Στις 19 Μαρτίου του 1985, η Μπαρτσελόνα θα εμφανιζόταν σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό -το δεύτερο σερί, έπειτα από εκείνον της Euroleague του 1984, οπότε έχασε από τη Ρόμα και τρίτο στο σύνολο, μετά και αυτόν του Κόρατς, το 1975.

Αυτή τη φορά, η βραδιά θα τελείωνε με τους "μπλαουγκράνα" να κρατούν την κούπα στα χέρια. Στην Γκρενόμπλ θα γίνονταν για πρώτη φορά πρωταθλητές (του Saporta), επικρατώντας 77-73 (ημ. 51-35) της Ζάλγκιρις.

Ήταν η 19η... έκδοση της διοργάνωσης που τελούσε υπό την αιγίδα της FIBA και αφορούσε τους κατόχους των εθνικών κυπέλλων. Οι ομάδες είχαν γίνει από 24 σε 20 και η Μπαρτσελόνα, ως φιναλίστ του Copa del Rey το 1984 εκπροσώπησε το έθνος στο Saporta. Η Ρεάλ που τα είχε πάρει όλα (και κύπελλο και λίγκα, μαζί και το Saporta της προηγούμενης χρονιάς, με το 82-81 επί της Ολίμπια Μιλάνο, στον τελικό της Οστάνδης), μετείχε στο Πρωταθλητριών. Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας: το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της "Mπάρτσα".

Στο ένα ρόστερ λοιπόν, ήταν (μεταξύ άλλων) οι Nacho Solozabal, Chicho Sibilio και Juan Antonio "Epi" San Epifanio και στο άλλο οι Sabonis, Kurtinaitis, Homicius, Krapikas (όχι, ο Jovaisa ήταν τραυματίας), ενώ στις εξέδρες του Palais des Sports είχαν βρεθεί 5000 Καταλανοί.

Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος και ενώ το σκορ ήταν 75-73 για την Μπαρτσελόνα, ο Kurtinaitis πήρε το σουτ, αλλά δεν βρήκε στόχο, ο Otis Howard άρπαξε το ριμπάουντ, έδωσε την μπάλα στον Juan Domingo De la Cruz και εκείνος τελείωσε τη δουλειά, με τον πρόεδρο τον Καταλανών, Josep Luis Nunez να ξεσπά σε λυγμούς.

" Είχαμε περάσει δύσκολα, μετά την απόλυση του προπονητή μας, Antoni Serra και τη διαδικασία που χρειάστηκε να ξαναβρούμε το δρόμο μας. Όταν βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο και είδαμε τις σημαίες της Καταλονίας και της Μπαρτσελόνα, ήταν κάτι το απίστευτο. Είχαν έλθει με λεωφορεία, με ό,τι τρόπο μπορούσαν να βρουν", εξήγησε ο De la Cruz σε συνέντευξη του στην Mundo Deportivo. " Στην επιστροφή όλοι μας περίμεναν στα μπαλκόνια, στους δρόμους παντού. Όταν περάσαμε τα σύνορα, είχαμε φιλάθλους δίπλα μας σε όλη τη διαδρομή. Αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί. Είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχω, καλύτερη και από το χάλκινο μετάλλιο στο Los Angeles".

Κρέμονταν όλοι, από τα χέρια του Kurtinaitis

Ο Nacho Solozabal θύμισε πως " τώρα έχουμε πολλούς φαν κοντά μας, γιατί ο κόσμος μας έχει συνηθίσει να νικάμε. Εκείνο ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο και η αντίδραση του κόσμου ήταν απίστευτη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς εξελίχθηκε το ματς. Η Ζάλγκιρις είχε εκπληκτική ομάδα, εμείς ξεκινήσαμε καλά, αλλά οι Λιθουανοί μας "έπιασαν" στο φινάλε και φτάσαμε στο σημείο να πάρει το σουτ ο Kourtinaitis. Όταν το έχασε και είδαμε τον De la Cruz να βγαίνει στον αιφνιδιασμό, όλος ο κόσμος ήταν όρθιος και πανηγύριζε, πριν κατακλύσει το παρκέ. Πολλοί δεν το ξέρουν, αλλά το ματς δεν τελείωσε με την κόρνα της λήξης. Τελείωσε με την είσοδο των φιλάθλων μας, ενώ έμεναν λίγα δευτερόλεπτα. Ο Borislav Stankovic, γενικός γραμματέας τότε, της FIBA, καθόταν σε μια γωνία και έδωσε το σήμα του τέλους, όταν είδε τι έγινε".

Αυτό ήταν ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός, για τον οργανισμό, προκειμένου να γίνει εκ των μεγαλύτερων της Ευρώπης. " Η γενιά μας ξεκίνησε αυτήν τη διαδρομή" πρόσθεσε ο Solozabal, "η γενιά μας χρειάστηκε να αντιδράσει έπειτα από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες και να "σπάσει" το μονοπώλιο της Ρεάλ Μαδρίτης. Να σημειωθεί δε, πως λίγους μήνες μετά πήραμε και το Ιntercontinental".

Η "σαύρα" στον Σαμπόνις

Ο "Epi" θυμάται ακόμα και σήμερα ποιο ήταν το μεγαλύτερο άγχος των Καταλανών, πριν το τζάμπολ του τελικού: πώς θα παίξουν άμυνα στον γίγαντα των 220 εκατοστών, Άρβιντας Σαμπόνις. " Υπήρχε μεγάλη ένταση. Είχαμε καλή ομάδα, με ποιότητα και ύψος. Αλλά δεν είχαμε ξαναπαίξει μαζί τους και δεν ξέραμε τι να κάνουμε με τον Σαμπόνις. Ο Juan Domingo de la Cruz (που για τη συντομία του πράγματος, του είχαν δώσει το παρατσούκλι "σαύρα") έκανε εξαιρετική δουλειά, πάνω του. Κατάφερε να μην πιάσει τα συνήθη νούμερα του ο Λιθουανός γίγαντας". Κατέληξε στο ότι " ο κόσμος μας έδωσε μεγάλη δύναμη. Όταν έβαλε το καλάθι ο de la Cruz άρχισαν όλοι να αγκαλιάζονται. Η αλήθεια είναι ότι στη δεκαετία του '80, υπήρχε μεγάλο πάθος για το μπάσκετ, όχι μόνο από τους φαν, αλλά από όσους αγαπούσαν τα σπορ, γενικότερα. Και εμείς είχαμε την καλή τύχη να αποτελέσουμε μέλη όλου αυτού".

Την επόμενη χρονιά (1986), η Μπαρτσελόνα κράτησε το Saporta, το 1987 πήρε το Korac Cup, πήρε και το πρωτάθλημα στην Ισπανία (ακολούθησε three peat), ενώ για την πρώτη Euroleague περίμενε έως το 2003 (αφού προηγουμένως είδε το κύπελλο να φεύγει μέσα από τα χέρια της, στους τελικούς του 1990, του 1991, του 1996 και του 1997).