Δύο ημερομηνίες είναι αυτές που δεν στιγμάτισαν απλά μία ζωή, αλλά έναν σύλλογο κι ένα ολόκληρο άθλημα. Στις 28 Απριλίου 1993 ο Πανιώνιος αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό, όμως κανείς δεν θα θυμάται αυτόν τον αγώνα για όσα έγιναν μέσα στο παρκέ. Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς σε μία στιγμή εκνευρισμού χτυπάει με το κεφάλι τη μπασκέτα κι από τότε μένει παράλυτος. Το... "θηρίο" έπεσε! Για 13 χρόνια πάλεψε, ανέβηκε τον δικό του Γολγοθά και τελικά στις 28 Ιουνίου ο Μπόμπαν "φεύγει" από τη ζωή έχοντας υποστεί ανακοπή καρδιάς. μετά ο Μπόμπαν δενμία Την φωτογραφία στο γήπεδο την έβαλα αυτό

Από το 1992 όταν και ο Σέρβος ήρθε στην Ελλάδα υπήρχε πάντα δίπλα του ένας άνθρωπος. Ο νυν φροντιστής του Πανιωνίου, Γιάννης Φραγκούλης - γνωστός ως "Τρομάρας" - ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να γίνει ο... "αδελφός" του. Από την πρώτη ημέρα στην πρώτη προπόνηση ήρθαν κοντά κι από τότε δεν χώρισαν ποτέ. Ακόμα κι όταν ήρθαν οι μεγάλες δοκιμασίες για τον Μπόμπαν. Ο "αδελφός" του ήταν εκεί!

Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατο του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς κι ο άνθρωπος που σήκωσε την τεράστια φωτογραφία του Σέρβου στο κλειστό της "Αρτάκης", ο φίλος που έγινε "αδελφός", Γιάννης Φραγκούλης, μιλάει στο Sport24. gr και θυμάται την ημέρα που άλλαξαν όλα, αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του ανθρώπου που έγινε σύμβολο και βρίσκει τα κοινά σημεία μεταξύ πατέρα και γιου (βλ. Βλάντο Γιάνκοβιτς).

"ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ"

Τι θυμάστε από τα λεπτά που ακολούθησαν μετά από εκείνη την "κακιά" στιγμή;

" Θυμάμαι ότι διαιτητής ήταν ο Στέλιος Κουκουλεκίδης και σε ένα σφαλτσοσφύριγμα που ο Αλβέρτης προσπάθησε και πήρε ένα φάουλ έγινε αυτό που έγινε. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο παρκέ και μαζί με τον Γιώργο Κατσιφαράκη (σ.σ. γιατρός του Πανιωνίου) πήγαμε στα αποδυτήρια. Εκεί τον είδαν οι γιατροί και μεταξύ αυτών ήταν κι ο γιατρός του Παναθηναϊκού. Εγώ έφερνα ένα κολλάρο και μου λέει ο γιατρός του Παναθηναϊκού "Πάρτε να έρθει το ασθενοφόρο γιατί η ζωή του κρέμεται από μία πετσούλα". Τον πήγαμε στο Γενικό Κρατικό (Γεννηματά) κι εκεί τον είδε ένας γιατρός, ο κ. Καρβούνης. Μέσα στο δωμάτιο είχε τις αισθήσεις του, μίλαγε, όμως δεν κούναγε το κεφάλι του. Τον επισκέφτηκαν πολλοί άνθρωποι του χώρου μεταξύ των οποίων οι Ιωαννίδης, Παβλίσεβιτς και Βράνκοβιτς. Την επόμενη ημέρα τον πήγαμε στο ΚΑΤ που χειρουργήθηκε. Τον είχαν για καιρό μέσα στην εντατική και μόνο εγώ έμπαινα και του μίλαγα. Δεν μπορούσε να μου μιλήσει, όμως μου ανοιγόκλεινε τα μάτια κι έτσι επικοινωνούσαμε. Θυμάμαι ότι εκείνες τις ημέρες πέρασε χιλιάδες κόσμος για να τον δει".

