Επίσημα εγκαταλελειμμένη

Για πρώτη φορά μετά το 2001 (κατά σύμπτωση, πάλι ήταν στην Τουρκία, όπου η ομάδα δεν ήρθε καν στην Κωνσταντινουπολη, για τα τελικά του Ευρωμπάσκετ) η Εθνική μένει εκτός προημιτελικών. Και μόνο αυτό συνοψίζει το μέγεθος της αποτυχίας για την Ελλάδα, που ξεκινώντας το ταξίδι της για την Άγκυρα είχε, όπως και να το κάνουμε, υψηλές βλέψεις και φιλοδοξίες.

Αλλά αν ήταν μόνο αυτό, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε μια κακή παρένθεση και να θυμηθούμε το παντοτινά ελληνικό "και ξανά προς τη δόξα τραβά". Η αλήθεια είναι πως η Εθνική βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, με το μέλλον της εξαιρετικά αβέβαιο.

Ένα από τα βασικά και ιστορικά στελέχη της σύγχρονης γενιάς του ελληνικού μπάσκετ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δήλωσε μετά το παιχνίδι πως αποχωρεί από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ο προπονητής Γιόνας Καζλάουσκας ξέρει πως δύσκολα θα παραμείνει στη θέση του (το συμβόλαιό του ολοκληρώθηκε) και η ομοσπονδία μπάσκετ δείχνει φανερά σημάδια ... διάλυσης, με αμφίβολη την ανασυγκρότησή της.

Το ότι ο Γιώργος Κολοκυθάς, επικεφαλής των εθνικών ομάδων έλαμψε δια της απουσίας του από τα παιχνίδια (!) της Εθνικής, ίσως να' ναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι, πως σε μια παρατεταμένη κρίση, που ξεκίνησε από τα επεισόδια στο Ακρόπολις, κορυφώθηκε στην "επιλογή" αντιπάλου και κυρίως την ... κωμωδία του αγώνα με τη Ρωσία, η ΕΟΚ έδειξε μια πρωτοφανή ανικανότητα να βάλει στεγανά γύρω από την ομάδα και να μη μετατραπεί σε ξέφραγο αμπέλι.

Για το μπάσκετ που έπαιξε η Εθνική σε αυτό το Μουντομπάσκετ μπορεί να γίνει πολλή κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα αλλιώς προετοιμάστηκε, αλλιώς πήγε στην Άγκυρα κι αλλιώς κατέληξε, απ' ό,τι προοιώνιζαν οι σαραντάρες και το θεαματικό μπάσκετ, στα φιλικά.

Μόνο, που τα φιλικά γίνονται για να δοκιμάσεις πράγματα, σχήματα και συστήματα και όχι να ... νικάς με υπερβολικές διαφορές, δημιουργώντας, ταυτόχρονα, και υπερβολικές προσδοκίες.

Με... έξι παίκτες δεν πας πουθενά

Ο Καζλάουσκας είχε εν μέρει τα δίκια του να νιώθει, για δεύτερη χρονιά "προδομένος". Πέρσι, όταν ανέλαβε την ομάδα φανταζόταν διαφορετικά το Ευρωμπάσκετ, όπου αναγκάστηκε να παίξει χωρίς Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή και Βασιλόπουλο.

Φέτος, του κάθισε το μποξ με τους Σέρβους, η τιμωρία των Σχορτσιανίτη-Φώτση, αλλά και μια περίεργη ατμόσφαιρα που αποπροσανατόλισε πλήρως την πορεία της ομάδας.

Κι αυτός, όμως, έφτασε στο σημείο της έσχατης επιφυλακτικότητας. Στο πιο κρίσιμο ματς, εναντίον των Ισπανών, χρησιμοποίησε έξι-εφτά παίκτες, αφήνοντας την πλειοψηφία του πάγκου ... στον ρόλο του θεατή πολυτελείας.

Την ώρα που ο Σκαριόλο πήγαινε ως την άκρη του πάγκου του, ο Λιθουανός, αγνοούσε επιδεικτικά τους δικούς του εφεδρικούς, ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο Τσαρτσαρής στα προηγούμενα ματς είχαν ρόλο βασικού πρωταγωνιστή.

Ο Καϊμακόγλου δεν δοκιμάστηκε δευτερόλεπτο κι ας πήρε άριστα στα δίλεπτα που χρησιμοποιήθηκε στα προηγούμενα ματς, ο Πρίντεζης αναρωτιέται ακόμη γιατί ... πήγε σε αυτό το Μουντομπάσκετ, ο Βουγιούκας έμοιαζε με "ξένο σώμα".

