Πώς κάνετε έτσι ορέ Καταλανοί! Μη σκούζετε κιόλας! Επτά χρόνια εξορίας και εξοβελισμού από τα Final Four υπέμεινε η Μπαρτσελόνα, αλλά, διάβολε, τι να πει και η δόλια η Ολίμπια Μιλάνο που καρτέραγε και ξεροστάλιαζε στο χολ μπροστά από το σαλόνι από το 1992;

Μανούλα τους γέννησε και δαύτους, δεν φύτρωσαν από μόνοι τους, χώρια οι αναρίθμητες κολεξιόν και πασαρέλες που έχει χαραμίσει ο Τζιόρτζιο Αρμάνι για να αξιωθεί την περασμένη Τρίτη το βράδυ να δει τον... Κάιλ Χάινς να καπακώνει τον Γουέιντ Μπάλντουιν και (μετά το άστοχο τρίποντο του Πάουλ Τσίπσερ) να ξορκίζει τους λομβαρδικούς δαίμονες.

Κλείνω εδώ την παρένθεση που αφορά τους τρεις πρωταθλητές Ευρώπης με τους οποίους άλλωστε ασχολήθηκα επαρκώς τις προάλλες και λέω να ασχοληθώ με τα πάθη της Μπαρτσελόνα!

Το επτά θεωρείται εξ αρχαιοτάτων χρόνων ένας ιερός και σημαδιακός αριθμός, εξ ου και η πολλαπλή χρήση του.

Οι επτά ημέρες της εβδομάδας, τα επτά μυστήρια της εκκλησίας, τα επτά θαύματα του κόσμου, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, τα επτά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, οι Επτά επί Θήβας, τα επτά τείχη της Ιεριχούς, οι επτά λόφοι της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, οι επτά νότες της μουσικής, οι (τηλεοπτικές) επτά θανάσιμες πεθερές, το Seven Heaven στους τελικούς του ΝΒΑ, οι (κινηματογραφικοί) επτά που ήταν υπέροχοι, τα επτά χρόνια στο Θιβέτ, ο πράκτωρ 007 με τον Τζέιμς Μποντ, οι εφτά νομά σ’ ένα δωμά του Ακη Πάνου και last but not least-για να ταιριάζει κιόλας στην προκειμένη περίπτωση.

Tα επτά χρόνια φαγούρας της Μπαρτσελόνα!

Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΚΑΙ Ο ΣΑΡΑΣ

Απλώς ενώ στην ταινία «The Seven Year Itch» που γύρισε ο Μπίλι Γουάιλντερ πρωταγωνιστούσε η Μέριλιν Μονρό, στην μπασκετική εκδοχή της βγαίνουν μπροστά ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους ως σκηνοθέτης και ένας ολόκληρος θίασος από παίκτες.

Εδώ βεβαίως έχω τις ενστάσεις μου που αφορούν και τους λεγάμενους, αλλά και την αφεντιά μου.

Καμαρώνω ότι έχω παρακολουθήσει όλα μα όλα τα Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το 1988 στη Γάνδη μέχρι και πρόπερσι στη Βιτόρια: αλήθεια είναι αυτό, αλλά κι εγώ και η Μπαρτσελόνα λάμψαμε δια της απουσίας μας το βράδυ της 16ης Μαΐου του 2014 στο Mediolanum Forum!

Εγώ έλειπα και με τη φυσική παρουσία μου, διότι έβαζα υποψηφιότητα στις Νομαρχιακές εκλογές στην πατρίδα μου (Ρέθυμνο) και ταξίδεψα στο Μιλάνο αυθημερόν μέσω Ηρακλείου και Αθήνας.

Έφτασα στο γήπεδο στο ημίχρονο του μικρού τελικού και πρόλαβα να δω ολίγη από Μπαρτσελόνα!

