Είναι όλα "γραμμένα" στο DNA του

Για να μη γίνει η Φενέρμπαχτσε θύμα των εκπλήξεων που επιφυλάσσει κάθε πρεμιέρα, χρειάστηκε... την τύχη, την αστοχία της Αρμάνι, αλλά και το τρίποντο του Andrew Goudelock στα 49'' για τη λήξη. Ο Αμερικανός γκαρντ είχε προλάβει να αμφισβητηθεί, πριν καν αρχίσει η σεζόν, προφανώς γιατί ο ρόλος του στη Φενέρ είχε κάποιες διαφορές με εκείνους που είχε έως την μετακόμιση του στην Κωνσταντινούπολη. Αν θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί; Ποντάρουμε στο ότι θα τα καταφέρει. Διαβάστε το γιατί.

Από τέταρτος σκόρερ του έθνους (2010-2011), έγινε επιλογή των Lakers στο Νο46 του ντραφτ, αντικαταστάτης του Kobe Bryant, όταν διέλυσε τον αχίλλειο τένοντα (τον Απρίλιο του 2013), ενώ θα επιχειρούσε την πρώτη έξοδο από τις ΗΠΑ, για την Ούνιξ Καζάν, όπου είδε το μισθό του να γίνεται από 437.604 δολ. το χρόνο, σε 1.000.000 δολ.

Η αλήθεια είναι πως διάστημα που μεσολάβησε των εμφανίσεων του στους "Λιμνάνθρωπους", έπαιρνε 1.200 δολάρια κάθε δύο εβδομάδες, ως παίκτης της D-League, τα οποία φυσικά και είχαν φόρους. " Δεν ντρέπομαι να πω ότι τη σεζόν 2011-12 "έβγαλα" 20.000 δολ. Δεν με πιστεύετε; Ακούστε. Το θέμα είναι ότι όταν οι Λέικερς αποφάσισαν να μη με ανανεώσουν, εγώ έπρεπε να αποπληρώσω ένα δάνειο που είχα πάρει, γιατί η ζωή στο Λος Αντζελες είναι ακριβή. Γενικά, δεν έχω ως προτεραιότητα τα χρήματα. Δεν είμαι της αρπαχτής. Είχα όμως, πρόβλημα".

έδωσα στον εκπρόσωπο μου την εντολή να βρει προσφορές από την Ευρώπη. Προέκυψαν πολλές. Για παράδειγμα, είχα μια από την Μπαρτσελόνα, που ήξερα ότι είναι ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση της Εuroleague. Παρ’ όλα αυτά, διάλεξα την Ούνιξ, για δυο λόγους: κατ’ αρχάς, «χτίζουμε» μια ομάδα εδώ που την ερχόμενη σεζόν θα παίζει στη Euroleague. Δεύτερον, στο Καζάν θα «βγάλω» τα διπλάσια από αυτά που μου έδιναν στο ΝΒΑ".

Ο αστικός μύθος θέλει τη Φενέρμπαχτσε να τον πλησίασε για πρώτη φορά, μεσούσης της περασμένης αγωνιστικής περιόδου. Είχε όμως, συμβόλαιο. Το καλοκαίρι δεν είχε και έφυγε... πετώντας για την Τουρκία, όπου υπέγραψε για δύο χρόνια και 4.000.000 δολ., στο σύνολο.

Ο Andrew Goudelock, ο πρώτος

Μια μέρα έψαχνε φωτογραφίες του στο διαδίκτυο, για να στείλει στη μητέρα του. Ανακάλυψε πως υπήρχε και ένας άλλος αθλητής, με το όνομα Andrew Goudelock. Μάλιστα, είχε γεννηθεί και αυτός στο Stone Mountain. " Παρατήρησα και ότι μου έμοιαζε και πως επίσης τον αποκαλούσαν Ντρου". Ρώτησε τον προπονητή του και τον είδε να μένει άναυδος, πριν εκφράσει την εύλογη απορία "μα καλά, δεν ξέρεις ποιος είναι;".

Η αλήθεια είναι πως κάτι είχε ακούσει, για τον τύπο στον οποίον χρωστούσε το όνομα του. Αλλά δεν είχε δώσει βάση. Ήταν θείος του, ο οποίος είχε πεθάνει 25 χρόνια νωρίτερα, σε ηλικία 19 χρόνων, από καρκίνο. Ήταν παίκτης του football, από αυτούς που "βγαίνουν" μια φορά σε κάθε γενιά. Ήταν και από τη σπάνια περίπτωση παικτών που δεν διαμαρτύρονται ποτέ. Τα είχε όλα, εκτός ενός: τύχη.

