Γιάννης Ιωαννίδης: Το κρυφό σχολειό του "Ξανθού"
Ο Γιάννης Ιωαννίδης κάθεται πια σε άλλους πάγκους και ο Βασίλης Σκουντής θυμάται τη διαδικασία μύησης στο Golden Age» και άλλα τινά...
Τον Ιωαννίδη τον ήξερα προτού τον γνωρίσω! Και όταν τον γνώρισα, πάλι ένιωθα πως δεν τον ήξερα καλά και δεν θα τον μάθαινα ποτέ!
Το έγραψα και νωρίτερα πως είναι ένας από τους ανθρώπους στους οποίους η γενιά μου οφείλει το ευ ζην της, χώρια που επί προσωπικού υπήρξε ο ηθικός αυτουργός της μεταστροφής και της μετάλλαξης μου.
Ήταν εκείνος πού μού πιπίλισε το μυαλό και με πίεσε να αφήσω κατά μέρος τη μεγάλη αγάπη μου που ήταν το γουότερ πόλο και να αφοσιωθώ στο μπάσκετ.
Το έλεγε κιόλας με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο του...
«Εγώ φταίω που ο Σκουντής ασχολείται με το μπάσκετ»!
Σπολλάτη σου «Ξανθέ»!
"Τον ακούτε σαν τον Βούδα"
Η ανάπτυξη της σχέσης των μπασκετικών δημοσιογράφων με τον Ιωαννίδη ενέχει μπόλικα στοιχεία κρυφού σχολειού και αποτυπώνονται σε μια επική ατάκα του Στιβ Γιατζόγλου...
«Eρχόσαστε εδώ κάθε τρεις και λίγο, σας ξενυχτάει, σας παραμυθιάζει κι εσείς κάθεστε και τον ακούτε σαν τους χάνους. Ούτε ο Βούδας να ήταν»!
Κοντεύουν σαράντα χρόνια από τότε που μάς τα έσουρνε τοιουτοτρόπως ο Γιατζόγλου, ο οποίος τότε μάλιστα ήταν ομόσταβλος του Ιωαννίδη, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του μάνατζερ στον Άρη.
Του Άρη έγραψα;
Ωιμέ, οποία αμαρτία;
Ο Άρης, του Άρεως και ο σκύλος
Το ορθόν είναι του Άρεως, όπως έκλινε στη γενική την ομάδα του ο «Ξανθός», άλλωστε και τον σκύλο του που βρήκε φριχτό θάνατο μέσα στην πισίνα του σπιτιού του, Άρη τον είχε βαφτίσει!
Για το σινάφι μας εκείνη την εποχή ο Ξανθός ήταν όντως κάτι σαν Βούδας!
Για να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο, θα έλεγα κιόλας πως ήταν κάτι σαν Χριστός, Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ και δεν συμμαζεύεται!
Εάν λοιπόν κάθε θεότης και κάθε θρησκεία έχουν ανάγκη από έναν ναό ώστε να λειτουργούν οι ιεροφάντες τους, για τον Ιωαννίδη και για το κάθε λογής πιστό ποίμνιο του αυτός ήταν το σαλόνι του ξενοδοχείου «GoldenAge» που βρίσκεται στην οδό Mιχαλακοπούλου.
Κήρυγμα μέχρι το ξημέρωμα
Σε αυτό το ξενοδοχείο κατέλυε η αποστολή του Άρεως, όποτε κατέβαινε στην Αθήνα για να παίξει αγώνες του πρωταθλήματος και εκεί μαζευόμασταν για να ακούσουμε το κήρυγμα του!
Πλάκα-πλάκα, εάν τα coffee tables, oι καναπέδες και οι τοίχοι του σαλονιού του «GoldenAge» είχαν αυτιά ή κασετόφωνα και κατέγραφαν όσα έλεγε ο στόμας του, θα έβγαινε όχι απλώς βιβλίο, αλλά η... Πάπυρος Λαρούς!