Δυο βράδια νωρίτερα, την Παρασκευή, είχα δει από την τηλεόραση τους δυο ημιτελικούς υπό το ημίφως (όπως το απαιτούσε η σκηνοθετική εξτραβαγκάντσια) και συνάμα παρίστανα εκ του μακρόθεν την Αγγελική Νικολούλη αναζητώντας τους Καταλανούς.

Εις μάτην όμως: μια που εμφανίστηκαν στο τζάμπολ και μια που εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας!

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: «ΣΚΕΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»

«Μη μου θυμίζεις αυτό το ματς, είναι ίσως η χειρότερη και πιο οδυνηρή στιγμή της καριέρας μου και προσπαθώ να την ξεχάσω» μου εξομολογήθηκε πριν από λίγη ώρα ο Κώστας Παπανικολάου, που ήταν κι αυτός ωσεί παρών εκείνο το βράδυ, στον ημιτελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Α, ξέχασα να σας πω το σκόρ αυτού του ημιτελικού. Μπαρτσελόνα-Ρεάλ 62-100! Ναι, μα τον Θεό, τριάντα οκτώ πόντοι διαφορά!

«Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι πάθαμε» συνεχίζει ο πρώην και νυν φόργουορντ του Ολυμπιακού. «Ήταν σαν να μην είχαν κάνει μάγια ή να μην είμαστε εμείς στο γήπεδο, αλλά τα τσικό της ομάδας. Σκέτη καταστροφή».

Οι δυο ομάδες είχαν αναμετρηθεί ήδη τρεις φορές και μετά τον ημιτελικό στο Μιλάνο έμελλε να βρεθούν αντιμέτωπες άλλες τέσσερις.

Στις 29 Δεκεμβρίου του 2013 στη Μαδρίτη η Ρεάλ επιβλήθηκε με 98-84, ενώ στις 9 Φεβρουαρίου στον συγκλονιστικό τελικό του Copa del Rey στη Μάλαγα έκλεψε τη νίκη και το τρόπαιο μέσα από τα χέρια των Καταλανών με το αλήστου μνήμης buzzer beater του σεσημασμένου στο είδος, Σέρχιο Γιουλ, μόλις ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν από τη λήξη (77-76).

Έξι ημέρες πριν από το αντάμωμα τους στον ημιτελικό του Final 4, στο πλαίσιο του Β’ γύρου του πρωταθλήματος, η Μπαρτσελόνα πήρε το αίμα της πίσω, τσαλαπατώντας στο Palau Blaugrana τους Μαδριλένους με 86-75.

H ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ

Στη λήξη της τρίτης περιόδου το σκορ ήταν 72-50 και εκείνο το clasico εξελίχθηκε στην αποθέωση του Κωστάκη που έδωσε ρεσιτάλ στην κορυφαία εμφάνιση του εκείνη τη σεζόν με 18 πόντους (7/10δ., 1/2τρ., 1/2β.), 12 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, τέσσερα κλεψίματα και μία τάπα.

«Αυτό το ματς μας κοίμισε και μας κατέστρεψε» θυμάται μετά από επτά χρόνια. «Ηταν πολύ νωπή η άνετη νίκη μας και επαναπαυθήκαμε πάνω σε αυτή και στην εμφάνιση μας. Νομίζαμε ότι θα νικήσουμε εύκολα και την πατήσαμε μεγαλοπρεπώς. Μπήκαμε αεράτοι στο γήπεδο και η Ρεάλ το εκμεταλλεύθηκε και μας τσάκισε. Ξέρεις, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θέλει και πολύ για να συμβεί η καταστροφή του Δράμαλη»!

Στην προκειμένη περίπτωση ήθελε ένα δεκάλεπτο, όσο άντεξαν οι Καταλανοί (σκορ 20-20). Η λήξη του ημιχρόνου βρήκε τη Ρεάλ με οκτώ πόντους μπροστά (45-37) και το δεύτερο ημίχρονο εμπίπτει στην κατηγορία των... ακατάλληλων δι’ ανηλίκους!

