Δεν χρειάζονται περισσότερα από πέντε λεπτά με τη Γεωργία Καλτσή για να καταλάβει κανείς πόσο "ωραίος τύπος" είναι. Πάνε οκτώ χρόνια από εκείνον τον Μάρτιο του 2015 που το τροχαίο δυστύχημα στην Κηφισίας άφησε πίσω του ένα νεκρό νέο παιδί και τρεις κοπέλες πολυτραυματίες, να χαροπαλεύουν για τη ζωή τους.

Μία από αυτές ήταν η μπασκετμπολίστρια του Αμαρουσίου και αθλήτρια της εθνικής ομάδας ξιφασκίας. Οι πιθανότητες να ζήσει δεν ήταν με το μέρος της. Οι γιατροί τής έδιναν μόλις 1%. Τι έγινε τελικά; Η Γεωργία Καλτσή τα ανέτρεψε όλα.

Αισιόδοξη, δυναμική, δραστήρια, αθλητική, με χιούμορ και οξυδέρκεια. Γιατί ένα αναπηρικό αμαξίδιο δεν είναι αρκετό για να "καθηλώσει" κανέναν.

"Καθηλώνω", κακή λέξη, σωστά; Το μόνο ίσως που μπορεί να καθηλώσει κάποιον είναι η λάθος νοοτροπία, τα στερεότυπα, τα ταμπού κι οι προκαταλήψεις. Όλα όσα δηλαδή, προσπαθεί η Γεωργία Καλτσή ή "Στέλλα" να σπάσει μέσα από τη νέα σειρά του ANT1+ "Στα 4", που πρωταγωνιστεί.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Η ζωή της άλλαξε... και δεν άλλαξε ταυτόχρονα. Πράγματι, έμεινε σε κώμα για 24 ημέρες, νοσηλεύτηκε για μήνες και έκανε αγώνα για την αποκατάστασή της, αλλά δεν τα παράτησε. Διεκδίκησε την ανεξαρτησία και την αυτονομία της από την πρώτη στιγμή.

Απαίτησε από τους γύρω της να μην τη μεταχειρίζονται διαφορετικά, επειδή πλέον δεν στέκεται όρθια. Δήλωσε "παρών" σε όλα και κυνήγησε τα όνειρά της, γιατί όπως κι η ίδια λέει "έκανε την αναπηρία ατού της".

Δεν συμπαθεί τα "περαστικά", τα βλέμματα που κοιτούν με οίκτο, αλλά ούτε και τα αγγίγματα συμπόνιας. Δεν τα χρειάζεται. Δεν είναι ούτε "ήρωας", ούτε "μαχήτρια". Είναι η Γεωργία Καλτσή κι είναι ερωτευμένη με τη ζωή.

"Ήμουν στα 21 μου, στην Αθήνα, μόνη μου, οι γονείς μου ήταν στη Ναύπακτο. Ήταν τα πρώτα βήματα της ανεξαρτησίας μου. Οπότε ξαφνικά μετά το τροχαίο βρίσκομαι σ’ ένα σημείο, όπου θεωρητικά θα πρέπει να εξαρτώμαι από κάποιον, τουλάχιστον στην αρχή μέχρι να βρω τα πατήματά μου.

Οι γονείς μου μού έδειξαν εμπιστοσύνη και κατανόησαν τις δικές μου ανάγκες. Μιλήσαμε και τους εξήγησα ότι "το να με πάρετε στη Ναύπακτο, στη μέση των σπουδών μου και να πάω κάπου που δεν υπάρχει κέντρο αποκατάστασης, τότε ναι, θα εγκλωβιστώ και θα είμαι ανάπηρη".

Γιατί ανάπηρος είσαι όταν δεν μπορείς να κάνεις πράγματα για την αυτοεξυπηρέτησή σου, να μην μπορείς να είσαι αυτόνομος κι ανεξάρτητος. Οπότε το να με πάρεις από τη ζωή που στήνω, τους φίλους μου, το αγόρι μου, τη σχολή μου θα είχε αντίκτυπο και στη δική μου ψυχολογία.

Οι γονείς μου με σεβάστηκαν και μου έδειξαν εμπιστοσύνη και προσπαθήσαμε να βρούμε τι είναι αυτό που θα με βοηθήσει και να με κάνει να συνεχίσω τη ζωή μου φυσιολογικά.

