Τη γειτονιά του στη δυτική Βαλτιμόρη, οι ντόπιοι την αποκαλούσαν "Ιράκ". Για τον προφανή λόγο. Δεν υπήρχε γωνιά χωρίς κάμερα ασφαλείας, παρ' όλα αυτά σε κάθε γωνιά γινόταν και ένα έγκλημα. Τα βράδια "γέμιζαν" από απεγνωσμένες φωνές που ζητούσαν βοήθεια.

Η μητέρα του, Σαρλίν και η γιαγιά του ακόμα ζουν εκεί. Για τον πατέρα του, Ρέτζιναλντ Γκρίφιν μη τα ρωτάτε. Τον εγκατέλειψε πριν καν τον δει για πρώτη φορά στη ζωή του. Η Σαρλίν (που δούλευε από το πρωί έως το βράδυ για να τα φέρει "βόλτα") έκανε τις προσπάθειες της και αυτές κατέληξαν σε μια τυπική επικοινωνία, όταν ήταν μωρό. Τα επόμενα μαντάτα, θα τα μάθαινε όταν θα ήταν πια 13 χρόνων . "Προσπάθησα για χρόνια να τον βρω, αλλά ουδέποτε ανταποκρίθηκε. Αυτός ήταν ο λόγος που αισθανόμουν θυμωμένος για πολλά χρόνια". Η τελευταία φορά που τον πρόδωσε, ήταν στα 20, όταν ζήτησε να τον δει και να του γνωρίσει τον ετεροθαλή αδελφό του, Τζόσουα Γκρίφιν. Ο ενθουσιασμός έγινε κατάθλιψη όταν ο πατέρας του δεν εμφανίστηκε ποτέ. " Τότε είπα πως δεν θέλω να τον συναντήσω ποτέ στη ζωή μου".

Ο Ντόρσι έφυγε νωρίς από τη εκ των πιο επικίνδυνων περιοχών στις ΗΠΑ. Στην αρχή για το Douglass High School του Laurinburg, προπαρασκευαστικό σχολείο που τον ετοίμασε για το Memphis. "Όταν αποφοίτησα, δεν γύρισα ποτέ ξανά να κοιτάξω πίσω". Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν η μητέρα του, δύσκολα θα τελείωνε... το νηπιαγωγείο."Ήθελα να αράζω με τα ξαδέλφια μου, τα οποία είχαν όλα εγκαταλείψει το σχολείο. Αλλά ήξερα τι θα με περίμενε μετά στο σπίτι".

Πολύ νωρίτερα, όταν ήταν ακόμα στο δημοτικό, είχε καταφέρει να αποβληθεί " γιατί ήμουν υπερκινητικός". Τον έστειλαν σε ένα ειδικό σχολείο της Βαλτιμόρης, το New Foundation, για παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς. Ούτε εκεί θα άντεχε, αν δεν βρισκόταν ο κόουτς του μπάσκετ, στο Douglass High, Ρόντνι Κόφιλντ να προτείνει να μεταγραφεί στο δικό του σχολείο και να παίρνει συμβουλευτικά μαθήματα από το New Foundation. Αυτό και έγινε, με τον Τζόι να γίνεται ο πρώτος της οικογενείας που τελείωσε το χάι σκουλ και φυσικά ηγέτης των Ducks.

Πάντα έτσι ήταν. Ο θρίαμβος της αντίθεσης. Όλοι έβλεπαν έναν τύπο που οι μύες στους ώμους του, αψηφούσαν τους νόμους του ανθρώπινου σώματος, ενώ οι έξω λοξοί κοιλιακοί ήταν ευδιάκριτοι από τα 20 μέτρα. Εύλογα σκέφτονταν πως δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τον πειράξει. Την ίδια ώρα, οι δικοί του άνθρωποι γνώριζαν πως ο οποιοσδήποτε μπορούσε να τον διαλύσει, με ένα απλό σχόλιο που απλά θα "χτυπούσε" τις -αμέτρητες- ευαισθησίες του.

" Πολλοί στη γειτονιά μου, μου έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρω, ότι θα γίνω άλλος ένας θηριώδης τύπος που συχνάζει στους δρόμους της πόλης", είχε αποκαλύψει κάποια στιγμή. Ένιωσε πως πρόσθεσε έναν ακόμα hater, όταν τέθηκε υπό τις οδηγίες του Τζον Καλιπάρι. Την πρώτη του χρονιά του φώναζε κάθε μέρα, χωρίς σταματημό. Παρένθεση: δεν έπαιζε. Η συμπεριφορά του κόουτς ήταν τέτοια που κάποια στιγμή μεσολάβησαν οι συμπαίκτες του Ντόρσι, για να τον πείσουν ότι έπρεπε να σταματήσει και να να του προτείνουν να τον βάλει να παίξει. Μέχρι και η σύζυγος του, Έλεν απαίτησε να αφήσει τον Τζόι στην ησυχία του.

