Η παραγωγική διαδικασία δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα στη Γιουγκοσλαβία. Το καταλάβαμε κατά την πρόσφατη επίσκεψή μας στην Ακαδημία του Βελιγραδίου , εκεί όπου έμαθαν μπάσκετ ορισμένοι από τους μεγαλύτερους σύγχρονους σταρ της Σερβίας όπως ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Νέμανια Μπιέλιτσα, ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα και ο Μίλαν Μάτσβαν.

Στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας, νοτιοδυτικά από το κέντρο του Βελιγραδίου, βρίσκεται η έδρα της FMZ Ζελέζνικ. Της θυγατρικής ομάδας του Ερυθρού Αστέρα που συμμετέχει στη liga Srbije, προετοιμάζει τους επόμενους σταρ της Zvezda κι έχει στην άκρη του πάγκου της τον "δικό" μας Μίλαν Γκούροβιτς!

Στα 16 του (σ.σ. με το ελληνικό επώνυμο "Μαλατράς" να τον συνοδεύει) ήταν ήδη κάτοικος του κλειστού της "Τζον Κένεντι" ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα "εκτελούσε" τους Αμερικανούς στην Ιντιανάπολις με ένα απίστευτο τρίποντο παραλήρημα.

Πλέον ο… κόουτς Γκούροβιτς μιλάει στην κάμερα του Sport24.gr για το μεγάλο λάθος της καριέρας του. Το "όχι" στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Παναθηναϊκό για ένα πείσμα! Παράλληλα αποκαλύπτει την έκπληξή του όταν είδε τα κίτρινα του Περιστερίου αντί για τα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού, τονίζει ότι ο Ζοτς έκανε "έγκλημα" που δεν έδιωξε κόσμο στο Ευρωμπάσκετ 2005 και μας… δικαιολογεί για το "Λιέτουβα, Λιέτουβα"!

Θα έπαιρνε σε κάποια ομάδα του τον παίκτη Μίλαν Γκούροβιτς; Θα άφηνε κάποιον παίκτη του να κάνει τα τατουάζ του; Διαβάστε!

Ο παίκτης Γκούροβιτς φημιζόταν για το πάθος, τη δύναμη και την… τρέλα του! Ο προπονητής Γκούροβιτς;

"Ε, τώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Όταν είσαι παίκτης, κάνεις αυτά που σου λέει ο προπονητής. Τώρα έχω έναν άλλο ρόλο, εντελώς διαφορετικό. Πλέον πρέπει να είμαι ψύχραιμος και να μην βγάζω τόσα πολλά νεύρα μέσα στον αγώνα (γέλια)! Έχω 15 παίκτες, είναι όλοι τους διαφορετικοί χαρακτήρες και έχω καταλάβει πως όταν κάθεσαι σε αυτή την καρέκλα, δεν είσαι μόνο κόουτς για αυτούς. Είσαι πατέρας και μητέρα, μαζί. Τα πάντα!".

Όταν έπαιζες, είχες στο μυαλό σου το ενδεχόμενο να ασχοληθείς κάποια στιγμή με την προπονητική ή, απλώς, προέκυψε στην πορεία;

"Σταμάτησα το 2009, μετά τη Γαλατάσαραϊ. Ξαφνικά, ξύπνησε κάτι μέσα μου και είπα «Ε, εντάξει. Άντε να δοκιμάσουμε κι αυτό, να δούμε τι θα γίνει». Την πρώτη χρονιά ήμουν βοηθός στον Ερυθρό Αστέρα, στο πλευρό του Βλάντα Βουκόιτσιτς (σ.σ. ο προπονητής των Τεόντοσιτς, Έρτσεγκ στη Ζελέζνικ) και μετά ήλθε ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Μόλις τελείωσε εκείνη η σεζόν είπα στον πρόεδρο, τον Νεμπόισα Τσόβιτς, ότι θέλω να δοκιμάσω σαν πρώτος. Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά μου στη Ζελέζνικ και μέχρι στιγμής, πάμε καλά".