Αν άφηνα τη ζωή μου οκτώ χρόνια τώρα περιμένοντας πότε θα περπατήσω ακόμα θα περίμενα

Αποδέχθηκα πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα τη νέα εικόνα της Γεωργίας και δεν έχω κόμπλεξ με την κατάστασή μου, γιατί είμαι ρεαλίστρια. Αν αλλάξει, θα αλλάξει, δεν είναι στο χέρι μου. Ό,τι ήταν στο χέρι μου το έκανα όσο καλύτερα γίνεται. Δεν έχασα τον εαυτό μου. Δεν σταμάτησα να περιποιούμαι, να κάνω πράγματα για μένα.

Γενικά ήμουν γνωστή για τα πόδια μου. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να μου λέει για πλάκα να ασφαλίσω τα πόδια μου, τότε που το είχε κάνει ο Ρονάλντο. Μετά το ατύχημα τού λέω: "Θυμάσαι τι είχες πει τότε; Τώρα θα βγάζαμε εκατομμύρια".

Θέλεις βοήθεια;

"Ήμουν ένα εξάμηνο στο νοσοκομείο. Το πρώτο διάστημα μετά το εξιτήριο επέλεξα να έχω τον μπαμπά μου μαζί, επειδή είναι άντρας. Με το να τον έχω εδώ κάποια πράγματα αναγκαστικά τα έκανα μόνη μου, του είχα βάλει όρια.

Ο μπαμπάς μου πχ δεν θα έμπαινε στην τουαλέτα οποιαδήποτε στιγμή όταν εγώ έκανα μπάνιο, ενώ η μαμά μου μπορεί να άνοιγε την πόρτα και να μου έλεγε "θέλεις βοήθεια;". Ένα τρίμηνο μετά το εξιτήριό μου έφυγε για Ναύπακτο.

Στην αρχή μού έλεγαν "κάτσε να σε σπρώξω εγώ στη ράμπα" και τους έλεγα: "Θα με σπρώξεις τώρα, θα είσαι εκεί να σπρώχνεις όλη μου τη ζωή;". Τους εξηγούσα ότι δεν παιδεύομαι, ότι τώρα πλέον έτσι θα κινούμαι.

Δεν με ενοχλεί ακριβώς το "θέλεις βοήθεια;". Είναι ευπρόσδεκτη η βοήθεια, αλλά άσε τον άλλον να σου τη ζητήσει, γιατί τότε σημαίνει ότι τη χρειάζεται.

Με το που βγήκα από την εξάμηνη νοσηλεία πήγα με τον μέντορά μου, τον Μάκη Καλαρά, στον Σύλλογο Περπατώ στην Κομοτηνή, που έτυχε να είναι τότε ένα εκπαιδευτικό γκρουπάκι, το οποίο ήταν για μένα η πρώτη επαφή με άτομα με αναπηρία κι η δίοδός μου προς την ανεξαρτησία.

Εκεί αυτό που μου έμαθε ο Μάκης και μου το μαθαίνει ακόμα είναι αυτό: "μην αφήσεις τη ζωή σου πίσω μέχρι να περπατήσεις, να κάνεις αποκατάσταση ή ό,τι άλλο σκέφτεται ο καθένας".

Αποκατάσταση σημαίνει ότι αποκαθιστάς ό,τι έχει μείνει κι ό,τι μπορεί να λειτουργήσει. Δηλαδή αποκατάσταση δεν κάνω για να ξαναπερπατήσω, αλλά για να ξαναγίνω ανεξάρτητη και πιο λειτουργική.

Το αν θα περπατήσω είναι ένα άλλο κομμάτι, αν είναι να έρθει, θα έρθει. Αλλά αν άφηνα τη ζωή μου οκτώ χρόνια τώρα περιμένοντας πότε θα περπατήσω ακόμα θα περίμενα.

Τον πρώτο καιρό ναι περιμένεις, γιατί δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει το κάθε σώμα. Εμένα έχει αλλάξει λίγο η κατάσταση, αλλά πολύ λίγα πράγματα. Επειδή έχω παραϊατρικό επάγγελμα, Κλινική Διαιτολογία και Διατροφολογία, ήξερα από το σχολείο ακόμα τι σημαίνει κάκωση νωτιαίου μυελού, τι σημαίνουν κάποιες καταστάσεις και τι αντίκτυπο έχουν σ’ έναν οργανισμό. Οπότε νομίζω πως αυτό ήταν και λίγο το σωτήριό μου κομμάτι.

Θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να μην προσπαθήσω για την καινούργια μου ζωή

Δεν ήταν καθόλου στο χέρι μου το να ζήσω. Με είχαν διαγράψει, γιατί ήμουν πολυτραυματίας. Το 1% το έλεγαν μόνο και μόνο γιατί ανέπνεα από τα πνευμόνια στην ουσία από ένα δίευρω. Ήταν όλα διαλυμένα. Ήταν τραγική η πρώτη μου ακτινογραφία, θέλω να την κάνω κάδρο.

Αφού συνειδητοποίησα τι έγινε κι ήξερα ακριβώς τι να περιμένω θα θεωρούσα εγωιστικό εκ μέρους μου να μην προσπαθήσω να ανταπεξέλθω στην καινούργια μου ζωή. Και γενικά είμαι ένας άνθρωπος που πάντα έλεγε, και πριν ακόμα χτυπήσω, ότι δεν μου φτάνει μία ολόκληρη ζωή για να κάνω αυτά που θέλω.

Πόσο μάλλον όταν έγινε αυτό κι έμαθα για τον χαμό του φίλου μου και την κατάσταση της φίλης μου, που αυτή τη στιγμή δεν είναι ανεξάρτητη.

Το έχω ξαναπεί, αλλά νιώθω ότι έχω ένα χρέος να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, γιατί μαζί με εμένα κάπως έτσι τα βλέπει κι η φίλη μου, που της δείχνω φωτογραφίες. Κάπως έτσι, νιώθω μία ικανοποίηση ότι κάνω πράγματα και για τον Αποστόλη που δεν είναι εδώ.

Ποια είμαι εγώ που είχα δεύτερη ευκαιρία και θα την πετάξω έτσι;

Οι περισσότεροι άνθρωποι που μπορεί να έχουν εμπλακεί σε ένα τέτοιο τροχαίο δεν είχαν μία δεύτερη ευκαιρία για ζωή. Οπότε ποια είμαι εγώ που την είχα και θα την πετάξω έτσι;

Πάντα ήμουν δυναμικός χαρακτήρας και δεν άφησα ποτέ τους ανθρώπους μου να πέσουν. Απαίτησα να μην μου συμπεριφέρονται διαφορετικά. Πίστευαν στην αρχή πως θέλω μία ειδική μεταχείριση και τους είπα:

"Ρε παιδιά θα με τρελάνετε; Πριν από λίγες ημέρες ήμουν όρθια κι όλα καλά και τώρα ξαφνικά επειδή είμαι καθιστή κι έχει συμβεί όλο αυτό θα μου συμπεριφέρεστε αλλιώς; Εντάξει, συμπονέστε με, αλλά δεν μπορώ να σας βλέπω να στεναχωριέστε".

Στην αρχή οι γονείς μου δεν μπορούσαν να πουν ούτε τη λέξη ανάπηρη

Έτρεχα πολύ στη ζωή μου, σαν να ήξερα ότι κάτι πρόκειται να συμβεί. Ταξίδεψα τόσο πολύ μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια. Αν έλεγα λοιπόν, κάτι στην 18χρονη Τζορτζίνα θα της έλεγα: "Κοριτσάκι, μπάστα λίγο, ήρεμα, τρέχεις πολύ". Είχα πάντα αυτόν τον ζήλο να δω και να κάνω πράγματα, που θα μου έλεγα "back off".

Προφανώς είδα τους γονείς μου να λυγίζουν. Στην αρχή δεν μπορούσαν να πουν ούτε τη λέξη ανάπηρη κι ότι θα κυκλοφορώ με αναπηρικό "καροτσάκι". Γιατί τότε έτσι το έλεγαν. Εγώ ήμουν αυτή, λοιπόν, που έπρεπε να διαχειριστώ το πώς θα με βλέπουν και το πώς θα μου συμπεριφέρονται.

