Ο Μορίς Σαπελέν, Γάλλος δημοσιογράφος, είχε καταλήξει στο ότι “η πίστη δεν αποδεικνύεται. Δοκιμάζεται. Οι πιστοί δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις, αλλά από δοκιμασίες”. Χωρίς να το ξέρει -πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού απεβίωσε το 1992;- περιέγραφε ζωές σαν και αυτή του Ραμέλ Κάρι.

Στο λογαριασμό που έχει στο Twitter, συστήνεται ως "άνθρωπος του Θεού, σύζυγος, πατέρας, αθλητής, Παναθηναϊκός, Ελλάδα". Πρώτα δηλαδή, είναι άνθρωπος του Θεού και μετά όλα τα άλλα. Η καλύτερη στιγμή της καριέρας του (που συνδυάζεται με την πίστη του) ήταν “ στο τελευταίο ματς στη Δομινικανή Δημοκρατία. Ξέρετε πως συνηθίζω να δείχνω ψηλά, όπως ευχαριστώ το Θεό. Στον τελευταίο μου αγώνα, πριν πάω στην Αβελίνο, όλο το γήπεδο έδειξε μαζί μου το Θεό. Ήταν πολύ συγκινητικό”.

Η Sienna και η Σιένα

Μην μπερδευτείτε. Δεν έχει εναποθέσει τα πάντα στον Κύριο. Δεν κάθεται δηλαδή, άπραγος, σε έναν καναπέ όλη μέρα και περιμένει... τη θεία φώτιση. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, μοχθεί για αυτά που αγαπά. Απλά, η πίστη του τον βοηθά να συνεχίζει, ακόμα και όταν όλα δείχνουν να είναι εναντίον του. “ Σε ό,τι κάνω, ο Θεός είναι πρώτος. Όταν αφήσεις το Θεό να κάνει ό,τι έχει προγραμματιστεί για εσένα, συμβαίνουν πράγματα”, είχε πει στις 13/7 του 2007, όταν λίγες ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης του, Sienna, ήλθε η πρόταση... από τη Montepaschi Siena. “Είναι η ευκαιρία μου να παίξω στη Euroleague” είχε πει. Όχι. Δεν σας έχει διαφύγει κάτι. Δεν έπαιξε ποτέ στη Σιένα, γιατί δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις. Οι γιατροί μάλιστα, τον είχαν ενημερώσει πως έχει ένα πρόβλημα στο γόνατο που σύντομα δεν θα του επέτρεπε να κάνει καθημερινά προπονήσεις ή να δίνει back to back παιχνίδια. Η πίστη του ήταν και τότε αυτή που δεν του επέτρεψε να εγκαταλείψει, να παραιτηθεί. Συνέχισε να κάνει ό,τι έκανε και να πιστεύει πως θα έλθουν καλύτερες ημέρες. Αν ήλθαν; Ελάτε τώρα! Τίθεται τέτοιο ερώτημα;

Η δουλειά κάνει... τους παίκτες

Γεννήθηκε (στις 17 Απριλίου του 1980) στη Νέα Υόρκη, όπου ζει ακόμα η οικογένεια του. Αυτή που είχε δηλαδή, πριν δημιουργήσει τη δική του με τη σύζυγο του, Αϊσα. Η νέα φαμίλια τα καλοκαίρια ζει στο Σαν Φρανσίσκο. Και ο Κάρι πηγαινοέρχεται για να τους ικανοποιήσει όλους. Όπου όμως, και αν βρίσκεται “δουλεύω καθημερινά. Δεν παραλείπω να πηγαίνω στο γήπεδο και να εξασκούμαι”, διευκρινίζει.

Στο “Μεγάλο μήλο” πρωτοασχολήθηκε με το μπάσκετ, ως μαθητής στο Martin Van Buren, του Queens Village. Φοίτησε αρχικά στο Fresno City College, πριν μεταφερθεί στο California State Bakersfield και αναδειχθεί στην τελευταία του χρονιά (το 2002) “Collegiate Athletic Association's Most Valuable Player”, με 14.8 π. ανά αγώνα, 5.2 ριμπ., 2.8 ασίστ και 1.7 κλεψ. Τα 63 τρίποντα, ήταν η τέταρτη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του κολεγίου, ενώ έφυγε ως πρώτος σκόρερ (428π.), πρώτος στις ασίστ (89) και πρώτος στα κλεψίματα (51), οδηγώντας την παρέα του στο 24-5 που είχε για ρεκόρ, εκείνη τη σεζόν.

