Γιουλ: Ο δρόμος της εξιλέωσης και το κλείσιμο ενός κύκλου
Ο σοβαρός τραυματισμός πριν τέσσερα χρόνια. Το χιουμοριστικό tweet έναν χρόνο αργότερα. Η εξιλέωση στο ίδιο γήπεδο, κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Τα δάκρυα χαράς. Ο Σέρχιο Γιουλ έκλεισε έναν κύκλο τεσσάρων χρόνων που μόνο αυτός ξέρει τι πέρασε.
Η εικόνα του Σέρχιο Γιουλ να σπαράζει στο κλάμα μετά την ολοκλήρωση του τελικού του Super Copa Endesa και την νίκη με ανατροπή από το -17 της Ρεάλ επί της Μπαρτσελόνα συγκλόνισε όσους ξέρουν την ιστορία του. Όσοι είχαν ξεχάσει, θυμήθηκαν. Όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν. Και κατάλαβαν το μεγαλείο του.
Ήταν 10 Αυγούστου 2017 όταν η είδηση ότι ο Σέρχιο Γιουλ υπέστη ρήξη χιαστού στο δεξί γόνατο σε ένα φιλικό με το Βέλγιο σόκαρε τον κόσμο. Στα 30 του τότε, ο Γιουλ ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Για κάποιους βασικά την σεζόν 2016/17 ήταν ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Αυτός ο τραυματισμός όμως τα άλλαξε όλα.
Ο Σέρχιο Γιουλ δεν τα παράτησε. Περίπου 8.5 μήνες αργότερα επέστρεψε στην δράση, σε μία πιο γρήγορη επιστροφή από στο συνηθισμένο, βοηθώντας την Ρεάλ να κατακτήσει την EuroLeague. Λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε στο ίδιο γήπεδο για τον αγώνα των playoffs της Ρεάλ με την Τενερίφη και έκανε πλάκα, ανεβάζοντας ένα tweet που έλεγε “ψάχνω τον χιαστό που άφησα σε αυτό το παρκέ τον Αύγουστο. Πάμε για την πρόκριση στα ημιτελικά. Πάμε ομάδα”. Όση πλάκα και να έκανε όμως, όλοι ήξεραν ότι δεν ήταν στα καλύτερά του.
Ένας άλλος παίκτης και το ντόμινο τραυματισμών
Ο – προ τραυματισμού- Σέρχιο Γιουλ ήταν την σεζόν 2016/17 κάτι το εξωπραγματικό. Ο πιο φορμαρισμένος παίκτης στην Ευρώπη, ο MVP της EuroLeague και ίσως ο κορυφαίος παίκτης εκτός ΝΒΑ εκείνη την περίοδο. Ένας τρομερός αθλητής, ο οποίος στην επίθεση σήκωνε όλη την Ρεάλ πάνω του και στην άμυνα μάρκαρε τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων. Ο ορισμός του two-way παίκτη και ηγέτη. Ο – μετά τον τραυματισμό – Γιουλ είναι ένας εξαιρετικός παίκτης. Ένας παίκτης υψηλού επιπέδου, αλλά όχι ο παίκτης που ήταν.
Έχοντας πατήσει τα 30 του χρόνια και κουβαλώντας έναν σοβαρό τραυματισμό, ο Γιουλ πάλεψε. Είχε εκλάμψεις μεγαλείου. Η κλάση του φαινόταν. Το σώμα του όμως δεν τον άφηνε να είναι ο παίκτης που ήταν. Πολύς κόσμος στέκεται συχνά σε έναν σοβαρό τραυματισμό ενός παίκτη και πώς τον επηρεάζει. Στην πραγματικότητα ωστόσο το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, γιατί ένας σοβαρός τραυματισμός οδηγεί συχνά και σε άλλους τραυματισμούς. Όχι απαραίτητα εξίσου σοβαρούς – αν και συμβαίνει και αυτό – αλλά μικροτραυματισμούς, που είναι αρκετοί για να βγάλουν έναν παίκτη εκτός ρυθμού: Ένα τράβηγμα που τον κρατάει έξω για μία εβδομάδα, μία θλάση που τον αφήνει έξω για 3-4 εβδομάδες.
Έχοντας παίξει σταθερά στο υψηλότερο επίπεδο για πάνω από μία δεκαετία, ο Γιουλ είδε τον κορμί του να τον προδίδει αρχικά σε εκείνο το φιλικό με το Βέλγιο. Αυτή όμως ήταν απλώς η αρχή, αφού μετά την επιστροφή του είχε κι άλλους μικροτραυματισμούς που τον άφηναν εκτός ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τον επηρέασαν. Σωματικά και ψυχολογικά.
Η εξιλέωση και το κλείσιμο του κύκλου
Το μυαλό μπορεί να παίξει περίεργα παιχνίδια. Το πότε πιστεύει κάποιος ότι κλείνει ένας κύκλος, το πότε πιστεύει ότι ήρθε η εξιλέωση έπειτα από ένα σημαντικό γεγονός που του συνέβη είναι σχετικό. Για άλλους, ο Γιουλ θα μπορούσε να νιώσει την εξιλέωση με την γρήγορη επιστροφή του στην δράση την σεζόν 2017/18 και την κατάκτηση της EuroLeague. Για άλλους θα μπορούσε να την νιώσει όταν επέστρεψε για πρώτη φορά στην Τενερίφη και έκανε πλάκα μέσω twitter. Για τον Γιουλ όμως αυτός ο κύκλος πόνου και εξιλέωσης έκλεισε στο γήπεδο που τραυματίστηκε, τέσσερα χρόνια αργότερα.
Κόντρα στην Μπαρτσελόνα, με την ομάδα του στο -17, ο Γιουλ είχε μία από τις... vintage βραδιές του. Μία από τις βραδιές που βάζει την μπάλα στο καλάθι όπως θέλει και δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. Μία βραδιά που κάποτε ήταν κανόνας, αλλά πλέον μοιάζει να είναι η εξαίρεση, αφού στα 34 του χρόνια και με το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό του δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με την ίδια συχνότητα. Για ένα βράδυ όμως και σε ένα γήπεδο που τον πλήγωσε, ο Σέρχιο Γιουλ ήταν ξανά ο παλιός, καλός εαυτός του.
Η εικόνα του βετεράνου γκαρντ να σφαδάζει στο κλάμα συγκλόνισε. Όσοι είχαν ξεχάσει τι είχε περάσει, θυμήθηκαν. Όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν. Ο Σέρχιο Γιουλ έκλεισε έναν δύσκολο κύκλο τεσσάρων χρόνων όπως ακριβώς ήθελε: Παίζοντας ξανά σαν Σέρχιο Γιουλ. Η εξιλέωση επιτεύχθηκε.