Τα αγαθά κόποις κτώνται, λέει ο λαός. Λάτρης της φράσης αυτής θα μπορούσε να ήταν ο Άλεξ Χάρις. Ο γεννημένος στις 30 Ιανουαρίου του 1986 στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ δούλεψε πολύ, ταξίδεψε ακόμα περισσότερο και κατάφερε να πετύχει πράγματα στην καριέρα του.

Το ελληνικό κοινό τον έμαθε πρόσφατα, όταν τα Τρίκαλα ανακοίνωσαν την απόκτησή του. Όλοι, όμως άρχισαν να μιλούν για το ταλέντο του από το περασμένο Σάββατο. Όταν με 23 πόντους οδήγησε στη νίκη την ομάδα του απέναντι στο Ρέιθυμνο με 83-81. Με αφορμή αυτή την εμφάνιση, το Sport24.gr συγκέντρωσε πράγματα για τον Αμερικανό και σας τα παρουσιάζει. Από τον Μπράιαν Σο, μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο 28χρονος γκαρντ έχει αρκετά πράγματα να δείξει.

Τα... ανέμελα χρόνια του Κολεγίου

Ο Αλεξάντερ Κόρι Χάρις όπως είναι το πλήρες όνομά του, μπορεί να μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, όμως Κολέγιο πήγε στην Santa Barbara. Ο λόγος έχει όνομα και επώνυμο. Μπράιαν Σο! "Όταν τον επισκέφτηκε στο σπίτι του στο Όκλαντ μου εξήγησε την ιδέα του να παίξω επαγγελματικά μπάσκετ, φοιτώντας σε ένα Κολέγιο το οποίο θα έχει τις σωστές βάσεις σε ακαδημαϊκό και αθλητικό πλαίσιο. Έτσι, το Κολέγιο της Santa Barbara ήταν η σωστή επιλογή για εμένα", εξηγεί.

Έτσι, το 2004 ξεκίνησε το... ταξίδι για τον Αμερικανό γκαρντ. Μετά την πρώτη -άκρως αναγνωριστική- χρονιά του στο Κολέγιο άρχισε να αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες και πρωτοβουλίες, κυρίως στην επίθεση. Αυτό είχε αντίκτυπο στη στατιστική, όπου από τους 8,3 πόντους "εκτοξεύτηκε" στους 21,1 κατά μέσο όρο, ενώ και στην τελευταία του σεζόν στο Κολέγιο ήταν εξίσου εντυπωσιακός, έχοντας 20,2 πόντους κατά μέσο όρο. Όλα αυτά υπό τις οδηγίες ενός ανθρώπου που τον πίστεψε από την πρώτη στιγμή, του Μπομπ Ουίλιαμς.

Οι αριθμοί αυτοί έφεραν και διακρίσεις, παράλληλα. Το "Associated Press" τον συμπεριέλαβε στους καλύτερους της σεζόν 2007-2008, ενώ επιλέχθηκε ως ο καλύτερος συμπαίκτης της χρονιάς για το 2008 στην περιφέρεια "Big West".

Μέσα σε αυτή την τετραετία που αγωνίστηκε για λογαριασμό του Κολεγίου είδε αρκετές αλλαγές στο παιχνίδι του, τονίζοντας ότι "άρχισα να ωριμάζω περισσότερο και από αγόρι να γίνομαι άντρας. Τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου. Κατάλαβα πως το μπάσκετ είναι περισσότερο επάγγελμα παρά ένα πάθος ή ένα χόμπι. Έτσι, άρχισα να επεξεργάζομαι με μεγαλύτερη σοβαρότητα το παιχνίδι".

Είχε όλα τα εφόδια για να κάνει το μεγάλο άλμα για τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Όμως η ευκαιρία που έψαχνε δεν ήρθε ποτέ. Δεν τα "έβαψε μαύρα". Απεναντίας, διεκδίκησε την ευκαιρία του στην Ευρώπη!

Το ταξίδι για την Πολωνία

Με το draft του 2008 να έχει περάσει και καμία ομάδα να μην τον επιλέγει, ο Χάρις πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς. Δεν το σκέφτηκε πολύ. Ήθελε να παίξει μπάσκετ και γι' αυτό θυσίασε πολλά, όπως είναι η οικογενειακή θαλπωρή. Οι συνθήκες στην Πολωνία, άλλωστε, δεν ήταν ίδιες σε σχέση με αυτές που είχε στην Αμερική. "Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Είναι κάτι καινούργιο και θέλω να το εξερευνήσω. Όλο το πρωτάθλημα είναι κάτι νέο και δεν γνωρίζω τι μπορώ να περιμένω κάθε εβδομάδα", δήλωνε σε συνέντευξή του.

"Το να παίζεις μπροστά σε τέτοιο κόσμο ήταν κάτι το απίστευτο. Μετά το τέλος κάθε παιχνιδιού με σταματούσαν για αυτόγραφα. Πραγματικά, απολάμβανα το μπάσκετ εκεί", είχε πει όταν έφυγε από την χώρα.

