Εθνική Εφήβων: Τέρμα τα κλισέ...

Η Εθνική Εφήβων κατέκτησε 9η θέση λοιπόν στο Eurobasket U18 της Σαμψούντα ς. Ξεκινώντας από τα κλισέ: Η ομάδα “ αδίκησε τον εαυτό της”, “άργησε να ξυπνήσει”, “πλήρωσε το γεγονός ότι οι παίκτες δεν έχουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους”, “άξιζε καλύτερης τύχης”. Τώρα που τελείωσαν τα κλισέ λοιπόν, ήρθε η ώρα και για την ανάλυση.

Αρχίζοντας από τα βασικά, το Eurobasket U18 της Σαμψούντας έμοιαζε με κακόγουστο αστείο. Για όποιον δεν το ξέρει, διεξήχθη τον Δεκέμβριο επειδή είχε αναβληθεί το καλοκαίρι λόγω του πραξικοπήματος στην Τουρκία, με την FIBA να αποφασίζει να... κόψει μία φάση (αυτή των 16 που ακολουθούσε μετά την φάση των Ομίλων) και να υποχρεώσει παιδιά ηλικίας 17-18 ετών να δώσουν 6 αγώνες σε 7 ημέρες! Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος: Οι παίκτες των 16 ομάδων έδωσαν 6 αγώνες σε 7 ημέρες!

Αφήνοντας τώρα στην άκρη το τραγικό σύστημα διεξαγωγής, το οποίο ήταν εξαντλητικό και κούρασε την Εθνική μας όσο και όλες τις υπόλοιπες ομάδες, ήρθε η ώρα να γίνει ο πρώτος απολογισμός της παρουσίας των παικτών του Γιώργου Βλασσόπουλου στο τουρνουά. Ένας απολογισμός που, πράγματι, αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα όλων όπως τόνισε ο Ομοσπονδιακός τεχνικός , αλλά όχι λόγω της 9ης θέσης.

Ναι, “άργησε να ξυπνήσει”, αλλά...

Η Εθνική Εφήβων ξεκίνησε το τουρνουά με μία ήττα στον πόντο από την (θεωρητικά πανίσχυρη, αλλά τελικά... όχι και τόσο λόγω των ηχηρών απουσιών) διοργανώτρια Τουρκία, πριν γνωρίσει μία αναμενόμενη ήττα από την (πραγματικά πανίσχυρη και τελικά 4η στην διοργάνωση) Γερμανία. Και, κάπως έτσι, βρέθηκε να παίζει τα... ρέστα της στον τελευταίο αγώνα της πρώτης φάσης κόντρα στην Φινλανδία, που είχε κερδίσει την Τουρκία. Τι χρειαζόταν να κάνει; Να κερδίσει με τουλάχιστον 9 πόντους διαφορά και να κάνει η Γερμανία το... καθήκον της, κερδίζοντας την Τουρκία.

Οι Γερμανοί λοιπόν το έκαναν το... καθήκον τους. Η “γαλανόλευκη” όμως δεν τα κατάφερε, αφού παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε ακόμα και με 20 πόντους διαφορά κόντρα στους Φινλανδούς, τελικά κέρδισε μόλις με 2 πόντους διαφορά, καταρρέοντας στην 4η περίοδο. Σε ένα παιχνίδι όπου οι – στα χαρτιά – δύο πιο ταλαντούχοι παίκτες της ομάδας (Λούντζης, Μωραϊτης) έπαιξαν για τρίτη σερί μέρα πάνω από 30 λεπτά (35 και 37 αντίστοιχα), μοιάζοντας εξαντλημένοι στο τέλος, όταν οι Φινλανδοί είδαν μόλις έναν παίκτη να παίζει οριακά πάνω από 30 λεπτά (Χάνις Πόλα).
Με λίγα λόγια: Η Εθνική έχασε την πρόκριση μέσα από τα χέρια της. Γιατί; Η κλισέ και ασφαλής απάντηση είναι ότι “άργησε να ξυπνήσει”. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι απλώς σεβάστηκε περισσότερο από ότι έπρεπε την Τουρκία στην πρεμιέρα – και το πλήρωσε – και ακολούθως είδε τους δύο καλύτερους παίκτες της να είναι εξαντλημένοι και να μη μπορούν να κάνουν την διαφορά στο τέλος. Υπερβολή; Κακία; Ίσως, αλλά και αλήθεια ταυτόχρονα.