«Κρίμα, γιατί είχαμε μια εξαιρετική ομάδα και πιστεύαμε ότι θα κατακτήσουμε τον τίτλο» συνεχίζει ο 31χρονος Τρικαλινός φόργουορντ. «Παίξαμε πολύ καλά σε όλη τη σεζόν της Ευρωλίγκας και προκριθήκαμε άνετα στο Final 4, αλλά τηα κάναμε μούσκεμα στο κρισιμότερο ματς της χρονιάς».

Όντως η Μπαρτσελόνα προκρίθηκε δια περιπάτου με 7-3 στην πρώτη φάση και με 12-2 στο Top 16 (νικώντας μεταξύ άλλων από δυο φορές τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό με σούμα 50 πόντους), ενώ στα play offs σκούπισε τη Γαλατασαράι με 3-0 και με +51.

Την ίδια στιγμή η Ρεάλ έτρωγε τα λυσσακά της σε σειρά πέντε αγώνων με τον (υπερασπιζόμενο το repeat από την πόλη και το Λονδίνο) Ολυμπιακό και ο Παπανικολάου προσδόκαγε και λαχτάραγε να πετύχει το δικό του three-peat, αλλά τζίφος.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ;

«Στο δεύτερο ημίχρονο ήμασταν χάλια, δεν υπήρχαμε στο γήπεδο και η Ρεάλ έκανε ό,τι γούσταρε. Από ένα σημείο και πέρα, όσο μεγάλωνε η διαφορά, το ματς δεν ήταν απλώς αγγαρεία, αλλά σκέτο μαρτύριο και παρακαλάγαμε να τελειώσει».

Παρεμπιπτόντως εκείνος ο ημιτελικός είχε μπόλικο ελληνικό ενδιαφέρον, διότι ο Παπανικολάου είχε συμπαίκτη (όπως και στον Ολυμπιακό, αλλά και στους Ρόκετς) τον Τζο Ντόρσι, ενώ απέναντι τους βρίσκονταν ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Μάρκους Σλότερ (ΑΕΚ) και ο Τρεμέλ Ντάρντεν (Ολυμπιακός).

Σε 21’41’’ συμμετοχής ο ΠΑΠ «έγραψε» έξι πόντους, πέντε ριμπάουντ και μια ασίστ, ενώ ο μόνος διασωθείς στο ναυάγιο ήταν ο Αντε Τόμιτς (16π., 8ρ.).

Μπροστάρηδες για τη «Βασίλισσα» υπήρξαν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ (21π.), ο νυν παίκτης της Μπαρτσελόνα, Νίκολα Μίροτιτς (19-4) και βεβαίως τα τωρινά... γερόντια της: ο Ρούντι Φερνάντεθ (12), ο Σέρχιο Γιουλ (11) και ο Φελίπε Ρέγες (11).

Δυο στατιστικά στοιχεία από αυτό το ματς φτάνουν και περισσεύουν για να τεκμηριώσουν το +38: η Ρεάλ είχε 14/29 τρίποντα και 8 λάθη και η Μπαρτσελόνα 5/18 και 13.

Ο δε σεσημασμένος βομβαρδιστής Xουάν Kάρλος Ναβάρο σε 18.54’’ κόλλησε στους τρεις πόντους με 0/2 δίποντα και 1/3 τρίποντο.

Nada mas!

Για τους ούτως ή άλλως χαροκαμένους στα Final 4, Καταλανούς εκείνος ο ημιτελικός λογίζεται ως μη γενόμενος, παρ’ όλα αυτά μετά από 48 ώρες μάζεψαν τα κομμάτια τους και νίκησαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-78.

