Υπάρχουν ιστορίες που γράφονται με τις πιο ωραίες λέξεις, που κάνουν τις ταινίες του Hollywood να μοιάζουν λίγες. Μία από αυτές είναι του Έλιοτ Ουίλιαμς, του νέου γκαρντ του Παναθηναϊκού . Ο 26χρονος γκαρντ είπε το "ναι" στην πρόταση που του κατέθεσε το "τριφύλλι" για συμβόλαιο συνεργασίας μέχρι το τέλος της φετινής αγωνιστικής περιόδου και ετοιμάζει βαλίτσες -για πρώτη φορά στην καριέρα του- για την Ευρώπη , έχοντας μια αποστολή. Να δείξει στα μέρη μας πως αν υπάρχει ένας πραγματικά "σκληρός" τύπος εκεί έξω, είναι αυτός.

Το Sport24.gr παρουσιάζει το βίο και πολιτεία του Έλιοτ Γουίλιαμς, ο οποίος δεν το έβαλε κάτω όταν όλοι περίμεναν να πετάξει λευκή πετσέτα και να πει "παραιτούμαι". Τον παίκτη που ξεπέρασε τέσσερα χειρουργεία, μια υποχρεωτική μεταγραφή στο NCAA και τον θάνατο της μητέρας του. Του ανθρώπου που τον σημάδεψε όσο κανείς άλλος όλα αυτά τα χρόνια και για τον οποίο έχει δώσει όρκο να μην τα παρατήσει ποτέ. Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

Για την οικονομία της συζήτησης, θα σας πούμε ότι ο Έλιοτ Τζέρελ Γουίλιαμς, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1989 και είναι το τέταρτο παιδί της οικογένειας των Μεξγουέιν και Ντιλόι Γουίλιαμς. Έχει δύο μεγαλύτερα αδέρφια, τον Αντουόν και τον Μαξ, και μία μεγαλύτερη αδερφή, την Έρικα. Αρκετά με αυτά όμως, γιατί η ουσία της ιστορίας του βρίσκεται στα επόμενα κεφάλαια της ζωής του. Αυτά που γράφτηκαν με (πραγματικό) πόνο, θυσίες και την επιθυμία του ιδίου να πάει κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και τις διαγνώσεις των γιατρών.

Η μπασκετική του διαδρομή ξεκίνησε από ένα άσημο γυμνάσιο του Τενεσί, το St. George's Indepedent School. Εκεί όπου όμως έκανε ό,τι χρειαζόταν για να λάμψει και να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομά του. Δεν συναντάς άλλωστε κάθε μέρα παίκτες που έχουν 24.7 πόντους, 7.2 ριμπάουντ και 7.1 ασίστ κατά μέσο όρο στη senior χρονιά τους. Για την ακρίβεια, πρόκειται για νούμερα που δεν άργησαν να τον βάλουν ψηλά στη λίστα των scouts, από όλα τα κολέγια των ΗΠΑ. Πέραν αυτών μάλιστα, είχε εξαιρετικές επιδόσεις σε ακαδημαϊκό επίπεδο στα γυμνασιακά του χρόνια (3.7 GPA), για να καταδείξει πως δεν επρόκειτο για αμελητέα -πνευματικά- ποσότητα.

Δεν περίμεναν βέβαια την τελευταία του χρονιά στο γυμνάσιο για να επιβεβαιώσουν πως πρόκειται για σπάνιο ταλέντο. Οι επιδόσεις του όμως αρκούσαν για να τον κατατάξουν μεταξύ των κορυφαίων παικτών που θα έμπαιναν στο κολεγιακό πρωτάθλημα το 2008. Βλέπετε, το Rivals.com τον κατέταξε στη 16η θέση της λίστας (και Νο3 μεταξύ των σούτινγκ γκαρντ), το Scout.com στην ίδια (και Νο4 για τα "δυάρια"), ενώ το ESPN 100 τον είχε λίγο πιο χαμηλά, στο Νο18 της συνολικής κατάταξης.

Παρένθεση. Στο Νο1 εκείνης της λίστας βρισκόταν ο Μπράντον Τζένινγκς, με τον Σαμάρντο Σάμουελς να ακολουθεί. Μεταξύ αυτών που βρίσκονταν στις κορυφαίες θέσεις ήταν οι Ταϊρίκ Έβανς (Νο3), ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν (Νο8), Σκότι Χόπσον (πρώην του Κολοσσού - Νο9), Σίλβεν Λάντεσμπεργκ (νυν της Μακάμπι - Νο19), Γκρεγκ Μονρό (Νο20). Στο Νο36 υπήρχε το όνομα του Ντρέιμοντ Γκριν των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς και δύο θέσεις πιο κάτω αυτό του Ίμαν Σάμπερτ των Κλίβελαντ Καβαλίερς. Κλείνει η παρένθεση.

