Το EuroBasket 2022 τελείωσε με τους Ισπανούς να πανηγυρίζουν το πιο ανέλπιστο χρυσό μετάλλιο της ιστορίας τους, τους Γάλλους να φεύγουν πριν από την απονομή της πρωταθλήτριας Ευρώπης (που πήγε το σαβουάρ βιβρ μεσιέδες;) τη Γερμανία σχεδόν ευτυχισμένη για το τρίτο μετάλλιο στα χρονικά της μπασκετικής νασιοναλμανσάφτ στα Ευρωπαϊκά και την Πολωνία την πιο χαρούμενη τέταρτη ομάδα όλων των εποχών (μαζί με τη FYROM του 2011).

Τα προγνωστικά που ήθελαν τους σταρ του NBA να κυριαρχούν διαψεύστηκαν πανηγυρικά, καθώς η ταπεινή Ισπανία έφτασε στην κορυφή παίζοντας, εν τέλει, και το πιο οργανωμένο μπάσκετ απ' όλους. Η φούρια ρόχα που από το 1999 δεν έμεινε ποτέ εκτός τετράδας, έφτασε στην κορυφή ενώ πραγματικά κανείς δεν της έδινε σημασία. Ή τουλάχιστον δεν την συμπεριελάμβανε στα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης.

Άλλο ο Γιάννης, ο Γιόκιτς και ο Ντόντσιτς, άλλο τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ, με τον ένα τον Χουάντσο να έχει περάσει την προηγούμενη χρονιά περισσότερο στα κινηματογραφικά πλατό υποδυόμενο τον Μπο Κρουζ παρά στα γήπεδα του NBA. Κι όμως στον τελικό ο Χουάντσο ξεπέρασε τον εαυτό του στη μεγάλη οθόνη. Εκεί -στην αρχή τουλάχιστον- έχασε κάνα δυο, έτσι για την ροή της ταινίας. Στον τελικό, ο άτιμος, τα έβαλε όλα.

Αλλά και ο Βίλι ένας ρολίστας των Νιου Ορλίνς Πέλικανς (αναπληρωματικός του Γιόνας Βαλαντσιούνας) αναδείχθηκε σε MVP του τουρνουά! Λες και κάποια καλή νεράιδα τους μεταμόρφωσε σε αδερφούς Γκασόλ, κάνοντας το όνειρό τους πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι για να κερδίσεις ένα Ευρωμπάσκετ, ενώ πράγματι δεν είσαι το φαβορί, παίζει ρόλο και η τύχη, ίσως και η μεταφυσική. Το παραδέχθηκε ο ίδιος ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, Χόρχε Γκαρμπαχόσα, τουιτάροντας μια ρήση του Βρετανού συγγραφέα Ρόαλ Νταλ: "Όποιος δεν πιστεύει στη μαγεία, δεν πρόκειται ποτέ να τη συναντήσει".

Εντάξει, μην φαντάζεστε ότι οι Ισπανοί επιστράτευσαν μάγους και αλχημιστές για να φτιάξουν μια σπουδαία Εθνική Ομάδα, την οποία θαυμάσαμε και της βγάλαμε το καπέλο στο Βερολίνο. Ο άλλοτε πάουερ φόργουορντ της Ταουγκρές, της Μάλαγα και της Ρεάλ Μαδρίτης (στο ΝΒΑ, με τους Ράπτορς) που φορώντας τη φανέλα της ρόχα έχει κατακτήσει 6 μετάλλια και τώρα ηγείται της ομοσπονδίας, βρίσκει σε όλη αυτή την ωραία περιπέτεια της φετινής Ισπανίας κάτι μαγικό.

Όπως σε όλες τις παρέες που γράφουν ιστορία, η αίσθηση να ξεπερνάς κάθε εμπόδιο, κάθε όριο, έχει και την υπερφυσική της διάσταση. Φυσικά, νεράιδες και μάγοι, υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Η επιτυχία της Ισπανίας δεν οφείλεται σε κάποιον καλό Άγιο που προστάτευε τους Ίβηρες, αλλά στη δική τους δουλειά, που έγινε με συστηματικό τρόπο και κυρίως με σεβασμό στις βασικές αρχές του μπάσκετ.