«Νιώσαμε πολύ άσχημα, ψάχναμε τρύπα να κρυφτούμε, διότι μια αιχμαλωσία σε clasico δεν χωνεύεται. Αδικήσαμε τους εαυτούς μας όμως, διότι πραγματικά είχαμε μια πολύ καλή ομάδα που μπορούσε να κατακτήσει την κούπα. Τότε η Μπαρτσελόνα αποτελούσε ένα κράμα έμπειρων και νεαρών και ταλαντούχων παικτών, όπως ο Αμπρίνες, ενώ , όπως πάντα, ο Τσάβι Πασκουάλ είχε... αμέτρητα συστήματα και ήμασταν προετοιμασμένοι για τα τρικ των αντιπάλων. Ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι όλη τη σεζόν, είχαμε ωραία ατμόσφαιρα και θετική αύρα, αλλά όλα αυτά πήγαν στράφι».

Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως...

Η ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ

«Αυτό να λέγεται» υπερθεματίζει ο Παπανικολάου, καθώς μετά το Final Four και αφού επέζησε των μοναδικών στα παγκόσμια χρονικά ημιτελικών της λίγκας με τη Βαλένθια (3-2 με πέντε εκτός έδρας νίκες) η Μπαρτσελόνα ανέβηκε στο θρόνο, σε πείσμα του μειονεκτήματος έδρας, επικρατώντας της Ρεάλ με 3-1.

«Τουλάχιστον νιώσαμε στο τέλος τη γλύκα και μας έφυγε η πίκρα από το Μιλάνο, αλλά μένει το στίγμα εκείνου του ημιτελικού».

Από τότε η Μπαρτσελόνα δεν έχει ξαναδεί χαΐρι κα προκοπή στο ισπανικό πρωτάθλημα και πλέον επιστρέφει στο Final Four της Ευρωλίγκας μετά από επτά χρόνια, εγγράφοντας τη 15η συμμετοχή της, ούσα δεύτερη πίσω από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (20).

Στον ημιτελικό οι Καταλανοί θα αντιμετωπίσουν την Αρμάνι Μιλάνο και «πιστεύω ότι θα περάσουν και εκεί κόντρα στην ΤΣΣΚΑ ή στην Εφές θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» σχολιάζει ο Παπανικολάου.

«Με όλο τον σεβασμό μου στη Ζενίτ και στον Πασκουάλ, πιστεύω ότι στη σειρά των playoffs, η Μπαρτσελόνα αιφνιδιάσθηκε και αδίκησε τον εαυτό της. Περίμενα ότι θα προκριθεί πιο εύκολα και πάντως όχι με 3-2».

Ο Παπανικολάου έφυγε το καλοκαίρι του 2014 από τη Βαρκελώνη, περιπλανήθηκε στο Χιούστον και στο Ντένβερ και βίωσε το νόστιμον ήμαρ στον Πειραιά, αλλά δεν λησμονεί εκείνη τη σεζόν.

ΤΟ ΜES QUE UN CLUB ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ

«Σημάδεψε τη ζωή μου, διότι η Μπαρτσελόνα είναι ένα κλαμπ παγκοσμίου βεληνεκούς με απίστευτη αίγλη, που επιτείνεται από τους άρρηκτους δεσμούς της με τον λαό της Καταλονίας, για τον οποίο ο σύλλογος είναι ένα σύμβολο, πραγματικά més que un club. Αυτή τη σχέση αμοιβαιότητας και αλληλοτροφοδοσίας συναισθημάτων δεν την καταλαβαίνεις αμέσως, αλλά σιγά σιγά».

Σιγά σιγά επίσης κατάλαβε ολόκληρη η Μπαρτσελόνα την κατάρα που κουβάλαγε στις κάθε λογής επιχειρήσεις της να αναρριχηθεί στο θρόνο!

Εδώ ισχύει αυτό που λέμε (με την απαραίτητη παραποίηση), πότε η Μπάρτσα δεν μπορεί, πότε ο Αίτο της πονεί!

Οι Καταλανοί (με προπονητή τον Αντόνιο Σέρα) γνώρισαν την ήττα στον πρώτο τελικό που έπαιξαν, το 1984 στη Γενεύη από τη Μπανκορόμα του ασύλληπτου Λάρι Ράιτ, στα χνάρια του οποίου βάδισε και ο Ντέιβιντ Ρίβερς το 1997 στη Ρώμη.