Όταν εμφανίστηκε στο East Hall High School του Gainesville, ο προπονητής του Jim Lofton θα έτρεχε σπίτι, για να πει στη σύζυγο του πως έχει γνωρίσει ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί, το οποίο θα γίνει εξαιρετικός. "Του είχα ζητήσει να μου υποσχεθεί πως θα πάρει το Heisman Trophy. Ότι θα γίνει ο καλύτερος". Μάταια η μητέρα του Andrew, Katherine έκανε ό,τι μπορούσε για να τον πείσει να αφοσιωθεί στο σαξόφωνο, το οποίο επίσης αγαπούσε. Όχι όμως, σαν το football. Οπότε, ο μικρός δεν είχε να σκεφτεί πολλά.

Για να καταλάβετε περί τίνος επρόκειτο, ήλθε την άνοιξη, με τις πατερίτσες, για να μου πει πως θέλει να παίξει" θα έλεγε ο προπονητής του. Η Katherine θα ενημέρωνε πως " αν δεν είχε το κουράγιο που είχε, δεν θα άντεχα. Εκείνος με ενθάρρυνε".

Τον Οκτώβριο, ένιωσε καλύτερα. Και είχε μια ιδέα: να ξαναπαίξει football. Ενημέρωσε τον Lofton σχετικά, εκείνος του είπε πως με προσθετικό μέλος θα μπορούσε να έχει έναν μικρό ρόλο. Ο μικρός είχε μια ένσταση: "Όταν λέω θέλω να παίξω, εννοώ θέλω να παίξω κανονικά". Πέρασε όλο το καλοκαίρι στο γήπεδο και το γυμναστήριο, προσπαθώντας να μάθει να κάνει μανούβρες με ένα πόδι. Όταν άρχισε η σεζόν, πήγε με τις πατερίτσες του στην προπόνηση, έτοιμος για όλα. Οι παίκτες έπρεπε να τρέξουν 2 χιλιόμετρα, σε δώδεκα λεπτά. "Εγώ;" ρώτησε. "Εσύ θα τρέξεις έναν γύρο σε τρία λεπτά", του είπε ο κόουτς. Δίχως να χάσει χρόνο, άρχισε το κουτσό, με τη θερμοκρασία και την υγρασία της αυγουστιάτικης ημέρας να 'χει φτάσει στα ύψη. Στα μέσα της διαδρομής, έδειχνε να αναζητά οξυγόνο να αναπνεύσει. Δεν σταμάτησε όμως, ποτέ. Οι συμπαίκτες του πάλι, σταμάτησαν τα πάντα για να βρεθούν δίπλα του και να τον ενθαρρύνουν, έως τον τερματισμό. Ο Lofton του έδωσε μια θέση στο ρόστερ και εκείνος δεν έχασε προπόνηση, ακόμα και όταν το πρωί της ίδιας ημέρας είχε χημειοθεραπεία. Οι διαιτητές επέτρεπαν εν τω μεταξύ την είσοδο του στους αγώνες, χωρίς ο κόουτς να ζητήσει τάιμ άουτ.

Δεν υπήρξε μέρα που να μην έχει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του", διαβεβαίωσε ο τότε συμπαίκτες του, Ricky Darracott, "ποτέ δεν παραπονέθηκε για κάτι. Ποτέ. Και ποτέ δεν ήθελε να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που αισθάνονταν λύπη για εκείνον. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους". Ο προπονητής του έγινε η πατρική φιγούρα που δεν είχε (οι γονείς του ήταν διαζευγμένοι) και η μητέρα του κυριολεκτικά το στήριγμα του. Άπαξ όμως, και παρουσιαζόταν κοντά στην ομάδα του ήταν το στήριγμα των υπολοίπων.

Τον Φεβρουάριο ζήτησε να δει τον προπονητή του, στο γραφείο του. Είχε κάτι να του πει. Ο καρκίνος είχε επιστρέψει. Αυτή τη φορά στον πνεύμονα και τα πλευρά. " Δεν μπορούσα να το πιστέψω, πολλώ δε όταν τον άκουσα να λέει πως θέλει να επιστρέψει για την τελευταία του χρονιά στο σχολείο". Όπερ και εγένετο, αφότου υποβλήθηκε σε τρεις επεμβάσεις. "Είχε επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ. Ειλικρινά τραυμάτιζε κόσμο. Ήταν πάντα εκεί, να βουτά στα πόδια των αντιπάλων". Ποτέ δεν τα παρατούσε. Ποτέ δεν ήθελε να τον λυπούνται. Μια φορά έπαιζε με τον μεγαλύτερο αδελφό του Aaron, ο οποίος δίστασε να του κάνει ένα τάκλιν. Σταμάτησε, γύρισε τον κοίταξε και του είπε "αν δεν παίζεις σαν να θες μνα με σκοτώσεις, σταματάμε εδώ. Δεν θέλω να νιώθεις οίκτο για εμένα". Το moto του ήταν "Seek and destroy" και όπως εξήγησε ο Lofton "μ ας επηρέασε όλους. Για την ακρίβεια, μας άλλαξε όλους".