Στην Ναύπακτο έβλεπα τον Ντίνο, που ήταν σε αμαξίδιο και οδηγούσε, είχε μαγαζί, είχε οικογένεια και παιδί, οπότε είχα μία οπτική ότι υπάρχει ζωή και μετά απ’ αυτό.

Έκανα την αναπηρία ατού μου. Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή. Εμένα μου συνέβη και στα 21. Όσο πιο μικρός είσαι όταν συμβεί μία τέτοια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου τόσο πιο εύκολο είναι να τη διαχειριστείς. Γενικά όμως, η αναπηρία είναι ένα "extreme sport".

Δυστυχώς, είναι αρκετά ακριβό, δηλαδή αν θέλεις να είσαι αυτόνομος και να έχεις ένα σωστό αμαξίδιο θα πρέπει το μπάτζετ σου να ξεκινά από 3.500 ευρώ, ενώ το κράτος καλύπτει 1.200 ευρώ ανά πέντε χρόνια. Το αμαξίδιο για μας είναι τα παπούτσια μας.

Τα βλέμματα

"Δεν μπορείς εξοικειωθείς με την εικόνα του αμαξιδίου αν δεν βλέπεις ότι υπάρχει αυτή η κοινωνική ομάδα εκεί έξω. Τόση προσβασιμότητα λοιπόν, υπάρχει και στην κοινωνία μας για τα άτομα με αναπηρία, τόση ώστε να μην τα βλέπετε εκεί έξω. Υπάρχει ας πούμε ράμπα να ανέβεις στο πεζοδρόμιο, δεν υπάρχει όμως, για να κατέβεις.

Τα βλέμματα υπάρχουν. Εμένα δεν με ενοχλεί. Ίσα ίσα μ’ αρέσει όταν με κοιτάνε, γιατί σημαίνει ότι παρατηρούν κάτι, το οποίο δεν βλέπουν συχνά έξω. Αν ξεπεράσεις όμως, τα όρια και με κάνεις να νιώσω άβολα, θα σε κάνω να νιώσεις κι εσύ άβολα.

Για ποιον λόγο έχεις την ανάγκη να μας πεις περαστικά και δεν μας λες μία καλημέρα

Με ενοχλεί το "κρίμα, ωραία κοπέλα", αυτά τα βλέμματα συμπόνιας και στεναχώριας. Ειλικρινά, έχω πολύ καλύτερη ζωή από σένα και δεν έχεις ιδέα. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά και απάντησα, έπρεπε να δεις πώς φρίκαραν. Ή το "κρίμα τα παιδιά". Αρχικά, δεν είμαστε παιδιά, είμαστε, 30, 40 χρονών.

Αυτός ο συνδυασμός αμαξίδιο, αναπηρία και παιδιά πρέπει να σταματήσει. Επίσης, για ποιον λόγο έχεις την ανάγκη να μας πεις περαστικά και δεν μας λες μία "καλημέρα". Άλλοι έρχονται και με χαϊδεύουν στο κεφάλι και τους λέω: "Κουτάβι είμαι;". Θέλω να δω μία αλλαγή σ’ αυτή την Ελλάδα.

Δεν είμαι ήρωας, μην με ξαναπείτε ήρωα ποτέ μου, δώστε μου πρόσβαση

Η κοινωνία καθιστά ανάπηρους τους ανθρώπους, γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει πρόσβαση εκεί έξω είσαι ανάπηρος. Οι περισσότεροι γενικά νιώθουν λίγο άβολα κι έχουν την ανάγκη να πουν 'περαστικά" ή "μπράβο μάς δίνεις δύναμη", "είστε μαχητές της ζωής" και κάτι τέτοια που τα κοροϊδεύουμε. Δεν τα συμπαθώ όλα αυτά, γιατί είναι μία ηλίθια κοινωνική δικαιολογία, επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δικές μας ανάγκες.

Δεν είμαι ήρωας, μην με ξαναπείτε ήρωα ποτέ μου, δώστε μου πρόσβαση. Δεν φταίει όμως, μόνο η κοινωνία. Κι εγώ ήμουν πριν λίγα χρόνια όρθια, αλλά σεβόμουν τους γύρω μου. Δεν πάρκαρα ποτέ μου σε ράμπα ή διάβαση.

