Ο Στάνλεϊ Κοέν έγραψε ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «The game they played» και πραγματεύεται την ιστορία του Σίτι Κόλετζ το οποίο τη σεζόν 1949-50 τίναξε στον αέρα την μπάνκα του NCAA.

Τότε οι Νεοϋορκέζοι του Νατ Χόλμαν που λάνσαρε μια πεντάδα με δυο μαύρους και τρεις Εβραίους παίκτες κατέκτησαν τον τίτλο τόσο στο NCAA, όσο και στο ΝΙΤ, αλλά χαντακώθηκαν από το περιβόητο στοιχηματικό σκάνδαλο του point-shaving.

Τουλάχιστον εκείνοι το έπαιξαν το ματς, αλλά σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια κάποιος άλλος δεν πρόλαβε να το παίξει!

Οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ μένουν σταματημένοι σε εκείνο το απόβραδο της 18ης Οκτωβρίου: μια αποφράς Τρίτη, μια μαύρη επέτειος που σηματοδοτεί το «κύκνειο άσμα» του Νίκου Γκάλη, ο οποίος ενώ διαβίωσε και διαιωνίζεται ως θρύλος στα γήπεδα, μουντζώθηκε από τη μοίρα του και αποχώρησε ως ένας «un sung hero», όπως λένε και στη γενέτειρα του...

Ένας άψαλτος ήρωας, μαθές!

Το cheerleading της Στέλλας και το ξυρισμένο κεφάλι

Είκοσι εννέα χρόνια αργότερα ο Γκάλης είναι ένας 65χρονος ήρωας με... παντούφλες, που ξενυχτάει παρακολουθώντας αγώνες του NBA και του NFL!

Είναι επίσης ένας... φαλακρός ήρωας, καθώς ένα πρωί, τις μέρες της καραντίνας έκανε το χατίρι της κόρης του και ξύρισε το κεφάλι του!

Είναι επίσης ένας στοργικός μπαμπάς, που πηγαινοφέρνει τη Στέλλα κάθε μέρα στο γυμναστήριο και την καμαρώνει ως μια πρωταθλήτρια Eυρώπης και ενδεχομένως μελλοντική Ολυμπιονίκη στο cheerleading!

Aλλά, διάβολε, αυτή η νύχτα μένει!

Αυτή η νύχτα που μένει έγινε τραγούδι, βιβλίο, κινηματογραφική ταινία και εσχάτως τηλεοπτικό σίριαλ...

Σκυφτός διαβάτης στην οδό Αβύσσου!

Η νύχτα του Γκάλη έγινε απλώς ένα θαμπό αντίο που χάθηκε μαζί με τη σκιά του: ήταν η σκιά ενός σκυφτού διαβάτη που έβγαινε από το γήπεδο του Μετς και χωρίς να το ξέρει ούτε καν να το υποψιάζεται εκείνη τη στιγμή, η οδός Μάρκου Μουσούρου γινόταν η δική του Άβυσσος!

Οδός Αβύσσου αριθμός 70, για να παραποιήσω τον τίτλο του μυθιστορήματος του Μενέλαου Λουντέμη...

Μερικά λεπτά νωρίτερα, μέσα αλλά στην πραγματικότητα έξω από το γήπεδο ο Γκάλης είχε βάλει τους τίτλους τέλους στη δική του ταινία, γράφοντας έναν μουντζουρωμένο επίλογο...

Το ημερολόγιο, λοιπόν, έδειχνε Τρίτη 18 Οκτωβρίου του 1994, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε την ομάδα των Αμπελοκήπων και ο συχωρεμένος ο Κώστας Πολίτης αποφάσισε να αφήσει στον πάγκο τον «Γκάνγκστερ» και να εκκινήσει το ματς με μια διαφορετική πεντάδα.

«Όχι, δεν μπαίνω»

Του Γκάλη δεν του άρεσε καθόλου αυτός ο... νεωτερισμός και δεν το είπε, αλλά το έδειξε με τη στάση του σώματος του.

Όταν μετά από λίγα λεπτά, ο Πολίτης τον φώναξε για να ξεντυθεί και να μπει, αυτός αρνήθηκε και στην ανάπαυλα έγινε το... έλα να δεις!

