Ήταν η 2η ημέρα του Μαρτίου του 1962 όταν ο επονομαζόμενος "Γολιάθ" ή "Μπιγκ-Ντίπερ" έδωσε το μεγαλύτερο one-man-show στην ιστορία του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, σημειώνοντας μια μοναδική επίδοση που κρατάει ακόμη!

Ο μόνος που την πλησίασε ήταν ο ίδιος ο Μπράιαντ με τους 81 πόντους πριν από 5 χρόνια.

Ο Τσάμπερλεϊν ήταν τότε 26 ετών κι είχε ήδη καταφέρει να γίνει γνωστός για την έφεση του στο σκοράρισμα. Βοηθούσαν τα προσόντα του (ήταν 2.16), η πλαστικότητα στις κινήσεις και κυρίως το φονικό του ένστικτο για να σπαμπαραλιάσει όλες τις αντίπαλες άμυνες, με εξαίρεση εκείνη των Σέλτικς του Μπιλ Ράσελ, της προσωπικής του "Νέμεσις".

Η αρχή του... κακού

Στις 2 Μαρτίου του '62 λοιπόν οι Φιλαδέλφεια Ουόριορς υποδέχονται τους Νιικς στην "Χέρσεϊπαρκ Αρίνα". Τελικό σκορ; Το 169-147. Ρεκόρ πόντων στο σύνολο τους. Ε και; Το παιχνίδι έμελλε να μείνει στην ιστορία για άλλο λόγο, για την "κατοστάρα" του Τσάμπερλεϊν.

Ο "Γολιάθ" βρήκε... μπόσικη τη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε ζεστά. Ο βασικός Φιλ Τζόρντον ήταν τραυματίας κι ο αναπληρωματικός του Ντάραλ Ίμχοφ έζησε τον απόλυτο εφιάλτη. Στο πρώτο δωδεκάλεπτο ο ψηλός των Σίξερς είχε πετύχει ήδη 23 πόντους. Στο ημίχρονο είχε 41. Σιγά το πράγμα!

"Πολλές φορές έμπαινα στα αποδυτήρια έχοντας σκοράρει 30 ή 35 πόντους, οπότε κι οι 41 δεν ήταν κάτι το φοβερό" παραδέχτηκε ο Τσάμπερλεϊν εκ των υστέρων. Άλλωστε πριν από εκείνο το παιχνίδι είχε ξεπεράσει τους 60 πόντους 15 φορές στην καριέρα του, ενώ ήταν ήδη κάτοχος του καλύτερου ρεκόρ πόντων, καθώς οι 78 δικοί του είχαν αφήσει πίσω τους 71 του Έλτζιν Μπέιλορ.

Ο προπονητής των Ουόριορς, Φρανκ ΜακΓκουάιρ, είχε σωστό ένστικτο: "δώστε τη μπάλα στον Ουίλτ. Είναι διαρκώς αμαρκάριστος". Που να 'ξερε.

"Μας κάρφωνε στο καλάθι"

Στην επανάληψη οι Νικς "αγρίεψαν". Άρχισαν να κάνουν σκληρά φάουλ στον "Μπιγκ Ντίπερ" και σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιούν 2 ή 3 παίκτες για να τον περιορίσουν όταν έπαιρνε τη μπάλα. Ο ΜακΓκούαιρ από τον πάγκο φώναζε στους διαιτητές να δώσουν περισσότερα φάουλ, αν κι οι βολές υπήρξαν πάντα το αδύνατο σημείο του Τσάμπερλεϊν.

Στην τρίτη περίοδο πέτυχε 28 πόντους την ώρα που κι ο Ίμχοφ είχε χρεωθεί με φάουλ. Η Νέα Υόρκη είχε επιστρατεύσει και τον τρίτο της σέντερ, τον Ντέιβ Μπαντ για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. "Δεν μπορούσες να τον παίξεις στα ίσα γιατί ήταν πολύ μεγαλόσωμος. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να τον παίξεις από μπροστά και να του αφήσεις τη λόμπα ή να τον παίξεις στα πόδια και να προσπαθήσεις να βγεις πρώτος εκεί που θέλει να πάει, αναγκάζοντας τον να κάνει άλλα 2-3 βήματα. Βέβαια ζύγιζε περίπου 140 κιλά, οπότε δεν ήταν εύκολο" εξήγησε μετέπειτα ο Μπαντ.