- "Άντε να δοκιμάσουμε κι αυτό", εξήγησε ο Μίλαν πριν φορέσει το κοστούμι του προπονητή!

Επομένως οι στόχοι σου ως προπονητής φτάνουν ως τον Ερυθρό Αστέρα;

"Είναι πολύ νωρίς για να πω κάτι τέτοιο. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα! Προχωράω σιγά-σιγά, ξέρω τι μπορώ να κάνω και πιστεύω πάρα πολύ στον εαυτό μου. Θα δούμε στο μέλλον τι θα γίνει. Είναι αλήθεια, πάντως, ότι ο στόχος μου είναι μια μέρα να πάρω την πρώτη ομάδα του Ερυθρού Αστέρα".

"Αν θα έπαιρνα τον Γκούροβιτς; Εννοείται ρε!"

Όπως, δηλαδή, έκανε ο πρώην προπονητής σου στη Γιουγκοσλαβία, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς!

"Ξέρεις τι γίνεται; Είχα την ευκαιρία και την τύχη να δουλέψω με τον Μάλκοβιτς, τον Πέσιτς, τον Σάκοτα, τον Ομπράντοβιτς, τον Ίβκοβιτς, τον Βουγιόσεβιτς. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Δεν θέλω όμως να αντιγράψω κάποιον από αυτούς. Θέλω να δημιουργήσω και να πετύχω κάτι δικό μου".

Προπονητής – πρότυπο;

"Ο Ομπράντοβιτς είναι ο κορυφαίος! Όχι μόνο επειδή ξέρει το μπάσκετ. Πρώτα από όλα είναι φίλος. Καταλαβαίνει τη ψυχολογία σου. Για αυτό και για πολλά άλλα, είναι ο καλύτερος!".

Ο προπονητής Γκούροβιτς θα έπαιρνε στην ομάδα του τον Μίλαν;

"Ε, ναι ρε! Φυσικά (γέλια)! Αυτό εννοείται!".

"Ήλθα για τον Ολυμπιακό αλλά..."

Πάμε να θυμηθούμε τα παλιά; Ήλθες στην Ελλάδα το 1992. Πως ήταν εκείνα τα χρόνια;

"Ήμουν πιτσιρικάς 17 χρονών, όταν ήλθα στην Ελλάδα. Ξεκίνησα το μπάσκετ στα 14, σε μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας στο Νόβι Σαντ. Έπαιζα καλά και με είδε ένας Έλληνας μάνατζερ. Ο Δημήτρης Μαράς, νομίζω ήταν από την Καρδίτσα. Παίξαμε λοιπόν ένα φιλικό, δεν θυμάμαι με ποια ομάδα, όπου ήμουν πολύ καλός. Με πλησίασε μετά το ματς έξω από το γήπεδο και με ρώτησε: «Φίλε, θες να πας στην Ελλάδα;». Του είπα: «Εντάξει τώρα, μου κάνεις πλάκα!». Γιατί τότε το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη. Έπαιζαν παικταράδες! Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, το Περιστέρι μου, όλες εκείνες οι ομάδες ήταν καταπληκτικές. Του είπα, λοιπόν, πως πρέπει να ρωτήσω τους δικούς μου. Πού να πήγαινα; Ήμουν 16-17 χρονών. Η μητέρα μου με άφησε και ήλθα στο Περιστέρι. Ξέρεις κάτι; Ο μάνατζερ με κορόιδεψε! Μου είπε ότι θα πάω στον Ολυμπιακό! Εγώ περίμενα να βάλω τα ερυθρόλευκα και ήλθα στο Περιστέρι που φορούσε κίτρινα (γέλια). «Ρε, αυτό δεν είναι Ολυμπιακός» του είπα. Μου λέει: «Θα παίξεις εδώ... Αν γίνεις καλός, θα πας και στον Ολυμπιακό (γέλια)!». Μάλλον μου έκανε καλό. Όλη τη μέρα είχα το γήπεδο ελεύθερο και μπορούσα να δουλέψω σκληρά. Τους είχα ζητήσει, επίσης, να μου δώσουν ένα σπίτι κοντά στο γήπεδο για να μην παίρνω λεωφορεία…".

