Αν "πίσω από ένα σπουδαίο άνδρα, κρύβεται πάντα και μια σπουδαία γυναίκα" στην περίπτωση του Γιάννη Ιωαννίδη, θα έπρεπε να προσθέσουμε και το "φύλακας άγγελος". Για τον τεράστιο "ξανθό", που αναπαύτηκε ήδη στο κοιμητήριο της Θέρμης μέσα σε πάνδημη συγκίνηση από παλιούς φίλους, παίκτες, πολιτικούς και βέβαια τον κόσμο του Άρη (του Άρεως όπως έλεγε και ο ίδιος) τίποτε δεν θα ήταν ίδιο, αν κάποια στιγμή στον δρόμο του δεν έμπαινε μια όμορφη κοπέλα με εκφραστικά μάτια.

Ήταν η γυναίκα της ζωής του, εκείνη που θα τον συντρόφευε στωϊκά, σε όλη την επική διαδρομή του είτε στον αθλητισμό, είτε στον στίβο της πολιτικής. Ο άνθρωπος που του στάθηκε περισσότερο από κάθε άλλον, του χάρισε τη μονάκριβη κόρη που τόσο πολύ ήθελε κι η ίδια αλλά και τον φρόντισε με περισσή διακριτικότητα και αξιοπρέπεια στη διάρκεια της οδυνηρής ασθένειας του. Έμεινε στο πλευρό του μέχρι την ύστερη πνοή του, βλέποντας τον αγαπημένο της να χάνεται μέρα με την μέρα...

Η Γιούλα Γκιουζελοπούλου-Ιωαννίδη, είχε πάντα το δικό της τρόπο να προστατεύει τον σύζυγό της. Οι περισσότεροι την θεωρούσαν κάτι μεταξύ αγίας και ηρωΐδας, επειδή είχε "αντέξει" να συμβιώσει με ένα πολύ δύσκολο άνθρωπο, ο ίδιος ο ξανθός την έλεγε πολλές φορές η "Μπουμπουλίνα μου". Η ίδια δεν έδινε τόσο μεγάλη σημασία σε όλα αυτά.

Ποτέ της δεν διεκδίκησε κάτι από τη δόξα του ξανθού, δύσκολα θα βρείτε φωτογραφίες της, όσο κι αν παρακολουθούσε με αγωνία όλους τους αγώνες. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο στο σπίτι της οικογένειας Ιωαννίδη, ήταν αυτή που σήκωνε το τηλέφωνο και έλεγε δυνατά "καλησπέρα κύριε τάδε" ώστε να ακούσει ο ξανθός και ανάλογα να κάνει το νεύμα ότι θα μιλούσε ή όχι.

Με καταγωγή από το Ροδοχώρι Τσοτυλίου Κοζάνης, ο πατέρας της που έφυγε πριν από λίγους μήνες πλήρης ημερών (σε ηλικία 99 ετών) έπαιζε ποδόσφαιρο στα νιάτα του, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού Κοζάνης. Η ίδια έμπλεξε με το ... μπάσκετ. Όπως λέει ο αστικός μύθος, στις αρχές της δεκαετίας του 70, ο Γιάννης Ιωαννίδης για να γνωρίσει τη Γιούλα, "έβαλε μέσο" τον φίλο του Κώστα Μπογατσιώτη, που εκείνη την εποχή έβγαινε με μια φίλη της.

Πράγματι ο "Μπόγας" κανόνισε το πρώτο ραντεβού, χωρίς να της πει το όνομα του "μπασκετμπολίστα του Άρη" που είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον. Η πρώτη συνάντηση κατέληξε σε ένα κεραυνοβόλο έρωτα με τη Γιούλα να εντυπωσιάζεται από τον όμορφο ξανθό και τούμπαλιν. Το ζευγάρι δέθηκε και έγινε αχώριστο για σχεδόν μισό αιώνα.