Πλακώθηκαν στα λόγια και ξαφνικά ο Γκάλης έβαλε στον ώμο τον σάκο του και έφυγε δρομαίος, ακολουθούμενος από τον τότε έφορο της ομάδα, μετέπειτα πρόεδρο της ΚΑΕ και νυν τζένεραλ μάνατζερ της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, Μάνο Παπαδόπουλο, ενώ ο κουμπάρος του, τότε εξ απορρήτων φίλος του και γυμναστής της ομάδας Γιώργος Ραμπότας έμεινε στο γήπεδο.

Όταν οι Πράσινοι επέστρεψαν στο γήπεδο για το δεύτερο ημίχρονο, ο Νικ έλαμπε δια της απουσίας του και τότε θυμάμαι πως παράτησα σύξυλα τα συμπράγκαλα μου πάνω στο... θρανίο που χρησίμευε ως δημοσιογραφικό έδρανο και άρχισα να τρέχω κι εγώ ξοπίσω τους!

Δεν ήμουν και δεν έγινα ούτε τώρα που είναι κιόλας της μόδας, φίλος του τρεξίματος ή ακόμη και του απλού βαδίσματος, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ξεποδαριάστηκα τόσο πολύ εν ώρα εργασίας!

«Κανείς δεν με ξεφτίλισε έτσι»

Πήγαινα, πάνω και κάτω, δεξιά και αριστερά, οριζοντίως και καθέτως μπας και προλάβω τον Γκάλη και τον Παπαδόπουλο, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση και θλίψη μου, πρόλαβα μονάχα τις... οπτασίες τους, την ώρα που έμπαιναν στο αυτοκίνητο του μάνατζερ της ομάδας, με προορισμό το σπίτι του Γκάλη στη Γλυφάδα!

Μετά την απροσδόκητη και… βίαιη αποχώρηση του από το γήπεδο που έμελλε να σημάνει και το άδοξο (και ενδεχομένως πρόωρο, μολονότι είχε ήδη κλείσει τα 37 χρόνια του) τέλος της καριέρας του, ο κλήρος έλαχε στον Τιιτ Σοκ να γίνει ο από μηχανής θεός, τον οποίο χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να αποδράσει από το Μετς με τη νίκη, κόντρα στους (73-81).

Μετά από 28 χρόνια στα αυτιά μου ακούω ακόμα τον Γκάλη να μού λέει ότι «κανείς ποτέ δεν με ξεφτίλισε έτσι»!

Το επεισόδιο αναστάτωσε τον Παναθηναϊκό που μολονότι προηγήθηκε με διαφορά 16 πόντων αίφνης είδε τον Γιώργο Φλώρο να βάζει μπροστά τους ενθουσιώδεις γηπεδούχους με 67-66.

Ο Σοκ που έγινε... Γκάλης

Τότε ανέλαβε δράση ο Τιιτ Σοκ ο οποίος «έγραψε» 17 πόντους (7/9 δίποντα, 1/1 τρίποντο), τέσσερις ασίστ και τέσσερα κλεψίματα και καθάρισε τη βρόμικη μπουγάδα.

Η Ιστορία από εκεί και πέρα είναι γνωστή και θλιβερή...

Σε πείσμα μιας μακράς διελκυστίνδας συζητήσεων και διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον Γκάλη, στον Πολίτη και στον Παύλο Γιαννακόπουλο, δεν βρέθηκε ποτέ η χρυσή τομή και τούτου δοθέντος η 18^η Οκτωβρίου του 1994 κατεγράφη ως η ημέρα που ο «Γκάνγκστερ» παρέδωσε το όπλο του και έγινε... απλός πολίτης!

Έντεκα μήνες αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995, παραμονή της έναρξης του Πρωταθλήματος, ο Γκάλης συμβιβασμένος πια με τη μοίρα του, ανακοίνωσε επισήμως την απόσυρση του από τα γήπεδα.

«Φεύγω πικραμένος, ποτέ δεν ζήτησα χάρη από κανέναν»

Στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του έγραφε τα εξής:

«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία.

Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δεν ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι».

«Για έναν εγωισμό σταμάτησα κι εγώ»

Στα 29 χρόνια που πέρασαν από τότε ο Γκάλης ρωτήθηκε κάμποσες φορές για το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ...

Η τελευταία από αυτές είναι νωπή: στις 3 του περασμένου Αυγούστου στη συνέντευξη του στο SPORT24 και στον Παντελή Βλαχόπουλο ο Γκάλης ανακάλεσε στη μνήμη του τα καθέκαστα και παραδέχθηκε ότι «σταμάτησα για έναν εγωισμό»!