Περιστέρι εναντίον ΠΑΟΚ, Γκούροβιτς vs Στογιάκοβιτς!

Έρχεται, λοιπόν, ο μικρός Μίλαν στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρει κανέναν…

"Έτσι ακριβώς. Δεν ήξερα τίποτα. Άλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι. Δεν ήξερα τη γλώσσα. Τίποτα, εντελώς τίποτα. Ούτε αγγλικά, να συνεννοούμαι για τα βασικά. Δοκιμάστηκα, λοιπόν, για 10 μέρες στο Περιστέρι και μου είπαν: «Εντάξει, μένεις». Έτσι άρχισαν όλα. Πέρασα έξι υπέροχα χρόνια στο Περιστέρι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εκεί μεγάλωσα! Όχι στη Σερβία. Εγώ μεγάλωσα στην Ελλάδα και έχω πολλούς φίλους. Θα ήθελα πολύ να γυρίσω και να τους δω ξανά".

Την ίδια στιγμή, πώς ήταν η κατάσταση στην πατρίδα;

"Είχε αρχίσει ο πόλεμος. Στη Σερβία, βέβαια, δεν είχε φτάσει ακόμα αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς είχε αποκλείσει με το εμπάργκο. Δεν ήταν καλή η ζωή στη Σερβία. Ήταν η ευκαιρία μου να φύγω".

Μετά τη διετία 1998-2000 στην Μπαρτσελόνα, επέστρεψες στην ΑΕΚ. Τι θυμάσαι από εκείνο το πέρασμα;

"Έμεινα τρεις μήνες. Είχα κάποια προβλήματα με τον κόουτς Ίβκοβιτς και η καλύτερη λύση για μένα ήταν να φύγω".

"Γι' αυτό δεν πήγα στον Παναθηναϊκό"

Πάντως βρέθηκες κοντά στο να παίξεις και σε τρίτη ελληνική ομάδα, τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς! Τι έγινε τελικά και δεν προχώρησε η μεταγραφή;

"Θυμάμαι το 2000 ήμασταν στην εθνική Σερβίας, Γιουγκοσλαβίας τότε. Είχαμε, λοιπόν, την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ κι έκανα ένα μεγάλο λάθος! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν με πήρε στην εθνική ομάδα κι εγώ ήμουν απογοητευμένος επειδή δεν πήγα στους 12. Αλλά μετά τους αγώνες, Σεπτέμβρη-Οκτώβρη μήνα, με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα να πάω στον Παναθηναϊκό! Εγώ τους είπα «Όχι, δεν θέλω» και έκανα μεγάλο λάθος γιατί νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα. Εκείνη την περίοδο είχε τελειώσει το συμβόλαιό μου με την Μπαρτσελόνα. Ξέρεις… Άμα σε καλέσει ο Ομπράντοβιτς, πρέπει να πας!".

O Μίλαν Γκούροβιτς για τον Παναθηναϊκό

Να μιλήσουμε, λίγο, και για την εθνική ομάδα; Ήσουν μέλος της Γιουγκοσλαβίας που κέρδισε τους Αμερικάνους στην Ιντιανάπολις το 2002…

"(Μάς διακόπτει) Ναι, αλλά πρώτα-πρώτα πρέπει να πω για την Κωνσταντινούπολη που πήραμε το ευρωπαϊκό με τον Πέσιτς, το 2001. Νομίζω πως εκεί άρχισαν όλα. Έναν χρόνο μετά πήγαμε στην Ιντιανάπολις ως πρωταθλητές Ευρώπης. Εκείνη ήταν η καλύτερη στιγμή στην καριέρα μου! Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς ήταν νευρικός πριν από τον αγώνα ενώ εμείς κάναμε ζέσταμα. Έρχεται, λοιπόν, λίγο πριν από το τζάμπολ και μου λέει: «Ωραία ως εδώ. Τι κάνουμε τώρα;». «Εντάξει ρε κόουτς, θα τους κερδίσουμε!». «Μίλαν, είσαι σοβαρός;». «Γιατί όχι; Πάμε και βλέπουμε!». Κι έγινε ό,τι έγινε".