Στην "αγκαλιά" του Coach K

Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τέσσερα κορυφαία κολέγια των ΗΠΑ να παλέψουν για την υπογραφή του. Το πολυπόθητο commitment, όπως λέγεται στο NCAA. Το Duke, το Memphis, το Tennessee και το Virginia ήταν αυτά που μπήκαν στην τελική ευθεία της κούρσας με σκοπό να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Ποιοι χαμογέλασαν τελευταίοι; Οι Blue Devils του Μάικ Σιζέφσκι, ο οποίος είδε έναν εκ των κορυφαίων σκόρερ που έμπαιναν στο κολεγιακό πρωτάθλημα το 2008 να φορά τη φανέλα της ομάδας του. Παρεμπιπτόντως, εκείνη τη χρονιά ήταν συμπαίκτης με τον Μαρτίνας Πότσιους που φέτος φορά τη φανέλα της Ζάλγκιρις.

"Ένιωθα ότι χρειαζόμασταν μια αλλαγή. Ο Έλιοτ παίζει με πολύ ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση που δεν σε αφήνουν να προσπεράσεις την περίπτωσή του. Κάνει πράγματα που δεν περιμένεις να δεις από κάποιον που δεν έχει παίξει πολύ μέχρι τώρα", είχε αναφέρει ο Μάικ Σιζέφσκι αφότου η ομάδα του άλλαξε ρότα και βελτίωσε αισθητά την εικόνα της. Το Duke κατέκτησε τον τίτλο στην ACC εκείνη τη χρονιά, έφτασε μέχρι τη Sweet 16 της March Madness, αλλά ο Έλιοτ Ουίλιαμς δεν θα έμενε για πολύ ακόμη στο Durham. Ήθελε να γυρίσει στο Memphis και να φορέσει τη φανέλα των "Tigers".

Για λόγους ανωτέρας βίας

Όχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Δεν το έκανε ως καπρίτσιο γιατί ήθελε να παίζει περισσότερο και να έχει πιο σημαντικό ρόλο στην ομάδα της πόλης του. Υπήρχαν άλλοι λόγοι, σοβαροί, που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Η μητέρα του είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Σε πρώτη φάση δεν θέλησε να πει πολλά δημόσια, αρκέστηκε να ανακοινώσει ότι θα επιστρέψει στο Μέμφις λόγω ενός προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει η μητέρα του. Ήταν τόσο διακριτικός. Δεν ήθελε να κάνει μελό την όλη ιστορία και να ασχολούνται μαζί του. Προτιμούσε να είναι ήρεμος, κοντά της και να της κρατάει το χέρι κάθε μέρα για να της δίνει δύναμη.

Παρά τους κανονισμούς που απαγορεύουν σε παίκτες να αγωνιστούν με φανέλα άλλου κολεγίου την πρώτη χρονιά της μεταγραφής τους, το NCAA αποδέχθηκε τους λόγους ανωτέρας βίας που υπήρχαν πίσω από τη μετακίνησή του στους "Tigers" επιτρέποντάς του να έχει δικαίωμα συμμετοχής από την πρώτη στιγμή. Κάτι που τον έκανε να νιώθει πιο άνετα και να μην παρεκκλίνει από τον στόχο του. Να παίξει στο ΝΒΑ. " Δεν είναι αγωνιστικοί οι λόγοι της αποχώρησής μου", δήλωσε αρχικά ο πρωτοετής γκαρντ για να προσθέσει πως "αγωνιστικά και ακαδημαϊκά, το Duke ήταν ένα όνειρο για μένα. Πάντα ήθελα να παίξω εκεί. Όταν όμως η μητέρα μου αρρώστησε, ήξερα ότι έπρεπε να γυρίσω σπίτι".

Δεν τον ήξερε ο προπονητής του

Μη νομίζετε πάντως πως ο προπονητής του Memphis τον περίμενε πως και πως. Ο Τζος Πάστνερ δεν τον είχε δει σε κάποιο από τα παιχνίδια της freshman σεζόν του, ούτε καν σε video. Τα είδε όλα στην πρώτη του προπόνηση. Αυτό αρκούσε. Όσα ακολούθησαν ήταν αναμενόμενα. "Τον είδα για πρώτη φορά στις 31 Αυγούστου, στην πρώτη συγκέντρωση της ομάδας. Δεν τον είχα δει να παίζει πιο πριν", παραδέχθηκε.

Βέβαια αρκούσε η συστατική επιστολή του Μάικ Σιζέφσκι για να δώσει ένα στίγμα. " Στήριξε την απόφασή του να φύγει από την ομάδα και να έρθει στο Μέμφις λόγω της μητέρας του. Ο Έλιοτ είναι ένας σπουδαίος νέος. Αγαπούσε πολύ το Duke και τον Μάικ Σιζέφσκι, αλλά το να βρίσκεται κοντά στο σπίτι του είναι το καλύτερο για εκείνον. Έτσι θα είναι κοντά στην οικογένειά του", είχε σχολιάσει ο Τζος Πάστνερ.