Εννοώ πως εάν κάποιος απ’ όλους μας είχε την πρόνοια να κρατάει σημειώσεις από εκείνες τις ατέρμονες κουβέντες, έστω κι αν αυτό θα ήταν εξόχως δύσκολο (διότι, όπως το συνηθίζει ο Γιάννης, τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα από θέμα σε θέμα), και τις έβγαζε στη δημοσιότητα, θα τίναζε την μπάνκα στον αέρα!
"Σβήσ’ το τώρα αυτό"!
Απλώς θα τις περνούσε από λογοκρισία ο ίδιος και κάπου κάπου, θα πεταγόταν όπως τότε στη Μόσχα, μετά το ρεσιτάλ ευστοχίας του Ιγκόρ Κουντέλιν στα τρίποντα και θα έλεγε με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση…
«Σβήσ’ το τώρα αυτό»!
Παρεμπιπτόντως σε ένα άλλο ξενοδοχείο, μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, παραμονές του αγώνα του Ολυμπιακού με τη Λιμόζ ο αθεόφοβος δεν δίστασε να κάνει αναπαράσταση του περιβόητου πέναλτι με το οποίο η Τσεχοσλοβακία νίκησε τη Γερμανία στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών το 1976 στο Βελιγράδι και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης…
Η αναπαράσταση του Πανένκα
Κόντευε να ξημερώσει στη Λιμόζ, σηκώθηκε όρθιος, κλώτσησε ένα μαξιλάρι που βρήκε μπροστά του και την ίδια στιγμή ωρυόταν κιόλας…
«Και σουτάρει ο Πανένκα και πάρ’ τα τέτοια μου Μάγερ»!
Το μαξιλάρι εκσφενδονίσθηκε πάνω σε μια βιτρίνα, που ήταν γεμάτη από ακριβά πορσελάνινα σκεύη και τα έκανε στην κυριολεξία λαμπόγυαλο!
Ύστερα από λίγες ώρες στην αίθουσα του πρωινού ένας λιμοκοντόρος του παρέδωσε την πρώτη λυπητερή, διότι έμελλε να ακολουθήσει και η δεύτερη, δια χειρός Μάικλ Γιανγκ και Μπόζινταρ Μάλκοβιτς!
Τον Ιωαννίδη τον πρωτοσυνάντησα και τον γνώρισα το 1979, ενώ ήμουν νεοσσός στη δημοσιογραφία κι εκείνος μετά τον πρώτο θρίαμβο του με τον Αρη μετακόμιζε στη Λάρισα και μετά από λίγους μήνες αναλάμβανε και την Εθνική ομάδα…
Ο Ιανός και η Βελγίδα αγρότισσα
Ήταν από τότε ψαρωτικός και συνάμα διεκδικούσε το αλάθητο του Πάπα, γι’ αυτό άλλωστε κάπου στο αρχείο μου κρατώ με θρησκευτική ευλάβεια τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού περιπτώσεις που παραδέχθηκε ότι είχε σφάλει!
Μετά από τόσο νταλαβέρι μαζί του πείσθηκα ότι όντως αποτελούσε τη μετεμψύχωση του Ιανού!
Είχε κι ελόγου του δυο όψεις, την καλή και την κακή, την αγαπησιάρικη και τη μισητή, γι αυτό άλλωστε -όπως συμβαίνει με όλες οι μεγάλες προσωπικότητες – στοιχίζονταν μπροστά του από τη μια πλευρά οι lovers και από την άλλη οι haters!
Στα ντουζένια του, άλλοι τον λάτρευαν σαν θεό κι άλλοι ήθελαν να τον σκοτώσουν!
Βεβαίως ο ίδιος δεν πίστευε ότι στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο διπρόσωπος θεός των Ρωμαίων, αλλά μια Βελγίδα αγρότισσα του 19ου αιώνα!!!
Αυτό μου είχε πει σε κάποια στιγμή ενδοσκόπησης, ο Θεός κι η ψυχή του!
