Η τελευταία προσθήκη της Νίζνι Νόβγκοροντ (εκ των νέων... αφίξεων στη Euroleague), είναι ο Ουίλ Ντάνιελς, γνωστός μας από τη θητεία του στην Καβάλα (2008-09) και το Περιστέρι (2009-10).

Σε συνέντευξη που έδωσε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας του, τον ρώτησαν κατ' αρχάς γιατί τον διάλεξαν οι Ρώσοι, για να απαντήσει πως " επειδή μπορώ να βοηθήσω σε πολλούς τομείς. Είτε αυτό είναι από την περιφέρεια, είτε κάτω από το καλάθι ή την άμυνα. Επιπροσθέτως, έχω εμπειρία από τη Euroleague. Μικρή μεν, αλλά έχω". Ήταν με τη Ναντέρ, τη σεζόν 2013-14.

Του ζήτησαν να μοιραστεί μια εξωαγωνιστική στιγμή που έχει χαραχτεί στη μνήμη του. Κατ' αρχάς, είπε πως στην Ελλάδα ήταν που είχε την πρώτη ευκαιρία να παίξει επαγγελματικά " και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το επίπεδο του παιχνιδιού. Στις ΗΠΑ υπάρχουν παίκτες που πηγαίνουν από τα κολέγια στο ΝΒΑ, χωρίς να έχουν αρκετές δυνατότητες. Στην Ευρώπη, για να επιβιώσεις πρέπει σε κάθε ματς να "πιάνεις" υψηλές επιδόσεις". Μετά... πέρασε και στα εκτός των τεσσάρων γραμμών. "Στην Καβάλα δεν υπάρχουν πολλοί μαύροι και ήταν πολλοί εκείνοι που με πλησίαζαν για να μου πουν πως είμαι... ο πρώτος μαύρος που βλέπουν! Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Αν είναι κομπλιμέντο ή προσβολή. Με τον καιρό, κατάλαβα ότι το έλεγαν για καλό".

Τι τον είχε αφήσει άφωνο; "Τ ότε παίζαμε καλό μπάσκετ. Είχαμε ξεπεράσει τις προσδοκίες. Ήλθε λοιπόν, ο Παναθηναϊκός στην πόλη και μας νίκησε με 50 πόντους. Περίμενα πως θα γίνει χαμός. Ότι οι διοικούντες θα μας τιμωρήσουν. Τι έγινε; Μπήκε ο κόουτς στα αποδυτήρια και τι μας είπε; Ότι παίξαμε το καλύτερο μπάσκετ της σεζόν. Ειλικρινά, σοκαρίστηκα".

Είναι οι φαν της Ελλάδας οι πιο τρελοί που έχει δει; " Ναι, αλλά μη ξεχνάτε ότι έπαιζα σε μικρή ομάδα. Η μόνη φορά που φοβήθηκα για τη ζωή μου ήταν στο Βελιγράδι, όταν παίζαμε με την Παρτίζαν -ομάδα που τότε έπαιζε ο Κίνσεϊ. Από την προθέρμανση άρχισαν να πετούν αναπτήρες, χαρτιά, τα πάντα. Χάσαμε με 30 πόντους, αλλά μόνο ευτυχισμένος ένιωθα όταν έφευγα"!

Ποια είναι η πιο "βρώμικη" λίγκα που έχει παίξει; "Η ελληνική. Υπήρχαν τύποι που ήξεραν πως μπορούν να γλιτώσουν ό,τι και αν κάνουν. Οπότε έκαναν ό,τι ήθελαν. Είχα δεχθεί αγκωνιά στη βουβωνική χώρα, γροθιά στο λαιμό. Και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να αντιδράσω, γιατί θα με τιμωρούσαν!".

Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε ποτέ ήταν ο Ερλ Ρόουλαντ (" μου έμαθε πολλά"), ενώ ο πιο αστείος ήταν " ο Αλί Τραορέ".