Ο Παναθηναϊκός πάλεψε κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Είδε τον Μάριο Χεζόνια να κάνει ονειρεμένο ντεμπούτο και να δείχνει ότι δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Στο τέλος όμως απλώς δεν είχε ό,τι χρειαζόταν για να αντέξει, γνωρίζοντας την ήττα με 77-85.

Οι “πράσινοι” έδωσαν ό,τι είχαν. Προσπάθησαν να κρύψουν τις (τεράστιες) απουσίες των Νέντοβιτς και Παπαπέτρου, ζόρισαν την – βάσει ρεκόρ -καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Η Μπαρτσελόνα όμως απέδειξε στην τέταρτη περίοδο την διαφορά κλάσης των δύο ομάδων.

ΤΟ ΨΗΛΟ ΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε για ακόμα ένα παιχνίδι με μία extra large πεντάδα, ρίχνοντας το παρκέ τους Σαντ-Ρος, Χεζόνις, Γουάιτ, Μπεντίλ και Μήτογλου. Θέλησε να ελέγξει το τέμπο, να πάει το παιχνίδι στην δύναμη, στην επαφή, όπως κάνει γενικά από τότε που τραυματίστηκε ο Νέντοβιτς. Υπήρχε όμως μία λεπτομέρεια: Αυτό το σχήμα δεν γινόταν να είναι το ίδιο πετυχημένο κόντρα στην Μπαρτσελόνα.

Οι Καταλανοί έχουν μία από τις ψηλότερες ομάδες στην EuroLeague. Με εξαίρεση τον Κάιλ Κούριτς (1.93 μέτρα) κανείς άλλος παίκτης της ομάδας δεν είναι πιο κοντός από 1.95 μέτρα. Αυτό που για τον Παναθηναϊκό είναι ανάγκη (το ψηλό σχήμα δηλαδή), για την Μπαρτσελόνα είναι επιλογή. Και φάνηκε από νωρίς ότι οι Καταλανοί δεν θα είχαν πρόβλημα.

Η Μπαρτσελόνα όχι απλά δεν φοβήθηκε το ψηλό σχήμα του Παναθηναϊκού, αλλά αντιθέτως ξεκίνησε το παιχνίδι “χτυπώντας” μέσα στο καλάθι με τον Μπράντον Ντέιβις, δείχνοντας ότι θα ορίσει αυτή τους κανόνες του αγώνα. Την ίδια στιγμή, ο Νίκολα Μίροτιτς ξεκίνησε να παίζει... ρολόι στο τρίποντο, πληγώνοντας τον Παναθηναϊκό από την περιφέρεια σε off screen καταστάσεις.

Η Μπαρτσελόνα ήταν διαβασμένη. Ήξερε ότι ο Παναθηναϊκός θα παίξει με αλλαγές σε όλα τα σκριν. Ήξερε όμως κάτι ακόμα: Οι “πράσινοι” έχουν πρόβλημα στο να συνεννοηθούν στα σκριν μακριά από την μπάλα.

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: 1. Δεν έχουν αρκετό χρόνο που εφαρμόζουν την φιλοσοφία των αλλαγών και 2. Οι ψηλοί παίκτες (στην προκειμένη περίπτωση οι Μήτογλου, Γουάιτ, Μπεντίλ) δεν έχουν συνηθίσει να κυνηγούν μακριά από την μπάλα σουτέρ που βγαίνουν από τα σκριν.

Όχι οι ψηλοί του Παναθηναϊκού. Οι ψηλοί γενικώς. Ο συνδυασμός αυτών των δύο συνισταμένων είχε ως αποτέλεσμα η Μπαρτσελόνα να βγάλει πολλά ελεύθερα σουτ στην αρχή, είτε με τον Μίροτιτς, είτε με άλλους σουτέρ.

Η ΑΜΥΝΑ ΜΕ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΜΑΔΩΝ, Ο ΜΠΟΛΜΑΡΟ ΚΑΙ Ο ΧΕΖΟΝΙΑ

Σε έναν αγώνα που και οι δύο ομάδες εφάρμοσαν επί 40 λεπτά την λογική της αλλαγής σε όλα τα σκριν, η Μπαρτσελόνα έμελλε να είναι αυτή που θα έπαιρνε το πάνω χέρι για τα καλά για έναν ξεκάθαρο λόγο: Οι περιφερειακοί της μπορούσαν να δημιουργήσουν ρήγματα και να δημιουργήσουν, βρίσκοντας χώρους, ενώ αυτοί του Παναθηναϊκού όχι.