ήταν απίστευτο αυτό που βλέπαμε. Δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν. Έπρεπε να ρίξουν δυο παίκτες πάνω του. Είχε τεράστια δύναμη στο πάνω μέρος του κορμιού του. Ήταν απίστευτος". Ο Vince Dooley του University of Georgia θα εξηγούσε ότι " αν είχα μια ομάδα γεμάτη από Andrews, δεν θα χρειαζόταν να κοουτσάρω και η ομάδα θα νικούσε πάντα. Πρωτίστως, απολάμβανα τη χαρά που είχε στο πρόσωπο του".

Ένα νέος όγκος εμφανίστηκε στον πνεύμονα του. Αυτή τη φορά το μέγεθος δεν επέτρεπε επέμβαση. Ο κόσμος από όλη την πολιτεία, έστελνε χρήματα για να τον βοηθήσει να πάει στη New York, ώστε να δοκιμάσει ένα νέο φάρμακο. Εκείνος θα ζητούσε να βοηθήσουν τη μητέρα του. Της αγόρασε μαργαριταρένια σκουλαρίκια. Και την πρώτη γενέθλια τούρτα της ζωής της. Τα έξοδα για τους γιατρούς και τα φάρμακα, έφτασαν τα 100.000 δολ., αλλά η οικογένεια είχε να ανησυχεί για όλα, πέραν των δολαρίων. Ο Andrew βλέπετε, δεν είχε πια δυνάμεις για να ταξιδέψει. Παρακολουθούσε τα ματς της ομάδας του και μια μέρα ζήτησε από τον Lofton να στείλει σπίτι του τέσσερις παίκτες. Γιατί; " Ήθελε να τους πει ότι αν δεν σηκώνουν βάρη και αν δεν ακούν τους προπονητές τους, δεν θα καταφέρουν τίποτα". Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 5/1 του 1986, άφησε την τελευταία του πνοή, έπειτα από τέσσερα χρόνια πραγματικής μάχης.

Στην κηδεία του επικράτησε το αδιαχώρητο. Ήταν η μεγαλύτερη, σε προσέλευση, τελετή, στην ιστορία του Gainesville. Ο κόσμος καθόταν όπου έβρισκε. Κανείς δεν σκέφτηκε να αποχωρήσει. Το νούμερο 65, δεν το φόρεσε ποτέ άλλοτε κάποιος. Η μνήμη του θα έμενε για πάντα ζωντανή. Για αυτό φρόντισαν και τα αδέλφια του, Aaron και Greg. Εκείνοι ασχολούνταν με το μπάσκετ (ήταν οι φίρμες του σχολείου) και είχαν αποφασίσει πως όποιος έκανε γιο, θα τον ονόμαζε Andrew. Τρία χρόνια αργότερα, ήλθε στον κόσμο ο Andrew Goudelock ο δεύτερος.

Η επόμενη γενιά

Η καριέρα του ξεκίνησε στο Stone Mountan High School, απ' όπου έφυγε ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία. Είχε ήδη αποκτήσει το δικό του floater και δήλωνε έτοιμος για όλα. Δυο κολέγια του έδωσαν υποτροφίες: το College of Charleston και το Kennesaw State

Δεν του άρεσε το μέρος, όταν το επισκεφτήκαμε. Είχε εκνευρισθεί και ένιωσε μεγάλη πίεση. Μας τηλεφωνούσε κάθε βράδυ να μας πει πως θέλει να φύγει. Μισούσε το μέρος", θα αποκάλυπτε η μητέρα του.

Είχε πρόβλημα και με τα μαθήματα, ενώ στο παρκέ βρήκε θέση στην starting five, αλλά καθε βράδυ τα άκουγε από τον κόουτς για τις επιλογές που έκανε στα σουτ και το στιλ του. " Είχε ταλέντο για να μπορεί να κάνει βήμα πίσω και τρίποντο, αλλά οι εντυπωσιακές του κινήσεις τον αποσυντόνιζαν από τα άλλα που έπρεπε να κάνει, ενώ οι επιλογές του ήταν κακές. Απείλησα τη ζωή του μερικές φορές. Τον ρωτούσα "θες να πάρεις αυτό το σουτ; Θα πρέπει να κερδίσεις αυτήν την ελευθερία". Και ο δρόμος ήταν ένας.

