Είναι... να μην τα πάρει

Δεν είναι δα και ο παίκτης που έχει σκοράρει το πιο μακρινό σουτ, σε επαγγελματική λίγκα. Eίναι... ο δεύτερος, μετά τον Jerry Harkness (έκανε το απ' άκρη σ' άκρη, το 1967, με το Dallas, στη λίγκα ABA). Αλλά μη του το πείτε και τον συγχύσετε,

Άπαξ και του ανέβει η πίεση, είναι ικανός για όλα. Μέχρι και να βάλει το καλάθι της δεκαετίας! Όπως ομολόγησε ο Ζόραν Πλάνινιτς στον Βασίλη Δελή, το παιδί ήταν θυμωμένο από τα λάθη της ομάδας του που επέτρεψαν στην Αρμάνι να επιστρέψει στο ματς, βρέθηκε με την μπάλα στα χέρια, την πέταξε να εκτονωθεί και... την είδε να καταλήγει στο πλεχτό!

Όπως έχει ομολογήσει ο ίδιος "ό ταν η σεζόν είναι σε εξέλιξη, είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος, γιατί θέλω να κάνω ό,τι μπορώ να δικαιώσω αυτούς που με πληρώνουν. Δεν είμαι πολύ ευχάριστος για όσους βρίσκονται δίπλα μου, τη γυναίκα μου και τους φίλους μου. Αλλά το καλοκαίρι... τους αποζημιώνω. Είμαι χαλαρός και απολαμβάνω τη ζωή. Ξημεροβραδιάζομαι στις παραλίες και απολαμβάνω την παρέα των δικών μου ανθρώπων. Αυτό όμως, διαρκεί για δυο μήνες".

Η αλήθεια είναι πως βάσει των δηλώσεων που είχε κάνει κάποτε, το όλο θέμα (η κοινώς λεγόμενη "καριέρα") θα διαρκούσε έως τα 30. Κάπου εδώ, θα ήταν χρήσιμο να σας ενημερώσουμε ότι στις 12 Σεπτεμβρίου "έκλεισε" το 31ο έτος της ηλικίας του. Τι χάσαμε; Τίποτα. Γιατί και εκείνος δεν έχασε την απόλαυση που του προσφέρει το να παίζει μπάσκετ. Πάμε τώρα στην αρχή της ιστορίας, την οποία θα σας διηγηθούμε με τη βοήθεια του Τvrko Pulic, της Sportske Novosti.

Γεννήθηκε στο Μόνσταρ της Ερζεγοβίνης, αλλά όταν αποφάσισε πως είχε μάτια μόνο για το μπάσκετ πήγε στο Ζάγκρεμπ και -ας πούμε- "γράφτηκε" στη KK Cibona. Η πρώτη ομάδα που του έδωσε συμβόλαιο ήταν η Benston Zagreb, όπου απασχολήθηκε για μια σεζόν (1999-2000), με τις φήμες να θέλουν ακόμα και τότε να έπαιζε το ρόλο παίκτη-κόουτς. Το καλοκαίρι του 2000 είχε έλθει η ώρα να γυρίσει... στην καλή ομάδα της πόλης.

Αυτή είναι η δέκατη σεζόν του στη Euroleague. Η πρώτη ήταν με την KK Cibona, τη σεζόν του 2000-2001, ένα αδύνατο παλικαράκι, ετών 18. "Δεν έμπαινα στη ρακέτα, με έσπρωχναν όλοι από εδώ και από εκεί. Από τότε βέβαια, το μπάσκετ έχει γίνει πολύ πιο physical". Θυμάται εκείνες τις ημέρες, σαν να ήταν χθες. Όχι γιατί είναι -τόσο- ρομαντικός, αλλά επειδή τότε μπήκε στον ευρωπαϊκό χάρτη, κατά του ιδίου το ρηθέν. " Είχαμε κόουτς τον Σπάχια και στο ρόστερ ονόματα όπως αυτά των Νίκσα Πρκάτσιν, Γιόζιπ Σίζαρ, Γκόρνταν Γκίριτσεκ και Ματέι Μάμιτς" και όλοι μαζί αρίστευσαν στο opening tournament της Euroleague, με τον Πλάνινιτς να αναδεικνύεται MVP. "

Οι συγκεκριμένοι τίτλοι με έβαλαν στο χάρτη της Ευρώπης. Μετά όλοι ήξεραν ποιος είμαι και πλήθος scouts από το ΝΒΑ ήλθαν για να με δουν. Πιστεύω πως αυτό το τουρνουά βοήθησε πολύ την καριέρα μου". Ειρήσθω εν παρόδω, αναδείχθηκε MVP της κροατικής λίγκας το 2001. Χρονιά που έπαιξε με την U21 της Κροατίας, στο Παγκόσμιο. Είχε κάνει ντεμπούτο με το εθνόσημο στο στήθος, στην κατάκτηση του χάλκινου, το 1999, στο Παγκόσμιο U19. Κρατήστε αυτά τα δεδομένα. Θα τα χρειαστούμε στη συνέχεια.

Κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων στη Cibona, οι σειρήνες από το ΝΒΑ δεν σταμάτησαν ποτέ... να του πιπιλάνε τα μυαλά. Το καλοκαίρι του 2003 δήλωσε συμμετοχή στο ντραφτ, απ΄όπου τον τράβηξαν οι Νετς, στο Νο22, που ακόμα και σήμερα είναι ο υψηλότερος στον οποίον έχει επιλεγεί Κροάτης. Πήγε στη Νέα Υόρκη και έμεινε εκεί τρεις αγωνιστικές περιόδους (έως το 2006), κατά τη διάρκεια των οποίων γνώρισε και την -Κροάτισσα- σύζυγο του. Σε άλλα νέα " είχα δέκα επτά χρόνο συμμετοχής και το καλοκαίρι του 2006 οι Nets επέλεξαν στο ντραφτ παίκτη που έπαιζε στη θέση μου. Ήταν λοιπόν, ξεκάθαρο ότι θα παίζω ακόμα λιγότερο. Μίλησα με τον GM και μου υποσχέθηκε πως θα διευκολύνει την επιστροφή μου στην Ευρώπη". Όπερ και εγένετο.

Μια κάποια δυσαρέσκεια την ένιωσε. Εκνευρισμό όχι " γιατί είχα μπροστά μου τον εκπληκτικό Τζέισον Κιντ, έναν Hall of Famer. Ίσως αν ήμουν σε άλλη ομάδα, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Σε κάθε περίπτωση, νιώθω ευγνώμων για την ευκαιρία που είχα να μάθω πολλά δίπλα στον Κιντ. Κάθε προπόνηση ήταν σαν παιχνίδια για εμένα. Δούλεψα πολύ και ατομικά". Το σημαντικότερο λέει, ήταν "να μην μιλώ πολύ και να μη δείχνω πώς αισθάνομαι. Να "μιλούν" για εμένα οι πράξεις μου".

Στην τριετία που ήταν στο ΝΒΑ " εξέλιξα το απείθαρχο παιχνίδι μου. Έμαθα να σέβομαι τις τακτικές και τη σημασία του να καταλαβαίνεις σωστά το παιχνίδι, όπως και το να βρίσκεις και να επιβάλεις τον καλύτερο δυνατό ρυθμό για την ομάδα σου. Ωρίμασα. Έγινα πιο επαγγελματίας" και ως τέτοιος πήγε στην Τau Ceramica, όπου πέρασε μια διετία. Αρχικά, είχε "κλείσει" στη Maccabi Tel Aviv " γιατί ήταν εκεί ο Σπάχια, υπό τις οδηγίες του οποίου πάντα έπαιζα καλά. Αλλά το Ισραήλ ζούσε σε στρατιωτικό καθεστώς. Μίλησα με την οικογένεια μου και επειδή δεν ήθελα να μείνουν άυπνοι μια σεζόν οι γονείς μου, από την αγωνία, πήγα στην Tau, που ήταν μια από τις τρεις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης".

Λίγο αργότερα θα ενημέρωνε ό τι "όλα είναι τέλεια". Τι εννοούσε; Το 2007 η ομάδα του έφτασε στο Final Four, προκοπή όμως, δεν είδε " γιατί αντιμετωπίσαμε την εκπληκτική ομάδα του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό. Θυμάμαι ακόμα την ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ". Αρκέστηκαν λοιπόν, στο SuperCup. Tο 2008 οι Βάσκοι πήραν το SuperCup (με MVP τον Πριγκιόνι), πήραν και το πρωτάθλημα, με τον Μίρζα Τελέτοβιτς να αναδεικνύεται "το ανερχόμενο αστέρι" και τον Πιτ Μάικλ να είναι ο MVP.

Τα πέντε επόμενα χρόνια τα έζησε στη Ρωσία. Πρώτα στην CSKA Moscow (2008-2010), όπου δεν είχε και την καλύτερη των σχέσεων με τον Έτορε Μεσίνα (γενικά δεν είχε και θεάρεστη σχέση με τους κόουτς που ήθελαν να τον ελέγχουν απόλυτα, που δεν άφηναν το παιχνίδι στα χέρια του, όπως αποδείχθηκε και φέτος με τον Οκτάι Μαχμουτί). Και πάλι πήγε Final Four, έφτασε και στον τελικό και... έχασε ξανά από τον Παναθηναϊκό. Τη σεζόν 2009-2010, με τον Εβγκένι Πασούτιν τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα για να κάνει δυο τα πρωταθλήματα Ρωσίας και τέσσερις τις συμμετοχές σε Final Four -πάλι βέβαια, την κούπα δεν την έπιασε στα χέρια του.