Ολοκλήρωσε τη σεζόν με 17.9 πόντους (με 36.6% στα τρίποντα), 3.7 ασίστ και 5 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. " Είχε μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι μας. Ήταν ο πρώτος μας σκόρερ, τον ψάχναμε διαρκώς στα παιχνίδια. Δεν σταμάτησε να βελτιώνεται. Έχει πολλούς τρόπους για να βάλει την μπάλα στο καλάθι", ανέφερε ο νέος του προπονητής μόλις ολοκληρώθηκε εκείνη η σεζόν (2009-'10), κατά την οποία αγωνίστηκε στο πλευρό -μεταξύ άλλων- του Ουίλ Κόλεμαν (πρώην της Καβάλας και του Πανιωνίου) και του Ντι Τζέι Στέφενς (πρώην του Ηλυσιακού).

Με τέτοια νούμερα, ήταν λογικό να κάνει το άλμα για το ΝΒΑ. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον επέλεξαν στο Νο22 (πάνω από τους Ντάνιελ Όρτον, Νέμανια Μπιέλιτσα, Χασάν Ουάιτσαϊντ, Λανς Στίφενσον, Γκάνι Λαουάλ και Λουκ Χαρανγκόντι), αλλά δεν μπόρεσαν να τον απολαύσουν στον βαθμό που ήθελαν. Ας όψονται οι τραυματισμοί...

Χειρουργείο, η δεύτερη φύση του

Πριν προλάβει καλά καλά να φορέσει τη φανέλα τους, τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο. Η διάγνωση έκανε λόγο για εξάρθρωση δεξιάς επιγονατίδας, που θα τον κρατούσε εκτός δράσης για το υπόλοιπο της σεζόν (2010-'11). Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, αφού ακολούθησε μία ακόμη επέμβαση -στο άλλο γόνατο- για να καθυστερήσει ακόμη περισσότερο την επιστροφή του στη δράση. Η κακοδαιμονία δεν σταμάτησε εκεί. Θα έλεγε κανείς μάλιστα, πως όλα αυτά αποτέλεσαν απλά το... ορεκτικό της ατυχίας.

Άπαξ κι επέστρεψε στο παρκέ, τραυματίστηκε σοβαρά σε μια προπόνηση του Πόρτλαντ. Όχι στα γόνατα αυτή τη φορά, αλλά στον ώμο, τον οποίο έβγαλε. Για να ξαναμπεί στο χειρουργείο. Ρουτίνα είχε γίνει πλέον το νυστέρι, με την 30η Μαρτίου 2012 να αποτελεί την τρίτη ημερομηνία που θα θυμάται, για ιατρικούς λόγους. Δεν πτοήθηκε όμως. Γιατί να το κάνει άλλωστε όταν έχει περάσει τόσα; Θυμάται πως " πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω. Ήμουν διαρκώς στο κρεβάτι, ήταν πολύ δύσκολο όλο αυτό. Δούλεψα σκληρά για να σταθώ στα πόδια μου και να επιστρέψω στο παρκέ. Οπότε νιώθω ευλογημένος που το έχω καταφέρει".

Τι τον κράτησε όρθιο; Ένα απόσπασμα από τη Βίβλο: "Αλλά ο Θεός έχει πίστη και δεν θα σε βάλει σε πειρασμό πέραν αυτών που μπορείς να διαχειριστείς". Ο ίδιος σχολίαζε για όλη αυτή την περιπέτεια πως " πρέπει να είσαι πάντα θετικός, ό,τι κι αν συμβαίνει. Να έχεις υπομονή και να δουλεύεις. Είναι δύσκολο να κάθεσαι και να βλέπεις τους άλλους να παίζουν. Έκανα ό,τι μπορούσα για να μην χάσω την πίστη μου και να έχω καλή διάθεση".

Κι αυτό έκανε μετά το τέταρτο και τελευταίο -μέχρι σήμερα- χειρουργείο του. Θυμάται ακόμη πως τον Φεβρουάριο του 2013 πήρε το "ΟΚ" από τους γιατρούς για να αρχίσει χαλαρό τρέξιμο και να μετράει αντίστροφα για την επιστροφή του στα παρκέ. " Δεν είμαι 100% έτοιμος. Κάνω χαλαρό τρέξιμο και περπάτημα. Δεν πονάω, απλά φοβάμαι", θα πει. Λογικό, ποιος δεν θα φοβόταν μετά από όλα αυτά; Εδώ και μία διετία, όλα μοιάζουν να είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης. Οι κακοτοπιές έχουν μείνει μακριά, κι εκείνος κάτι... το κομμάτι του στο NBDL.

