Γκάλης και δεν είμαι καλά!
Νοσταλγία, συγκίνηση και αποθέωση έδωσαν ραντεβού χθες βράδυ στο «Αλεξάνδρειο» στην εκδήλωση προς τιμήν του Νίκου Γκάλη. Εκπληκτική ατμόσφαιρα σε μια γιορτή που έγραψε ιστορία, συγκεντρώνοντας την αφρόκρεμα του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ (φωτογραφίες & videos)
Η μεγάλη μπασκετική οικογένεια του Άρη τίμησε χθες βράδυ σε μια εκπληκτική εκδήλωση τον Νίκο Γκάλη.
Η ζωντανή ιστορία του ελληνικού μπάσκετ έδωσε ραντεβού στο «Αλεξάνδρειο» μέσα σε μια φοβερή ατμόσφαιρα.
Αυτό που έζησαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Τα λόγια δε φτάνουν για να περιγράψουν τον παλμό, τη συγκίνηση, τη μαγεία, τη νοσταλγία και τελικά την αποθέωση που επιφύλαξε το μεγαλύτερο μπασκετικό κοινό της Ελλάδας στον απόλυτο μύθο του αθλήματος, τον Νίκο Γκάλη. Είχα την τύχη να βρεθώ μέσα στη «Σάλα Νίκος Γκάλης» (όπως πλέον είναι το όνομα του γηπέδου από χθες) και να απολαύσω από κοντά αυτή τη μεγάλη γιορτή.
Το ρεπορτάζ, τα βίντεο, τις φωτογραφίες, τα έχετε ήδη δει και διαβάσει στα κειμενα του Sport24.gr με κάθε λεπτομέρεια. Εγώ θα προσπαθήσω με λίγες λέξεις να σας μεταφέρω τα συναισθήματα που γέμισαν επί τρεις περίπου ώρες κάθε γωνιά του «Παλαί». Εκεί που έδωσαν ραντεβού πολλές γενιές του ελληνικού μπάσκετ. Από τους πρωταθλητές του 1979 μέχρι και τη σημερινή ομάδα του Άρη.
Με την παρουσία της Εθνικής του ’87 (μοναδικός απών ο Φάνης), τους συμπαίκτες του Νικ (μοναδική απουσία αυτή του Πίξι), τους μεγάλους αντιπάλους του εντός (Στηβ, Μπάνε, Κόρφας, Στεργάκος, Σιγάλας) και εκτός συνόρων (Τζάμσι, Νόρις, Βιγιακάμπα, Ράτζα), τους προπονητές (Ξανθός, Λάζαρος, Ζοτς) και φυσικά της Λιμόζ των Γιαννάκη και Λινάρδου. Ακόμα και αυτοί που έχουν «φύγει» (Τσιλιγκαρίδης, Πεταλίδης, Νάτσης), ήταν παρόντες.
Ήταν όλοι εκεί! Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Φιλίππου, Ανδρίτσος, Ιωάννου, Σταυρόπουλος, Καρατζάς, Λινάρδος, Καμπούρης, Ρωμανίδης, Κοκολάκης, Παπαγεωργίου, Σιγάλας, Ράτζα, Βράνκοβιτς, Νόρις, Τζάμσι, Βιγιακάμπα, Ομπράντοβιτς, Ιτούδης, Λέσιτς, Λυπηρίδης, Στεργάκος, Πρέλεβιτς, Κόρφας, Γιατζόγλου, Βολκόφ!
Και φρόντισαν γι’ αυτό τόσο η ΚΑΕ Άρης με τον εκπληκτικό σχεδιασμό της εκδήλωσης όσο και ο κόσμος του «Αυτοκράτορα» που δε σταμάτησε να χειροκροτάει και να φωνάζει συνθήματα από τα παλιά, αποθεώνοντας όλους όσους έμπαιναν στο παρκέ για να πουν δυο λόγια και στη συνέχεια να πάρουν τη θέση τους στον ειδικό χώρο πίσω από τη μπασκέτα. Οι φίλοι του Άρη απέδειξαν για μια ακόμα φορά χθες αυτό που είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες. Ότι το μπάσκετ κυλάει στις φλέβες τους.
Για όλους εμάς που ζήσαμε την εποχή του Γκάλη, η χθεσινή βραδιά, εκτός από τη συγκίνηση και τη μαγεία, ήταν γεμάτη από νοσταλγία. Νοσταλγία για όλους εκείνους που πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία του θαύματος του ’87, κάνοντας την Εθνική ομάδα «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων. Νοσταλγία για όλους εκείνους που για πολλά χρόνια έκαναν τις Πέμπτες μας ξεχωριστές. Τότε που όλη η Ελλάδα ήταν Άρης και οι ευρωπαϊκές συναντήσεις του «Αυτοκράτορα» ήταν «ιερές» βραδιές.
Ήταν όλες οι στιγμές χθες μαγικές. Ο μοναδικός σχεδιασμός των διοργανωτών και της ΚΑΕ Άρης φρόντισε για αυτό. Υπήρξαν όμως μερικές από αυτές που δικαιωματικά ξεχώρισαν. Η είσοδος στο παρκέ των Πρέλεβιτς και Κόρφα και το θερμό χειροκρότημα από την πλειοψηφία της κερκίδας. Μεγάλη μαγκιά η συγκεκριμένη πρόσκληση. Και ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο του Άρη για την υποδοχή που επιφύλαξε και στους δυο.
