Τέλη Ιανουαρίου 2016. ΟBlakeGriffinβρίσκεται στην τελική ευθεία της επιστροφής του στην αγωνιστική δράση ύστερα από σχεδόν ένα μήνα απουσίας, λόγω προβλήματος στον τετρακέφαλο του αριστερού ποδιού. Ο 27χρονοςpowerforwardέχει ακολουθήσει την υπόλοιπη αποστολή τωνLosAngelesClippersστο Τορόντο του Καναδά για τον αγώνα απέναντι στουςRaptors.

Ωστόσο την ύστατη στιγμή οGriffinαποφασίζει να χύσει την καρδάρα με το γάλα. Σε διαπληκτισμό που είχε με φίλο του, που κατέχει θέση στοstaffτης ομάδας, έριξε μια γροθιά τραυματίζοντας το δεξί του χέρι.

Αποτέλεσμα;

Πέραν της αυτονόητα κακής επίδρασης του περιστατικού στη χημεία της ομάδας, οGriffinπαρέμεινε στα pitch για κάτι παραπάνω από δύο μήνες ακόμα. Επέστρεψε στις αρχές Απριλίου, για να φύγει τραυματίας οριστικά για την περσινή σεζόν λίγο αργότερα. ΟGriffinήταν ένας από τους πολλούς τραυματίες της περασμένης σεζόν, με συνέπεια οιClippersποτέ να μην βρουν τα πατήματα τους και ο αποκλεισμός στον πρώτο γύρο τωνplayoffsνα έρθει ως λογικό επακόλουθο.

ΟGriffinεξαρχής είχε φροντίσει να ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό με τη μπουνιά που σημάδεψε τους περσινούςClippers. Στις 23 Σεπτεμβρίου όμως το νο1draftτου 2009 επανήλθε και έστειλε επιστολή, που δημοσιεύτηκε στο theplayestribune, προς όλους του φανς της ομάδας, στην οποίο λέει πολλά.

Hεπιστολή τουBlake Griffin

Τώρα έχω αρχίσει να το ξεπερνάω.

Η τελευταία σεζόν ήταν σκατά.

Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Ό,τι έγινε στο Τορόντο ήταν 100% δικό μου λάθος. Τα έκανα θάλασσα.

Δεν περνάει μέρα που να μην το σκέφτομαι. Και δεν εννοώ, το κλισέ του τύπου "καμία μέρα δεν πέρασε".

Το σκεφτόμουν πραγματικά κάθε μέρα, και νιώθω ότι απογοήτευσα όλους όσους μας υποστήριζαν από την αρχή.

Αν μπορώ να κρατήσω κάτι θετικό από την προηγούμενη σεζόν, αυτό είναι ότι πολλοί άνθρωποι απογοητεύτηκαν από μένα, και μου το είπαν, αλλά εξακολούθησαν να με στηρίζουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι όταν εγώ αναγκάστηκα να έχω κλειστό το κινητό μου ώστε να ξεφύγω από όλο αυτό.

Το να βρίσκομαι στις πρώτες ειδήσεις του 2016 είναι... λοιπόν, είναι ενδιαφέρον.

Εκείνη την ημέρα, θα κάνω tweet κάτι σαν "Είναι τόσο ωραία που γύρισα σπίτι".

Και οι πρώτες δέκα απαντήσεις είναι, "Βεβαιώσου ότι δεν θα ρίξεις μπουνιά σε κανέναν".

Ντανγκ.

Αυτό είναι δίκαιο, Twitter. Σκληρό, αλλά δίκαιο.

Δεν θέλω να επεκταθώ πολύ πάνω στο ζήτημα, αλλά πιστεύω ότι οφείλω στους φανς των Clippers να το πω για μια ακόμα φορά: συγγνώμη.

Με όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, δεν έχετε καμία ιδέα πόσο ενθουσιασμένος είμαι που θα παίξω μπάσκετ ξανά. Είναι τρελό να το σκέφτεται κανείς, αλλά αυτή θα είναι η όγδοη χρονιά μου ως Clippeer. Είμαι πολύ περήφανος για όσα έχουμε πετύχει αυτό το διάστημα.

Έχοντας μεγαλώσει στην Οκλαχόμα που δεν είχε ομάδα NBA εκείνη την εποχή, δεν γνώριζα πολλά για τους Clippers πριν με επιλέξουν στο Draft. Δεν ήταν ποτέ στην τηλεόραση της Midwest, και δεν τους έβλεπα συχνά στο SportsCenter. Οπότε δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πόσο μονόπλευρη ήταν η κόντρα Lakers-Clippers, μέχρι που πήγα στο Los Angeles.

Θυμάμαι που κατέβηκα από το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο LAX για πρώτη φορά το 2009, και περπατούσα στο αεροδρόμιο, βλέποντας τα καταστήματα με τα σουβενίρ και τις διαφημίσεις στους τοίχους, καθώς και τους ανθρώπους, και ήταν τα ΠΑΝΤΑ Lakers, Dodgers και USC.