Πέρσι αναδείχθηκε MVP των τελικών της D-League με τα χρώματα των Σάντα Κρουζ Ουόριορς, ενώ φέτος βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας των σκόρερ, αφού μετρά 28.4 πόντους (35.8% στα τρίποντα, 76.5% στις βολές), 6.8 ριμπάουντ και 6 ασίστ ανά 38.2 λεπτά συμμετοχής. Πριν από μερικές μέρες φόρεσε για πέντε ματς τη φανέλα των Μέμφις Γκρίζλις, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να παίξει πολύ. Κι ύστερα ήρθε... ο Παναθηναϊκός.

Ντιλόι, η γυναίκα της ζωής του

Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής του δεν είναι το μπάσκετ, η μπάλα και τα παρκέ. Είναι η Ντιλόι Γουίλιαμς, την οποία αποχαιρέτησε πριν από τρία περίπου χρόνια. Ενόσω πάλευε να ξεπεράσει τον τραυματισμό στον αχίλλειο, ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Η μητέρα του δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντάς τον να παλεύει μόνος του με όλα. Με τους δαίμονές του, με την ατυχία του, με την ανάγκη να την έχει στο πλευρό του.

" Ο θάνατός της ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα που δέχθηκα. Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση για μένα, από την οποία έπρεπε να βγω δυνατός", έχει δηλώσει. Κι όχι άδικα. Τρία χρόνια καθόταν στο πλευρό της, να της δίνει κουράγιο και να τη στηρίζει στον αγώνα ζωής που έδινε. Έπαιζε μπάσκετ για εκείνη, για να της δίνει λόγους και αφορμές να χαμογελά και να ξεχνά το πρόβλημά της. " Όταν χάνεις τον δικό σου άνθρωπο, ξεχνάς όλα τα άλλα. Τι σημασία έχει το μπάσκετ; Έχασα τη μητέρα μου. Αυτό ήταν το γεγονός που πραγματικά με έκανε να περάσω δύσκολα και να πληγωθώ", θα προσθέσει.

Από εκεί και πέρα όμως, αυτή είναι ο φύλακας άγγελός του. Το ξέρει, το αισθάνεται σε κάθε στιγμή: " Ξέρω ότι με παρακολουθεί από ψηλά. Μου έλεγε ότι μπορώ να κάνω πράγματα στην καριέρα μου και ξέρω ότι με προσέχει από τον ουρανό. Στεναχωρήθηκα πολύ που έφυγε, αλλά ξέρω ότι τώρα είναι σε ένα καλύτερο μέρος. Δεν υποφέρει πια. Πρόλαβα να της μιλήσω λίγο πριν πεθάνει και της είπα τις σκέψεις μου". Εκείνη τον εμπνέει, του δίνει δύναμη να συνεχίζει -ακόμη και σήμερα. Γιατί; " Ήταν μαχήτρια και αυτό κάνω κι εγώ. Είμαι μαχητής και δεν τα παρατάω ποτέ. Είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου όταν ήμουν τραυματίας, αλλά ξέρω ότι δεν θέλει να με δει να τα παρατάω. Κι αυτό θα κάνω. Θα συνεχίσω μέχρι το τέλος, δεν θα τα παρατήσω. Αυτό έκανε όταν ήταν άρρωστη, δεν σταμάτησε να παλεύει για να ζήσει. Οπότε γιατί να σταματήσω εγώ;", σχολιάζει.

Ήρεμος χαρακτήρας και καλό παιδί

Αν τώρα αναρωτιέστε για το ποιόν του, θα σας πούμε πως είναι από τα λεγόμενα "καλά παιδιά". Του αρέσουν τα video games, το σκάκι και τα παιχνίδια γνώσεων. Δεν δημιουργεί προβλήματα, είναι ήρεμος και προσπαθεί κάθε μέρα στο παρκέ να κάνει αυτά που πρέπει για να κερδίσει η ομάδα του. Δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες, να πάρει την μπάλα και να πει "θα καθαρίσω εγώ". Σίγουρα, στον Παναθηναϊκό θα κληθεί να αντιμετωπίσει πιο κλειστές άμυνες, διαφορετικούς κανονισμούς και την πίεση της εξέδρας, που δεν υφίσταται στη D-League.

Έχοντας περάσει όλα αυτά όμως, αμφιβάλλει κανείς πως θα τα βγάλει πέρα; Εδώ τέσσερα χειρουργεία έκανε και συνέχιζε να εξελίσσεται, να αφήνει το στίγμα του στην ομάδα που αγωνιζόταν. Στην Ευρώπη θα... κωλώσει;