Πλήρης ημερών. Έτσι δεν γράφουν συνήθως; Ο Γκάι Βι Λιούις ήταν 93 ετών όταν άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, ανάμεσα στην οικογένεια του. Αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη καριέρα, σπουδαία ρεκόρ, αλλά και μια μεγαλύτερη συνεισφορά στο παιχνίδι του μπάσκετ.

Κάθισε στον πάγκο του Χιούστον για 30 χρόνια. Οδήγησε μάλιστα τους "Κούγκαρς" σε δύο διαδοχικούς τελικούς το 1983 και το 1984, χωρίς όμως να κατακτήσει τον τίτλο. Παρόλα αυτά η μεγαλύτερη συνεισφορά του ήταν η δημιουργία εκείνης της περίφημης ομάδας, των "Phi Slama Jama".

Πέντε εξαιρετικοί αθλητές σε μια πεντάδα. Που συνήθως "τρομοκρατούσαν" τους αντιπάλους. Καρφώματα, αιφνιδιασμοί, κοψίματα. Η ομάδα που έφερε τα highlights στο κολεγιακό μπάσκετ. Μια ομάδα που πρόσφερε θέαμα ΝΒΑ. Μια ομάδα που χάρισε στο άθλημα παίκτες όπως ο Ακίμ Ολάζουον και ο Κλάιντ Ντρέξερ. Ο πρώτος έγινε ίνδαλμα στο Χιούστον και ο δεύτερος επέστρεψε στο 1995 για να κατακτήσει και αυτός πρωτάθλημα.

Μέλος εκείνης της ομάδας ήταν και ο Μάικλ Γιανγκ, τον οποίο γνωρίσαμε από την καλή και από την ανάποδη ως τον μεγάλο "μπόμπερ" της Λιμόζ. Είχε από τότε το παρατσούκλι "σιωπηλός δολοφόνος". Συμπαίκτες του ήταν ο Λάρι Μισό, ο Μπένι Άντερς, ο Ρίκι Ουίνσλοου που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη (Ισπανία, Τουρκία), αλλά καιο Γκρεγκ "Κάντιλακ" Άντερσον, που είχε βρεθεί στα μέσα του '90 μια ανάσα από τον ΠΑΟΚ.

Εν αντιθέσει με το καλογυαλισμένο και μεθοδικό μπάσκετ που έπαιζε το UCLA και οι άλλες κραταιές δυνάμεις του κολεγιακού μπάσκετ, οι "Phi Slama Jama" θύμιζαν περισσότερο μια ομάδα σε ανοιχτό γήπεδο. Ο Τζον Γούντεν, ο θρύλος των Μπρούινς για παράδειγμα, θεωρούσε ότι το κάρφωμα είχε "αντιαθλητικό πνεύμα" και απαγόρευε από τους παίκτες του να καρφώνουν. Ο Γκάι Λιούις όχι μόνο δεν το εμπόδιζε, αλλά τους παρότρυνε, καθώς θεωρούσε τα καρφώματα τα σουτ με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας. Δεν είχε κι άδικο...

Εκείνη η ομάδα, λοιπόν, έφερε στο κολεγιακό μπάσκετ την επανάσταση, μεταγγίζοντας το θεαματικό στυλ παιχνιδιού που είχε συστήσει στον κόσμο ο Τζούλιους Έρβινγκ, τότε ως παίκτης του ΑΒΑ. "Τα σουτ από τα 5 μέτρα είναι πολύ ωραία, αλλά να σου πω την αλήθεια προτιμώ να καρφώνω" είχε πει σε συνέντευξη ο Κλάιντ Ντρέξλερ, που είχε το ψευδώνυμο "ανεμόπτερο" για προφανείς λόγους που είχαν να κάνουν με τα αθλητικά του προσόντα.

Και να φανταστεί κανείς ότι η πιο ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα του Λιούς ήταν μια ήττα. Αυτή στον τελικό του 1983 από το Νορθ Καρολάινα Στέιτ του Τζίμι Βαλβάνο. Οι "Γούλφαπκς" μπήκαν σε εκείνο το παιχνίδι ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Για την ακρίβεια δεν τους έδινε κανείς ελπίδες. Είναι ενδεικτικό το άρθρο του Ντέιβ Κίντρνετ στην Washington Post που έγραφε : "Τα δέντρα θα χορεύουν κλακέτες και οι ελέφαντες θα οδηγούν στο ράλι της Ιντιανάπολις και ο Όρσον Ουέλς θα χάσει ένα γεύμα, πριν το Νορθ Καρολάινα Στέιτ βρει τον τρόπο να κερδίσει το Χιούστον".