Ο Καλιπάρι δεν έκανε ακριβώς αυτό. Τι έκανε; Έβαλε τον Ντόρσι να παίξει. Έκτοτε ουδείς ήξερε τι τον περιμένει. Ο Forceful Joey ή ο Flaky Joey; Ο κόουτς εξηγούσε πως "όταν είναι καλά, είναι μοναδικός. Δεν είναι πάντα καλά, αλλά όταν είναι κάνει τα πάντα". Ακόμα και όταν ο Ντέρικ Ρόουζ είχε προσαράξει -ως πρωτοετής- στο Memphis, όλοι συνέχισαν να κοιτούν τον Ντόρσι. Συνέχισαν και να απορούν τι θα έκανε κάθε βραδιά... Εκείνος έπειτα από χρόνια, αναγνώρισε πως " ο Καλιπάρι με έκανε παίκτη, με έκανε να ωριμάσω. Υπήρξε η τέλεια πατρική φιγούρα", που πάντα αναζητούσε.

Αυτό που του αναγνώριζαν όλοι, ήταν πως έβρισκε πάντα έναν τρόπο να είναι στο επίκεντρο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όλοι θυμούνται εκείνο το απόγευμα που κρύφτηκε κάτω από ένα τραπέζι, στα αποδυτήρια του Memphis, για να κοιμηθεί. Στην ουσία, ήθελε να αποφύγει τα media. Τι κατάφερε; Να τον ψάχνουν οι συμπαίκτες του και να τον ξυπνήσουν με ένα ισοτονικό ποτό στο πρόσωπο του.

Μια φορά εκνευρίστηκε με μια φοιτήτρια του κολεγίου του, σε βαθμό που της πέταξε νερό στο κεφάλι. Υπήρξε η σπίθα που άναψε τη φωτιά σε κατάσταση που οδήγησε στη σύλληψη δυο συμπαικτών του, ενώ είχε κατευθυνθεί απειλητικά σε οπαδό του Birmingham, γιατί τον κορόιδευε.

Βέβαια, πολλές ήταν και οι φορές που έβγαζε τα μάτια του με τα χέρια του. Όπως το 2007, πριν το ματς του Memphis με το Ohio State. Πριν δηλαδή, συναντήσει τον Γκρεγκ Όντεν. "Είναι υπερεκτιμημένος" είχε δηλώσει, ενημερώνοντας ότι η διαφορά που θα τους χωρίζει μετά το τέλος του ματς, θα είναι 20 ριμπάουντ. Ήταν. Υπέρ του Όντεν. Πέρασε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα κρυμμένος "γιατί σιχαινόμουν τον εαυτό μου".

Παραλείψαμε όμως, μια... μικρή λεπτομέρεια: έως τα 18 έπαιζε οτιδήποτε άλλο, εκτός του μπάσκετ. Από τα 18 και έως τα 22 έπαιζε παράλληλα μπάσκετ και football. Είπαμε. Ήταν από μικρός υπερδραστήριος και για αυτό έγινε ο τρίτος στην ιστορία (μετά τους Αντόνιο Γκέιτς και Τόνι Γκονζάλεζ) που ως φοιτητές, είχαν παράλληλη συμμετοχή στις ομάδες του μπάσκετ και του football.

"Είναι το πάθος μου, η πρώτη μου αγάπη" εξηγούσε τον Ιούλιο του 2008, "λένε πως έχω γρήγορα πόδια για ψηλός, οπότε γιατί όχι; Μπορεί να κάνω καριέρα στο NFL". Δεν έγινε. Γιατί; Διότι η μητέρα του (που ομολογεί ότι ήταν ανέκαθεν υπερπροστατευτική απέναντι του και στην αδελφή του, Κάντις -δεν τους επέτρεπε να τραυματιστούν ή να λερώσουν τα ρούχα τους, όταν έπαιζαν ως παιδιά) του είπε αφενός ότι στο NFL οι τραυματισμοί είναι πιο σοβαροί από ό,τι στο μπάσκετ, αφετέρου στο ΝΒΑ θα μπορούσε να είναι ένα μέτριος παίκτης και να βγάζει καλά λεφτά. Στο NFL οι μέτριοι παίκτες παίρνουν ψίχουλα. Κατόπιν αυτών, αποφάσισε να αφοσιωθεί στην καλαθοσφαίριση.