Για πρώτη φορά τόσο μεθοδική

Λόγω και των συνθηκών που δημιουργήθηκαν (μετάβαση σε μια άλλη γενιά μπασκετμπολιστών λόγω της απόσυρσης ή των τραυματισμών των μεγάλων σταρ του παρελθόντος) ήταν ίσως η πρώτη φορά που η Ισπανία δούλεψε με μέθοδο, εφαρμόζοντας από την αρχή, ως το τέλος του τουρνουά μια συγκεκριμένη φιλοσοφία.

Σε άλλα τουρνουά, βασιζόμενη στην κλάση των παικτών της, δεν έδινε τόση μεγάλη βάση στην προετοιμασία της, χρησιμοποιώντας τους πρώτους γύρους ως παιχνίδια μέσα από τα οποία θα ετοιμαζόταν (όπως συνέβαινε) για τα νοκ-άουτ. Φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σαν να τετραγώνιζε τον κύκλο ή την μπάλα του μπάσκετ, αν προτιμάτε.

Από το φιλικό στις 9 Αυγούστου στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, όταν Εθνική ομάδα επικράτησε με +17 πόντους (31 ο Αντετοκούνμπο) πέρασε ενάμιση μήνας. Εμείς πανηγυρίζαμε τη νίκη σε ένα φιλικό κι ο Σκαριόλο με τους παίκτες του έσπευδαν να διορθώσουν με την πάροδο του χρόνου τα όποια λάθη τους.

Ο Ιταλός προπονητής είχε θεωρηθεί μέχρι τώρα ο ιδανικός διαχειριστής σε εθνικό επίπεδο των μεγάλων αστεριών της Ισπανίας όπως τα αδέρφια Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Ρούμπιο, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ και όλοι όσοι ανέβασαν την ρόχα στην κορυφή της Ευρώπης και του παγκόσμιου μπάσκετ. Τώρα αποδείχθηκε και ένας σπουδαίος δημιουργός μιας ομάδας με μπασκετικές αρχές, που δεν τις πρόδωσε ποτέ και χάρη σε αυτές κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.

Η Marca έγραψε ότι αυτό το χρυσό είναι το αριστούργημα του 61χρονου κόουτς. Έχει δίκιο. Κλήθηκε να φτιάξει μια ομάδα που θα 'χε ως κεντρικούς άξονες τα δυο αδέρφια Ερνανγκόμεθ και μοναδικό "επιζώντα" από τη χρυσή γενιά, τον 37χρονο Ρούντι Φερνάντεθ. Ο τραυματισμός, παραμονές του Ευρωμπάσκετ, του Σέρχιο Γιουλ τού έδεσε ακόμη περισσότερο τα χέρια.

Ή μήπως του τα έλυσε; Αντί του μπόμπερ Γιουλ τη δωδεκάδα συμπλήρωσε ο Αλμπέρτο Ντίαθ, μεγαλώνοντας την παροικία της Μάλαγα που στο ισπανικό ρόστερ εκπροσωπήθηκε με δυο ακόμη παίκτες (Χάιμε Φερνάντεθ και Ντάριο Μπριθουέλα). Άλλους δυο είχε η Βαλένθια (Πραντίγια, Λόπεθ-Αροστέγκι). Δεν έχουμε δει πολλές εκδόσεις της Εθνικής Ισπανίας με ένα παίκτη της Ρεάλ (Ρούντι) και κανέναν της Μπαρτσελόνα!

Κι όμως αυτή η φούρια ρόχα εκτάκτου ανάγκης πήρε το χρυσό μετάλλιο μέσα σε γενική αναγνώριση. Με κομβική επιλογή του Λορέντζο Μπράουν, που έδωσε ρεσιτάλ στη θέση του πόιντ-γκαρντ, τον Ρούντι σε ρόλο ηγέτη-εμπνευστή των νεαρότερων και όχημα την εμπειρία των παικτών από το σκληρό ισπανικό πρωτάθλημα, ο Σκαριόλο και οι συνεργάτες του βασίστηκαν περισσότερο από ποτέ στην ομαδικότητα, τις παραλλαγές της ζώνης στην άμυνα και τις συνεργασίες στην επίθεση.

Στο τέλος, ο κόουτς της Ισπανίας δεν μπορούσε παρά να αποθεώσει όλη την ομάδα, με τα καλύτερα λόγια για την αγωνιστικότητα, την αφοσίωση και την πίστη στον τελικό στόχο, με φόντο τη φωτογραφία των πρωταθλητών Ευρώπης στο αναμνηστικό κομμάτι του τείχους του Βερολίνου.