Σε αυτά τα δύο χρόνια είχε εξαιρετική παρουσία, δείχνοντας στοιχεία του ταλέντου του. Στην πρώτη του επαγγελματική σεζόν είχε 7,3 πόντους και 2,1 ριμπάουντ κατά μέσο όρο, όμως στην δεύτερη οι αριθμοί του ανέβηκαν. 9,7 πόντοι, 3 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ κατά μέσο όρο έγραψε το κοντέρ και η νέα πρόκληση δεν άργησε να έρθει. Το πρωτάθλημα της Γερμανίας τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες...

Τα καλύτερά του χρόνια

Με την καριέρα του να βρίσκεται σε ανοδική πορεία, ο Αμερικανός ταξίδεψε στη Γερμανία. Οι προκλήσεις ήταν όλες μπροστά του. Πρώτη και καλύτερη αυτή της Λούντβιγκσμπουργκ. Στη συγκεκριμένη ομάδα, μάλιστα, έμεινε περισσότερο από κάθε άλλη, μέχρι στιγμής. Τα δύο χρόνια που πέρασε εκεί ήταν από τα καλύτερα της καριέρας του. Όχι, αυτό δεν είναι κάτι το αυθαίρετο. Τουναντίον, οι αριθμοί, αλλά και τα προσωπικά επιτεύγματα το μαρτυρούν.

Ο Χάρις στην πρώτη του σεζόν έγινε ο ηγέτης του συνόλου. Έναν ρόλο που ανέλαβε σταδιακά με τις εμφανίσεις του. Φανέρωσε για τα καλά τις επιθετικές αρετές του. Αποτέλεσμα; Στην πρώτη του σεζόν να μετρά 16 πόντους με 47,1% κατά μέσο όρο. Οι αριθμοί αυτοί, μάλιστα, του έδωσαν και την δυνατότητα να μετέχει στο All Star Game της σεζόν 2010-11, ως μέλος των All Stars ανά τον κόσμο.

Οι ιθύνοντες την ομάδα έμειναν τόσο ικανοποιημένοι που τον κράτησαν άλλη μία σεζόν. Την αμέσως επόμενη (2011-12) ο 28χρονος παρέμεινε σε πολύ καλά επίπεδα, όμως τα νούμερά του ήταν -ελαφρώς- μειωμένα με 12,4 πόντους και 41,9% ευστοχία. Και μπορεί να μην συνέχισε άλλη σεζόν στην ομάδα, ωστόσο δεν έφυγε από την χώρα.

"Από την έρευνα που κάναμε για τον παίκτη, μόνο θετικά στοιχεία βγάλαμε. Μπορεί να σκοράρει με ευκολία από μέση και μακρινή απόσταση, ενώ μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικός και στην άμυνα", ήταν τα λόγια του.

Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελαν οι δύο πλευρές. Ο Αμερικανός δεν κατάφερε να βρει ρυθμό στην ομάδα και ως εκ τούτου δεν βοήθησε όσο θα περίμεναν άπαντες. Οι 8,9 πόντοι σε 27 παιχνίδια μαρτυρούν την παραπάνω φράση, με τους ανθρώπους του συλλόγου να τον αποδεσμεύουν το επόμενο καλοκαίρι. Και η περιπλάνηση στη Γερμανία συνεχίζεται...

Related content

Επόμενος σταθμός ήταν η Τούμπιγκεν. Στην ομάδα υπέγραψε συμβόλαιο μονοετούς διάρκειας, βοηθώντας τις "τίγρεις" να παραμένουν στην κατηγορία, έστω και δύσκολα. Το διάστημα που αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες του Ιγκόρ Πέροβιτς μέτρησε 10,9 πόντους, 4 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ μέσο όρο, ξεχωρίζοντας από το υπόλοιπο σύνολο.

Ο Άλεξ πίσω από τον Χάρις

Όσοι ξέρουν τον Αμερικανό μιλούν για έναν άνθρωπο ηπίων τόνων. Από τα χρόνια του Κολεγίου ακόμα ήταν άνθρωπος μετρημένος. Το μπάσκετ τον κέρδισε εν αντιθέσει με τη διοίκηση επιχειρήσεων. Είναι φίλαθλος των Golden State Warriors και των Oakland Riders, ενώ αγαπημένο του βιβλίο είναι η αυτοβιογραφία του Martin Luther King!

Κάπως έτσι, το δικό του "I have a dream" γίνεται πράξη όλα αυτά τα χρόνια. Ποιο είναι; Να παίξει μπάσκετ. Και μπορεί να μην έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο (ΝΒΑ), όμως μπορεί να περηφανεύεται πως έχει μια αξιοπρόσεκτη καριέρα, για την οποία πάλεψε σκληρά. Και αυτό είναι μια -μεγάλη- προσωπική νίκη!