Για τον Βασίλη Σπανούλη το Adidas Next Generation Tournament ήταν αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη
Πέντε τουρνουά σε τρεις μήνες, πέντε ρόστερ με ταλαντούχους εφήβους, δύο τελικοί και μια συνολικά εξαιρετική παρουσία ήταν ο απολογισμός του Βασίλη Σπανούλη στην πρώτη του θητεία ως προπονητής, στα Adidas Next Generation Tournaments που είχαν φέτος περισσότερη αίγλη από ποτέ.
Το μελάνι για το φινάλε της αθλητικής του καριέρας ήταν ακόμη νωπό, όμως ο Βασίλης Σπανούλης δεν μπορούσε να μείνει μακριά από το μπάσκετ. Ήθελε να περάσει χρόνο με την οικογένειά του, αλλά δεν μπορούσε να μείνει μακριά από το μπάσκετ. Ήταν εύκολο να πείσει τον εαυτό του πως ο μπασκετμπολίστας Σπανούλης είχε τελειώσει, ήταν επίσης εύκολο να αποδεχθεί την πρόταση της Adidas για να μπει στο Next Generation Tournament και να ξεκινήσει με 15χρονα, 16χρονα, 17χρονα και 18χρονα παιδιά μια νέα καριέρα. Αυτή του προπονητή.
Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, το SPORT24 όμως ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή για να παρακολουθήσει τα πρώτα βήματα του coach Bill στην προπονητική. Από το ντεμπούτο του απέναντι στη Μέγκα, μέχρι την πρώτη του νίκη και από το τουρνουά του Βελιγραδίου, στο... τουρνουά του Βελιγραδίου και τον τελευταίο του αγώνα στη διοργάνωση, ξανά απέναντι στη Μέγκα. Απέναντι στην ομάδα που δημιούργησε και γιγάντωσε ο ατζέντης του, Μίσκο Ραζνάτοβιτς. Πως τα φέρνει η ζωή...
Στο Βελιγράδι η Next Gen Belgrade τερμάτησε στην τέταρτη θέση. Στην Πάτρα, στο δεύτερο προκριματικό τουρνουά, ο Βασίλης Σπανούλης έχτισε μια ομάδα που έμοιαζε περισσότερο στα μέτρα και στη φιλοσοφία του. Έπαιξε καλό μπάσκετ με τους Πιετρούς, Νταντιέ, Ντιαβαρά, Σαμοντούροβ και πήρε την τρίτη θέση, συντρίβοντας με 88-68 την Μπαρτσελόνα. Στο Βαρέζε, στο τρίτο τουρνουά, η Next Gen Varese έφτασε στον τελικό, ηττήθηκε από την INSEP Paris και στο τέταρτο και τελευταίο προκριματικό τουρνουά, στη Λιουμπλιάνα, ήταν και πάλι τρίτος. Δεν κέρδισε κάποιο τουρνουά για να προκριθεί απευθείας στους τελικούς του Βελιγραδίου, ωστόσο ό,τι κι αν γινόταν, θα έπαιζε εκεί. Δεν τερμάτισε ποτέ σε θέση χειρότερη από την τέταρτη.
Για τον Σπανούλη, η διαδικασία είχε αντικειμενικές δυσκολίες. Έπρεπε να επιλέγει παίκτες και να τους συναντάει λίγες ημέρες πριν από τους αγώνες. Έπρεπε να κάνει σκάουτινγκ για να ξέρει τι μπορεί να του προσφέρει ο κάθε ένας, έπρεπε να παλέψει με επίλεκτους απέναντι σε ομάδες δουλεμένες, πειθαρχημένες, που έβλεπαν την ευκαιρία να νικήσουν τον θρύλο των θρύλων της EuroLeague. Ο coach Bill ήξερε τι project αναλάμβανε, ήξερε ότι δεν μπορεί μέσα σε τέσσερις, πέντε, έξι ημέρες να παίξει το μπάσκετ που είχε στο μυαλό του, ήξερε όμως ότι η δική του παρουσία έδινε κίνητρο στους νεαρούς αθλητές του.
Αυτό ήθελε να πετύχει ο Σπανούλης στο Next Generation Tournament, στο οποίο δούλεψε μαζί με τους συνεργάτες του, Ντούσαν Βούκτσεβιτς - Μπάμπη Σκουζή και με τους ανθρώπους της Adidas που ακολουθούσαν, οργάνωναν και λειτουργούσαν και ως μέλη του τεχνικού team. Να εμπνεύσει τα νέα παιδιά, να τους πείσει πως η σκληρή δουλειά θα τους ανεβάσει επίπεδο, να τους εξηγήσει ότι πρέπει να απολαμβάνουν κάθε στιγμή, κάθε αγώνα και κάθε προπόνησηγια να βρίσκουν κίνητρο για την επόμενη ημέρα. Και το κατάφερε, στον υπερθετικό βαθμό. Είδαμε παιδιά από αντίπαλες ομάδες να τον κοιτάζουν στα μάτια στη διάρκεια των αγώνων, αντίπαλους προπονητές να υποκλίνονται, η μορφή του ήταν πολύ "μεγάλη" για να περάσει απαρατήρητη.