Πήρε το πτυχίο του (στις διεπιστημονικές σπουδές) πήρε και τη Νο33 θέση στο ντραφτ του 2008. Εκεί τον διάλεξαν οι Μπλέιζερς πριν τον δώσουν στους Ρόκετς, για τον Νικολά Μπατούμ. Πρόλαβε να δώσει τρία ματς, πριν τον στείλουν στη D-League, για να επιστρέψει τον Φλεβάρη του 2010 και να κάνει ρεκόρ καριέρας. Ακολούθησε το Σακραμέντο (Φεβρουάριος 2010), η... απελευθέρωση του από τους Κινγκς (Μάρτιος 2010) και το μη εγγυημένο συμβόλαιο στους Ράπτορς (Απρίλιος 2010), για να το πάρει απόφαση και να διασχίσει τον Ατλαντικό. Σε αυτή βοήθησε και κάτι ακόμα: η απαγωγή και η δολοφονία εξάδελφου του, είδηση που έμαθε με τον πλέον σκληρό τρόπο.

Τον Ιανουάριο του 2010 και ενώ προσπαθούσε να εντυπωσιάσει σε showcase της D-League, ένας παλιός προπονητής του τον κάλεσε στο τηλέφωνο για να του δώσει συλληπτήρια. Ο Ντόρσι δεν κατάλαβε τι έλεγε. Πήρε τη μητέρα του, που με τα πολλά λύγισε και του αποκάλυψε τα δυσάρεστα. "Είναι δύσκολο για εμένα να εμπιστευτώ κάποιον και ακόμα πιο δύσκολο να γυρίσω σπίτι μου". Τότε ήταν που κλείστηκε ακόμα περισσότερο στον εαυτό του.

Πριν κινήσει για την Ευρώπη, δέχθηκε μια πρόταση. Από την ομάδα του Τέξας στο NFL. Την προσπέρασε, γιατί φοβήθηκε πως ενδεχόμενος τραυματισμός θα τα κατέστρεφε όλα. Από τις προτάσεις που είχε, διάλεξε (στον Σεπτέμβριο του 2011) αυτή της Κάχα Λαμποράλ -τότε. Του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Του γνωστού απαιτητικού Ντούσκο Ιβάνοβιτς, με τον οποίον δεν βρήκαν ποτέ κώδικα επικοινωνίας. Φήμες θέλουν τον Σέρβο να μη βρήκε ποτέ... τη θέση που θα έπρεπε να βάλει τον Ντόρσι, ο οποίος ήταν "τεσσάρι" στο ΝΒΑ και σέντερ στην Ευρώπη. Δεν κάθισε να σκάσει. Έκανε κάτι άλλο: τον άφησε ελεύθερο και τον Ιανουάριο του 2012 -μια ημέρα μετά το "αντίο" στη Βιτόρια- υπέγραψε στον Ολυμπιακό.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Βαγγέλης Αγγέλου ήταν εκείνος που είχε επιμείνει για την απόκτηση του, κυρίως χάρη στις αμυντικές αρετές του Αμερικανού που μοίραζε τις τάπες σαν τις καραμέλες και μάζευε τα επιθετικά ριμπάουντ με εκνευριστική άνεση.

Στον Πειραιά θα ζούσε την πιο όμορφη περίοδο της ζωής του, καθώς όλοι τον αγαπούσαν και του το έδειχναν. Με πρώτο τον "Ντούντα", εξ ου και ο Ντόρσι είδε στο πρόσωπο του, άλλη μια πατρική φιγούρα. Γενικά, ενιωσε επιθυμητός και σημαντικός και κάπως έτσι όλοι έβλεπαν την καλή... έκδοση του, έως και την κατάκτηση της Euroleague, έως και την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος.

Το καλοκαίρι του 2012 επιχείρησε να επιστρέψει στο ΝΒΑ, για να επιλέξει να μείνει στον Ολυμπιακό, με τον οποίον υπέγραψε διετές συμβόλαιο. Η αλήθεια είναι ότι άργησε λίγο να πάρει μια απόφαση, αλλά οι φίλοι του τον περίμεναν. Και εκείνος δεν μπορούσε να τους αφήσει μόνους.

Κάποια στιγμή και ενώ οι "ερυθρόλευκοι" ήταν σε προετοιμασία, στο Καρπενήσι άρχισε να γράφει στο Facebook κάτι status περί απέραντης μοναξιάς και ατελείωτης επιθυμίας να εγκαταλείψει τα πάντα και να γυρίσει στην πατρίδα του, διότι όλα του φαίνονταν μάταια (το μήνυμα κατέληγε στο "κλαίω κάθε γαμ… νύχτα, ευχόμενος αυτό να ήταν ένας εφιάλτης. Μετά ξυπνάω γεμάτος απογοήτευση"). Προκλήθηκε μια κάποια αναστάτωση, πριν διευκρινιστεί πως περνά ένα οικογενειακό πρόβλημα και ότι όλοι στον Ολυμπιακό βρίσκονται στο πλευρό του.

