Παναθηναϊκός, μια εντελώς απροπόνητη ομάδα

Το περασμένο Σάββατο, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ημιτελικού του Final Eight του Κυπέλλου Ελλάδος ΟΠΑΠ, στα Δυο Αοράκια, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, μέσα στην ευφορία και στην αγαλλίαση του για τη νίκη, δεν παρέλειψε να πει την καλή του την κουβέντα για τον Ντέγιαν Ράντονιτς...

«Ο Παναθηναϊκός έχει καλό προπονητή, ανεξάρτητα από το τι λέγεται δεξιά κι αριστερά».

Εμφορούμενος λοιπόν από τη συναδελφική αλληλεγγύη και τη λογική του «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», χώρια που αυτός ο (παρηγορητικός) λόγος αναδείκνυε έτι περαιτέρω την επιτυχία της δικής του ομάδας, ο προπονητής του Ολυμπιακού είπε αυτό που πρεσβεύει, αλλά εις μάτην, καθόσον ο ίδιος είχε φροντίσει να βάλει την... ταφόπλακα στον Μαυροβούνιο συνάδελφο του!

Καλός προπονητής, λοιπόν, ο Ράντονιτς: δεν ξέρω εάν και πόσο καλός είναι, αλλά σίγουρα δεν μας το έδειξε!

Η αθεράπευτη παθογένεια με 13 προπονητές σε 11 σεζόν

Σε αντίθεση με τον ίδιο, ο Παναθηναϊκός μας (απ)έδειξε την αθεράπευτη παθογένεια από την οποία πάσχει από το καλοκαίρι του 2012 και εντεύθεν...

Τι εννοώ;

Η ομάδα η οποία επί 13 συναπτές σεζόν είχε τον ίδιο προπονητή (Ζέλικο Ομπράντοβιτς), στις επόμενες 11 δεν έχει δει άνθρωπο να φτουράει στον πάγκο της, με... μιάμιση εξαίρεση, η οποία απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Σε αυτές της 11 σεζόν, λοιπόν, οι μόνοι προπονητές που κατάφεραν να βγάλουν μια ακέραιη σεζόν είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης (2012-13) και ο Τσάβι Πασκουάλ (2017-18), τουτέστιν η αποστολή του Ράντονιτς ήταν εκ προοιμίου ζόρικη και επικίνδυνη και εντέλει κατέστη ατελέσφορη.

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, ιδού πώς εξελίσσεται η αέναη σκυταλοδρομία στον πράσινο πάγκο...

Σεζόν 2012-13: Αργύρης Πεδουλάκης

Σεζόν 2013-14: Αργύρης Πεδουλάκης, Φραγκίσκος Αλβέρτης

Σεζόν 2014-15: Ντούσκο Ιβάνοβιτς, Σωτήρης Μανωλόπουλος

Σεζόν 2015-16: Σάσα Τζόρτζεβιτς, Αργύρης Πεδουλάκης

Σεζόν 2016-17: Αργύρης Πεδουλάκης, Τσάβι Πασκουάλ\

Σεζόν 2017-18: Τσάβι Πασκουάλ

Σεζόν 2018-19: Τσάβι Πασκουάλ, Ρικ Πιτίνο

Σεζόν 2019-20: Αργύρης Πεδουλάκης, Ρικ Πιτίνο

Σεζόν 2020-21: Γιώργος Βόβορας, Οντεντ Κάτας

Σεζόν 2021-22: Δημήτρης Πρίφτης, Γιώργος Βόβορας

Σεζόν 2022-23: Ντέγιαν Ράντονιτς, Χρήστος Σερέλης

Τι βγάζει αυτή η... λυπητερή;

Σε 11 χρόνια, από αυτόν τον στοιχειωμένο πάγκο που μοιάζει με ηλεκτρική καρέκλα, έχουν περάσει 13 διαφορετικοί προπονητές και (επαναλαμβάνω ότι) μόνο δυο από δαύτους κατάφεραν να σώσουν το τομάρι τους σε μια ακέραιη σεζόν.