Θα πει κανείς, "μα καλά αν έπαιζαν αυτοί θα κερδίζαμε την Ισπανία;" Την απάντηση δεν την ξέρουμε, γιατί ... δεν το είδαμε και κυρίως δεν το δοκιμάσαμε.

Εσωστρεφής και απροστάτευτη

Η Εθνική όμως έμεινε συνολικά απροστάτευτη, εδώ και μέρες. Η εσωστρέφεια κατέστρεψε τα σωθικά της ομάδας. Ακόμη κι αν δεχθούμε το εύκολο επιχείρημα της αντιπαλότητας Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, που χρησιμοποιείται, πλέον, σαν καραμέλα, η ίδια η ΕΟΚ άφησε την ομάδα μόνη της.

Πρώτα απ' όλα πήγε στην Τουρκία, με την αίσθηση πως "όλοι είναι εναντίον μας", καθώς η πρόσφατη ανατροπή Βασιλακόπουλου από την προεδρία της FIBA Europe (από τους ανθρώπους πάντως που ο ίδιος είχε εμπιστευτεί και επιλέξει, ακόμη και για ...δεξί του χέρι) είχε κάνει σχεδόν σίγουρη την συνωμοσία κατά της Ελλάδας.

Με αφορμή τα επεισόδια στο "Ακρόπολις" η κόντρα κορυφώθηκε και βγήκε στην επιφάνεια. Την ώρα που η Εθνική χρειαζόταν, πρώτα και κύρια την "ομπρέλα της ομοσπονδίας", μαθαίναμε ότι όλα γίνονται επειδή ο Μπάουμαν, ο γενικός γραμματέας της FIBA World, τα έχει ... μαζεμένα στον δικό μας "μεγάλο".

Η παρωδία με τους Ρώσους

Το "γλυκό" έδεσε με την εμφάνιση της Πέμπτης απέναντι στη Ρωσία. Η κωμωδία να βλέπεις μια ομάδα να μη παίζει μπάσκετ, ξεπέρασε τα όρια και θύμιζε κακοστημένη φάρσα.

Ανεξάρτητα αν η απόφαση επιλογής ήταν σωστή ή όχι (αποδεικνύεται ότι δεν ήταν ...πανάκεια να αποφύγουμε τους Αμερικανούς, αρκεί να βάλετε μια ενδεχόμενη συμμετοχή στην οκτάδα, με την πρόωρη αποχώρηση από το τουρνουά) ο τρόπος που εφαρμόστηκε έμοιαζε να εκθέτει τους πάντες.

Η Ελλάδα αν δεν έγινε περίγελος, σίγουρα άφησε κακές εντυπώσεις. Κι η όποια αξιοπιστία της πήγε περίπατο...

Μετά τον Καζλάουσκας, ο Έλληνας...

Προφανώς, η ομάδα κάπως πρέπει να προχωρήσει. Ο Καζλάουσκας δεν έκανε μόνο τεχνικά λάθη. Ως ξένος, που είναι, όσο κι αν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να κρατήσει τα γκέμια και κυρίως να επιβληθεί.

Η συμπεριφορά του Σχορτσιανίτη, αλλά και τα μπινελίκια του Βουγιούκα στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού είναι χαρακτηριστικά.

Προφανώς ο διάδοχός του θα είναι Έλληνας. Ονόματα όπως του μέχρι τώρα συνεργάτη του, Γιάννη Σφαιρόπουλου, αλλά και άλλων Ελλήνων κόουτς σαν του Ηλία Ζούρου, του Γιώργο Μπαρτζώκα, του Αργύρη Πεδουλάκη ακόμη και του Κώστα Μίσσα, έχουν πέσει ήδη, ως πρώτες σκέψεις.

Φτάνει όμως, ένας προπονητής να ... αναστρέψει την κατάσταση, με προοπτική το ερχόμενο καλοκαίρι στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, τα πράγματα να είναι καλύτερα και η Ελλάδα να επιστρέψει δριμύτερη;

Η Εθνική Ομάδα μπορεί να είναι, πράγματι, η επίσημη αγαπημένη, θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί και επίσημα...εγκαταλελειμμένη. Χωρίς ανθρώπους, χωρίς πρόγραμμα και αντανακλαστικά, δεν γίνεται τίποτε. Και ... σίγουρα, δεν βρίσκεις κάθε τόσο και λιγάκι, σωτήρες σαν τον Γιαννάκη του 2004...