Έχοντας ήδη περάσει δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη, η Σοφία Γεωργιάδη έχει βιώσει στο πετσί της την αλλαγή δεδομένων, σε σχέση με την Ελλάδα. Η δευτεροετής σέντερ του NYIT κατέγραψε στο Sport24.gr στιγμές της καθημερινότητάς της, σχολιάζοντας όσα ζει στο "Μεγάλο Μήλο", αυτά που μαθαίνει, αλλά και όσα της λείπουν.

Αναλυτικά:

" Χαίρετε,

ήταν άπιαστο όνειρο να έρθω στην Νέα Υόρκη, πόσο μάλλον να ζω εδώ! Οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι και η καθημερινότητα πολύ απαιτητική. Ο κόσμος εδώ κινείται σε εντελώς διαφορετική ταχύτητα. Αυτό φαίνεται ακόμα και από το πόσο γρήγορα περπατάνε, μπαίνουν στο μετρό, και περνούν τη μέρα τους. Η μέρα μοιάζει να έχει λιγότερες ώρες καθώς οι υποχρεώσεις και οι δραστηριότητες διαδέχονται η μία την άλλη και ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος.

Πολύ ενδιαφέρον επίσης είναι ότι πηγαίνοντας απλά από το Long Island (το δικό μου campus του ΝΥΙΤ) μέχρι το Manhattan (το κεντρικό campus του NYIT) συναντάς πολλές διαφορετικές κουλτούρες και εθνότητες και είναι σαν να κάνεις ένα μικρό ταξίδι στον κόσμο.

Στο NYIT, σπουδάζω health sciences με τον απώτερο στόχο μου να είναι να γίνω φυσιοθεραπεύτρια. Η φυσιοθεραπεία στην Αμερική είναι τελείως διαφορετική από την Ελλάδα. Οι σπουδές είναι περισσότερα χρόνια, και πιο συγκεκριμένα, μετά από 7 χρόνια αποφοιτείς έχοντας αποκτήσει και διδακτορικό. Είναι αρκετά δύσκολο και τα βάσανα έχουν αρχίσει από τον δεύτερο χρόνο επομένως δεν θέλω να φανταστώ τι θα ακολουθήσει τα επόμενα!

Για να πάμε και στα αγωνιστικά, φέτος η ομάδα μας ήταν πολλά υποσχόμενη και στόχος μας ήταν να πάμε στο ΝCΑΑ Tournament, ή όπως είναι πιο γνωστό στην Ελλάδα στην "Τρέλα του Μαρτίου" (March Madness). Δυστυχώς χάσαμε σε ένα επεισοδιακό τελικό όπου κερδίζαμε με 13 πόντους, 2:39 πριν τη λήξη. Θεωρούμασταν μικρή και άπειρη ομάδα αφού έχουμε 7 δευτεροετείς και κανείς δεν πίστευε ότι θα φτάσουμε τόσο μακριά.

Ξεκίνησα τον πρώτο γύρω ως βασική, αλλά δυστυχώς ένας τραυματισμός μου κόστισε κάποια παιχνίδια συμπεριλαμβανομένου και του τελικού πράγμα που όπως καταλαβαίνετε με έχει στεναχωρήσει ιδιαίτερα. Όλοι καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια και του χρόνου στοχεύουμε να βρεθούμε στις 64 καλύτερες ομάδες του NCAA.

Η ζωή, η καθημερινότητα, ακόμα και η προσωπικότητά μου έχουν αλλάξει από τη στιγμή που ήρθα στο NYIT. Καταρχάς το να φύγεις από την οικογένεια σου και να πας σε άλλη χώρα, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο δεν είναι εύκολο και σε ωριμάζει πολύ ως άνθρωπο. Οι προπονήσεις στις 6 το πρωί σε σημείο εξάντλησης, οι φωνές του προπονητή, το να πρέπει να συνδυάσεις το διάβασμα μέσα σε όλη αυτή την τρέλα του μπάσκετ σου φτιάχνει χαρακτήρα! Σε κάνει δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσεις δυσκολίες που θα ακολουθήσουν στην ζωή σου.

Είναι τρομερό πως απλά κάνοντας αυτό που αγαπώ, να παίζω μπάσκετ, έχω κερδίσει τόσα πολλά. Η υποτροφία αυτή μου έχει εξασφαλίσει και μία υψηλού επιπέδου εκπαίδευση στον τομέα που με ενδιαφέρει και θα μου ανοίξει πολλές προοπτικές και στον επαγγελματικό τομέα.

Υπάρχουν όμως και κάποια... αρνητικά. Φυσικά το πρώτο πράγμα που μου λείπει είναι η οικογένεια μου! Μιλάω κυρίως με τις αδερφές μου καθημερινά αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο με το να είμαι κοντά τους. Επίσης, όπως μπορεί να έχετε ακούσει, η Νέα Υόρκη φέτος πέρασε τον πιο κρύο χειμώνα των τελευταίων χρόνων και αυτό με έκανε να νοσταλγήσω τον ελληνικό ήλιο και τον ζεστό καιρό.

Τέλος, μπορεί να ακουστεί αστείο, αλλά δεν περίμενα να πεθυμήσω τόσο πολύ το φαγητό της Ελλάδας και ειδικά το σουβλάκι! Σίγουρα ανυπομονώ να επιστρέψω το καλοκαίρι, να δω τους φίλους μου, και να γεμίσω μπαταρίες για την επόμενη σεζόν,

Σοφία"