Η ηρεμία αποκαταστάθηκε, πριν τη θύελλα της 26ης Οκτωβρίου του 2012, όταν είπε το " εγώ τελείωσα, φεύγω από εδώ", μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Ζάλγκιρις. Τη δεύτερη σε τρία ματς της Euroleague. Ενόσω οι συμπαίκτες του έκαναν δηλώσεις, εκείνος μουρμούριζε διάφορα (πως δεν τον εκτιμούν στην επίθεση, ότι δεν του δίνουν την μπάλα) πριν πει δυνατά "δεν μπορώ. Θα φύγω. Μαζεύω τα πράγματα του", το οποίο και έκανε.

Δεν κατάφερε να ηρεμήσει μέχρι να φτάσει σπίτι του και με status στο Facebook ενημέρωσε ότι "πρώτα από όλα για τους φιλάθλους μου, θέλω να σας πω ότι ποτέ δεν έχω παραιτηθεί από τίποτα και από κανέναν. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θα δεχτώ την πρόταση από ομάδα του ΝΒΑ γιατί αγαπώ την Αθήνα. Θα καθίσω και θα μιλήσω με τον προπονητή μου γιατί αυτός δεν είναι ο ίδιος Ολυμπιακός με τον περσινό, συνεπώς κάτι πρέπει να αλλάξει για μένα για να μείνω".

Οι οπαδοί άρχισαν να του απαντούν και κάποια στιγμή έγραψε " αν βλέπατε το παιχνίδι θα διαπιστώνατε πως στο πρώτο δεκάλεπτο και μέχρι να βγω παίζαμε καλή άμυνα και κερδίζαμε. Μετά κάποιοι άρχισαν να παίζουν εγωιστικά και μπορούσες να δεις ότι το παιχνίδι γύριζε προς όφελος της Ζαλγκίρις. Δεν μου αρέσει όταν κάποιοι δεν παίζουν για την ομάδα και παίζουν για τον εαυτό τους ή δεν παίζουν άμυνα, ενώ ο προπονητής δεν τους βγάζει έξω και ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας είναι στον πάγκο, με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω με 20 πόντους". Ναι, είχε πάψει να νιώθει αγαπητός.

Ο Ολυμπιακός τον κάλεσε σε απολογία, αλλά το γυαλί είχε ραγίσει. Το τέλος ήταν αναπόφευκτο, με τον ίδιο να αναζητά πάλι μια θέση στο ΝΒΑ και να καταλήγει στη Γκαζιαντέπ, όπου έγινε ο αγαπημένος της εξέδρας, μαζί με MVP σε πορεία που από την τελευταία θέση της κατάταξης βρήκε την ομάδα να εκπλήσσει τους πάντες και να μένει -για λεπτομέρειες- εκτός πλέι οφ. Όσο μεγαλουργούσε εκεί, έδωσε μια συνέντευξη σε ελληνικό έντυπο στο οποίο άφησε να εννοηθεί ότι στον Ολυμπιακό είχε πρόβλημα με τον Βασίλη Σπανούλη. Δεν το είπε έτσι ακριβώς. Το άφησε να εννοηθεί. Έκτοτε, δεν έχει επανατοποθετηθεί.

Όταν τελείωσε η διαδρομή του με την τουρκική ομάδα, δέχθηκε πρόταση από την Μπαρτσελόνα. Διάρκειας ενάμιση χρόνου. Την προσπέρασε. Ήθελε να χαλαρώσει -και έτσι εντάχθηκε στο ρόστερ των "μπλαουγκράνα" ο Μαυροκεφαλίδης. Με το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2012-2013, η "Μπάρτσα" επανήλθε και ο Ντόρσι αυτή τη φορά δεν αντιστάθηκε. Και τώρα γυρίζει εκεί όπου μέσα σε λίγους μήνες "πέρασε" όλες τις... βαθμίδες ενός ευτυχισμένου ανθρώπου που καταλήγει να νιώθει απελπισμένος. Σε τι φάση είναι τώρα; Μια χαρά. Παίρνει περισσότερα σουτ από ποτέ, έχει χρόνο, έχει και ευκαιρίες. Βέβαια, όλα αυτά... μέχρι νεοτέρας.