Η ομάδα του "Jimmy V" όμως βρήκε τον τρόπο. Με καλάθι του Λορέντζο Τσαρλς στην εκπνοή κι ενώ προηγουμένως ο Θερλ Μπέιλι (γνωστός μας από τη θητεία του στο ΝΒΑ, αλλά και στον Πανιώνιο) έγινε ο "εφιάλτης" του Ακίμ "The Dream". Ήταν το μιράκολο του Jimmy-V, που έγραψε με τη σειρά του τη δική του ιστορία αυταπάρνησης. Ένα μήνυμα που έστειλε εντός γηπέδου (με αυτή τη μεγάλη έκπληξη), αλλά και εκτός με έναν άκρως συγκινητικό λόγο που καταλήγει στο "Don't give up. Don't ever give up".

"Τελικά τα δέντρα χόρεψαν κλακέτες, ένας ελέφαντας οδήγησε στην Ιντιανάπολις και ο Όρσον Ουέλς παρέλειψε να φάει πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό" έγραψε μετά το ματς ο Κίντρεντ.

"Πάντα νιώθεις χάλια. Δεν έχασα ποτέ παιχνίδι που να μην αισθανόμουν χάλια μετά. Αλλά αυτό ήταν τρομερό" παραδέχτηκε μετά το τέλος του αγώνα ο Γκάι Λιούις, που αποσύρθηκε από τους πάγκους το 1986, έχοντας ρεκόρ 592 νικών και 279 ηττών στο Χιούστον. Είχε οδηγήσει τους "Κούγκαρς" σε 27 συνεχόμενες νικηφόρες σεζόν, σε 14 τουρνουά NCAA και σε 5 φάιναλ-φορ, κερδίζοντας παράλληλα δύο φορές τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς, μια το 1963 και μια το 1983.

Τα καρώ σακάκια ήταν το σήμα κατατεθέν του. Το ίδιο και η πετσέτα με τις κόκκινες βούλες με την οποία σκούπιζε τα χέρια του κατά τη διάρκεια των αγώνων. Όσο για το μεγαλύτερο προσόν του; Η διορατικότητα. Για παράδειγμα ήταν ο άνθρωπος που οργάνωσε τον "αγώνα του αιώνα" που έγινε στο Astrodome το 1968 μεταξύ του Χιούστον και του UCLA. Ήταν το πρώτο παιχνίδι κανονικής διάρκειας που μεταδόθηκε σε παναμερικανική εμβέλεια και διεξήχθη μπροστά σε 52.000 άτομα, συγκεντρώντας τότε το μεγαλύτερο κοινό που είχε δει ποτέ αγώνα μπάσκετ σε κλειστό χώρο.

Παράλληλα έπαιξε τεράστιο ρόλο στην καταπολέμιση του ρατσισμού. Στην καρδιά του αμερικανικού νότου, όπως έκανε ο και Σαμ Χάσκινς στο Τέξας Ελ Πάσο. Ο Λιούις ήταν αυτός που πήρε στην ομάδα του Χιούστον τους δύο πρώτους μαύρους μπασκετμπολίστες: τον Έλβιν Χέιζ και τον Ντον Τσέινι. Οι δυο τους, πριν κάνουν μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ, οδήγησαν τους "Κούγκαρς" στο πρώτο τους φάιναλ-φορ το 1967, πριν πέσουν θύμα των φοβερών και τρομερών Μπρούινς του UCLA, που είχαν τόσο στη σύνθεση τους τον Λιούις Άλτσιντορ (κατά κόσμον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ). Δεν είναι τυχαίο οπότε ότι παρουσίασε τον Κέβιν Σάμλιν το 2007, τον πρώτο μαύρο προπονητή της ομάδας φούτμπολ του κολεγίου Χιούστον. Μια κίνηση που είχε ιδιαίτερο συμβολισμό.

"Εξάπλωσε το μπάσκετ σε όλο το Τέξας. Δημιούργησε τόσες πολλές πόρτες στο άθλημα ώστε να εξαπλωθεί" ήταν τα λόγια του Χέιζ το 2013. Πέθανε στο Τέξας την ημέρα των Ευχαριστιών. Εκεί που μεγάλωσε. Για την ακρίβεια γεννήθηκε σε στο Αρπ, μια πόλη 1.000 κατοίκων. Έγινε εκπαιδευτής πιλότων και πήρε μέρος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πριν φοιτήσει στο κολέγιο του Χιούστον το 1946. Έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ με 21.1 πόντους, οδηγώντας μάλιστα τους Κούγκαρς στο πρώτους τους πολιτειακό πρωτάθλημα. Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1950 ως βοηθός του Άλντε Πατς και το 1956 ανέλαβε χρέη πρώτου προπονητή.

Όταν αποσύρθηκε απέφυγε τους προβολείς. Το 2002 υπέστη εγκεφαλικό και τα τελευταία χρόνια ήταν καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα. Η είδηση του θανάτου σκόρπισε θλίψη. "Τι σπουδαίος άνθρωπος. Πόσο μεγάλη επίδραση είχε σε όλους μας" αναρωτήθηκε φωναχτά ο Κλάιντ Ντρέξλερ. Όπως θα έλεγαν και στην Αμερική... What a Guy!