Ο ασίσταντ κόουτς της ομάδας του, Κιθ Μπράουν ενημέρωνε από τότε πως “δ ιαθέτει εκπληκτικό χαρακτήρα. Είναι εξαιρετικός με όλους τους ανθρώπους, είναι από τους τύπους που κάνουν καλό στην κοινότητα”. Αυτό το 'χει ακόμα και σήμερα. Ό,τι και αν συμβαίνει στη ζωή του, όποιες δυσκολίες και αν έχει να αντιμετωπίσει, είναι πάντα ευγενικός με όλους και με το χαμόγελο στα χείλη. Όχι για το θεαθήναι. Μπορείς να δεις στα μάτια του πως το εννοεί.

Δεν επελέγη στο ντραφτ (γιατί δίπλα στο όνομα του είχε και τη σημείωση “έχει κήλη του αθλητή”) και απασχολήθηκε στο ΑΒΑ (2003-04 Tijuana Diablos 28π. ανά αγώνα, 2004–2005 Long Beach Jam, 16.5π., 3.4 ριμπ., 2.8 ασίστ, 1.3 κλεψ.) και τη D League, με τους Colombus Riverdragons και Austin Toros. Έκανε ένα πέρασμα από τη Βενεζουέλα (2005 Cocodrilos de Caracas 15.8π., 2.9 ριμπ., 4.1 ασίστ, 2.3 κλεψ.) και από τη Δομηνικανή Δημοκρατία (2006 Constituyentes de San Cristobal 25.9 π., 2.4 ριμπ., 2.5 ασίστ), πριν βρει το δρόμο για την Ευρώπη.

Το κάλεσμα των Λέικερς

Μια στιγμή. Συνέβη και κάτι ακόμα όταν ήταν στις ΗΠΑ: οι Λέικερς τον κάλεσαν στις 6/7 του 2004 στο LA Summer Pro League. “ Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω” δήλωνε “ίσως να βρω επιτέλους ομάδα”. Το “κονέ” το έκανε ο Κιθ Μπράουν (που λέγαμε παραπάνω). Σε κάθε ματς, έδινε 19π., 7 ριμπ. Και 3 ασίστ, αλλά ΝΒAer δεν έγινε ποτέ. Ακολούθησαν οι εμπειρίες που περιγράψαμε ήδη και μετά ήλθε η μετακόμιση στην άλλη ακτή του Ατλαντικού.

Η Ευρώπη και οι "κόκκινες" εξετάσεις

Η Αβελίνο του έδωσε συμβόλαιο για τη σεζόν 2006-07. Εκείνος τις έδωσε σε 27 ματς 18.7 π. κατά μ.ο., με 50.8% στα διπ., 46.9% στ τρίποντα και 92.7% στις βολές, 5.4 ριμπ., 2 ασίστ, 1.9 κλεψ. Παντού ήταν πλέι μέικερ, λόγω ύψους και σκόρερ, λόγω ικανοτήτων, αφού μπορούσε να προσφέρει πόντους από όλα τα σημεία του γηπέδου. Κάπως έτσι τον εντόπισε η Σιένα, μετά ήλθαν οι “κόκκινες” εξετάσεις και η συμφωνία με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ, με την οποία εμφανίστηκε στο Uleb Cup για να δώσει 8.8π., 3.3 ριμπ., 2.3 ασίστ, ενώ στη λίγκα (που τελείωσε με εκείνον πρωταθλητή) είχε 7.9π., 2 ριμπ., 1.2 ασίστ. Ακολούθησε η Σκαβολίνι (14.5π., 3 ριμπ., 2.4 ασίστ, 2.7 κλεψ.), με τον ίδιο να ενημερώνει πάντα με χαμόγελο πως “ απολαμβάνω ό,τι έρχεται στο δρόμο μου. Έχω την ευκαιρία να γνωρίσω όλα τα μέρη του κόσμου. Έχω δει ήδη τη Ρώμη, τη Σιένα, την Τεργέστη, πήγα στη Βενετία. Μπορείτε να το φανταστείτε; Είναι απίστευτο”, σχολίαζε. Όχι γιατί δεν είχε επίγνωση των πραγμάτων, αλλά επειδή ήξερε πως όσο είναι υγιής, η ζωή του θα ήταν μια... δεξαμενή με ευκαιρίες.

