Η αιώνια κόντρα

32 τρόπαια αραδιασμένα στο παρκέ. Οι μισοί τίτλοι από καταβολής ΝΒΑ έχουν καταλήξει στους δυο τους. 17 για τους Σέλτικς, 15 για τους Λέικερς. Κι η μεταξύ τους αντιπαλότητα παροιμιώδης. Φέτος για 12η φορά οι δύο "αιώνιοι" αντίπαλοι θα αναμετρηθούν διεκδικώντας το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Και το Sport24.gr παρουσιάζει στιγμές αυτής της προαιώνιας κόντρας.

Ενώ στους τίτλους που έχουν κατακτήσει συνολικά υπάρχει σχετική ισορροπία (17-15 υπέρ των Σέλτικς), όσες φορές χρειάστηκε να τεθούν ενώπιος ενωπίω σε τελικούς πλέι οφ, η ομάδα από τη Βοστόνη ήταν συνήθως η νικήτρια. Για την ακρίβεια πήρε εννέα τίτλους έναντι μόλις δύο των Λέικερς. Όλα ξεκίνησαν πάντως από τη Μινεάπολις...

Η αρχή της δυναστείας

Όταν οι Σέλτικς άρχισαν να εγκαθιδρύουν την πανίσχυρη δυναστεία τους, που τους κατέστησε απόλυτους κυρίαρχους τη δεκαετία του '60, οι Λέικερς είχαν ακόμα ως έδρα τη Μινεάπολις. Ως Μινεάπολις Λέικερς έπαιξαν για πρώτη φορά στον τελικό με αντίπαλο την ομάδα της Βοστόνης, η οποία είχε επικρατήσει με 4-0, αλλά σε κλειστά παιχνίδια. Ήταν το πρώτο από τα 8 σερί πρωταθλήματα που κατέκτησαν στη συνέχεια ο Μπιλ Ράσελ, ο Μπομπ Κούζι και η παρέα τους...

Τα μπαλόνια και το πράσινο "κατσαριδάκι"

Το 1969 η δυναστεία των Σέλτικς φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει. Η υπερομάδα του Μπιλ Ράσελ ήταν γερασμένη και είχε γίνει φανερό πως δεν της έμεναν πολλά ψωμιά ακόμα. Παρόλα αυτά κατάφερε να φτάσει στον τελικό, όπου περίμεναν ορεξάτοι οι Λέικερς του Ουίλτ Τσάμπερλεν, του Έλτζιν Μπέιλορ και του Τζέρι Ουέστ.

Η σειρά ήταν εξόχως συναρπαστική και έφτασε στο έβδομο παιχνίδι, που θα γινόταν στο Λος Άντζελες. Ο ενθουσιασμός στις τάξεις των Λέικερς ήταν πρωτοφανής, καθώς κανείς δεν πίστευε ότι θα χανόταν αυτό το παιχνίδι μέσα στην έδρα τους. Μάλιστα ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Τζακ Κεντ Κουκ, φρόντισε να μπουν σε κάθε κάθισμα φυλλάδια που έγραφαν: "Όταν, και όχι αν, οι Λέικερς πάρουν τον τίτλο, θα πέσουν μπαλόνια από την οροφή του γηπέδου και η μπάντα θα αρχίσει να παίζει το "Happy Days are Here Again".

Το κλίμα ήταν πανηγυρικό, ωστόσο οι Σέλτικς δεν φάνηκε να επηρεάζονται. Μάλιστα ο Μπιλ Ράσελ, που ήταν παίκτης-προπονητής πείσμωσε και έδωσε το σύνθημα μιλώντας στους υπόλοιπους παίκτες: "Πολλά πράγματα μπορεί να γίνουν απόψε, αλλά αποκλείεται να μας κερδίσουν οι Λέικερς. Θα έχει πλάκα, πάντως, να δούμε τι θα κάνουν τα μπαλόνια".

Όπερ και εγένετο. Οι γερασμένοι, πλην αποφασισμένοι, Σέλτικς έριξαν στο καναβάτσο τους Λέικερς και νικώντας τους μέσα στο L.A. με 108-106 πήραν τον τίτλο. Η μόνη παρηγοριά για τους Λέικερς ήταν η ανάδειξη ως MVP των τελικών του Τζέρι Ουέστ, ο οποίος μέχρι και σήμερα είναι ο μοναδικός που έχει πάρει αυτό τον τίτλο αν και ανήκε στην ηττημένη ομάδα. Ακόμα κι αυτή η διάκριση, όμως, του βγήκε ξινή, διότι έλαβε ως δώρο ένα καινούριο αυτοκίνητο, ένα "κατσαριδάκι", που όμως ήταν πράσινο. Στα χρώματα των Σέλτικς δηλαδή!

Η εποχή του Μπερντ και του Μάτζικ

Αν το ΝΒΑ από την ανυποληψία και το πλήθος των οικονομικών προβλημάτων εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη δημοτικότητας όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Λάρι Μπερτ και τον Μάτζικ Τζόνσον και τις μεταξύ τους μονομαχίες, που έδωσαν άλλο χρώμα στην παραδοσιακή κόντρα Σέλτικς-Λέικερς τη δεκαετία του '80. Οι δύο σούπερ σταρ εξελίχθηκαν σε ηγετικές φυσιογνωμίες των ομάδων τους, η προσωπική κόντρα τους στο παρκέ εξελίχθηκε σε πολύτιμο εργαλείο μάρκετινγκ για τον δαιμόνιο Ντέιβιντ Στερν, που ανέλαβε εκείνα τα χρόνια τις τύχες τουΝΒΑ, και οι συγκινήσεις που πρόσφεραν ήταν αμέτρητες.