Έχοντας πλέον οκτώ μετάλλια με την Εθνική Ισπανίας, έφτασε τα τέσσερα χρυσά σε EuroBasket. Όλα όσα δηλαδή έχει πάρει η ρόχα (2009, 11, 15, 22). Ξεπέρασε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς (τρία με Γιουγκοσλαβία, Σερβία) ισοφάρισε τον πιονιέρο κόουτς του σοβετικού μπάσκετ, Αρμένιο, Στέπαν Σπανταριάν και μόνο ο "συνταγματάρχης" Αλεξάντερ Γκομέλσκι έχει περισσότερα χρυσά (έξι συνολικά) από τον μάγιστρο Ιταλό.

Έχουν αξία τα όσα είπε μετά τον θρίαμβο της ομάδας του, για τον οποίο δήλωσε πολύ χαρούμενος και μπασκετικά ολοκληρωμένος. "Αφήσαμε πίσω μας ομάδες που είχαν αστέρια του ΝΒΑ, MVPs, all stars και λοιπά. Και μόνο αυτό μου προκαλεί μια απίστευτη ικανοποίηση" σχολίασε αρχικά για να υπογραμμίσει: "Η αλήθεια είναι ότι εν όψει αυτού του Ευρωμπάσκετ έπρεπε να σκεφτούμε πολλά πράγματα. Δουλέψαμε πολύ, αλλά αυτό που κάναμε είναι το ίδιο το μπάσκετ. Για μένα ήταν πιο δύσκολο να είμαι κόουτς της Ισπανίας με τις προηγούμενες ομάδες γιατί υπήρχε περισσότερο ταλέντο, προσωπικότητες, αστέρια. Εδώ η διαχείριση ήταν πιο εύκολη και πιο απλή. Καταφέραμε, χάρη στην ταπεινότητα, την έλλειψη εγωισμού, να φτάσουμε την τεχνική και την τακτική μας προσέγγιση σε όλα τα ματς, σε πολύ υψηλό επίπεδο".

Πράγματι, η Ισπανία δεν παρασύρθηκε ποτέ σε υπερβολές. Οι παίκτες του Σκαριόλο, γνωρίζοντας ενδεχομένως μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες τους, αφοσιώθηκαν στο ομαδικό παιχνίδι, είχαν εμπιστοσύνη στον συμπαίκτη τους και ήξεραν πότε να σουτάρουν και πότε να πασάρουν. Η μοναδική φορά που ξέφυγαν ήταν όταν εισέβαλαν στο πρες-ρουμ για να λούσουν με σαμπάνια τον προπονητή τους και τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ

Ο Σκαριόλο μίλησε από τα βάθη της καρδιάς του: "Το μπάσκετ είναι γενναιόδωρο σε εκείνους που σέβονται τις αξίες της ομαδικότητας. Κι εμείς το κάναμε αυτό, πασάροντας την μπάλα, αποδεχόμενοι τους ρόλους, με σκληρή προπόνηση, αλληλεγγύη και χωρίς εγωισμούς. 'Ηταν ένας θρίαμβος του μπάσκετ σαν ομαδικού σπορ και όταν αυτό συμβαίνει, ο προπονητής δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχισμένος. Παίξαμε ένα υπέροχο τουρνουά".

Ναι, αλλά με τον Αμερικανό Μπράουν;

Οι Ισπανοί σκέφτηκαν με μπασκετικό κυνισμό και στην επιλογή του νατουραλιζέ Λορέντσο Μπράουν. Αν δεν τσάκιζε το πόδι του ο Νίκολα Μίροτιτς που έπαθε μεγάλη ζημιά στον αχίλλειο, πιθανότατα θα ήταν αυτός ο "ξένος" της ρόχα στο Ευρωμπάσκετ

Εντάξει δεν θα πιστέψει κανείς τον ισχυρισμό του Γκαρμπαχόσα ότι "ο Μπράουν είχε όνειρο να παίξει στην Εθνική Ισπανίας", ωστόσο η επιλογή της ισπανικής ομοσπονδίας αποδείχθηκε κίνηση ματ.

Λένε πολλοί ότι ο άνευ επαφής και σχέσης με την Ισπανία Αμερικανός γκαρντ, που του χρόνου θα παίζει στην Μακάμπι, είναι μια μικρή μουτζούρα στην εικόνα των πρωταθλητών Ευρώπης. Να θυμίσω ότι οι Ισπανοί είχαν χάσει ένα Ευρωμπάσκετ, μέσα στο σπίτι τους, από σουτ ενός νατουραλιζέ (Χόλντεν).