Ο Ίμχοφ που ήταν 2.08 τόνισε επί του θέματος: "Μας έβαζε μες στο καλάθι μαζί με τη μπάλα. Κυριολεκτικά! Δεν είχε πρόβλημα ακόμη κι όταν παίζαμε πάνω του τέσσερις αμυντικοί".

Τα κόλπα των Νικς κι η απάντηση του ΜακΓκουάιρ

Στο μεταξύ μετά το πέρας του τρίτου δωδεκαλέπτου ο Τσάμπερλεϊν κατάλαβε ότι μπορούσε να σπάσει το ρεκόρ του. Τα ρεκόρ του ήταν 75 πόντους σε 48 λεπτά και 78 μετά από τρεις παρατάσεις. Το παιχνίδι, όμως, ήθελε ακόμη 7.51' όταν ο "Στιλτ" ξεπέρασε τους 79! Από εκείνο το σημείο και μετά το κοινό των 4.124 ανθρώπων άρχισε να φωνάζει: "Δώστε τη μπάλα στον Ουίλτ! Δώστε τη μπάλα στον Ουίλτ".

Χαρακτηριστικά οι άλλοι παίκτες των Ουόριορς απέφευγαν να σουτάρουν. Ο Άτλς εξήγησε ότι "θέλαμε να σπάσει το ρεκόρ" για αυτό και χαράμισε μερικά εύκολα λέι-απ για να πασάρει στον ψηλό της ομάδας. Το ίδιο κι ο Γκάρι Ρότζερς που τέλειωσε το ματς με 20 ασίστ!

Έπαιζαν, όμως κι οι Νικς που δεν ήθελαν να γίνουν σάκος του μποξ και να "αμαυρώσουν" την ιστορία τους επιτρέποντας έναν παίκτη να σκοράρει απέναντι τους 100 πόντους. Για αυτό κι άρχισαν να κάνουν φάουλ σε οποιονδήποτε παίκτη πλην του Τσάμπερλεϊν. Ο ΜακΓκούαιρ, ωστόσο, αντέδρασε άμεσα: απέσυρε από το παρκέ τους Τομ Μέσερι, Αλ Ατλς, Γκάι Ρότζερς και Πολ Άριζιν, για να περάσει μέσα τους αναπληρωματικούς Τζόι Ράκλικ, Γιορκ Λαρέζι, Εντ Κόνλιν και Τεντ Λούκενμπιλ, προκειμένουν να κάνουν με τη σειρά τους φάουλ στους αντιπάλους για να σταματήσουν το ρολόι και να κάνει η ομάδα τους περισσότερες επιθέσεις.

Στα επόμενα χρόνια ο ίδιος παραδέχτηκε ότι αισθάνθηκε άσχημα για τον τρόπο που κύλησε το ματς. Μάλιστα εξήγησε ότι για να σπάσει το τριψήφιο φράγμα πήρε και πολλά σουτ που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επιχειρούσε. Και στάθηκε στα στατιστικά του που τον θέλουν να σκοράρει στην καλή του βραδιά 50-60 πόντους με 65-70% εντός πεδιάς, την ώρα που στο ιστορικό ματς είχε λιγότερο από 50%.

"Κατοστάρα" και μετά το... χάος

Τελικά παρά τη... φαρσοκωμωδία ο Τσάμπερλεϊν έφτασε τους 94 στα 2.45' και τους 98 περίπου ένα λεπτό πριν τη λήξη. Στην ιστορική κατοχή ο "Μπιγκ Ντίπερ" αστόχησε στην πρώτη του προσπάθεια. Ο Λούκενμπιλ πήρε ριμπάουντ, πάσαρε ξανά στον ψηλό, ο οποίος αστόχησε ξανά! Ο Λούκενμπιλ πήρε και δεύτερο ριμπάουντ και πάσαρε αυτή τη φορά στον Ράκλικ που βρήκε με μια λόμπα τον συμπαίκτη του ο οποίος απλά έσπρωξε τη μπάλα στο καλάθι για να σπάει το φράγμα των 100! Και μετά το χάος!