Έβλεπα ζακέτες Lakers. Αρκουδάκια Lakers. Πιστωτικές κάρτες Lakers.

Ήμουν κάπως, που είναι... περιμένετε, που βρίσκονται αντικείμενα των Clippers;

Κυριολεκτικά δεν υπήρχε κανένα αντικείμενο των Clippers στον ορίζοντα. Ούτε διαφημιστικές πινακίδες, ούτε καπέλα. Τίποτα. Δεν είχα δει πουθενά το σήμα των Clippers μέχρι που έφτασα στις εγκαταστάσεις της ομάδας.

Ο Griffin στην πρώτη του αγωνιστική σεζόν

Είναι πραγματικά πολύ ωραίο να είσαι μέρος μιας ομάδας, που μια δεκαετία πριν δυσκολευόταν να βρει ανθρώπους να γίνουν μέλη της, και σήμερα είναι μια ομάδα που όλοι σέβονται. Δεν έχουμε πετύχει τον απώτερο μας στόχο, αλλά ελπίζω ότι αλλάξαμε τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τους Clippers. Στο κάτω κάτω, τώρα είμαστε μια ομάδα που αξίζει να μισεί κανείς.

Για πολύ καιρό, δεν νομίζω οι φανς των Lakers να ήθελαν να ξοδέψουν την ενέργεια τους ασχολούμενοι με εμάς. Αυτό έχει οριστικά αλλάξει.

Τις προάλλες, ο Austin Rivers ήταν στα αποδυτήρια λέγοντας για το πόσο νευρικός ήταν που θα ρίξει την πρώτη μπαλιά σε έναν αγώνα Baseball των Dodgers επειδή δεν είχε ρίξει μπαλιά από εκείνο το σημείο ξανά.

Του είπα, "Ω, απλά να είσαι προετοιμασμένος, γιατί πιθανότατα θα ‘σαι αποδοκιμάσουν."

Μου είπε, "Τι; Τι; Είμαστε στο L.A."

Και του εξήγησα ότι η πλειονότητα των φανς των Dodgers υποστηρίζουν τους Lakers.

Του είπα κάτι σαν, "Φιλαράκο, θα δεις."

Αποδοκιμάστηκε τόσο σκληρά που μόλις και μετά βίας πέταξε τη μπάλα καθώς πήγαινε προς το σημείο βολής. Ήταν εκπληκτικό.

Για να σας δώσω μια ιδέα πως ήταν τις μαύρες μέρες, όταν έριξα την πρώτη μπαλιά σε αγώνα Baseball μετά την επιλογή μου στο Draft, ο εκφωνητής του σταδίου είπε κάτι σαν, "Παρακαλώ υποδεχτείτε τον Blake Griffin των Los Angeles Clippers!"

Η απόλυτη σιγή. Κανένας δεν αντέδρασε. Μερικοί χειροκρότησαν ευγενικά. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι αισθάνθηκαν άσχημα για μένα.

Κάνουμεfast-forward μερικά χρόνια αργότερα, όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στα playoffs, και είμαι σε παιχνίδι των Dodgers στις κερκίδες. Ξαφνικά, βλέπω έναν κάμεραμαν να έρχεται προς το μέρος μου, και πάγωσα σκεπτόμενος, Ω όχι, τώρα να δούμε.

Δύο δευτερόλεπτα μετά, το πρόσωπο μου βρίσκεται στο μόνιτορ που υπάρχει εντός του γηπέδου. Και συνέχιζαν να έχουν την κάμερα κολλημένη πάνω μου. Έκανα λοιπόν αυτή την περίεργη γκριμάτσα με το χαμόγελο που κάνεις σ' αυτές τις στιγμές, σαν να λες, "Έι, σε όλους. Πώς είστε;"

Καταστράφηκα. Όλο το στάδιο με γιούχαρε.

Ένας μέρος του εαυτού μου σκεφτόταν, Λοιπόν, αυτό είναι απαίσιο.

Και ένα άλλο μέρος του εαυτού μου έλεγε Πολύ ωραία, αυτό είναι πραγματικά υπέροχο. Είμαστε και επίσημα οι εχθροί.

Σήμερα, οι φανς των Lakers θα μας αποδοκιμάσουν σε κάθε ευκαιρία.

Αν χειροκρότησαν;

Δεν το έκαναν.

Τον γιούχαραν και τον ίδιο και τον αξιολάτρευτο γιο του.

Γι' αυτό έχω απεριόριστο σεβασμό για τους φανς των Clippers που ήταν εκεί από το ξεκίνημα κιόλας, που έμειναν μαζί μας στη σουρρεαλιστική εποχή του Sterling, και που έμειναν μαζί μας στις απογοητευτικές μας πορείες στα playoff, και οι οποίοι ακόμα πρέπει να αντέξουν όλους τους φανς των Lakers, που τους περιτριγυρίζουν στο σχολείο ή στη δουλειά.