Το λες και εκατόμβη αυτό το χούι!

Ο Σερέλης και ο... Λάσο

Ο κλήρος πλέον πέφτει στον Χρήστο Σερέλη, που επιστρέφει στο ΟΑΚΑ κουβαλώντας την ταμπέλα ενός οξύμωρου σχήματος: είναι ένας μόνιμος, αλλά υπηρεσιακός προπονητής!

Ισχύει αυτό διότι θα παραμείνει σε αυτή τη θέση έως το τέλος της σεζόν, όταν θα υποδεχθεί τον επόμενο
προϊστάμενο του τον οποίο μάλιστα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, απ’ ό,τι φαίνεται, προσπαθεί να τον πιάσει με το... Λάσο!

Στις 13 Απριλίου του 2022 και μέχρι τις 17 Ιουνίου (όταν ο Ολυμπιακός «σκούπισε» τον Παναθηναϊκό στον τρίτο τελικό των playoffs) o Λαυριώτης προπονητής βάδισε στα πρότερα ίχνη του Δημήτρη Πρίφτη (2014) και του Άρη Λυκογιάννη (2015) οι οποίοι «ενοικιάσθηκαν» από άλλες ομάδες στον επίλογο μιας σεζόν και βρέθηκαν στο πλάι ο μεν του Αλβέρτη, ο δε του Μανωλόπουλου.

Ο Ομπράντοβιτς του Λαυρίου!

Πέρυσι ο ελέω της μακροβιότητος του στον πάγκο του Λαυρίου, «μικρός Ομπράντοβιτς) έκανε επίσης ένα διάλειμμα από την alma mater και το μπασκετικό λίκνο του, για να βάλει πλάτη στον Βόβορα και μετά από οκτώ μήνες επιστρέφει ως πρώτος προπονητής.

Του πέταξε ο Παναθηναϊκός το γάντι και ιδού το Μιλάνο (όπου θα ντεμπουτάρει αύριο το βράδυ, ιδού και το πήδημα!

Τουλάχιστον αυτή τη φορά η απασχόληση του Σερέλη δεν θα είναι one-off όπως πέρυσι, αλλά μακράς πνοής, καθόσον υπέγραψε ένα συμβόλαιο για δυόμισι σεζόν, όπερ σημαίνει ότι θα κατσικωθεί και στο σβέρκο του μεγαλοσχήμονος διαδόχου του, όποιος κι αν είναι αυτός...

Παρεμπιπτόντως ο Σερέλης αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη της αποφθεγματικής ρήσης «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»: τη σεζόν 2004-05, όταν το Λαύριο αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική, η διοίκηση του πρότεινε να αναλάβει την ομάδα για τις πέντε εναπομείνασες αγωνιστικές...

Πήγε για πέντε ματς και έμεινε 18 χρόνια ο μπαγάσας!!!

Ο 49χρονος πολιτικός μηχανικός και προϊστάμενος της τεχνικής υπηρεσίας του Οργανισμού Λιμένος Λαυρίου θα πέσει στα βαθιά αύριο το βράδυ στο Μιλάνο, όπου θα πάρει το βάπτισμα του πυρός στη Euroleague και μάλιστα απέναντι στον Ετορε Μεσίνα, εγγράφοντας την ενδέκατη διεθνή παρουσία του.

Τα δέκα ματς στην Ευρώπη και το ασήμι των ορυχείων

Στο μακρύ διάβα του στη Λαυρεωτική αξιώθηκε να κοουτσάρει την ομάδα σε δέκα ματς των Κυπέλλων Ευρώπης: σε δυο του FIBA Europe Cup της σεζόν 2018-19 με τη Ντνίπρο και σε άλλα οκτώ του περυσινού Βasketball Champions League κόντρα στην Ντιζόν, στην Ουνικάχα Μάλαγα, στη Νίζνι Νόβγκοροντ και στην Ουνιβέρσο Τρεβίζο, με απολογισμό τέσσερις νίκες και έξι ήττες.