Περίπου 200 άτομα από το κοινό μπήκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν το ιστορικό κατόρθωμα, ενώ ο ίδιος ο Ράκλικ έτρεξε στη γραμματεία, για να διασφαλίσει την ιστορική (όπως αποδείχτηκε) τελική πάσα.

Δεν υπάρχουν τηλεοπτικές αποδείξεις από το ματς και για αυτό δεν είναι κανείς σίγουρος ότι το παιχνίδι ξεκίνησε μετά. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Γκάντερ Μπορκ που έγραψε για το θέμα εξήγησε ότι η διακοπή κράτησε 9 λεπτά και τα τελευταία 46'' παίχτηκαν με τον Τζο Ράκλικ να χάνει δύο βολές.

Ο ίδιος ο Τσάμπερλεϊν είχε πει ότι το ματς δεν συνεχίστηκε, ενώ στη βιογραφία του αναφέρεται ότι απλά καθόταν στο κέντρο του γηπέδου χωρίς να θέλει να ακουμπήσει τη μπάλα επειδή "οι 100 ακούγονται καλύτερα από τους 102".

Στατιστική, ρεκόρ και... ατάκες

Για την ιστορία ο "Στιλτ" είχε 36/63 δίποντα και 28/32 βολές, ένα εξαιρετικό ποσοστό που δεν έχει σχέση με το σύνηθες 50% που είχε στην καριέρα του από τη γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ποσοστό του που άγγιζε το 50% είναι το 3ο χειρότερο στην ιστορία του ΝΒΑ από παίκτες με περισσότερες από 1.200 προσπάθειες. "Είναι θέμα που χρίζει ψυχιατρική ανάλυση" το... ερμήνευσε ο ίδιος.

Κατέχει ακόμη το ρεκόρ για προσπάθειες, εύστοχα δίποντα, εύστοχες βολές, προσπάθειες από τη γραμμή και πόντους σε ένα ημίχρονο (59). Το μόνο που έσπασε στη συνέχεια ήταν οι 31 πόντοι σε ένα δωδεκάλεπτο, το οποίο ξεπέρασαν τόσο οι Τζορτζ Γκέρβιν, Καρμέλο Άντονι με 33 όσο κι ο Ντέιβιντ Τόμπσον με 32.

Μοναδικές επιδόσεις σημείωσαν ακόμη ο Γκάι Ρότζερς με τις 20 ασίστ, αλλά κι ο Αλ Ατλς. Ο πρώτος θυμάται ότι "ήταν το ευκολότερο παιχνίδι για μένα, καθώς το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να δώσω τη μπάλα στον Ουίλτ", ενώ ο δεύτερος το έριξε στην... πλάκα. Κι είχε κάθε δικαίωμα από τη στιγμή που ήταν ο μόνος που είχε προαναγγείλει το κατόρθωμα. Όταν ο συμπαίκτης του είχε σκοράρει 78 σε τρεις παρατάσεις είχε πει ότι " είναι ζήτημα χρόνου να φτάσει και τους 100".

Ο Ατλς ήταν εκείνη την εποχή ο αμυντικός "εξολοθρευτής" των Ουόριορς αν και σε εκείνο το ματς είχε 8/8 δίποντα και 1/1 βολή. "Στο μοναδικό ματς που δεν αστοχούσα με τίποτα, ο Ουίλτ πήγε κι έβαλε 100".

"Δεν είναι αυτό το αγαπημένο μου παιχνίδι"

"Πριν συμβεί το θεωρούσα αναπόφευκτο. Αλλά όταν έγινε σταμάτησα λίγο να το σκεφτώ. Ήταν απίστευτο". Τα λόγια ανήκουν στον προπονητή Φρανκ ΜακΓκούαιρ που είδε το μοναδικό ρεκόρ να γίνεται πρωτοσέλιδο, παρά το γεγονός ότι σπάνια τα αθλητικά έπαιρναν τόση δημοσιότητα εκείνη την εποχή.