Η απόλυτη φωτογραφία του Νικ! Ανάμεσα στους Ρομάι, Βιγιακάμπα, Έπι και Μοντέρο!
Η παράταξη της χρυσής πρωταθλήτριας του 1987. Μπορεί να έλειπε ο «μπέμπης», αλλά οι υπόλοιποι 11 ήταν εκεί φτιάχνοντας ένα συγκλονιστικό «κάδρο». Ο Ντόρον Τζάμσι και τα λόγια του «γύρισα στο σπίτι μου, σας αγαπώ όλους». Η είσοδος του ίδιου του Γκάλη στο γήπεδο κάτω από την ιαχή «είσαι θεός μοναδικός». Η μεγάλη αγκαλιά των δυο «ιερών τεράτων», του Νικ και του Παναγιώτη, με τη συγκίνηση μέσα στο «Παλαί» να χτυπάει κόκκινο.
Η εκπληκτική πάσα πίσω από την πλάτη που έδωσε ο Γκάλης στον Φιλίππου, τη στιγμή που ολόκληρη η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε για το σουτ που ποτέ δεν έγινε. Και το αποκορύφωμα της βραδιάς: όταν η φανέλα με το «6» ανέβηκε στην οροφή του «Αλεξάνδρειου» μαζί με τα 21 λάβαρα (ένα για κάθε τίτλο) του «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ. Μια κίνηση που άργησε 18 ολόκληρα χρόνια, αλλά άξιζε και με το παραπάνω την αναμονή.
Η πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα γιορτή είναι το 22ο λάβαρο που κοσμεί από χθες τον σύλλογο του Άρη. Δε βρίσκεται στον θόλο του γηπέδου, αλλά μέσα στις καρδιές όχι μόνο των Αρειανών, αλλά και όσων αγαπούν το μπάσκετ και ένιωσαν μια ικανοποίηση που δύσκολα περιγράφεται για τις τιμές που αποδόθηκαν στον μεγαλύτερο και σημαντικότερο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών. Είναι η πρώτη φορά που ζούμε κάτι τέτοιο στη χώρα μας και είναι (ένα ακόμα) παράσημο που δίκαια ανήκει στον μπασκετικό Άρη και στους εμπνευστές της εκδήλωσης.
Ο Νίκος Γκάλης είχε πάντοτε ξεχωριστή θέση στο Πάνθεον των ηρώων του αθλήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Ο ίδιος τίμησε όσο ελάχιστοι τις φανέλες που φόρεσε. Του Άρη, της Εθνικής, του Παναθηναϊκού. Πρόσφερε αμέτρητες χαρές και συγκινήσεις σε εκατομμύρια φίλους του αθλήματος, φροντίζοντας να δημιουργήσει ακόμα περισσότερους φίλαθλους στο μπάσκετ, το οποίο υπηρέτησε πάντοτε στο υψηλότερο επίπεδο.
Μέχρι χθες ήταν ενθύμιο. Από χθες αποτελεί πλέον κειμήλιο.
Χθες ήταν η σειρά των «θνητών» να τιμήσουν αυτόν τον τεράστιο παίκτη και την πορεία που διέγραψε στο άθλημα. Ήταν μια ακόμα αναγνώριση στο μεγαλείο της ξεχωριστής αυτής προσωπικότητας. Και το μεγαλύτερο μπράβο σε όσους διοργάνωσαν αυτή την εκδήλωση είναι γιατί πρόσφεραν μέσα σε τρεις ώρες συνεχόμενες «εικόνες» σπάνιας ομορφιάς, αποφεύγοντας κάθε παρουσία κιτς, υπερβολής και κακογουστιάς.
Η ευχή – όλων φαντάζομαι – είναι η γιορτή αυτή να αποτελέσει παράδειγμα και για άλλους συλλόγους όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αποχαιρετήσουν δικούς τους μεγάλους παίκτες. Ο αθλητισμός έχει ανάγκη από τέτοιες στιγμές μαγείας. Όσο για τον Γκάλη, είναι σίγουρο ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, θα τον θυμόμαστε όλοι. Και εμείς που τον «ζήσαμε», αλλά και οι νεώτεροι που δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το πώς μετέτρεψε ένα απλό άθλημα σε κοινωνικό φαινόμενο.
Γιατί όπως πολύ επιτυχημένα είπε χθες το βράδυ και ο Βασίλης Σκουντής, «υπάρχουν ακόμα Έλληνες, που ενώνουν όλους τους Έλληνες». Και ο Νίκος Γκάλης είναι οπωσδήποτε ένας από αυτούς. Γι’ αυτό – όσο τετριμμένο και αν ακούγεται – θα βρίσκεται πάντα μέσα στις καρδιές μας. Όπως η φανέλα του θα βρίσκεται πλέον στην κορυφή του «Παλαί». Θυμίζοντας σε όλους το μεγαλείο του ανθρώπου που «περπατούσε στον αέρα», όντας πιο προσγειωμένος και σεμνός από οποιονδήποτε άλλον. Σ’ ευχαριστούμε Νικ.