Χθες ο Σερέλης γνωρίσθηκε με εκείνους που δεν τον ήξεραν από την περυσινή θητεία του, σήκωσε τα μανίκια και έπιασε δουλειά, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα του, αλλά επειδή αποτελεί γέννημα θρέμμα της πόλης των (παλιών) ορυχείων της γενέτειρας του, θα προσπαθήσει να εξορύξει από τα έγκατα της πράσινης γης ό,τι παραπάνω μπορεί.

Κάποτε το Λαύριο έβγαζε ασήμι, τώρα ο Σερέλης δεν θα ήθελε να διαπιστώσει τι σημαίνει η ρήση «άνθρακες ο θησαυρός»!

Η απανθράκωση του Ράντονιτς

Αυτόν τον κατά το μάλλον ή ήττον θησαυρός τον απανθράκωσε ο προκάτοχος του ο οποίος στο τέλος της ημέρας εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής!

Μού προξενεί εντύπωση αυτό, διότι οι προπονητές που προέρχονται από την παλιά Γιουγκοσλαβία δεν είναι του πεταματού και συν τοις άλλοις ξέρουν να επιβιώνουν, αλλά αυτό δεν (θα) συμβαίνει εσαεί...

Στις 30 Ιουνίου του 2022, όταν ο Παναθηναϊκός «άρπαξε» τον Ράντονιτς από τον Ερυθρό Αστέρα και ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες τη συμφωνία τους, ο Μαυροβούνιος προπονητής υποσχέθηκε ότι «μαζί θα κάνουμε ωραία πράγματα», αλλά εκείνη η δήλωση αποδείχθηκε κενή περιεχομένου.

Τα πέντε προαπαιτούμενα του Πεδουλάκη

Εκείνη την ημέρα είχα μιλήσει με τον Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος τον πέρασε από συνέντευξη (όπως συμβαίνει στις ομάδες του ΝΒΑ) και τον επέλεξε...

Ο τότε τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού μού είχε αναφέρει ότι προέκρινε τον Ράντονιτς επειδή, λέει, πληρούσε τα πέντε προαπαιτούμενα τα οποία θεωρούνταν ως εκ των ων ουκ άνευ για να πάρει τη δουλειά, αλλά προϊόντος του χρόνου αποδείχθηκε ότι οι Πράσινοι επλανήθηκαν πλάνην οικτράν!

Μού προκαλεί μεγάλη εντύπωση ότι ενώ οι Γιουγκοσλάβοι συνήθως έχουν μάτι και είναι (αυτό που λέμε) «γάτοι» στον πάγκο, ο λεγάμενος απείχε παρασάγγας από αυτό το στερεότυπο, χώρια το γεγονός ότι από πολύ νωρίς αμφισβητήθηκε, βρέθηκε στριμωγμένος στα σχοινιά και αυτό υποδηλωνόταν κιόλας από τη γλώσσα του σώματος, αλλά και του στόματος του!

Άχρωμος, άοσμος και άγευστος

Ελάχιστα έως καθόλου επιδραστικός στο παιχνίδι, άχρωμος, άοσμος και άγευστος στο κοουτσάρισμα του, δεν ανταποκρίθηκε σε καμιά από τις πέντε προϋποθέσεις της επιλογής του και φεύγοντας άφησε πίσω του καμένη γη...

Δεν ξέρω εάν μπερδεύτηκε λόγω της (αρχικής) συμβίωσης του με τον Πεδουλάκη ή της μακράς φάσης δυσλειτουργίας και σύγχυσης που περνάει ο πράσινος οργανισμός: αυτό θα το πει ή θα το αρνηθεί ο ίδιος σε κάποια συνέντευξη που θα δώσει, εκτός κι αν δεσμεύεται από κάποια ρήτρα εμπιστευτικότητας που ενδεχομένως συνομολόγησε στην πράξη λύσης του συμβολαίου του...

Το σίγουρο είναι ότι απέτυχε...