Το καλοκαίρι του 2010 άλλαξε ομάδα, αλλά δεν πλήρωσε και ένα σκασμό λεφτά στη... μεταφορική για τα πράγματα του, αφού πήγε στη Khimki (για 1.5 εκάτ. δολ. το χρόνο). Υπό τις οδηγίες του Σέρτζιο Σκαριόλο, έφτασε στο ΤΟΡ16 της Euroleague και στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, όπου τον βρήκε και το 2011, χρονιά που αναδείχθηκε MVP στο Eurocup, διότι είχε δείξει στην παρέα του το δρόμο για την κορυφή. Η αγωνιστική περίοδος ξεκίνησε με τον Σκαριόλο, συνεχίστηκε με τον Όλεγκ Μελεσένκο και τελείωσε με τον Κουρτινάιτις, υπό τον οποίο έζησε τα καλύτερα χρόνια. Με όλες τις έννοιες. Ο Λιθουανός ήταν αρκετά έξυπνος, ώστε να γνωρίζει πως για να είναι όλοι ευτυχισμένοι, έπρεπε να είναι ο Κροάτης ευτυχισμένος και για να είναι ο Κροάτης ευτυχισμένος, έπρεπε να του δώσουν τα κλειδιά της ομάδας. Αυτός ήταν πάνω κάτω ο λόγος που έμεινε εκεί που ήταν και τη σεζόν 2012-2013, για να πάει στα ημιτελικά της VTB United League και στο ΤΟΡ16 της Euroleague. Έκανε και κάτι ακόμα: "Έπαιρνα πολλά σουτ στο τέλος των επιθέσεων, κάποια πολύ πιο μακριά από τη γραμμή του τρίποντου".

Το καλοκαίρι του 2013 η Galatasaray δήλωνε υπερήφανη (όχι η ίδια, οι άνθρωποι της) πως ο Πλάνινιτς θα γίνει κάτοικος Τουρκίας, για να ενισχύσει το φιλόδοξο project της. Το "αύριο" και "αύριο" έγινε "ποτέ", διότι ένα ωραίο βράδυ ανακοινώθηκε από την Anadolu Efes, έναντι του ποσού των 2.5 εκάτ. δολ. για μια διετία. Το ίδιο καλοκαίρι κρυβόταν από τον Γιασμίν Ρέπεσα, γιατί δεν ήθελε να παίξει στην εθνική Κροατίας. Από το 2009 (και ενώ είχαν προηγηθεί τα Ευρωμπάσκετ 2003, 2005, 207, 2009, συν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο) είχε ενημερώσει ότι παραχωρεί τη θέση του στους νεότερους, τονίζοντας πως η... μπογιά του είχε περάσει. Ο Ρέπεσα δεν τον βρήκε ποτέ και εκείνος απήλαυσε τη θάλασσα (της Κροατίας) και τους φίλους του, πριν υπογράψει το νέο -μεγάλο- συμβόλαιο. Πέραν των χρημάτων, η Εφές του έταξε και πρωταγωνιστικό ρόλο, πως θα ήταν εκείνος που θα έπαιρνε τις αποφάσεις. Στο μυαλό του Πλάνινιτς σημασία έχει να παίρνεις την προσπάθεια. " Αν σας δώσω τη νίκη, έχει καλώς. Αν όχι, μπορείτε να με κρίνετε ένοχο. Δεν έχω κανέναν πρόβλημα", είχε εξηγήσει κάποτε σε Κροάτες.

Πώς είναι η σχέση του με τα ΜΜΕ; Άριστη, όσο δεν κάνουν παρασπονδίες. Ένας αρθρογράφος της Sportske Novosti είχε την ατυχή έμπνευση να γράψει για το χαρακτήρα του, για τη γενικότερη συμπεριφορά του εκτός παρκέ και... δέκα χρόνια αργότερα ο Πλάνινιτς αρνείται να κάνει δηλώσεις στη συγκεκριμένη εφημερίδα. Μιλά με τους συντάκτες της (εξαιρουμένου του τύπου που λέγαμε), αλλά δεν κάνει δηλώσεις.

Συμπερασματικά, θα τον περιγράφατε "περίεργο" ως άνθρωπο (αλλά και ποιος δεν είναι;), σίγουρα ταλαντούχο ως παίκτη, οτιδήποτε άλλο εκτός από ρολίστα, με αξιόλογο μπασκετικό IQ... και πολλά νεύρα που του επιτρέπουν να κάνει ό,τι έκανε την Παρασκευή (24/1).