Το γαϊτανάκι των… μαγαρισμένων ευκαιριών της στα Final 4, με τον Αίτο Ρενέσες στον πάγκο άρχισε το 1989 στο Μόναχο, συνεχίσθηκε το 1990 στη Σαραγόσα, το 1991 στο Παρίσι, το 1994 στο Τελ Αβίβ, το 1996 πάλι στο Παρίσι, το 1997 στη Ρώμη και κατέληξε το 2000 στη Θεσσαλονίκη.

Πόσα είναι αυτά τα χαμένα Final Four του αειθαλούς νυν προπονητή της Αλμπα Βερολίνου;

Μην μπείτε στον κόπο να τα μετρήσετε.

Επτά κι αυτά!

Εντέλει οι Καταλανοί αξιώθηκαν να ξορκίσουν τους δαίμονες οι οποίοι τους κατέτρυχαν το 2003 στο Sant Jordi όπου με προπονητή τον Σβέτισλαβ Πέσιτς και σταρ τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, τον Γκρεγκόρ Φούτσκα και τον Σαρούνας Γιασικέβιτσιους αναρριχήθηκαν στο θρόνο...

Τότε νίκησαν στον μεν ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Ντούσαν Ιβκοβιτς, Θοδωρής Παπαλουκάς, νίκος Χατζηβρέττας, Αλεξέι Σαβρασένκο), στον δε τελικό την Μπενετόν Τρεβίζο στον πάγκο της οποίας καθόταν ο επικείμενος αντίπαλος τους, ο Ετορε Μεσίνα.

ΤΑ ΕΠΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΚΕΡΣ

Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια;

Αλλά επτά!

Οι Καταλανοί σήκωσαν για δεύτερη φορά το ιερό δισκοπότηρο το 2010 στο Παρίσι σε μια μαγική σεζόν (με ρεκόρ 20-2), στην κατάληξη της οποίας έριξαν στο κανναβάτσο πάλι την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό και τον Ολυμπιακό στον τελικό.

Συνολικά σε 14 συμμετοχές σε Final Four, η Μπαρτσελόνα αριθμεί δυο τρόπαια (2003, 2010), άλλες τέσσερις παρουσίες σε τελικούς (1990, 1991, 1996, 1997), τρεις τρίτες θέσεις (2009, 2012, 2014) και πέντε τέταρτες (1989, 1994, 2000, 2006, 2013).

Στους τελικούς του 1990 και του 1991 την έριξε στο κανναβάτσο η Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ, ενώ σε εκείνους του 1996 και του 1997 έπεσε πάνω στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.

Στους οκτώ χαμένους ημιτελικούς τον ρόλο του δήμιου έπαιξαν κατά σειρά η Γιουγκοπλάστικα το 1989, η Τζουβεντούτ Μπανταλόνα το 1994, η Μακάμπι το 2000 (παρόντος του Ευθύμη Ρεντζιά), η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2006 (Μιχάλης Κακιούζης) και το 2009, ο Ολυμπιακός το 2012 και η Ρεάλ Μαδρίτης το 2013 και το 2014.

Έντεκα χρόνια μετά τη στέψη της και μια επταετία μετά την τελευταία παρουσία της και το χουνέρι από τους Μαδριλένους, η Μπαρτσελόνα επιστρέφει στην ελίτ για να βγάλει τα σπασμένα και μάλιστα μαζεμένα!

Σαν τους Λέικερς ένα πράγμα, διότι κι ελόγου τους πέρυσι ξαναγύρισαν στην κορυφή μετά από δέκα χρόνια και ενώ είχαν μείνει εκτός νυμφώνος των playoffs επί έξι συναπτές σεζόν.

Θα επαναληφθεί άραγε η ίδια ιστορία; Οψόμεθα...

Photo credits: Eurokinissi