"Ο Ντίβατς ήταν ο πατέρας μας"

Σε ένα παιχνίδι που "σκότωσες" τις ΗΠΑ, με τα τρίποντά σου!

"Ναι, ναι! Έβαλα τέσσερα αλλά τα τρία ήταν σε κρίσιμα σημεία. Ο Ντίβατς ήταν ο κυρίαρχος στην εθνική μας, ο πατέρας μας! Μια ομάδα με παικταράδες. Μποντιρόγκα, Στογιάκοβιτς, Τομάσεβιτς, παιδιά από το ΝΒΑ. Είχαμε καλή ομάδα. Στην πατρίδα είχαν τρελαθεί όλοι. Γυρίσαμε και μας περίμενε 150.000 κόσμος στο Βελιγράδι. Ήταν καταπληκτικό"

Όλα εκείνα τα παιδιά, εσύ, ο Πέτζα, ο Γιάριτς ήλθατε πιτσιρίκια στην Ελλάδα και φτάσατε στην κορυφή του κόσμου!

"Κοίταξε να σου πω κάτι. Εμείς νιώθουμε την Ελλάδα σαν τη δεύτερη πατρίδα μας και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αφού το ελληνικό πρωτάθλημα μας έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Μπορείς να φανταστείς τι θα γινόταν αν μέναμε στη Γιουγκοσλαβία που γινόταν καταστροφή; Δεν είμαι σίγουρος ότι θα κάναμε καριέρα".

Στα 39 του χρόνια, δεν έχει ξεχάσει το σουτ!

Καλά όλα αυτά, αλλά τι έγινε το 2005 στο EuroBasket της Σερβίας; Γιατί αποτύχατε στη δική σας διοργάνωση;

"Ήμασταν εγωιστές. Αυτό ακριβώς. Κοιτάζαμε τους εαυτούς μας. Νομίζω ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκανε μόνο ένα λάθος. Δεν έδιωξε κόσμο! Δεν μπορώ να πω ποιους αλλά 1-2 παίκτες, έπρεπε να τους διώξει. Χάσαμε από τη Γαλλία στο Νόβι Σαντ και πήγαμε σπίτια μας. Μπορείς, λοιπόν, να φανταστείς ότι ο σερβικός λαός ήταν με τους Έλληνες…".

Αν και εμείς φωνάζαμε "Λιέτουβα, Λιέτουβα" κάποια χρόνια πριν, έτσι;

"Δεν πειράζει, είμαστε αδέλφια! Δεν πειράζει".

"Τώρα μακριά από τα τατουάζ"

Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια και η Σερβία επέστρεψε δυνατή στις διεθνείς διοργανώσεις;

"Εμείς ως λαός είμαστε 6-7 εκατομμύρια. Μια μικρή χώρα όπου το μπάσκετ είναι θρησκεία. Ας πούμε, η Ιντιανάπολις είναι μεγαλύτερη σε πληθυσμό από εμάς. Οι Αμερικάνοι μάς ρωτάνε συνέχεια: «Πώς γίνεται; Τι κάνετε και τα καταφέρνετε;». Δεν ξέρω! Ούτε κι εγώ ξέρω να σου απαντήσω. Μάλλον το έχουμε μέσα μας".

Θα ήθελες να κοουτσάρεις στην Ελλάδα;

"Βέβαια! Θα ήθελα πολύ αλλά τώρα είναι νωρίς να πω κάτι τέτοιο".

Το μήνυμα του Γκούροβιτς στους Έλληνες

Θα έπαιρνες παίκτη με τα... τατουάζ σου στην ομάδα σου;

"Τώρα εγώ τους λέω ότι δεν πρέπει να κάνουν. Μακριά από αυτά. Άλλο, βέβαια, τι έκανα εγώ (γέλια)! Εγώ είχα πάθος με αυτά".

Twitter @Giannis_Stavr