87, μοιάζει τόσο μακρινή, όσο και κοντινή. Ίσως γιατί όλοι που βρεθήκαμε στο ΣΕΦ, εκείνες τις μέρες, ζούσαμε κάτι, τελείως, διαφορετικό. Μαγικό και πρωτόγνωρο, ουσιαστικό και ονειρώδες.΄

Ο (μακαρίτης) Τσόσιτς να χτυπιέται στον πάγκο της Γιουγκοσλαβίας. Ο Άτσο Πέτροβιτς να εύχεται good luck to Russians, απηυδισμένος από την δεύτερη ήττα των πλάβι, στον ημιτελικό, ο φαρμακερός (επίσης μακαρίτης) Γκομέλσκι να φωνάζει για την Μαυριτανία, ο κομισάριος του τελικού Τζεφ Τέρνερ να πιάνει το κεφάλι του από ένα κέρμα που τον πέτυχε, ο "φοράει κόκκινα γυαλιά" Κοτλέμπα, οι μισοάδειες εξέδρες στην πρεμιέρα με την Ρουμανία και η ... πρωθυπουργική εξουσία του Βασίλη Ζερβουδάκη (υπεύθυνος εισιτηρίων) στην κορύφωση του τουρνουά.

Αν ρωτήσετε τους πρωταγωνιστές, ανεξάρτητα το τι σχέση έχουν, πλέον, με το μπάσκετ θα σας το επιβεβαιώσουν: "Δεν περνάει μια μέρα που να μη σκεφτούμε το Ευρωμπάσκετ". Κι ας γνώρισαν στη συνέχεια στιγμές αποθέωσης και δόξας.

Μήπως ξεχνάνε όσοι είχαν καταφέρει να βρουν εισιτήριο, πώς πήγαν (και τί έκαναν) στο γήπεδο; Αλλά κι οι άλλοι (τα εκατομμύρια) που είδαν το ματς από την τηλεόραση; Τα χειρόγραφα (στην γραφομηχανή) του τελικού, τα κρατούσα... σαν ιερό κειμήλιο, αρκετά χρόνια, μέχρι που κιτρίνισαν. Μου έμεινε, ως ανάμνηση, η εφημερίδα (η "Πρώτη") για να την βλέπω, καμιά φορά, και να χαμογελάω.

Ναι, δεν το περίμενε κανείς. Το έζησε, ωστόσο, μέχρι το μεδούλι του. Και περνώντας από γενιά σε γενιά, έγινε ένα με το αθλητικό DNA. Ακόμη κι αν κάποιος δεν συγκινείται από την πορτοκαλί (ή σπυριάρα) μπάλα, είναι σίγουρο, ότι κάποια στιγμή σιγοτραγούδησε Πορτοκάλογλου:" Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές"...Ο ίδιος έγραφε (φέτος): " Είκοσι χρόνια διαδρομή, κι όμως μοιάζουν, μια στιγμή"

Ο ένας και μοναδικός: Νίκος Γκάλης



Η θρυλική βραδιά της 14ης Ιουνίου του 1987