Ο Γιάννης Φραγκούλης ("Τρομάρας") μεταφέρει στα αποδυτήρια τον "αδελφό του", Μπόμπαν Γιάνκοβιτς

Όταν χτύπησε καταλάβατε ότι η ζημιά μπορεί να είναι τόσο μεγάλη;

" Εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Πάντα ήλπιζα και πίστευα ότι κάτι θα γίνει και θα είναι όπως παλιά. Μετά από αρκετό καιρό που μίλαγα με κάτι γιατρούς μου είπαν ότι πλέον τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά του κι έτσι έγινε. Για περίπου 15 χρόνια έδωσε μεγάλο αγώνα και έζησε έναν Γολγοθά. Αυτοί οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να βρουν κάτι να ελπίζουν κι έτσι πολλές φορές τον εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι που του πούλαγαν ψεύτικες ελπίδες".

Τι είναι αυτό που δεν ξεχάσετε ποτέ από αυτόν;

" Ο Μπόμπαν δεν ήταν απλά ένας φίλος, ήταν ένας αδερφός. Τον γνώρισα όταν ήρθε στον Πανιώνιο και από την πρώτη ημέρα στο γήπεδο του Μίλωνα που έγινε η προπόνηση αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον. Η αλληλοεκτίμηση βγήκε από την αρχή και στους δύο. Μου είχε τεράστια εμπιστοσύνη και πηγαίναμε παντού μαζί, εγώ οδηγούσα και κάναμε τα πάντα παρέα. Ήταν ο αδερφός μου σε όλα".

"ΤΟΤΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ: ΕΙΣΑΙ ΑΔΕΡΦΟΣ"

Πως θα τον περιγράφατε ως άνθρωπο πριν και μετά το ατύχημα;

"Δεν άλλαξε τίποτα πάνω του. Μετά το ατύχημα είχε κάποιες παραξενιές, όμως ήταν φυσιολογικό γιατί όταν έχεις μάθει να τρέχεις, να παλεύεις και να είσαι μέσα στην ενέργεια δεν είναι εύκολο να μένεις καθηλωμένος. Ήταν σκληρό γι αυτόν. Εγώ δεν τον παρεξηγούσα και του έλεγα "εντάξει φίλε" τότε με αγκάλιαζε λέγοντας μου "είσαι αδελφός". Ως άνθρωπος ήταν πάντα χαμογελαστός, του άρεσε να κερνάει και ήταν απίστευτο πειρακτήρι. Από αυτό πήρε ο Βλάντο".

Πλέον συμπληρώνεται μία δεκαετία από τον θάνατο του. Τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο από τον Μπόμπαν;

" Μου λείπει όταν βρίσκομαι στο γήπεδο και ακούω τους "Πάνθηρες" να φωνάζουν "Μπόμπαν σ' αγαπάμε ποτέ δεν σε ξεχνάμε", τον έχω πάντα στο μυαλό μου. Μου λείπουν τα πάντα από αυτόν γιατί είχα δεθεί πάρα πολύ μαζί του. Πήγαινα παντού με τον Μπόμπαν και μάλιστα είχα πάει στο Βελιγράδι όπου γνώρισα την μητέρα του και την οικογένεια του".

"ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΥΛΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ Ο ΒΛΑΝΤΟ"

Φαντάζομαι ότι θα έχετε ιδιαίτερη σχέση και με τον γιο του, τον Βλάντο.

" Πράγματι. Ο Βλάντο εκείνη την εποχή ήταν 3 χρονών κι ερχόταν στο σπίτι για να παίξει με τα δύο παιδιά μου. Θυμάμαι ότι ο Μπόμπαν πάντα μου έλεγε "να μου προσέχεις τον Βλάντο μου" κι εγώ του απαντούσα ότι τον έχω σαν δικό μου παιδί. Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος ο Μπόμπαν και το ίδιο έγινε και ο Βλάντο. Έχει πάρει πάρα πολλά στοιχεία από τον πατέρα του κι όποτε με βλέπει με πειράζει συνέχεια. Τον αγαπάω σαν τα παιδιά μου και χαίρομαι που πάει μπροστά γιατί είναι ψυχούλα σαν τον μπαμπά του".