Φυσικά Σέλτικς και Λέικερς συνέχισαν να διεκδικούν τίτλους παίζοντας μεταξύ τους και χαρίζοντας μοναδικές στιγμές. Όπως η ατάκα του Μπερντ προς τους συμπαίκτες του, τους οποίους αποκάλεσε ευθαρσώς "αδερφές" μετά την ταπεινωτική ήττα (104-137) στον τρίτο τελικό του 1984.

Ο θρυλικός καυγάς στον τέταρτο τελικό του 1984, που ξεκίνησε από το βάναυσο φάουλ που έκανε ο Κέβιν Μακ Χέιλ στον Κερτ Ράμπις.

Το πρωτάθλημα που πήραν οι Λέικερς το 1985 νικώντας στο έκτο παιχνίδι μέσα στη Βοστόνη. Ήταν η πρώτη και μοναδική ως σήμερα φορά που κάποια ομάδα του ΝΒΑ κέρδισε τίτλο μέσα στη Βοστόνη. MVP των τελικών εκείνης της χρονιάς αναδείχθηκε ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ σε ηλικία 38 ετών και έγινε έτσι ο γηραιοτερος παίκτης που κατέκτησε ποτέ αυτό τον τίτλο.

Το πρωτάθλημα του 1987, που το κέρδισε σχεδόν μόνος του ο Μάτζικ Τζόνσον, ο οποίος αναδείχθηκε ομόφωνα MVP των τελικών, καθώς είχε μέσους όρος 26,2 πόντων, 13 ασίστ και 8 ριμπάουντ!

Η ιστορία ενός συνθήματος

Η ιαχή "Beat L.A... Beat L.A" δονεί το γήπεδο της Βοστόνης κάθε φορά που παίζουν οι Λέικερς εκεί. Κι είναι το κλασικότερο σύνθημα που ακούγεται στα γήπεδα του ΝΒΑ (όπου οι φίλαθλοι, φυσικά, δεν φημίζονται για την... πρωτοτυπία τους).

Το παράδοξο, ωστόσο, είναι πως ακούστηκε για πρώτη φορά σε αγώνα που έγινε μεν στο Μπόστον Γκάρντεν, αλλά όχι εναντίον των Λέικερς! Ήταν ο έβδομος τελικός της ανατολικής περιφέρειας το 1982, όταν είχε γίνει πια φανερό ότι οι Φίλαδέλφεια Σίξερς θα κέρδιζαν τους Σέλτικς και θα προκρίνονταν στον τελικό, όπου περίμεναν ήδη οι Λέικερς. Τότε οι φίλαθλοι της Βοστόνης, παρασυρμένοι από το μίσος τους για τον "αιώνιο" αντίπαλο από το Λος Άντζελες, κατάπιαν την πίκρα τους από τον αποκλεισμό και άρχισαν εν χορώ να παροτρύνουν τους παίκτες των Σίξερς: "Beat L.A.... Beat L.A"!

Και κάπως έτσι γεννήθηκε το σύνθημα, με το οποίο έχουν γαλουχηθεί όλοι οι Βοστονέζοι από το 1982 και μετά.

Η δίψα για εκδίκηση των Λέικερς

Το 2008 οι Σέλτικς επανήλθαν στην κορυφή του ΝΒΑ μετά από 22 ολόκληρα χρόνια χάρη στους Κέβιν Γκαρνέτ και Ρέι Άλεν, που είχαν πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Βοστόνη για να πλαισιώσουν τον Πολ Πιρς και να φτιάξουν μια ομάδα τίτλου.

Αφού προηγήθηκαν 2-0 κι αφού νίκησαν στο τέταρτο παιχνίδι στο L.A., παρότι βρέθηκαν κάποια στιγμή να χάνουν με διαφορά 24 πόντων κάνοντας ένα από τα μεγαλύτερα come back της ιστορίας, οι Σέλτικς έφτασαν στο έκτο παιχνίδι στη Βοστόνη προηγούμενοι με 3-2. Κι εκεί δεν έδειξαν κανένα έλεος.

Ταπείνωσαν τους Λέικερς νικώντας τους με διαφορά 39 ολόκληρων πόντων, που είναι η μεγαλύτερη όλων των εποχών για παιχνίδι τελικών που κρίνει τίτλο. Και το πανηγύρι που στήθηκε σε όλη τη Βοστόνη δεν είχε προηγούμενο. Μέχρι και στο πούλμαν που μετέφερε τους Λέικερς μακριά από το γήπεδο επιτέθηκαν κάποιοι πάνω στον ενθουσιασμό τους! "Όσο ζω δεν θα ξεχάσω αυτό το παιχνίδι", έχει πει ο Πάου Γκασόλ, ενώ ο Κόμπε Μπράιαντ δεν έχει μιλήσει. Ίσως γιατί ετοιμάζει φέτος την εκδίκησή του...