Back to back MVP

Το 2009 έζησε για λίγο και στην Τουρκία (αγωνίστηκε με την Erdemirspor), για να γίνει παίκτης της Άζομβας, τον Ιανουάριο του 2010. Αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου, στη VTB United League (2011), για να πάρει ένα τζιπ για δώρο και να εξηγήσει εκείνη την ημέρα ότι " η επιτυχία της ομάδας μου πάντα ήταν πιο σημαντική από ό,τι και αν έκανα εγώ. Είναι βέβαια, πάντα όμορφο να συνδυάζεται μια δική σου καλή εμφάνιση, με νίκη”. Σημείωση: αυτά λέει ακόμα και σήμερα. Όχι γιατί είναι ταπεινά -και άρα είναι αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος-, αλλά επειδή τα εννοεί.

Ενημέρωσε επίσης, ότι “ αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι να παίζω μπάσκετ! Το μπάσκετ είναι απαιτητικό σπορ και για να επιτύχεις κάτι πρέπει να παίζεις για την ομάδα. Να μην φοβάσαι τη σκληρή δουλειά”. Αυτή τον πήγε και στην Ντόνετσκ. Αναδείχθηκε MVP στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, το 2011, ενώ πήρε άλλον έναν τίτλο το 2012, οπότε έγινε και πρώτος σκόρερ του Eurocup. Κάπως έτσι, ήλθε και η πρόταση από τον Παναθηναϊκό, μαζί με το 10-0 στις πρώτες του εμφανίσεις (έως το τέλος της περυσινής διαδρομής, κατά το οποίο αναδείχθηκε και πρωταθλητής Ελλάδος).

Στην εκκίνηση της σεζόν 2013-2014 δεν θύμιζε σε τίποτα τον παίκτη που είχε γίνει το ιδανικό συμπλήρωμα του Διαμαντίδη (και του Ούκιτς), στην περιφέρεια των “πρασίνων” -εξ ου και ανανέωσε τάχιστα. Ενδεχομένως γιατί ο Αργύρης Πεδουλάκης αναζητούσε τους ρόλους στο νέο -περισσότερο εμπλουτισμένο- ρόστερ. Εκείνος και πάλι έκανε ό,τι πάντα: δούλευε σκληρά και περίμενε. Τον είπαν γέρο, πεπερασμένο, έως και “φούσκα”. Εκείνος δεν απάντησε. Απλά περίμενε την ευκαιρία του. Την πήρε και φυσικά δεν την έχασε. Τα όσα έκανε (και) στη Βιτόρια μάλλον είναι ενδεικτικά του ποιος είναι ο Ραμέλ Κάρι. Ό,τι και λένε για αυτόν, ό,τι και αν γράφουν, εκείνος ξέρει. Δεν χάνει την πίστη του και συνεχίζει. " Δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσω. Αν είναι για πολύ, θα είναι τέλεια. Αν είναι για λίγο, όλα καλά. Αγαπώ το παιχνίδι και ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά. Αν τραυματιστώ και χρειαστεί να αποσυρθώ, και πάλι θα είμαι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει", λέει και εύχεται σε όλους τα καλύτερα.

ΥΓ: Έχει εξηγήσει πως “σπίτι είναι εκεί που... είναι το σπίτι. Εκεί που είναι η οικογένεια σου. Οπουδήποτε αλλού βρίσκομαι είναι δουλειά, την οποία οφείλω να φέρνω εις πέρας. Εξυπακούεται πως εκτιμώ και απολαμβάνω τα όσα έχει να μου δώσει κάθε πόλη”.

ΥΓ1: Ο κύριος στόχος του “ είναι να μεγαλώσω τα παιδιά μου ως καλούς Χριστιανούς και να τους δώσω τη ζωή που θέλουν. Τα απλά πράγματα είναι που με κάνουν χαρούμενο. Όπως το να είμαι κοντά στην οικογένεια μου, στη μητέρα μου, σε αυτούς που αγαπώ. Φροντίζω να το κάνω όσο πιο πολύ μπορώ”.

Δείτε μια συνέντευξη που είχε δώσει στην Ιταλία