Μια τυπική υποχρέωση για την Εθνική Ελλάδας στο Προολυμπιακό του ΣΕΦ ολοκληρώθηκε. Μέσα από τέσσερα παιχνίδια εξασφαλίστηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το αποτέλεσμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν προδιαγεγραμμένο.

Η κίνηση της Ομοσπονδίας να εξασφαλίσει τη διεξαγωγή ενός ομίλου στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τρεις από τους καλύτερους μας παίκτες έχουν αμερικάνικη αθλητική παιδεία (μέγιστης σημασίας στην καριέρα τους η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες) έδινε σιγουριά για την τελική έκβαση της προσπάθειας.

Ως εκ τούτου η πρόκριση ήρθε φυσιολογικά και με σχετική άνεση. Δύο ακόμα διοργανώτριες χώρες (σσ. Ισπανία και Πουέρτο Ρίκο) αντίστοιχων τουρνουά πήραν επίσης το εισιτήριο. Άρα και η ανάληψη της διοργάνωσης ενός Προολυμπιακού προδιαγράφει ως ένα βαθμό το αποτέλεσμα.

Σε πρώτο βαθμό, αυτή η πρόκριση, αποτελεί μεγάλη βοήθεια προς το μπάσκετ, που επανήλθε σε υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος για τους φιλάθλους (37% τηλεθέαση ο τελικός).

Ωστόσο φθάσαμε, ως συνήθως πολύ εύκολα, να μιλάμε για ένα μετάλλιο στη Γαλλία. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά έχει το βαθμό δυσκολίας του.

Γεγονός είναι ότι διαθέτουμε μια πολύ καλή ομάδα. Μόνο που και οι αντίπαλοι μας εκεί θα είναι πολύ δυνατοί, τουλάχιστον οι οκτώ από τους έντεκα.

Στοιχηματικές εταιρείες δίνουν πρώτη επιλογή για το χρυσό μετάλλιο τις ΗΠΑ και μόλις έκτη την Ελλάδα, κάτι που σημαίνει ότι αρκετές ομάδες προηγούνται ημών στην μάχη της κορυφαίας τριάδας.

Υπάρχουν, επίσης, μερικά σημεία που χρήζουν περαιτέρω προβληματισμού και ανάλυσης στην εικόνα της Εθνικής και είμαι σίγουρος ότι είναι υπό μελέτη από το προπονητικό τιμ.

• Είχαμε μέσο όρο στα δύο τελευταία παιχνίδια 39,5% στο τρίποντο και μάλιστα 4/5 από τον Παπαγιάννη στο ίδιο ημίχρονο. Είχαμε συνολικό ποσοστό 45,7% σε τρία επίσημα ματς. Τι σημαίνει αυτό ότι ξαφνικά μάθαμε να σουτάρουμε; Σκεφτείτε ότι πριν ένα μήνα αναρωτιόμασταν πότε η Ελλάδα θα έχει πραγματικούς σουτέρ. Αποκτήσαμε σουτέρ ή λόγω αδυναμίας ήταν αναλογικά χαλαρή η πίεση στην άμυνα από τους αντιπάλους;
• Είχαμε μέσο όρο στα δύο τελευταία παιχνίδια 22 ασίστ και 37 ριμπάουντ. Δεν τις λες και μέτριες επιδόσεις. Μήπως και αυτό οφείλεται στην σχετικά κατώτερη δεξιότητα των αντιπάλων; Θα βρεθούν ανάλογες συνθήκες στο ολυμπιακό τουρνουά;

Υπάρχουν και άλλες σκέψεις που πρέπει να μπουν στην εξίσωση. Σε 15 μέρες περίπου ξεκινάμε τους επίσημους αγώνες.

Αν δείτε τους αγώνες προετοιμασίας που παίζουν ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Γαλλία, Σερβία και Γερμανία θα καταλάβετε τι εννοώ.

Εκτιμώ ότι έπρεπε να είχαν κλειστεί δυνατά φιλικά, με ρήτρα ακύρωσης αν δεν προκρινόμασταν, θεωρώντας πάντως δεδομένη την πρόκριση όπως προανέφερα.

Για να μην είμαστε μεμψίμοιροι, έχουμε και την σημαντική επιλογή του Γιάννη ως σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι (με 101 αθλητές και αθλήτριες).

Δεν συνυπογράφω την αιτιολόγηση για τη μη αποδοχή της τιμής από τον Μίλτο Τεντόγλου, μέγιστου επίσης αθλητή και ανθρώπου. Τον έχω ικανό να σκέφτηκε το εξής: "Εγώ μπορώ να το κάνω αυτό στην επόμενη διοργάνωση. Άσε τώρα τον Γιάννη να απολαύσει κάτι που δικαιούται και λόγω του αθλητικού μεγέθους του, αλλά και της πορείας του. Από το πουθενά στην κορυφή".

Αποτέλεσμα: μεγάλη προβολή της Ελλάδας και του ελληνικού μπάσκετ, όταν σημαιοφόρος και πρώτος που εμφανίζεται στην τελετή έναρξης θα είναι ένας αθλητής παγκόσμιας αναγνώρισης. Ταυτόχρονα μέγιστη τιμή για τον ίδιο στην αποκορύφωση μιας μυθικής πορείας.

Τι άλλο μένει να σκεφτούμε; Δυστυχώς τη… συνέχεια. Έχουμε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τον Σεπτέμβριο του 2025. Πώς θα εμφανιστεί η ομάδα μας τότε; Έχουμε κτισθεί, έχουμε θωρακιστεί ή θα ξεκινήσουμε πάλι από τη "λακκούβα με τη στεναχώρια"; Αλλά έχουμε και τον καιρό να το συζητήσουμε ως τότε.