Εχει καταστεί πολλές φορές σαφές τα τελευταία χρόνια ότι στο σύγχρονο μπάσκετ υπάρχει ένα πράγμα το οποίο είναι πιο σημαντικό από κάθε άλλο για μία ομάδα: Να έχει παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν και να εκτελέσουν μετά από ντρίμπλα.

Παρακολουθώντας κάποιος τους δύο ημιτελικούς του Final Four της Κολωνίας, ανάμεσα σε ΤΣΣΚΑ – Αναντολού Εφές (86-89) και Μπαρτσελόνα – Αρμάνι Μιλάνο (84-82) πρέπει να κατάλαβε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι για να έχει μία ομάδα τύχη σε αυτό το επίπεδο πρέπει να έχει παίκτες που μπορούν να βάλουν την μπάλα στο παρκέ και να δημιουργήσουν το δικό τους σουτ.

Είναι σαφές ότι το μπάσκετ γίνεται πιο γρήγορο, πιο αθλητικό. Το γήπεδο μικραίνει από το μάκρος της αντίπαλης άμυνας. Τα πλάνα των προπονητών, οι αμυντικές προσαρμογές, τα συστήματα που θα βγάλουν ένα ελεύθερο σουτ, όλα είναι σημαντικά. Μία ματιά στα Advanced Stats του InStat Scout όμως και – φυσικά – στην προσεκτική παρακολούθηση των αγώνων αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι σε αυτό το επίπεδο – σε επίπεδο Final Four δηλαδή – όλες οι ομάδες τα έχουν όλα αυτά σε έναν βαθμό. Αυτό που στο τέλος κάνει την διαφορά είναι ποια ομάδα θα πάρει αυτό το κάτι παραπάνω εκεί που χρειάζεται.

ΤΣΣΚΑ – ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ: Ο ΚΛΑΪΜΠΕΡΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΝΤΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΤΑΜΑΝ

Ο πρώτος ημιτελικός ξεκίνησε ως παράσταση για έναν ρόλο και εξελίχθηκε σε θρίλερ, με την Αναντολού Εφές να κρατάει με νύχια και με δόντια την νίκη με 89-86, αν και είχε προηγηθεί με διαφορά μεγαλύτερη των 20 πόντων, βλέποντας τον Γουίλ Κλάιμπερν να αστοχεί στο τρίποντο που θα μπορούσε να δώσει την νίκη στην ΤΣΣΚΑ όταν το σκορ ήταν 88-86, επιχειρώντας σουτ μετά από ντρίμπλα.

Βλέποντας κάποιος τα Advanced Stats του InStat Scout για να αναλύσει τον τρόπο που επιτέθηκε η Εφές, βλέπει ότι από τις 70 κατοχές της, οι 39 ήρθαν είτε με εκτέλεση ενός περιφερειακού έπειτα από Πικ εν Ρολ (22 κατοχές – 11 ο Μίτσιτς, 6 ο Λάρκιν, 2 ο Μπομπουά και από 1 Σιμόν, Άντερσον και Σανλί) είτε με σουτ κάποιου περιφερειακού σε κατάσταση ένας εναντίον ενός (17 κατοχές – 6 ο Μίτσιτς, 4 ο Μπόμπουά, 4 ο Λάρκιν, 3 ο Σιμόν) από τις οποίες η τουρκική ομάδα πήρε συνολικά 38 πόντους.

Αντίστοιχα, οι ΤΣΣΚΑ είχε συνολικά 74 κατοχές και 22 εξ αυτών ήρθαν είτε με εκτέλεση περιφερειακού έπειτα από Πικ εν Ρολ (Από 3 Χάκετ, Λούντμπεργκ και Κλάιμπερν και από 1 οι Σενγκέλια, Χίλιαρντ και Στρέλνιεκς) και 12 σε κατάσταση ένας εναντίον ενός (8 ο Κλάιμπερν και από 1 οι Χάκετ και Λούντμπεργκ) από όπου πήρε 25 πόντους.

Έχοντας παρατηρήσει κάποιος αυτές τις δύο ομάδες στην κανονική περίοδο δεν παραξενεύεται από αυτή την διαφορά. Όπως είχε αναλυθεί εξάλλου και πριν τον ημιτελικό, η Εφές στηρίζεται στις εμπνεύσεις των περιφερειακών της, ενώ η ΤΣΣΚΑ – μετά την απομάκρυνση του Μάικ Τζέιμς – μοιράζει περισσότερο το παιχνίδι και έχει δώσει περισσότερες πρωτοβουλίες στον Κλάιμπερν.

Όλα αυτά πάντως δεν αλλάζουν το συμπέρασμα που υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια: Η δυνατότητα μίας ομάδας να έχει παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν και να εκτελέσουν είναι πολύτιμη για να δημιουργηθούν ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα κατά την διάρκεια του αγώνα. Και, φυσικά, είναι σημαντική στο τέλος, αφού αν ένα παιχνίδι κρίνεται στον πόντο, η μπάλα τις περισσότερες φορές στην τελευταία επίθεση είναι στα χέρια ενός περιφερειακού, ο οποίος καλείται να δημιουργήσει το δικό του σουτ. Για αυτό και η μπάλα πήγε στα χέρια του Κλάιμπερν στο τέλος για την ΤΣΣΚΑ, ασχέτως αν ο Αμερικανός αστόχησε.