-Θα μπορούσες να είχες παίξει κι άλλο;

«Ναι, θα μπορούσα γιατί ήμουν πολύ καλά γυμνασμένος. Αλλά, ναι έχω ένα παράπονο ότι σταμάτησα πιο νωρίς, αν και "τρωγόμουν" εκείνη την εποχή να σταματήσω. Το σκεφτόμουν. Πάντα έλεγα ότι αν δεν είμαι σε υψηλό επίπεδο πρέπει να σταματήσω, αλλά εγώ την προηγούμενη χρονιά πριν σταματήσω ήμουν πρώτος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ».

- Ήθελα χρόνια να στην κάνω αυτή την ερώτηση. Γιατί σταμάτησες έτσι το 1994; Δεν θα μπορούσες εσύ, ο Παύλος Γιαννακόπουλος και ο Κώστας Πολίτης να ρίξετε λίγο νερό στο κρασί σας;

«Θα μπορούσα να μην είχα σταματήσει, αλλά άντρες είμαστε, για έναν εγωισμό σταμάτησα κι εγώ. Θα μπορούσαν τα πράγματα τότε να γίνουν διαφορετικά, θα μπορούσαμε να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασάκι μας, όλοι μας. Είναι οι στιγμές όμως. Και η ζωή είναι στιγμές. Μετά τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα και δεν γινόταν τίποτα. Και έτσι σταμάτησα»

- Γιατί είμαστε εγωιστές όταν είμαστε μικροί...

«Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Αν με ρωτάς τώρα θα σου πω ότι και τώρα θα έπαιρνα την ίδια απόφαση. Ξέρεις, μερικές φορές εκτός από τον εγωισμό, θες και να σε σέβονται. Πρέπει να σέβεσαι για να σε σέβονται. Άμα φύγει αυτό δεν υπάρχει μετά κάτι. Πάντως, εμένα η οικογένεια Γιαννακόπουλου μού φέρθηκε πάρα πολύ καλά όταν πήγα, ήταν πάρα πολύ καλοί άνθρωποι και περνούσαμε ωραία μαζί».

«Πρόεδρε θα τα πούμε μετά»

- Δεν μας μιλήσει ποτέ ανοιχτά και με λεπτομέρειες για το τι έγινε στα αποδυτήρια του κλειστού του Μετς μας 14 Οκτωβρίου του 1994. Θα ήθελες να μας πεις τι έγινε;

«Ήρθε στα αποδυτήρια ο Παύλος Γιαννακόπουλος, μου είπε να μείνω. Προσπαθούσαν όλοι να με κρατήσουν. Του είπα "πρόεδρε θα τα πούμε μετά", πήρα ένα ταξί κι έφυγα, πήγα στο σπίτι μου στη Γλυφάδα».

- Όταν πήγες σπίτι σου, σκέφτηκες ότι δεν θα παίξεις ξανά μπάσκετ;

«Όχι, δεν πέρασε από το μυαλό μου. Πήγα στο σπίτι μου γι' αυτό που σου είπα, ότι δεν πήρα σεβασμό. Με πήρε μετά τηλέφωνο ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αλλά εγώ ήμουν σε άλλη φάση τότε, έπρεπε να γίνουν άλλα πράγματα. Αλλά, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έκανε την προσπάθεια».

Το βιβλίο του Μάνου Παπαδόπουλου

Στη συνέντευξη ο Γκάλης ανέφερε ότι έφυγε με ταξί από το γήπεδο με προορισμό το σπίτι του, αλλά εγώ θυμάμαι ότι επιβιβάσθηκε στο αυτοκίνητο του Μάνου Παπαδόπουλου και αποχώρησαν μαζί. Αυτό το έχει επιβεβαιώσει και ο τότε μάνατζερ της ομάδας, ο οποίος μάλιστα αναφερόμενος σε αυτή την υπόθεση σε μια συνέντευξη του τόνισε ότι «δεν ξέρω εάν ο ίδιος το θυμάται, αλλά ήμουν αυτός που τον πήγε σπίτι του με το αυτοκίνητο, δεν έφυγε με ταξί».

Μάλιστα ο Μάνος Παπαδόπουλος έχει υποσχεθεί ότι «θυμάμαι πολύ καλά όλα όσα συνέβησαν εκείνο το απόγευμα που προκάλεσαν το άδοξο τέλος του Γκάλη, αλλά θα τα γράψω στο βιβλίο μου»!