Η Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης

Η Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτζκι ήταν το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο της Εθνικής Ελλάδας στον δρόμο για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου το 2005. Και η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν θα είχε πρόβλημα να το ξεπεράσει.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για το έπος της Εθνικής Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Για την πορεία μέχρι τον Τελικό που συνδυάστηκε με ένα από τα μεγαλύτερα καλάθια στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ, το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Ημιτελικό με την Γαλλία. Η ειρωνεία της υπόθεσης βέβαια είναι ότι – τηρουμένων των αναλογιών – έχουν γραφτεί ελάχιστες λέξεις για τον αγώνα που σφραγίστηκε το χρυσό μετάλλιο: Τον Τελικό κόντρα στην Γερμανία του σπουδαίου Ντιρκ Νοβίτζκι! Και αυτό είναι λίγο άδικο.

Ο Τελικός με τους Γερμανούς δεν είχε βέβαια... δράματα και συγκινήσεις. Η Εθνική πήρε εξάλλου από την αρχή το πάνω χέρι στο παιχνίδι και το μόνο σημείο αντίδρασης των Γερμανών ήταν το buzzer-beater τρίποντο του Νοβίτζκι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, με το οποίο τα “Πάντσερ” μείωσαν απλώς σε 39-32 σε εκείνο το σημείο. Αυτό το παιχνίδι κατέδειξε όμως κάτι άλλο εκείνη την στιγμή: Εκείνη η Εθνική, σε εκείνο το σημείο, δε μπορούσες να την κερδίσεις. Όχι μετά την ψυχολογία που είχε χτίσει στην πορεία προς τον Τελικό. Και εδώ είναι που θα ανοίξει μία παρένθεση.

Ο δρόμος προς τον Τελικό

Η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα και άγχος κατά την διάρκεια του Ευρωμπάσκετ. Μετά την άνετη νίκη επί της Γαλλίας στην πρεμιέρα (64-50) ακολούθησε μία... σφαλιάρα από τους Σλοβένους στον δεύτερο αγώνα (56-68), μία δύσκολη νίκη επί της Βοσνίας στον τρίτο αγώνα (παρά το τελικό 67-50 υπέρ μας) και μία αγχώδης νίκη επί του μαχητικού Ισραήλ (67-61). Και όλα αυτά μόνο και μόνο για να φτάσει η ομάδα στα Προημιτελικά, όπου την περίμενε η Ρωσία! Αυτό όμως ήταν και το παιχνίδι που θα ξυπνούσε την Ελλάδα.

Κόντρα στην παρέα του Αντρέι Κιριλένκο η “Εθνική αγαπημένη” τα βρήκε σκούρα, σκοράροντας, ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο, με το... σταγονόμετρο (σκορ πρώτης περιόδου 13-6 για τους Ρώσους). Όσο περνούσε η ώρα ωστόσο όλο και κάτι γινόταν μέχρι να πάρει ο Παναγιώτης Γιαννάκης την περίφημη απόφαση να παίξει... figure-8 έξω από το τρίποντο με τους τρεις γκαρντ για να αποκτήσει κίνηση η επίθεση της ομάδας. Αποτέλεσμα; Το καλύτερο παιχνίδι του Θοδωρή Παπαλουκά στο τουρνουά, η νίκη με 66-61 και η πρόκριση στην τετράδα. Η πρώτη πρόκριση σε τετράδα μεγάλης διοργάνωσης έπειτα από 7 χρόνια και το Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998 για την ακρίβεια! Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή.

Στον αγώνα που έχει μνημονευτεί περισσότερο από κάθε άλλον μετά τον Θρίαμβο επί των Αμερικανών το 2006 στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, η Ελλάδα επιβλήθηκε με 67-66 της Γαλλίας χάρη στο τρίποντο του Διαμαντίδη και προκρίθηκε στον Τελικό. Ήταν το παιχνίδι που έχτισε τον χαρακτήρα της ομάδας. Το παιχνίδι που.... ατσάλωσε την ψυχολογία όλων, που πίστεψαν ότι όλα είναι πιθανά, κάτι που το απέδειξαν πολλές φορές στο μέλλον. Αυτό που έμενε τώρα ήταν να τελειώσουν την δουλειά στον Τελικό κόντρα στους Γερμανούς, που είχαν κάνει την έκπληξη στον άλλο ημιτελικό αποκλείοντας την Ισπανία. κάπου εδώ κλείνει η παρένθεση.

Το σόου του Παπαλουκά

Ο Τελικός με τους Γερμανούς λοιπόν βρίσκεται στο ημίχρονο. Και η αλήθεια είναι ότι λίγο-πολύ κανένας δεν περίμενε ότι αυτό το παιχνίδι θα γύριζε. Ο μόνος λόγος που δεν γύρισε βέβαια αυτό το παιχνίδι ήταν ότι, πολύ απλά, η Ελλάδα δε μπορούσε να χάσει αυτό το παιχνίδι. Όχι τώρα, όχι έπειτα από όλα αυτά που είχε περάσει. Και αυτός που θα έβαζε την τελευταία πινελιά θα ήταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς.

Ο γκαρντ της ΤΣΣΚΑ (τότε) μετέτρεψε το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα σε ένα προσωπικό σόου. Ο 2μετρος γκαρντ σκόραρε όπως και όποτε ήθελε, έβαλε μέχρι και τρίποντο από τα 9 μέτρα (δείγμα ότι του πήγαιναν... όλα σε αυτό το παιχνίδι) και οδήγησε μαζί με τους υπόλοιπους την Ελλάδα στη νίκη με 78-62. Μετά το τέλος του αγώνα ο Παπαλουκάς αναδείχθηκε MVP του Ευρωμπάσκετ, κερδίζοντας παράλληλα μία θέση στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, όπου είχε για παρέα τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, τον Μπορίς Ντιό και τον Ντιρκ Νοβίτζκι. Ήταν το ιδανικό φινάλε και η τέλεια εξιλέωση για μία ομάδα που χτίστηκε μέσα από αρκετές ανακατατάξεις το διάσημα 2003-2005, κατακτώντας την Ευρώπη.