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ – ΑΡΜΑΝΙ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥ POST UP ΚΑΙ Η ΚΛΑΣΗ ΤΟΥ ΧΙΓΚΙΝΣ

Στον δεύτερο ημιτελικό, ο οποίος επίσης εξελίχθηκε σε θρίλερ, κινήθηκε θεωρητικά σε διαφορετικό τέμπο, αφού τόσο ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους της Μπαρτσελόνα όσο και ο Έτορε Μεσίνα της Αρμάνι έχουν μία διαφορετική φιλοσοφία, που περιλαμβάνει συστήματα με πολλά σκριν για τους προικισμένους σουτέρ τους, πολύ Πικ εν Ρολ, αλλά και Post Up καταστάσεις. Το τελευταίο ωστόσο αποδείχθηκε ότι ήταν βούτυρο στο ψωμί για... τις δύο άμυνες.

Σύμφωνα με το InStat Scout, στον δεύτερο ημιτελικό οι δύο ομάδες προσπάθησαν να ποστάρουν συνολικά 19 φορές και τα αποτελέσματα σε πρώτο χρόνο (αυτόν της εκτέλεσης δηλαδή, όχι της δημιουργίας) ήταν απογοητευτικά, αφού η μεν Μπαρτσελόνα πήρε μόλις 4 πόντους σε 11 κατοχές, η δε Αρμάνι πόσταρε 8 φορές και δεν πήρε κανέναν πόντο! Κοινώς, έγινε ξεκάθαρο από νωρίς ότι αυτό το παιχνίδι θα κρινόταν από... έξω προς τα μέσα και όχι από μέσα προς τα έξω.

Έχοντας αυτό υπόψη, η Αρμάνι πήρε πόντους σχεδόν αποκλειστικά από παίκτες που μπορούν να εκτελέσουν μετά από ντρίμπλα. Καθόλου τυχαία, πρώτος σκόρερ των Ιταλών ήταν ο Κέβιν Πάντερ (23 πόντοι), ενώ θετικοί ήταν Βλάντιμιρ Μίτσοβ (14 πόντοι), τον Σαβόν Σιλντς (13 πόντοι) και Σέρχιο Ροντρίγκεθ (11 πόντοι), αλλά αρνητικός ο Μάλκολμ Ντιλέινι (9 πόντοι με μόλις 2/8 σουτ, με 7 από τις 8 προσπάθειές του να έρχονται σε σουτ μετά από ντρίμπλα).

Η Μπαρτσελόνα από την πλευρά της είχε να αντιπαρατάξει την κλάση του Μίροτιτς (21 πόντοι με 5/10 σουτ), την δημιουργία του Καλάθη (17 πόντοι και 6 ασίστ) και την εκτελεστική δεινότητα του Κόρι Χίγκινς (11 πόντοι), ο οποίος σημείωσε και το νικητήριο καλάθι. Ένα νικητήριο καλάθι που ήρθε με σουτ μετά από ντρίμπλα. Όπως σουτ μετά από ντρίμπλα ήταν και το σουτ στο οποίο είχε αστοχήσει λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ο Πάντερ.

ΕΝΑ ΣΟΥΤ, ΜΙΑ ΠΡΟΚΡΙΣΗ

Στο μπάσκετ τα πράγματα μπορεί να γίνουν ενίοτε πολύ πιο απλά. Η νίκη από την ήττα συχνά απέχουν ένα σουτ. Αν το βάλεις, τότε θα νικήσεις. Αν αστοχήσεις, τότε θα χάσεις. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές το τελευταίο σουτ που θα πάρει μία ομάδα, θα είναι σουτ μετά από ντρίμπλα. Και για αυτό είναι πιο σημαντικό από ποτέ πλέον να έχει στις τάξεις της έναν παίκτη που μπορεί να δημιουργήσει και να σουτάρει μετά από ντρίμπλα.

Στους δύο ημιτελικούς του Final Four της Κολωνίας αυτό έγινε πιο σαφές από ποτέ. Στον πρώτο ημιτελικό, όσο ο Μίτσιτς και ο Μπομπουά τα έβαζαν από παντού, η Εφές έκανε περίπατο. Μόλις στένεψε η κάνουλα, το παιχνίδι γύρισε. Στο τέλος όμως κρίθηκε από ένα σουτ μετά από ντρίμπλα: Το άστοχο του Κλάιμπερν. Πολλοί θα πουν και για το σουτ απελπισίας του Νταρούν Χίλιαρντ, αλλά αυτό ήταν ακριβώς αυτό: Ένα βιαστικό, κακό σουτ.

Στον δεύτερο ημιτελικό, όλο το παιχνίδι άλλαξε όταν οι περιφερειακοί της Αρμάνι άρχισαν να απειλούν και είτε να εκτελούν είτε να δημιουργούν μετά από ντρίμπλα. Στο τέλος, το σουτ του Πάντερ δεν μπήκε, ενώ το σουτ του Χίγκινς μπήκε. Ένα άστοχο σουτ από την μία πλευρά, ένα εύστοχο από την άλλη και κρίθηκε το παιχνίδι.

Στο επίπεδο του Final Four είναι αφελές να πιστεύει κάποιος ότι οι ομάδες δεν ήξεραν απέξω και ανακατωτά τους αντιπάλους τους. Ότι δεν τους είχαν αναλύσει ενδελεχώς, δεν γνώριζαν κάθε συνήθειά τους. Όσο καλή ανάλυση και να κάνεις όμως, όταν το παιχνίδι πάει στον πόντο, θες να έχεις τον παίκτη που θα μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Το φινάλε των δύο ημιτελικών το έδειξε αυτό πιο ξεκάθαρα από ποτέ.