Ο γάμος τους το 1983 σύμφωνα με τον βιογράφο του Δημήτρη Καρύδα, έγινε μετά από μια επίσημη ... αναβολή του αγώνα Άρη-Ηρακλή και ύστερα από κοινό αίτημα των δυο συλλόγων, που έκανε αποδεκτό ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Ζαχαρίας Αλεξάνδρου! "Δεν έβρισκαν ελεύθερα άλλα Σάββατα και έπρεπε να αναβληθεί το ματς, ώστε να πραγματοποιηθεί ο γάμος" λέει ο δημοσιογράφος που γνώρισε από κοντά το ζεύγος όταν στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Ο Νίκος Φιλίππου μνημονεύει το γλέντι που ακολούθησε σε γνωστό κλαμπ εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη: "Θυμάμαι ότι διασκεδάζαμε μέχρι το πρωί. Ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε χωρίς να φοβόμαστε μη μας δουν περίεργα μάτια και το πουν στον Ιωαννίδη"!

"Η Γιούλα ήταν ένας βράχος για τον Γιάννη" επισημαίνουν όλοι όσοι γνώρισαν το ζευγάρι είτε από τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους, είτε αργότερα όταν ο ξανθός κατέβηκε στην Αθήνα για να αναλάβει τον Ολυμπιακό. Ο Ιωαννίδης δεν έλεγε ποτέ μεγάλα λόγια, αναγνώριζε, ωστόσο, το πόσο σημαντική ήταν για τον ίδιο και την ισορροπία του, μια γυναίκα όπως η Γιούλα.

Κάποτε η "αλητεία" της εξέδρας ξεπέρασε τα όρια με ακατανόμαστες ύβρεις που είχαν στόχο τον ίδιο και τη γυναίκα του. Ο Ιωαννίδης αντέδρασε με μια παροιμιώδη δήλωση: "Έρχονται πολλοί στο γήπεδο. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Ακόμα και οι κομπλεξικοί που τρώνε ξύλο από τη γυναίκα τους και έρχονται να βγάλουν εδώ τα απωθημένα τους"

Το πιο ευχάριστο γεγονός της ζωής τους ήταν, βέβαια, η γέννηση της κόρης τους. Ένα δώρο Θεού, εξ ου και το Θεοδώρα ένα από τα δυο ονόματα της δεσποινίδας Ιωαννίδη (το άλλο είναι Ελένη, όπως έλεγαν την πολυαγαπημένη μητέρα του ξανθού) η οποία σπουδάζει στην Φαρμακευτική Σχολή της Αθήνας.

Στο Ροδοχώρι, τόπο καταγωγής της Γιούλας, ο ξανθός αποφάσισε να χτίσει ένα πραγματικό αρχοντικό. Εκεί σε υψόμετρο σχεδόν 1.000 μέτρων, περνούσαν ώρες ηρεμίες μαζί με την κόρη τους που μεγάλωνε. "Το έκανα για να έχει ρίζες το παιδί μου" έλεγε ο ξανθός προσθέτοντας με νόημα: "Αρέσει και στη γυναίκα μου". Όσοι τους επισκέφτηκαν είχαν να λένε για την παροιμιώδη φιλοξενία και κάποια νόστιμη σπεσιαλιτέ της κυρίας του σπιτιού.

"Ήταν πολύ άσχημη η ασθένεια του Γιάννη. Τον έβλεπες να χάνεται, δεν πίστευες στα μάτια του. Κι όμως η Γιούλα ήταν πάντα εκεί, δίπλα του, να τον φροντίζει αγόγγυστα..." λέει ο Γιάννης Ιωαννίδης ο "Ολλανδός", που έκανε συχνές επισκέψεις στο σπίτι του ανθρώπου που "με πήρε από τα άγραφα και με έβαλε στο πρώτο μαγαζί".

Μέχρι την τελευταία στιγμή τον φρόντιζε. Ο Βασίλης Σκουντής, ο έτερος βιογράφος του Ιωαννίδη, μνημόνευσε την αγωνιώη προσπάθεια της να προφτάσει ο Γιάννης να διηγηθεί όλες τις ιστορίες του,πριν καταρρακωθεί πλήρως από την άνοια. Η συντριβή της για τον χαμό του ανθρώπου της ήταν τεράστια. Όπως και η αγάπη που τους ένωσε όλα αυτά τα χρόνια...