Δεν είναι η Ισπανία από τις χώρες εκείνες που ελέω ενός Αμερικανού βγήκαν στο προσκήνιο, όπως ας πούμε η FYROM του Μπο Μακάλεμπ το 2011. Ποιος άλλωστε μπορεί να κατηγορήσει τους Ισπανούς για αποτυχία στην παραγωγική διαδικασία όταν σε όλες τις διοργανώσεις φέτος από τους παίδες μέχρι τους άντρες, έπαιξαν στον τελικό κερδίζοντας τρία χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο;

"Με τον Ρούμπιο τραυματία και τον Κάρλος Αλοθέν επίσης εκτός μάχης, δεν είχαμε πολλές επιλογές. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ αποσύρθηκε από την Εθνική, ενώ και ο Γιουλ ήταν προβληματικός λόγω των συχνών τραυματισμών του. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε την διαδικασία να πολιτογραφήσουμε τον Μπράουν. Ξέραμε ότι θα προκαλούσαμε σχόλια, γιατί ο ρόλος της ομοσπονδίας είναι ανάπτυξη του μπάσκετ κλπ, κλπ. Ο Μπράουν, όμως, ήταν συγκλονιστικός. Έπρεπε να δείτε πως βοηθούσε τα νέα παιδιά, μιλούσε μαζί τους στις προπονήσεις. Πραγματικά το απόλαυσε..." είπε ο πρόεδρος Γκαρμπαχόσα.

Ο Οσμάν Γκαρούμπα, πάντως, άρχισε να ραπάρει στα αποδυτήρια τραγουδώντας για τον Λορέντζο από το... Αλμπαθέτε, ενώ ο ίδιος ο Αμερικανός παρά την κόπωση, είχε κάθε λόγο να είναι χαρούμενος για το χρυσό μετάλλιο αλλά και την συμμετοχή του στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης

Ο Σκαριόλο τοποθετήθηκε από άλλη σκοπιά, σχολιάζοντας τις αιχμές που άφησαν για την επιλογή οι ίδιοι οι Ισπανοί: "Η συζήτηση για τον Λορέντζο έγινε ευκαιριακά με βάση την άγνοια και την ξενοφοβία". Στο κάτω-κάτω η Ισπανία δεν παρανόμησε, ούτε "έκλεψε" στο ζύγι. Την παράδοση των νατουραλιζέ ξέρει να την κρατάει πάνω από 50 χρόνια. Δεν της απαγόρευσε -σε καμιά περίπτωση- να αναπτύξει το μπάσκετ και να το φτάσει στην κορυφή, όπου παραμένει δυο δεκαετίες τώρα,.

Το χρωστάει αυτό σε μια συνολική προσπάθεια που γίνεται στη χώρα. Μπορεί η Ισπανία να έχει τρεις και τέσσερις ομάδες στην Ευρωλίγκα, πάνω απ' όλους, ωστόσο, μπαίνει η λίγκα ACB τα παιχνίδια της οποίας γίνονται απαρέγκλιτα Σάββατο και Κυριακή, χωρίς καμιά εξαίρεση.

Το οφείλει, ωστόσο, και σε κορυφαίες προσωπικότητες όπως ο Ρούντι Φερνάντεθ, ο πατέρας της "οικογένειας", όπως ονόμασαν φέτος οι Ισπανοί την Εθνική τους Ομάδα. Ο 37χρονος καπιτάνο, ξέσπασε σε λυγμούς, αλλά σήκωσε ψηλά το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, κερδίζοντας το 11ο μετάλλιο της μεγάλης καριέρας του.

Μόνο ο Πάου Γκασόλ έχει άλλα τόσα στην συλλογή του. Πόσο αφοσιώθηκε σε αυτό το τουρνουά και στη συγκεκριμένη ομάδα το είδαμε με τα μάτια μας, αλλά το περιέγραψε με συγκινητικά λόγια, η αδερφή του, Μάρτα Φερνάντεθ

"Τριαντατόσα χρόνια σε παρακολουθώ να παίζεις μπάσκετ. Ποτέ όμως δεν σε είδα τόσο υπερήφανο όπως σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Έδωσες ένα μάθημα ηγεσίας και αφοσίωσης. Και είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους έχεις την αναγνώριση που σου αξίζει".

Πες τα κυρία Μάρτα μας...