Οι λυγμοί στο "Άρωμα γυναίκας"
Αυτός ο άνθρωπος που φαινόταν τόσο σκληρός και αδιάλλακτος, συνελήφθη μια φορά και μάλιστα σε δημόσιο χώρο να κλαίει με λυγμούς.
Πού λέτε;
Σε ένα σινεμά, παρακολουθώντας την ταινία «Άρωμα γυναίκας»!
Το μυαλό του, σατανικό. Δεν τον έπιανες πουθενά…
"Αύριο βρε χαϊβάνια"!
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ στο Βαρέζε, την παραμονή του επαναληπτικού ημιτελικού του Κυπέλλου Κόρατς με τη θρυλική ιταλική ομάδα, όταν αποφάσισε να βάλει ένα στοίχημα με τον δημοσιογράφο Χρήστο Σαμαρά για την πεντάδα που θα κατέβαζε αύριο…
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και επέμενε στο «αύριο», αλλά κανείς από τους συνδαιτυμόνες δεν έδωσε σημασία...
Ο Σαμαράς και όλοι οι υπόλοιποι αραδιάζαμε την κανονική πεντάδα και ο Ξανθός την αναπληρωματική…
Κάποια στιγμή γύρισε και μας έπαιξε τον… παπά. «Βρε χαϊβάνια, είναι μια μετά τα μεσάνυχτα και σήμερα που παίζουμε εδώ θα βάλω τους κανονικούς, αλλά αύριο στην προπόνηση θα βάλω τους αναπληρωματικούς»…
"Μηδενισθήκατε, με τις υγείες σας"!
Αμ’ το άλλο;
Τότε που πέρναγε κάθε μέρα από ένα καφενείο και έλεγε στους παίκτες της Γυμναστικής Ακαδημίας την οποία θα αντιμετώπιζε η Γεωπονική στο εσωτερικό πανεπιστημιακό πρωτάθλημα και κόλλαγε η βελόνα…
«Την Τετάρτη θα σας αυτώσουμε… Την Τετάρτη θα σας αυτώσουμε… Την Τετάρτη θα σας αυτώσουμε» και πάει λέγοντας…
Έφτασε η περιβόητη Τετάρτη, πήγαν οι αντίπαλοι στο γήπεδο και αντίκρισαν μονάχο του τον Ξανθό να κρατάει ένα χαρτί και να χαχανίζει...
«Τετάρτη ήρθατε ε; Ο αγώνας ήταν χθες και μηδενισθήκατε. Με τις υγείες σας» τους είπε και τους έτριψε το φύλο αγώνος στη μούρη!
Το μυαλό και τα "Καρέλια Σπέσιαλ"
Ων ουκ έστιν αριθμός σε τέτοιες ιστορίες, άλλες αληθινές, άλλες υπερβολικές, άλλες ψεύτικες, χώρια οι εμμονικές δεισιδαιμονίες του: μ’ αυτά και μ’ αυτά νομιμοποιήθηκε ο Παναγιώτης Φασούλας να πει κάποτε «πόσο κρίμα είναι τέτοιο μυαλό να το χαραμίζει σε μαλ…ες»!
Το χαράμιζε σε δαύτες, αλλά το χαλάλιζε κιόλας σε καλά και ωραία πράγματα, όντας πάντοτε απρόβλεπτος, απροσδόκητος και εντέλει μοναδικός!
Πόσο μοναδικός ήταν;
Τόσο ώστε μια φορά που πήγε η Γιούλα να του αγοράσει τσιγάρα ο περιπτεράς στη λεωφόρο Ποσειδώνος την κοίταξε με διερευνητικό ύφος και με τα πολλά έβγαλε το πόρισμα του...
«Για να μου ζητάς, κοπέλα μου, Καρέλια Σπέσιαλ, πρέπει να είσαι η γυναίκα του Ιωαννίδη. Τέτοια τσιγάρα δεν αγοράζει κανένας άλλος»!