Μάλιστα ο αστικός μύθος της εποχής ήθελε τους πάντες να έχουν γίνει μάρτυρες της ιστορίας. "Πάνω από 40.000 άτομα έλεγαν ότι ήταν σε αυτό το ματς" είχε πει ο γενικός διευθυντής της Φιλαδέλφεια, ο Χάρβεϊ Πόλακ.

Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο ο Τσάμπερλεϊν που πήρε στη συνέχεια 2 πρωταθλήματα, κατάκτησε αμέτρητους τίτλους σκοραρίσματος και φιγουράρει αυτή τη στιγμή ως ο 4ος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ (με τον καλύτερο μέσο όρο όμως όλων των εποχών) είχε παραδεχτεί ότι δεν ήταν αυτό το αγαπημένο του παιχνίδι. Κι όμως! Την πρώτη θέση στην καρδιά του έχει η αναμέτρηση κόντρα στους Σέλτικς όταν κέρδισε κατά κράτος τον Μπιλ Ράσελ "κατεβάζοντας" 55 ριμπάουντ (κι αυτό ρεκόρ).

Μύθος έγινε κι ο σέντερ Ντάραλ Ίμχοφ που σε εκείνο το ματς είχε παίξει μόλις 20 λεπτά λόγω φάουλ. Στην επόμενη αναμέτρηση του με τον Τσάμπερλεϊν στο "Μάντισον" αγωνίστηκε όλο το παιχνίδι, "έφαγε" μόλις (!!) 54 και δέχτηκε το standing ovation για αυτό!

Το βόλεϊ, ο "Κόναν" κι οι 20.000 γυναίκες

"Το μπάσκετ είναι παιχνίδι για αδελφούλες". Αυτή ήταν η παρθενική άποψη του για το μπάσκετ, όταν στα παιδικά του χρόνια έκανε θραύση στον στίβο και συγκεκριμένα στο άλμα εις ύψος και στο άλμα εις μήκος. Στη συνέχεια έπαιξε και βόλεϊ. Το μπάσκετ όμως ήταν ο "βασιλιάς" της Φιλαδέλφεια κι επειδή στα 10 του χρόνια ήταν ήδη 1.80 τον ανάγκασαν να στραφεί εκεί.

Έπαιξε στο κολέγιο του Κάνσας, έβγαλε λεφτά με τους Χάρλεμ Γκλόμπτροτερς και στη συνέχεια έγινε μέλος του ΝΒΑ. Από το 1959 ως το 1965 αγωνίστηκε στους Ουόριορς (πρώτα στη Φιλαδέλφεια και μετά στο Σαν Φρανσίσκο), στους Σίξερς από το 1965 ως το 1968, στους Λέικερς από το 1968 ως το 1973 για να τελειώσει την καριέρα του στο ΑΒΑ και στο Σαν Ντιέγκο κερδίζοντςα το εκπληκτικό για την εποχή ποσό των 600.000 δολαρίων ως μισθό!

Μετά το φινάλε της σύντομης αν μη τι άλλο καριέρας του (σ.σ ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ, Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, έπαιξε πέρα από τα 40 του χρόνια) ασχολήθηκε για λίγο με την προπονητική, ενώ χρειάστηκε δύο φορές να απορρίψει προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ που του ζητούσαν να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Η μία ήταν το 1981 όταν ο Λάρι Μπράουν κι οι Καβαλίερς πίστεψαν ότι ο 45άρης Ουίλτ το είχε ακόμη κι η δεύτερη στα 50 του χρόνια όταν δέχτηκε την προσφορά των Νετς!

Παράλληλα μετά τη "σύνταξη" προώθησε την αυτοβιογραφία του, έκανε διαφημίσεις, έγινε παράγοντας του αγαπημένου του χόμπι, του βόλεϊ, έπαιξε σε ταινίες όπως τον "Κόναν" και συνέχισε να λατρεύει το ασθενές φύλο! Όπως έχει πει κι ο ίδιος έχει κάνει σεξ με περίπου 20.000 γυναίκες!

Από το 1992 αντιμετώπισε πρόβλημα με την καρδιά του. "Έσβησε" τελικά το 1999. Δηλαδή ο ήρωας Τσάμπερλεϊν "έσβησε" το 1999. Γιατί ο μύθος του Ουίλτ ζει για πάντα.