Ενδεχομένως να 'χετε μπερδευτεί. Για αυτό να διευκρινίσουμε πως αυτή είναι η πρώτη χρονιά του Νίκολα Κάλινιτς στη Euroleague και ως ρούκι φόργουορντ του Ερυθρού Αστέρα, θα λέγατε ότι κάνει μια χαρά δουλειά. Ο ίδιος εξηγεί γιατί δεν νιώθει την παραμικρή πίεση (και όχι, δεν ήταν η συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας) και πώς κατάφερε στα 23 να κάνει... δικό του όνομα, στο χώρο μπάσκετ. Όπως και να σταματήσει να ζει στη "σκιά" του πατέρα του.

Όταν ήταν μικρό παιδί και επρόκειτο να ασχοληθεί με ένα σπορ, για να περνά η ώρα, για τη διασκέδαση, δεν ήξερε τι να διαλέξει. Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μόνο χόμπι. Θα ήταν απόφαση ζωής. Βλέπετε, στο σπιτικό των Κάλινιτς υπήρχε παντού, ως διακοσμητικό, ένα μετάλλιο. Τα περισσότερα άνηκαν στον πατέρα του, Ζόραν αθλητή του πινγκ πονγκ, ο οποίος είχε φορέσει 15 μετάλλια σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ πλέον τελεί χρέη προέδρου στην ομοσπονδία.

Η μητέρα του, Ντράγκιτσα ήταν αθλήτρια στο βόλεϊ (χώρος στον οποίο κυκλοφορούσε με το πατρώνυμο της, Τόσιτς), σπορ με το οποίο ασχολήθηκε η αδελφή του Μίνα, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του (γεννημένος το 1986) αφοσιώθηκε στο πόλο, για να μεγαλουργήσει στη Γαλλία, με τη Μontpellier.

Οι επιρροές ήταν πολλές (ανυπερθέτως), με τον βενιαμίν της οικογενείας να διαλέγει το δικό του δρόμο: το μπάσκετ. Για να λέμε την αλήθεια, το πρώτο πράγμα που είπε ποτέ πως θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, ήταν γιατρός. " Ήταν το όνειρο μου και ακόμα δεν το έχω εγκαταλείψει" ενημερώνει. Πίσω στην οικογένεια Κάλινιτς, εξυπακούεται πως σε κάποια φάση της ζωής τους, όλα τα παιδιά έπαιξαν πινγκ πονγκ, ενώ όλα παρακολούθησαν μαθήματα τένις, με την Spartak Subotica να είναι ο πρώτος σύλλογος που τους έδωσε... δελτίο.

" Κατ' αρχάς, το τένις δεν ήταν για εμένα, διότι είναι ατομικό άθλημα και εμένα μου αρέσει η ομαδική δουλειά. Επίσης, δεν υπάρχουν επαφές, οπότε δεν το έβρισκα αρκετά διασκεδαστικό. Μετά, δοκίμασα το πόλο, αλλά πάλι δεν ενθουσιάστηκα. Συν του ότι ο αδελφός μου ήταν καλύτερος από εμένα. Οπότε... δεν έμεινα ιδιαίτερο καιρό σε αυτήν την ενασχόληση. Όταν δοκίμασα το μπάσκετ, ήμουν βέβαιος πως είχα βρει αυτό που μου ταίριαζε. Όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν μπάσκετ. Ήταν το πιο δημοφιλές σπορ στη χώρα μας".

Όχι, το μπάσκετ δεν ήταν ο λόγος που απέκτησε το πρόβλημα στο σαγόνι (μπατάρει λίγο). " Συνέβη όταν ήταν μικρός. Δεν ξέρω ακριβώς... πώς τα κατάφερε, αλλά μπήκε στο χειρουργείο για επέμβαση. Όταν ολοκληρώθηκε, δεν είχε αποκατασταθεί το θέμα, αλλά επειδή δεν πονούσε, αποφάσισε να μην ασχοληθεί περαιτέρω. Του έλεγα συχνά πως όλοι οι μεγάλοι αθλητές έχουν ανάλογα προβλήματα", είχε αποκαλύψει ο πατέρας του, λίαν προσφάτως. Η αριστερή πλευρά του Νίκολα, είναι πιο μεγάλη από τη δεξιά " κάτι για το οποίο δεν έχουν εξήγηση ούτε οι γιατροί. Κάποιοι μου είπαν πως ο λόγος ήταν εκείνος ο τραυματισμός που είχα. Αλλά ουδείς δηλώνει μετά βεβαιότητας... τι έγινε".

Όπως περνούσαν τα χρόνια, γινόταν όλο και καλύτερος, με... έμβλημα τη σκληρή δουλειά (χαρακτηριστικό, το κάρφωμα που έκανε με τη φανέλα της Βοϊβοντίνα όπου έπαιξε από το 2010 έως το 2013, ενώ ακολούθησε μια σεζόν στη Ράντνιτσκι). Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε να μην είναι "εργάτης", μεγαλώνοντας σε μια αθλητική οικογένεια, όπου το πρόγραμμα και οι προπονήσεις ήταν στην ημερησία διάταξη. " Η οικογένεια μου με δίδαξε πώς να ζω ως επαγγελματίας αθλητής, πώς είναι η καθημερινότητα ενός επαγγελματία αθλητή. Και φυσικά, αυτό το χρωστάμε στον πατέρα μου. Ο αδελφός μου, με έμαθε πώς να είμαι σοβαρός εντός και εκτός γηπέδου".