Ταλέντο υπάρχει. Διαχείριση χρειάζεται

Η γενιά των 98αρηδων και 99αρηδων που παρατάχθηκε σε αυτό το τουρνουά υστερεί σύμφωνα με τους ειδικούς σημαντικά σε ταλέντο σε σχέση με αυτή των 97αρηδων που αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης το καλοκαίρι του 2015 σε επίπεδο Εφήβων με μεγάλους Πρωταγωνιστές τους Γιώργο Παπαγιάννη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Διονύση Σκουλίδα. Είναι όμως αλήθεια έτσι τα πράγματα;

Κοιτώντας κανείς το φετινό ρόστερ της Εθνικής εφήβων μπορεί να βρει έναν από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ στην Ευρώπη στην ηλικία του (Δημήτρης Μωραϊτης), δύο γκαρντ με εξαιρετικά προσόντα (τον Μιχάλη Λούντζη και – τον ακόμα “άγουρο” – Γιώργο Καλαϊτζάκη), έναν γκαρντ-φόργουορντ με εξαιρετικά στοιχεία, που ήταν καλός στο τουρνουά αν και έπαιζε εμφανώς εκτός θέσης ως πάουερ φόργουορντ (Γιάννης Αγραβάνης) και έναν ακόμα ταλαντούχο ψηλό με καλή επαφή με το καλάθι (Βασίλη Χρηστίδη). Πέντε παίκτες σε μία φουρνιά δεν είναι καθόλου κακή “μαγιά” για το μέλλον. Και μπορεί η 9η θέση να “χτυπάει” άσχημα για μία χώρα που έχει συνηθίσει να πρωταγωνιστεί, αλλά, στο τέλος της ημέρας, πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι ο σκοπός σε αυτές τις ηλικίες δεν θα έπρεπε να είναι τα μετάλλια και οι επιτυχίες, αλλά το να αναδειχθούν παίκτες. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η φουρνιά έχει παίκτες που μπορούν κάποια στιγμή να φτάσουν να αγωνίζονται σε επίπεδο ανδρών, αρκεί να γίνει σωστή διαχείριση.

Το να τους ρίξει κάποιος στα “βαθιά” κατευθείαν δεν είναι η λύση βέβαια. Σαφώς και πρέπει να πάρουν χρόνο συμμετοχής, αλλά δεν πρέπει και να “καούν” γρήγορα. Επίσης, για όποιον δεν το γνωρίζει, με εξαίρεση τον Λούντζη τα περισσότερα παιδιά παίζουν φέτος στις ομάδες εφήβων και Νέων των ομάδων τους, έχοντας περισσότερα ματς στα “πόδια” τους από ότι οι αντίστοιχοι συνομήλικοί τους πριν από 5-10 χρόνια. Ο Λούντζης δεν έχει αγώνες στα πόδια του επειδή ο Παναθηναϊκός δεν “κατεβάζει” ομάδα στο Πρωτάθλημα Νέων, λόγω της επικείμενης συμμετοχής του στο “Adidas Next Generation Tournament” της EuroLeague.

Η ομάδα του Γιώργου Βλασσόπουλου κατέκτησε την 9η θέση. Θα μπορούσε αν είχαν βοηθήσει οι συγκυρίες να τερματίσει στην 8η, την 7η ή και την 6η θέση. Και δεν θα είχε καμία σημασία. Γιατί; Επειδή δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι η νίκη αυτοσκοπός σε αυτό το επίπεδο, αλλά απλώς ένα κομμάτι του παιχνιδιού που θα έρθει φυσιολογικά. Για να μην ξεχνιόμαστε εξάλλου, ο τελικός προορισμός ενός διεθνή με την Εθνική Εφήβων δεν είναι ένα μετάλλιο, αλλά η... Εθνική ανδρών. Και όσο καλύτερα το καταλάβουν όλοι αυτό, τόσο καλύτερα θα γίνουν τα πράγματα.

Twitter @steflong85