Στα Adidas Next Generation Tournaments έχουμε δει από τον Γιόνας Βαλαντσιούνας και τον Ντένι Άβντιγια, μέχρι τους Αϊζάια Χάρτενσταϊν, Τζανάν Μούσα, Όμρι Κάσπι, Τζίτζι Ντατόμε, Ουσμάν Γκαρούμπα κι από τον Λούκα Ντόντσιτς και τον Μίλαν Μάτσβαν μέχρι τους Βασίλιε Μίτσιτς, Μάριους Γκριγκόνις, Νίκολα Μιλουτίνοβ, Νίκολα Μίροτιτς, Μάρκο Γκούντουριτς, Άντε Ζίζιτς, Λευτέρη Μαντζούκα, Νέμανια Νέντοβιτς, Τομά Ερτέλ, Αλμπέρτο Αμπάλδε, Μάντας Καλνιέτις, Αρτούρας Γκουντάιτις, Τρίσταν Βούκτσεβιτς, Ντονάτας Μοτιεγιούνας, Γκόγκα Μπιτάτζε, Αλέξι Σβεντ, Νικίτα Κουρμπάνοφ, Σάντρο Μαμουκελασβίλι, Λιβιό Ζαν-Σαρλ, Ρόκας Γιοκουμπάιτις, παίκτες που βρίσκονται από καλό μέχρι ελίτ επίπεδο στη EuroLeague και στο NBA. Παίκτες πρωταθλητές, με χαρακτήρα.
Αυτό το τουρνουά, η τελική φάση του οποίου διεξάγεται παραδοσιακά στο περιθώριο κάθε Final Four, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος που λατρεύει να ψάχνει τους επόμενους αστέρες του αθλήματος. Αυτή τη φορά, το μεγάλο αστέρι της διοργάνωσης ήταν ο Σπανούλης, ο οποίος είναι πλέον έτοιμος για το επόμενο βήμα. Δεν θα πάρει την πρώτη δουλειά που θα πέσει στο τραπέζι, θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία, το ιδανικό περιβάλλον, τις πιο ταιριαστές συνθήκες στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του για να ξεκινήσει σε επαγγελματικό επίπεδο μια δεύτερη πορεία στο μπάσκετ.
Όσο για την απάντηση στο ερώτημα "τι είδους μπάσκετ έπαιξε;" η απάντηση είναι πολύ απλή. Ζητούσε καλή επικοινωνία στην άμυνα, ήθελε απλό παιχνίδι στην επίθεση με ταχύτητα αλλά όχι με βιασύνη, θύμωνε όταν έβλεπε μία εξεζητημένη πάσα ή μία άλεϊ-ουπ συνεργασία με την διαφορά σε μονοψήφια νούμερα, θύμωνε και όταν οι παίκτες του έκαναν εύκολα λάθη ή θόλωναν στην πίεση σε όλο το γήπεδο και στα double-teams. Τους εξηγούσε ότι μία απλή πάσα έχει την ίδια σημασία και αποτελεσματικότητα με μία πάσα πίσω από την πλάτη, τους ζητούσε να παίζουν με μυαλό και τους έδινε ελευθερία. Μέχρι ένα σημείο, φυσικά, αλλά και μόνο σε εκείνους που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη του μέσα από το παιχνίδι.
Τον είχαμε ρωτήσει στο προκριματικό τουρνουά του Βελιγραδίου τι προπονητής θα γίνει και μας είχε πει ακριβώς αυτά. Πως θα δίνει ελευθερία σε όποιον την κερδίζει και την αξίζει και θεωρούμε δεδομένο πως για εκείνον η μισή σεζόν και κάτι περισσότερο θα κρίνεται από τις μεταγραφές και από την προετοιμασία.
Θέλει να δίνει ρόλους από νωρίςς, θέλει να είναι σκληρός, θα αλλάξει τον βασικό του πόιντ γκαρντ αν εκείνος κάνει δύο λάθη στις πρώτες φάσεις ενός αγώνα, θα αδειάσει τον πάγκο του νωρίς αν πιστεύει ότι οι βασικοί δεν αξίζουν να βρίσκονται στο παρκέ, θα φωνάξει, θα γκρινιάξει, θα μιλήσει με τους διαιτητές, θα δεχθεί και τεχνικές ποινές. Θα το ζήσει, γενικώς. Το έζησε με την καρδιά του στη διάρκεια αυτών των τριών μηνών και των πέντε τουρνουά, είναι γενημμένος για να γίνει προπονητής και από τη στιγμή που πραγματικά πιστεύει ότι θα γίνει και καλός προπονητής, δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως θα τα καταφέρει. Όπως τα κατάφερνε πάντα, από την Λάρισα και το Μαρούσι, μέχρι το Adidas Next Generation Tournament στο οποίο άφησε το στίγμα του.
Το SPORT24 βρέθηκε στο Βελιγράδι, εκεί όπου η adidas, το αυθεντικό basketball brand, με moto το "Impossible is Nothing" έδωσε για ακόμα μία φορά την ευκαιρία στους νέους ταλαντούχους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες να βγουν στο προσκήνιο μέσω του adidas Next Generation Tournament.
