Ο "Φράνκι" που έχει... σπάσει όλα τα κοντέρ κατέχει μερικά ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσουν. Και αναμένεται να τα κουβαλήσει μαζί του μέχρι και το Βερολίνο.
Τι κι αν φέτος δεν έχει χρόνο συμμετοχής; Για την ακρίβεια έχει παίξει μόλις σε ένα παιχνίδι για κάτι λιγότερο από τέσσερα λεπτά, αλλά η ιστορία συνεχίζει να γράφει...

Τα ρεκόρ

Το σημαντικότερο; Είναι ο μοναδικός εν ενεργεία παίκτης (κι ο μόνος από καταβολής φάιναλ-φορ) που έχει κατακτήσει τέσσερις φορές την κορυφή της Ευρώπης!

Για να είμαστε πιο ακριβείς ο "Φράνκι" έχει πανηγυρίσει περισσότερες φορές το ευρωπαϊκό τρόπαιο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Ευρώπης!

Η Μακάμπι έχει τρία τρόπαια, ενώ η ΤΣΣΚΑ θα επιχειρήσει να την φτάσει και να πλησιάσει τον Παναθηναϊκό σε... απόσταση αναπνοής, με την προϋπόθεση οι «πράσινοι» να μην κάνουν το δικό τους «πενταρέ» (σ.σ όλα τα παραπάνω αφορούν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ή Ευρωλίγκα από το 1988 και μετά).

Πίσω από τον "Φράνκι" βρίσκεται ο Ντέρεκ Σαρπ (3 κατακτήσεις), ο Άντονι Πάρκερ (3 κατακτήσεις) και φυσικά ο συμπαίκτης του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Στο Βερολίνο βέβαια θα έχουν την ευκαιρία να τον πλησιάσουν αρκετοί που έχουν δύο τρόπαια όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Νίκολα Βούισιτς, ο Τράιαν Λάνγκτον, ο Ματίας Σμόντις κι ο Ραμούνας Σισκάουσκας.

Συμμετοχές



Πέρα από τις κατακτήσεις ο Αλβέρτης έχει κι άλλα ρεκόρ, όπως αυτό με τις περισσότερες συμμετοχές! Συγκεκριμένα στο Βερολίνο ο "Φράνκι" θα βρεθεί για 9η φορά σε φάιναλ-φορ.

Ένα λιγότερο έχει ο Αλεξέι Ζεβροσένκο, που έχασε την ευκαιρία να φτάσει τα 9 μετά τον τσακωμό που είχε με τον Έτορε Μεσίνα κι ο οποίον τον οδήγησε στην πόρτα της εξόδου. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ρώσος σέντερ δεν ήταν καν στην 12άδα του Ολυμπιακού (αν κι ανήκε στο ρόστερ της ομάδας) το 1997 στη Ρώμη.

Ακολουθεί ο Ντέρεκ Σαρπ με 7 συμμετοχές, όσες έχει ο Τζέι Αρ Χόλντεν και φυσικά ο Θοδωρής Παπαλουκάς, που πέτυχε το δικό του επίτευγμα, αυτό των συνεχόμενων παρουσιών.

Πόντοι


Και το... βιογραφικό του έμπειρου φόργουορντ συνεχίζεται: μόνο δύο παίκτες έχουν πετύχει περισσότερους πόντους από αυτόν στα φάιναλ-φορ! Συγκεκριμένα την πρώτη θέση στη σχετική λίστα κατέχει ο Νίκος Γκάλης των 4 συμμετοχών και των 231 πόντων, ενώ ακολουθεί ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα με 164 σε ισάριθμες παρουσίες.

Ο Αλβέρτης από την άλλη βρίσκεται στην 3η θέση με 145 πόντους στα 16 παιχνίδια που έχει αγωνιστεί στα ημιτελικά για τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Πίσω του με 140 βρίσκονται οι Άντονι Πάρκερ και Τζέι Αρ Χόλντεν, ο οποίος έχει την ευκαιρία να πάρει... κεφάλι. Ο άλλος εν ενεργεία παίκτης που.. απειλεί τον "Φράνκι" είναι ο Ματίας Σμόντις με 129.

Ταξίδι στο χρόνο



Η πρώτη εμπειρία του Αλβέρτη ήταν πριν από 15 ολόκληρα στο Τελ Αβίβ. Τότε στα 20 του χρόνια είχε ενεργό ρόλο στη θέση "3", καθώς είχε από μικρή ηλικία "βαφτιστεί" στα μεγάλα παιχνίδια.

Στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό είχε μόλις 2 πόντους, ενώ στον μικρό τελικό με την Μπαρτσελόνα έμεινε στους 9, αν και τη συγκεκριμένη ημέρα ο Αλβέρτης με τον Οικονόμου έμειναν στην ιστορία για το… θρύλο (;) που τους ήθελε να πανηγυρίζουν με τους οπαδούς της Μπανταλόνα.