ήμουν ο χειρότερος τύπος να προπονήσει κάποιος. Τσακωνόμουν διαρκώς με τον κόουτς. Δεν πίστευα πως θα μείνω κοντά του για πολύ καιρό. Ένιωθα πως έχω πάρει λάθος δρόμο, αλλά εκείνος έμεινε κοντά μου. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά συνέχισε να με βοηθά, να προσπαθεί".

Βοήθησε και μια κουβέντα που έκαναν (μεγάλης διάρκειας) ένα καλοκαίρι. Ήταν μια ειλικρινής συζήτηση που δεν αφορούσε μόνο το μπάσκετ. " Είδα τα άσπρα του μαλλιά, την ηλικία του, την εμπειρία του και ότι προσπαθούσε να με φροντίσει, να με κάνει καλύτερο. Όταν μου είπε πως ωρίμασα, ήταν ό,τι καλύτερο είχα ακούσει. Τον εμπιστεύομαι με τη ζωή μου".

νομίζετε πως έχετε προβλήματα; Ο θειος του έπαιζε football με ένα πόδι. Πρέπει να μάθετε να είστε δυνατοί". Μετά γύρισε στον Andrew και είπε " να 'χεις το κουράγιο που είχε ο θείος σου". Χρειαζόταν να πει κάτι άλλο;

Το 2011 αναδείχθηκε Southern Conference Player of the year, όντας ο ηγέτης των Cougars. Το βράδυ που τον βράβευσαν, γύρισε πίσω το χρόνο. Σκέφτηκε πως οι γονείς του που ήταν κοντά του τις δύσκολες εποχές, όταν κανείς δεν τον ήθελε, όταν ουδείς πίστευε πως θα καταφέρει να 'χει ακαδημαϊκή καριέρα, όταν ο θρυλικός κόουτς Bobby Cremins του έβγαζε το λάδι. Είχε σκεφτεί πως δεν θα αντέξει. Τελικά, όχι μόνο άντεξε, αλλά έσπασε και ρεκόρ που είχε 35 χρόνια ζωής: αυτό του πρώτου σκόρερ του κολεγίου, όπου έπαιξε ως point guard. Όλοι αποθέωναν τις δυνατότητες του, στο σκοράρισμα και όλοι σημείωναν την αδυναμία του στην άμυνα. Σε τέσσερα χρόνια, έπαιξε 140 ματς και είχε μ.ο. 18.4π., 3.3 ριμπ. και 3 ασίστ. Φυσικά και δήλωσε συμμετοχή στο ντραφτ και τον "τράβηξαν" οι Lakers στο Νο46. Παρεμπιπτόντως, είχαν ενημερώσει ότι τον θέλουν και οι Harlem Globetrotters -διότι τον είδαν να νικά στο διαγωνισμό τρίποντων του NCAA!

είμαι ταπί. Αλλά... όλα καλά. Αυτή η δουλειά γίνεται όλο και πιο τρελή και τίποτα από όσα υποτίθεται πως πρέπει να συμβούν, δεν συμβαίνει. Μέχρι που δανείστηκα χρήματα, από την κοπέλα μου, με την οποία γνωριζόμαστε από το κολέγιο. Δεν είχα όμως, άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου. Παραείμαι μεγάλος για αυτό".

Όταν υπέγραψε στην Ούνιξ, περίμενε πως θα είναι εκ των ηγετών, αλλά όχι ότι θα διεκδικούσε το Eurocup. Πριν τους τελικούς με τη Βαλένθια, είχε εξηγήσει ότι στόχος του είναι να παίξει στη Euroleague. Και αν αυτό δεν το έκανε με τους Ρώσους (για την ιστορία, αναδείχθηκε MVP του Eurocup), το έκανε με τη Φενέρμπαχτσε, ως παίκτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που μόνο καλύτερο μπορεί να τον κάνει. Αν φυσικά αντέξει (και ανταποκριθεί) στις απαιτήσεις του "Ζοτς", αλλά και των ανθρώπων της νέας του ομάδας που τόσα χρόνια θέλουν διάκριση στη Euroleague, αλλά δεν έχουν καταφέρει έστω να την πλησιάσουν.