Το ρεσιτάλ του Μπολμάρο στην δεύτερη περίοδο – όπου είτε εκτελούσε, είτε δημιουργούσε – το έδειξε αυτό, με τον νεαρό Αργεντινό να δίνει ρυθμό στους Καταλανούς όσο ο Καλάθης ήταν στον πάγκο. Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του παρκέ, ο Παναθηναϊκός είχε σημαντικά προβλήματα.

Έχοντας ελάχιστες απειλές από την περιφέρεια, η άμυνα της Μπαρτσελόνα έκλεινε προς το καλάθι. Οι διεισδύσεις ήταν απαγορευτικές, αφού κάθε φορά που ένας παίκτης πήγαινε προς τα μέσα έβλεπε μαζεμένα κορμιά. Το να εκτελέσει κάποιος σε ένα δάσος από (ψηλά) χέρια δεν είναι ακριβώς εύκολο. Ο Παναθηναϊκός βρήκε σουτ από τον Μπέντιλ, είδε τον Χεζόνια να δημιουργεί φθορά και να σκοράρει. Αλλά δεν γινόταν να επιτίθεται με αυτό τον τρόπο.

ΤΟ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΑ, Ο ΧΙΓΚΙΝΣ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΕΖΟΝΙΑ

Το παιχνίδι πήγαινε στον ρυθμό της Μπαρτσελόνα κι ας βρισκόταν ο Παναθηναϊκός σε απόσταση βολής. Η διαφορά των δύο ομάδων ήταν ότι ενώ ο Παναθηναϊκός μάτωνε για να βάλει κάθε καλάθι, η Μπαρτσελόνα έμοιαζε να σκοράρει απλώς όποτε το έβρισκε απαραίτητο.

Η Μπαρτσελόνα δεν εφάρμοσε απλώς αλλαγές. Ανά διαστήματα έπαιζε άμυνα χώρου, σε ένα κάτι σαν ζώνη. Όποτε βρισκόταν ψηλός παίκτης του Παναθηναϊκού με περιφερειακό των Καταλανών κοντά στο καλάθι, η άμυνα των Καταλανών έμοιαζε κάπως έτσι:

Και έτσι:

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να είχε όλη την καλή διάθεση να επιτεθεί και να χτυπήσει τις αλλαγές. Αρκετά νωρίς όμως έγινε ξεκάθαρο ότι αυτό δεν ήταν εύκολο να γίνει όταν δεν υπήρχαν σουτέρ να ανοίξουν το γήπεδο. Κάπως έτσι, έμεινε ο Χεζόνια να προσπαθεί με ατομικές ενέργειες να σκοράρει, κάτι που συχνά κατάφερνε. Δεν γινόταν όμως να σπάσει μόνος του το τείχος.

Ακόμα κι έτσι βέβαια, οι “πράσινοι” πλησίασαν στο σκορ. Πάλεψαν. Στο τέλος όμως, είδαν την άμυνα με αλλαγές να τους γυρίζει για τα καλά μπούμερανγκ. Με τον Παπαγιάννη στο παρκέ, η Μπαρτελόνα σημάδεψε τον Έλληνα ψηλό με τον Χίγκινς. Ο Αμερικανός μέτρησε τον Παπαγιάννη αρκετές φορές, σκόραρε όποτε χρειάστηκε, έδωσε ανάσες τους Καταλανούς. Το παιχνίδι είχε τελειώσει.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΝΕΝΤΟΒΙΤΣ-ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ

Ο Παναθηναϊκός είχε καλή παρουσία κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Αυτό όμως δεν ήταν ένα παιχνίδι που έμοιαζε εντός στόχων, τουλάχιστον όχι με την σύσταση του ρόστερ όπως είναι. Θα ήταν διαφορετική η εικόνα του αγώνα αν οι “πράσινοι” είχαν τους Νέντοβιτς και Παπαπέτρου; Πιθανόν. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κάποιος.

Οι πραγματικές προκλήσεις βρίσκονται πλέον μπροστά για τον Παναθηναϊκό. Η επιστροφή των Νέντοβιτς και Παπαπέτρου θα δώσει δύο σημαντικά όπλα στον Κάτας, ο οποίος θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να ταιριάξει τους δύο πρώτους σκόρερ του με τον Χεζόνια. Αν τα καταφέρει, ο Παναθηναϊκός θα ανέβει επίπεδο. Το τι θα ακολουθήσει θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Photo Credits: Eurokinissi