Την επόμενη χρονιά ο "Φράγκι" επέστρεψε στο φάιναλ-φορ για ένα δεύτερο "εμφύλιο" ημιτελικό. Ο ίδιος είχε ένα τρίποντο κόντρα στον Ολυμπιακό, για να κάνει το καλύτερο επιθετικά παιχνίδι του στον μικρό τελικό κόντρα στη Λιμόζ. Σε αυτό το παιχνίδι ο Αλβέρτης είχε 29 πόντους, που αποτελούν την καλύτερη επιθετική του επίδοση.

"Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη..." για τον Παναθηναϊκό και το «Νο4» της ομάδας που μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες πάτησε την κορυφή της Ευρώπης τον επόμενο χρόνο, στο Παρίσι.

Ο ίδιος μάλιστα είχε πιο ενεργό ρόλο από τα προηγούμενα χρόνια, παρότι πολλές φορές ερχόταν από τον πάγκο πίσω από τον Ντομινίκ Ουίλκινς. Ο "Φράνκι" είχε 13 πόντους στον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ενώ πρόσθεσε άλλους 17 κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο μεγάλο τελικό, όντας δεύτερος σκόρερ της ομάδας πίσω από τον "Ζόιντ" (19).

Μετά το Παρίσι ακολούθησε ένα διάλειμμα τεσσάρων ετών για τον Αλβέρτη που επέστρεψε στα φάιναλ-φορ το 2000 και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Με τη διαφορά ότι στην τέταρτη συμμετοχή του (αλλά και στις επόμενες) το έκανε ως αρχηγός της ομάδας, διαδεχόμενος τους Γκάλη και Γιαννάκη.

Στη Θεσσαλονίκη ο 26χρονος τότε άσος είχε 13 πόντους στον ημιτελικό, για να πετύχει 4 στο νεόκτιστο γήπεδο της Πυλαίας στον τελικό με τη Μακάμπι, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έβαλε και δεύτερο αστέρι στη φανέλα του!

Την επόμενη χρονιά (2001) ο Αλβέρτης και το "τριφύλλι" επέστρεψε στο Παρίσι, μόνο που τότε ήταν η σειρά της... Μακάμπι να πάρει εκδίκηση. Στον ημιτελικό οι 10 πόντοι του βοήθησαν τους "πράσινους" να πάρουν την πρόκριση, ενώ στον τελικό έμεινε στους 5 επιτρέποντας στον Άντονι Πάρκερ και στον μετέπειτα συμπαίκτη του Άριελ ΜακΝτόναλντ να κατακτήσει την κούπα.

Τα φάιναλ-φορ... τρίτωσαν (ξανά) για τον Αλβέρτη που για δεύτερη φορά στην καριέρα του μέτρησε 3η συνεχόμενη εμφάνιση σε φάιναλ-φορ (1994-1996, 2000-2002). Στη Μπολόνια οι "πράσινοι" έκλεψαν τις εντυπώσεις και το κύπελλο από τα χέρια της «οικοδέσποινας» Κίντερ και του Έτορε Μεσίνα!

Στον ημιτελικό με τη Μακάμπι ο «Φράνκι» είχε 11 πόντους, όσους σημείωσε και στον τελικό απέναντι στους Γιάριτς, Τζινόμπιλι και Μπετσίροβιτς.

Ακολούθησαν τα…πέτρινα χρόνια του ελληνικού μπάσκετ, που επιστεγάστηκε από την επιστροφή στα μικρά γήπεδα ελέω Ολυμπιακών Αγώνων. Για πρώτη φορά μετά το 1992 (11 χρόνια δηλαδή) η κορυφαία διοργάνωση έφτανε στο φινάλε της χωρίς τη συμμετοχή κάποιας ελληνικής ομάδας.

Η ολική επαναφορά ακολούθησε το 2005 στο φάιναλ-φορ της Μόσχας. Η ΤΣΣΚΑ ήταν το μεγάλο φαβορί, αλλά τελικά η Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον απέδειξε ότι έχει την καρδιά του πρωταθλητή.

Η "ομάδα του λαού" μάλιστα με όπλο την άμυνα ζώνης κατάφερε να εγκλωβίσει την ομάδα του Ομπράντοβιτς και παρά τους 10 πόντους του Αλβέρτη πήρε την πρόκριση για τον τελικό. Ανάλογη έκπληξη σημειώθηκε και στον άλλον ημιτελικό όπου η Τάου απέκλεισε το μεγάλο φαβορί, την ΤΣΣΚΑ που ως τότε έμοιαζε με… τρένο.

Η 8η συμμετοχή του «Φράνκι» ήρθε το 2007 στο… σπίτι του, το ΟΑΚΑ. Είχε 5 πόντους στον ημιτελικό με την Τάου, ενώ παρότι δεν έπαιξε καθόλου απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, ήταν αυτός που σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή, το τελευταίο «πράσινο» και το τελευταίο ελληνικό.

Μέχρι το επόμενο.

Αφιέρωμα στον Αλβέρτη