Υπάρχουν κάμποσοι αγώνες που ταυτοποιήθηκαν με συγκεκριμένο τρόπο και αυτή η ετικέτα στη μαρκίζα έφτανε και περίσσευε κιόλας για να τους αφήσει σφαλισμένους στην Κιβωτό του μπάσκετ και ανεξίτηλα χαραγμένους στη συλλογική μνήμη...

Eνας τέτοιος είναι ο πέμπτος τελικός του 1976 ανάμεσα στους Σέλτικς και στους Σανς, που κρίθηκε στην τρίτη παράταση και μνημονεύεται ως το «The Greatest Game Ever Played»…

Eνας άλλος, το περιβόητο «The Flu Game», ο πέμπτος τελικός των Μπουλς με τους Τζαζ το 1997 στον οποίο οργίασε ο εμπύρετος Μάικλ Τζόρνταν...

Υπάρχει όμως και ένας αγώνας με ονοματεπώνυμο που βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην εγκυκλοπαίδεια των σπορ και ξαναβρέθηκε χθες στο προσκήνιο της επικαιρότητας για τον λάθος λόγο...

Για λόγο ανεπιθύμητο, δυσάρεστο, πένθιμο, μακάβριο...

Ο τελικός της αιωνιότητας

Αυτό το περιλάλητο «The Willis Reed Game», που το πήρε μαζί του χθες (21/3) ο θρύλος των Νικς, του ΝΒΑ και του παγκόσμιου μπάσκετ, ταξιδεύοντας προς την αιωνιότητα...

Ένα ματς, ένα όνομα, μια ιστορία και συνάμα μια μυθολογία που κρατά τους δείκτες του ρολογιού σταματημένους στις 8 Μαΐου του 1970...

Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, οι Νικς υποδέχονταν τους Λέικερς στον έβδομο και τελευταίο τελικό των playoffs, στο περιλάλητο «Seven Heaven»...

Αυτή η σειρά που θεωρείται ως μια από τις συγκλονιστικότερες όλων των εποχών είχε βαρύ υπόβαθρο, καθόσον οι Καλιφορνέζοι και οι Νεοϋορκέζοι βρίσκονταν ενώπιος ενωπίω για τρίτη φορά σε σειρές τελικών του ΝΒΑ, με τους Λέικερς να επικρατούν τόσο το 1952 με 4-3, όσο και το 1953 με 4-1, ενώ επρόκειτο να κονταροχτυπηθούν ξανά το 1972 και το 1973...

Εκείνη τη σεζόν είχαν βαρεθεί να βλέπουν οι μεν τα μούτρα των δε!

Ο λόγος;

Προτού ανταμώσουν στους τελικούς, αναμετρήθηκαν έξι φορές στην κανονική περίοδο, με τους Νικς να πλειοδοτούν με σκορ 4-2, ενώ συνολικά αναμετρήθηκαν 13 φορές μέσα σε επτά μήνες!

Η αυλαία άνοιξε στις 24 Απριλίου του 1970 με τη νίκη των Νικς στο Game 1 με 124-112 με τον Γουίλις Ριντ να γράφει 37 πόντους και 16 ριμπάουντ και τον Ντέιβιντ ΝτεMπούσερ να έχει 19-16, ενώ οι Λέικερς αντιπαρέβαλαν τον Γουίλτ Τσάμπερλεν με 17-24 και τον Ελτζιν Μπέιλορ με 21-20.

Το ίνδαλμα του Γκάλη

Τρία βράδια αργότερα οι Λέικερς άλωσαν το Madison με 105-103, χοροστατούντων του Γουέστ (34π.) και του Τσάμπερλεν (19-24), ενώ στην απέναντι πλευρά ξεχώρισαν ο Ριντ (29-15), ο ΝτεMπούσερ (18-14) και το παιδικό ίνδαλμα του Νίκου Γκάλη, ο Γουόλτ Φρέιζερ με triple-doublefigure (11-12-11).