Απέτυχε οικτρώς...

Απέτυχε παταγωδώς και δεν συμμαζεύεται...

Μια ομάδα εντελώς απροπόνητη!

Ένα πουλάκι μέσα από την ομάδα μού είπε χθες κάτι το οποίο δεν με ξένισε απλώς, αλλά με σόκαρε, διότι προφανώς σπανίζει σε αυτό το υψηλό επίπεδο...

«Η ομάδα είναι εντελώς απροπόνητη»!!!

Για όνομα του Θεού, είναι δυνατόν εν έτει 2023 μια ομάδα της EuroLeague -και δη ο ευκλεής Παναθηναϊκός- να χαρακτηρίζεται απροπόνητη;

Ω, ναι!

Οι Πράσινοι προφανώς δεν παριστάνουν τους... Σίξερς για να κρεμάσουν πάνω τους μια ταμπέλα που θα γράφει «Trust The Process» και τους λείπει η απαραίτητη πυξίδα για να βρουν με ασφάλεια τον προορισμό τους, αλλά έτερον, εκάτερον...

Οι εργατοώρες και οι λεπτομέρειες

Έμαθα και κάτι άλλο, που επίσης ξενίζει και σοκάρει: ο Ράντονιτς, λέει, δεν διακρινόταν για την εργατικότητα του, στον βαθμό που αυτή είναι μια απαράβατη συνθήκη σε τέτοιο επίπεδο.

Δεν ασχολιόταν πολύ με την ανάλυση της προπόνησης και του αγώνα, αλλά στηριζόταν πολύ στο ένστικτο των παικτών και στο τι θα κάνει ο καθένας μόνος του.

Σε αντίθεση με άλλους προπονητές που όχι απλά δίνουν σημασία στη λεπτομέρεια, αλλά την αναδεικνύουν σε πρωτεύον στοιχείο της φιλοσοφίας του, ελόγου του άφηνε τα περισσότερα πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς κιόλας να υπάρχει η κεκτημένη ταχύτητα!

Συν τοις άλλοις-και αυτό ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού- ο Παναθηναϊκός πολύ συχνά δεν είχε εναλλακτικές λύσεις και plan-B στο παιχνίδι του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντιδράσει όταν στριμωχνόταν στα σχοινιά.

Η έλλειψη δεύτερου πλάνου

Και εάν το ένστικτο των παικτών (βλέπε Μπέικον, Λι, Γουίλιαμς) μπορούσε να καμουφλάρει κάποιες φορές τις αδυναμίες και να αναπληρώσει έλλειμμα στην επίθεση, αντιθέτως στην άμυνα το πρόβλημα παρέμενε άλυτο.

Στην πραγματικότητα επί των ημερών του Ράντονιτς, ο Παναθηναϊκός είχε μονάχα μια αμυντική κατεύθυνση και αυτό το δόγμα ήταν δίκοπο μαχαίρι...

Από τη μια πλευρά οι παίκτες δεν μπερδεύονταν, αλλά από την άλλη η ομάδα δεν μπορούσε να αντιδράσει και υποτασσόταν στις ορέξεις των αντιπάλων της, όταν στράβωνε η δουλειά, όπως συνέβη στην τρίτη περίοδο του ημιτελικού του Σαββάτου από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός βρήκε τη λύση με τια διαγώνιες πάσες, έτρεξε ένα σερί 17-0 (ως μέρος του επί μέρους σκορ 25-3) και πάπαλα!

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ο Ράντονιτς πέρασε στην Ιστορία ως ένας από τους πιο αναποτελεσματικούς και ακατάλληλους προπονητές στο πράσινο γίγνεσθαι και πλέον ο Σερέλης καλείται να συμμαζέψει μια κατάσταση που μετά την τριπλή αστοχία (Super Cup, Kύπελλο, EuroLeague) εν πολλοίς φαίνεται ασυμμάζευτη…

Όσο για τα υπόλοιπα, όπως γράφω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, θα τα βρει η υπηρεσία!