Όλοι ξέρουμεποια είναι η αφήγηση για αυτή τη σεζόν. Όλοι λένε πάνω κάτω, "Ω, χάνουν σταplayoffsκάθε χρόνο. Οι ίδιοι παλιοίClippers."

Σε όλα αυτά έχω να πω το εξής: Η ομάδα μας αποτελείται από τον ίδιο κορμό που κέρδισε τους υπερασπιστές του ΠρωταθλήματοςSpursστα εφτά παιχνίδια, μόλις 17 μήνες πριν. Ξέρω ότι οι 17 μήνες μοιάζουν με αιωνιότητα, ιδιαίτερα στο χώρο τουNBA, αλλά ξέρουμε πόσο στενά είναι τα όρια ανάμεσα στη νίκη και την ήττα, και πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η αφήγηση γύρω από μια ομάδα.

Ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας σειράς επτά παιχνιδιών, η ιστορία μπορεί να αλλάξει. ΟιCavsβρέθηκαν μια μόλις ήττα από τον αποκλεισμό (μερικοί δεν περίμεναν καν αυτή την ήττα), και τώρα είναι οι Πρωταθλητές ΝΒΑ.

Έχοντας αυτό κατά νου, η ομάδα μας έχει κατά κάποιο τρόπο υποστηρίξει την εικόνα που έχει το κοινό για το ποιοι είμαστε. Λόγω έλλειψης ενός καλύτερου όρου, υιοθετήσαμε τη φιλοσοφία του: γ@μ@ το. Ας βγούμε έξω να παίξουμε μπάσκετ.

Η Δύση είναι, σίγουρα, δύσκολη αλλά πραγματικά έχουμε τα κομμάτια ώστε να τρέξουμε το δρόμο αν παραμείνουμε υγιείς.

Νιώθω ότι είμαστε στα καλύτερα μας όταν πάμε με την ψυχολογία δεν-έχουμε-τίποτα-να-χάσουμε. Οπωσδήποτε ήταν κάτι που είχαμε στη σειρά με τουςSpurs, η οποία ήταν πιθανώς το πικ της καριέρας μου μέχρι σήμερα. Είχεταπάνταπουαγαπώστομπάσκετ.

Θυμάμαι πριν ξεκινήσει η σειρά είχαμε στα αποδυτήρια ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί με τις προβλέψεις όλων των ειδικών που πήγαινε από χέρι σε χέρι. Ούτεέναςδενπροέβλεπετηνεπικράτησήμας.

ΟιSpursστα πέντε. ΟιSpursστα έξι. ΟιSpursστα πέντε.

Ένας είχε τουςSpursστα επτά.

Αυτό ήταν η κινητήρια δύναμη μας.

Όταν πολεμάς μαζί με τους συμπαίκτες σου, ώστε να μείνεις ζωντανός κάθε βράδυ, περνώντας από τα απόλυτα ύψη στα πιο χαμηλά που μπορεί να φτάσει άνθρωπος, αυτό είναι το πιο συναρπαστικό συναίσθημα στον κόσμο. Απλώς να είμαστε μαζί στα χαρακώματα, να πηγαίνουμε σε μέρη όπου όλοι μας αποδοκίμαζαν. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι που αγωνίζεσαι.

Το γεγονός ότι δεν μπορούσα να ζήσω και πάλι αυτή την γεμάτη σκαμπανεβάσματα εμπειρία ήταν ένα ξυπνητήρι, ένα καμπανάκι για μένα. Για να είμαι ειλικρινής, κατά τη διάρκεια των έξι σεζόνNBA, των 82 παιχνιδιών το χρόνο, όλων των ταξιδιών, και όλης της διαδρομής, είναι πολύ εύκολο όλα να αναμειχθούν μεταξύ τους.

Όταν ήμουν στο χαμηλότερο σημείο μου, λίγες μέρες μετά το περιστατικό της περασμένης σεζόν, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον μεγαλύτερο μου αδερφό, τονTaylor, που βρισκόταν στην Ιταλία.

Δεν μου είπε ό,τι θα ήθελα να ακούσω. Μου είπε κατευθείαν, "Φίλε, τι κάνεις; Αυτόδενείσαιεσύ.Γιατίτοέκανεςαυτό;"

Ήμουνσυντετριμμένος.

Έσπασε κάθε βεβαιότητα μέσα μου. Να το ακούω αυτό από εκείνον, τον οποίο θαύμαζα όλη μου τη ζωή, ο οποίος πάντα μου έλεγε ότι είχα ανάγκη να ακούσω, τότε είναι που συνειδητοποίησα πραγματικά ποιος είμαι, και ποιος θέλω να είμαι.

Δεν θέλω να σας πω ποια ακριβώς ήταν αυτή η συνειδητοποίηση. Θέλω απλά να βγω έξω και να σας το δείξω.

Φανς τωνClippersσας ευχαριστώ που είσαστε πάντα οι πιο αληθινοί.

-Blake