H σειρά ταξίδεψε στο Λος Αντζελες όπου στις 29 Απριλίου οι Νικς επιβλήθηκαν με 111-108 στην παράταση (102-102) και ανέκτησαν το προβάδισμα (Ριντ 38-17, Ντεμπούσερ 21-15/ Γουέστ 34, Τσάμπερλεν 21-26, Μπέιλορ 13-12-11).

Την Πρωτομαγιά, στον τέταρτο τελικό οι Λέικερς πήραν το αίμα τους πίσω με 121-115 πάλι στην παράταση (99-99) και ισοφάρισαν σε 2-2 (Γουέστ 37-18 ας., Μπέιλορ 30-13, Τσάμπερλεν 18-25/ Ριντ 23-12, Μπαρνέτ 29).

Οι μαύρες πλερέζες των Νικς και τα όργια του Τσάμπερλεν

Μετά από 72 ώρες, πάλι στη Νέα Υόρκη, οι Νικς επιβλήθηκαν με 107-100 και προηγήθηκαν με 3-2 (Φρέιζερ 21-12ασ., Ράσελ 20, Μπράντλεϊ 16-7/ Τσάμπερλεν 22-19, Μπέιλορ 21-11, Γουέστ 20), ωστόσο η νίκη απέβη Πύρρεια και οι οικοδεσπότες έβαλαν μαύρες πλερέζες!

Ο λόγος: η μυϊκή ρήξη που υπέστη στον δεξιό μηρό ο ηγέτης τους και MVP της σεζόν, Γουίλις Ριντ, ο οποίος δεν αγωνίσθηκε στον έκτο τελικό με αποτέλεσμα να οργιάσει ο Τσάμπερλεν με 45 πόντους και 27 ριμπάουντ.

Στις 6 Μαΐου οι Λέικερς τσάκισαν στο Forum τους Νικς με σκορ 135-113 και έφεραν για τρίτη φορά τη σειρά στα ίσια . Πίσω από τον «WiltTheStilt» στοιχήθηκαν ο Γουέστ (33-6-13) και ο Γκάρετ 18, ενώ στην αντίπερα όχθη πρωταγωνίστησαν ο Ντεμπούσερ (25-9) και ο Ράσελ (23).

Και εγένετο 3-3, λοιπόν, με το έβδομο ματς να διεξάγεται στη Νέα Υόρκη και με τους Νικς να κάνουν τις προσευχές τους για να μπορέσει να παίξει ο Ριντ...

Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος τους και οι γιατροί εάν δεν απέκλειαν, τουλάχιστον θεωρούσαν πολύ δύσκολη τη συμμετοχή του Ριντ ο οποίος επί πέντε ημέρες κούτσαινε και δεν έκανε καμία προπόνηση...

Οι Ερινύες του Ριντ

Ενώ όλος ο κόσμος του ΝΒΑ καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα, ο γεννημένος στις 25 Ιανουαρίου του 1942 στη Λουϊζιάνα σέντερ κυριευόταν προκαταβολικώς από τις μελλοντικές Ερινύες του!

«Δεν ήθελα μετά από είκοσι χρόνια να γυρίζω στο παρελθόν, να μετανιώνω που δεν έπαιξα και να μαλώνω τον εαυτό μου επειδή τουλάχιστον δεν προσπάθησα» εξήγησε ο Ριντ ο οποίος έκανε τη μια παυσίπονη ένεση μετά την άλλη...

Όταν οι Νικς βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση, ολόκληρη η Νέα Υόρκη σηκώθηκε στο πόδι: πρώτος απ’ όλους εμφανίστηκε ο Ριντ με αποτέλεσμα να προκληθεί πανζουρλισμός, μέσα στο οποίο οι Λιμνάνθρωποι σταμάτησαν το δικό στους ζέσταμα και κοίταζαν σαν χάνοι!

Όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, «από τη στιγμή που σκέπτεσαι τι θα κάνεις για να μη χάσεις, έχεις ήδη χάσει»!

Ο Ελ Σιντ και το... bullying

Ο Ριντ δεν ήταν έτοιμος, δεν προβλεπόταν και δεν έπρεπε να παίξει, αλλά εμφανίσθηκε όπως ο μεγάλος πολέμαρχος Ελ Σιντ και αυτό ήταν αρκετό για να εμψυχώσει τους συμπαίκτες του, να ανορθώσει το φρόνημα των φιλάθλων και να... κάνει bullying στους Λέικερς!

«Όταν τον είδα να έρχεται μαζί μας, σκέφτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ηττηθούμε και να μην πάρουμε το πρωτάθλημα» είπε αργότερα ο Φρέιζερ ο οποίος ξεσάλωσε στο ματς (36 πόντοι, 12/17 σουτ, 12/12 βολές, 7 ριμπάουντ, 19 ασίστ) και προϊούσης της νυκτός επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά...

Από τη στιγμή που ο Ριντ ήταν εκεί, ο Ρεντ Χόλτζμαν τον έβαλε στη βασική πεντάδα και αυτό αποδείχθηκε αρκετό: ο Ριντ έμεινε πάνω στο παρκέ επί 27 λεπτά, πέτυχε τα πρώτα δυο καλάθια του έβδομου τελικού, σκόραρε τέσσερις πόντους (2/5 σουτ), πήρε τρία ριμπάουντ, μοίρασε μια ασίστ, υπέπεσε σε τέσσερα φάουλ και παρενόχλησε σε μεγάλο βαθμό τον Τσάμπερλεν, ο οποίος «έγραψε» 21 πόντους (10/16 σουτ, 1/11 βολές), 24 ριμπάουντ και τέσσερις ασίστ.

Α, να το διευκρινίσω: δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, όντως ο «Βig Dipper» είχε μία στις έντεκα βολές!

Όταν ήχησε η κόρνα της λήξης είχε αποτυπωθεί στον πίνακα το 113-99 που έχρισε τους Νικς πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία τους, με MVP τον λαβωμένο ηγέτη τους.

"Είσαι το παράδειγμα του ανθρώπινου πνεύματος"

Η αυτοθυσία του Ριντ έγινε λάβαρο για τους Νεοϋορκέζους και σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο μπάσκετ, μάλιστα μέσα στα αποδυτήρια ο ρεπόρτερ Χάουαρντ Κοζέλ του έτεινε το μικρόφωνο λέγοντας του ότι «με αυτό που έκανες σήμερα θα είσαι το καλύτερο παράδειγμα για το τι μπορεί να προσφέρει το ανθρώπινο πνεύμα».

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ενώ εκείνη η σειρά τελικών ήταν η πρώτη με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, λόγω ενός τεχνικού προβλήματος, ο έβδομος αγώνας μεταδόθηκε στη Νέα Υόρκη με μαγνητοσκόπηση με αποτέλεσμα οι Νεοϋορκέζοι να εξαγριωθούν!

Δυο χρόνια αργότερα (1972) οι Λέικερς πήραν τη ρεβάνς στους τελικούς με 4-1, ωστόσο η ομάδα του «Μεγάλου Μήλου» επέστρεψε δριμύτερη στους τελικούς του ’73, έριξε στο καναβάτσο τους Καλιφορνέζους με 4-1, πάλι με MVP τον Ριντ.

Από τότε οι Λέικερς ανέβηκαν άλλες έντεκα φορές στο θρόνο, ενώ οι Νικς κυκλοφορούν σαν το (θεατρικό) φάντασμα της όπερας στα έγκατα του Broadway και στα μνήματα του Ντέιβιντ ΝτεΜπούσερ και του Γουίλις Ριντ που έχουν φύγει από τη ζωή...