Όλοι όσοι ήταν γύρω του, οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωνε, τον έκαναν να καταλάβει από πολύ νεαρή ηλικία πως θα χρειαζόταν να κάνει θυσίες, αν ήθελε να διακριθεί σε αυτό που αποφάσισε να ασχοληθεί. "Δ εν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι εύκολο να γίνεις επαγγελματίας, όταν ζεις σε μια τέτοια οικογένεια. Γιατί όλοι όσοι είναι στο σπίτι, περνούν τα ίδια με εσένα. Όλοι γνωρίζουν από θυσίες, όλοι ξέρουν ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι πολυτέλεια. Δεν έχεις χρόνο για τους φίλους σου. Μόνο για προπονήσεις, δουλειά, ταξίδια. Φυσικά και με βοήθησε όλο αυτό, πολύ".

Εξυπακούεται πως... επειδή ήταν αυτοί που ήταν, οι γονείς του είχαν υψηλές προσδοκίες από τα παιδιά τους. Με την καλή την έννοια. Την υγιή. "Δε ν είχαν απαιτήσεις μόνο σε ό,τι αφορούσε τα σπορ που είχαμε επιλέξει, αλλά και στο σχολείο, στην εκπαίδευση μας. Μη με παρεξηγήσετε. Δεν μας πίεσαν ποτέ να κάνουμε κάτι που δεν θέλαμε. Μεγαλώσαμε όμως, γνωρίζοντας πως είναι σημαντικό να είμαστε καλοί μαθητές και καλοί στα αθλήματα που διαλέξαμε. Ότι είναι φυσιολογικό. Ο πατέρας μας πίστευε σε εμάς, ανέκαθεν. Πάντα μας έλεγε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε και να μην... υποχωρούμε όταν κάτι δεν πάει καλά. Το moto του ήταν "αν θες να μάθεις κάτι, πρέπει να πηγαίνεις βήμα βήμα και πάντα να δουλεύεις για τη... γνώση".

Επειδή αυτό δεν είναι αγιογραφία, να σας πούμε πως ο νεαρός είχε εμπλακεί σε καβγά με συμπαίκτη του, σε ματς της Ράντνιτσκι με τη Στρασμπούρ, για το Last 32 του περυσινού Eurocup. Την επομένη, απολογήθηκε στο Twitter, λέγοντας ότι " αυτή η συμπεριφορά δεν αρμόζει σε επαγγελματίες αθλητές. Ήταν στην ένταση της στιγμής. Αυτό βέβαια, δεν είναι δικαιολογία και ζητώ ξανά συγγνώμη".

Πριν ξεκινήσει η φετινή σεζόν της Euroleague, ο Κάλινιτς ήταν μέλος της εθνικής Σερβίας που ανέβηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του κόσμου, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. " Δεν είχαμε ποτέ θέμα με το κίνητρο. Όχι μόνο εγώ. Όλοι. Δεν σταματήσαμε ποτέ να είμαστε ομάδα και... το πήραμε από εκεί". Αν πιστεύετε ωστόσο, πως αυτό ήταν το γεγονός που τον βοήθησε να γίνει εκ των ηγετών της πορείας που διέγραψε φέτος ο Ερυθρός Αστέρας για το ΤΟΡ16 (για πρώτη φορά στην ιστορία του), θα χρειαστεί να ξανασκεφτείτε.

" Νιώθω άνετα, όταν λειτουργώ υπό πίεση, με απαιτήσεις. Η πίεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν ήταν τίποτα, μπροστά στην πίεση που είχα όταν έπαιζα με τον αδελφό μου ένας εναντίον ενός, στην αυλή μας. Οπότε, έπειτα από όσα έζησα μικρός, είναι εύκολο να παίζω στο Παγκόσμιο ή την Euroleague. Ο Ούρος ήταν σαν δεύτερος πατέρας για εμένα. Μετά το Παγκόσμιο μου έδωσε για πρώτη φορά συγχαρητήρια. Άρα ήμουν βέβαιος πως... κάτι έγινε καλά". O πατέρας του, του εξήγησε πως δεν έχει κανέναν λόγο να "ψηλώσει". Παρεμπιπτόντως, ο Νίκολα ήταν ο λόγος που όλη η φαμίλια ασχολήθηκε με το μπάσκετ, πριν τρία χρόνια. "Σ υνήθιζα να κοροϊδεύω τα δικά τους σπορ, οπότε... εστίασαν στο μπάσκετ".

Ενδεχομένως κάποιοι να σκέφτεστε πως όταν προέρχεσαι από τέτοια οικογένεια, είναι εύκολο να γίνεις επαγγελματίας. " Δεν λέω, βοήθησε. Αλλά είναι δύσκολο να μεγαλώνεις στη σκιά του επιτυχημένου πατέρα σου. Όπου και αν πήγαινα, όλοι ήξεραν τον μπαμπά μου. Όλοι ξέρουν το επίθετο σου, αλλά δεν ξέρουν εσένα. Εν κατακλείδι, θα πω ότι υπήρχαν θετικά, όπως υπήρχαν και αρνητικά. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία είναι η σκληρή δουλειά. Αυτό κάνει τη διαφορά. Όχι το όνομα που κουβαλάς".