Αλλά δεν θα πρέπει να κολλάμε ούτε εμείς οι ανάπηροι στα εμπόδια, γιατί οκ υπάρχουν εμπόδια. Προσπάθησε να βρεις τον τρόπο, γιατί όσο μένει κλεισμένος στο σπίτι σου, στο "παλατάκι" σου, δεν θα αλλάξει κάτι. Όλοι "νιαουρίζουν", θέλουν να δουν αλλαγές, αλλά κανένας να μην είναι στην προσπάθεια. Όλοι τα θέλουμε λίγο έτοιμα".

Τα κορίτσια με ρόδες πάνε παντού

Η νέα σειρά του ANT1+ "Στα 4", προβάλλει με θετική διάθεση και σαρκαστικό πνεύμα κάθε πλευρά της ζωής σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σπάει τα στερεότυπα και γίνεται η πρώτη σειρά στην Ελλάδα με βασικό χαρακτήρα ένα άτομο με αναπηρία.

Η Στέλλα δεν συμβιβάζεται, αλλά είναι αποφασισμένη να ζήσει τη ζωή της σύμφωνα με τους δικούς της όρους. Θέλει να διασκεδάσει, να ερωτευτεί, να ζήσει χωρίς μιζέρια, χωρίς ηττοπάθεια και χωρίς το "γιατί σε μένα". Ξημέρωσε μία νέα ημέρα και... it is what it is.

Μία σειρά καθρέφτης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν σε όλα τα επίπεδα τα άτομα με αναπηρίες, που τοποθετεί στο προσκήνιο την προσβασιμότητα και τη συμπερίληψη. Η Στελλάρα λοιπόν, όπως τη φωνάζει στη σειρά ο Κίτσος,

"Ναι, τα κορίτσια με ρόδες πάνε παντού. Είναι μία πρωτοποριακή και πολύ πρωτόγνωρη σειρά για την Ελλάδα. Μία παραγωγή του ANT1 Studios και θέλω για ακόμα μία φορά να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί έβαλαν ένα στοίχημα που το κέρδισαν και χαίρομαι που ανταπεξήλθα σε αυτό που ήθελαν.

Οι συντελεστές, άνθρωποι με βαρύτητα στην υποκριτική σκηνή, δέχθηκαν να συμμετέχουν μόνο και μόνο επειδή ήμουν όντως ένα άτομο με αναπηρία κι όχι ένας ηθοποιός που υποδύεται ένα άτομο με αναπηρία. Ήταν το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν όλοι.

Μου αρέσει που παίρνω πολύ θετικά μηνύματα από όλους και ειδικά από τους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι μία "σφαλιάρα" στην ελληνική κοινωνία κι η αλήθεια είναι πως έλειπε αυτό το κομμάτι του ρεαλισμού γύρω από την κοινωνική ομάδα των αναπήρων.

Το σίριαλ είναι τόσο ρεαλιστικό, που επικοινωνεί τα πάντα: πώς το ζει ο ίδιος ο ανάπηρος, τις διαφορετικές αναπηρίες, πώς είναι να είσαι σε μία ομάδα αναπήρων, πώς το βιώνουν οι γονείς, την κοινωνική συμπεριφορά, τις κοινωνικές δυσκολίες που υπάρχουν.

Και βλέπεις μία κοπέλα που έχει όρεξη, έχει υπομονή κι επιμονή και προσπαθεί απλά να γίνει ανεξάρτητη και να ξαναβρεί τη ζωή της, όπως πριν, αλλά τη ζωή της παντός επιπέδου.

Θα ήθελα να γίνει το "Στα 4" 2 και 3. Θέλω να συνεχίσει αυτή η σειρά για να δείξουμε πώς μπορεί να έρθει η εξέλιξη και να δείξουμε κι άλλα πράγματα.

Με τη Στέλλα έχουμε κοινά σαν προσωπικότητες και σαν χαρακτήρες, τον δυναμισμό, το ότι θέλει και προσπαθεί να κάνει κάτι, αλλά βρίσκει παντού τοίχους και εμπόδια.

Η Στελλάρα δεν μασάει, θέλει να προσπαθήσει κι ας φάει τα μούτρα της. Στελλάρα γεννήθηκα, αλλά αυτό το οφείλω στους γονείς μου και στον τρόπο που με μεγάλωσαν".