Στην ψηφοφορία καταμετρήθηκαν συνολικά 992 ψήφοι, από τους οποίους οι 925 ήταν έγκυροι, αυτό δηλαδή που ζητούσαμε (πεντάδα από όλο το φάσμα της ιστορίας μιας συγκεκριμένης ομάδας). Για τον Άρη ψήφισαν 135 επισκέπτες του Sport24.gr. Και ανέδειξαν την παρακάτω ως καλύτερη πεντάδα στην ιστορία της ομάδας.

Νίκος Γκάλης
Ψήφοι: 131

Μπορεί ένας τραυματισμός να αλλάξει την πορεία μιας ομάδας και του αθλήματος σε μια ολόκληρη χώρα; Μπορεί, αν πρόκειται για τον Νίκο Γκάλη. Τον άνθρωπο που μεταμόρφωσε τον Άρη σε "αυτοκράτορα" και άλλαξε το ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, επειδή το καλοκαίρι του 1979 τραυματίστηκε σοβαρά στο καμπ των Σέλτικς και οδήγησε τους παράγοντες της ομάδας της Βοστόνης στην απόφαση να μην υπογράψουν συμβόλαιο μαζί του. Αργότερα βέβαια ο θρυλικός Ρεντ Άουερμπαχ παραδέχθηκε πως το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του ήταν πως έχασε μέσα από τα χέρα του τον θαυματουργό Έλληνα, όμως το πουλάκι είχε πια πετάξει.

Κι είχε προσγειωθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Άρης είχε κάνει το παν για να αποκτήσει τον Νίκο Γκάλη. Έχοντας εντοπίσει εγκαίρως το κελεπούρι, είχε στείλει μέχρι και τον Γιώργο Τσιλιγαρίδη στις ΗΠΑ για να αποσπάσει την υπογραφή του, κάτι που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των "κιτρίνων" στη μάχη που έδωσαν με τους δύο "αιώνιους" της Αθήνας, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, για λογαριασμό του.

Και δεν το μετάνιωσαν. Διότι ο Νίκος Γκάλης δεν ήταν ένας απλός παίκτης. Ήταν φαινόμενο. Ήταν ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα το μπάσκετ έτσι όπως δεν το είχαμε δει ως τότε. Στην επαγγελματική του διάσταση, με την απόλυτη προσήλωση στην προπόνηση, αλλά και τις ανάλογες απολαβές. Και στην αγωνιστική του διάσταση. Αυτά που έκανε στο παρκέ δεν τα είχε ξαναδεί ανθρώπου μάτι στην Ελλάδα και ίσως και στην Ευρώπη. Οι 30,4 πόντοι που σκόραρε κατά μέσο όρο στα 854 επίσημα παιχνίδια που έπαιξε στην καριέρα του φανερώνουν ένα μόνο μέρος του μεγαλείου του.

Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι μαζί του ο Άρης κατέκτησε 8 πρωταθλήματα Ελλάδας (1983 και 1985-91), εκ των οποίων τα 7 συνεχόμενα και τα τρία δίχως να χάσει ούτε ένα παιχνίδι! Κατέκτησε επίσης 6 Κύπελλα κι έπαιξε τρεις διαδοχικές φορές σε φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1988-90), δίχως πάντως να σηκώσει την κούπα.

Το πιο σπουδαίο, ωστόσο, ήταν ότι ο Άρης του Νίκου Γκάλη έγινε τη δεκαετία του '80 η ομάδα όλων των Ελλήνων. Οι 30άρηδες και άνω αγαπήσαμε το μπάσκετ με την Εθνική του '87 (όπου επίσης πρωταγωνιστής ήταν ο Γκάλης) και με τον Άρη. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό, όσο κι αν ίσως ενοχλεί κάπως τους... ακραιφνείς ΠΑΟΚΤσήδες. Όμως ποιος δεν θυμάται τι γινόταν εκείνες τις Πέμπτες που έπαιζε ο Άρης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τότε που τα σινεμά έκαναν... εκπτώσεις στα εισιτήρια και στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Διότι όλοι ήμαστε καρφωμένοι στην τηλεόραση για να δούμε τα μαγικά του Γκάλη. Και να βιώσουμε στιγμές πρωτόγνωρες τότε για τον ελληνικό αθλητισμό...

Παναγιώτης Γιαννάκης
Ψήφοι: 122

Τα επιτεύγματα του Άρη τη δεκαετία του '80 πιθανότατα δεν θα ήταν το ίδιο μεγάλα και σπουδαία αν στο πλευρό του Νίκου Γκάλη δεν αγωνιζόταν μια άλλη κορυφαία αθλητική προσωπικότητα: ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο άνθρωπος που αποτέλεσε το ιδανικό αγωνιστικό συμπλήρωμα του Γκάλη, με τον οποίο συνέθεσε το κορυφαίο δίδυμο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού εκτοξεύοντας τον Άρη και την Εθνική ομάδα στα ύψη.

Ήταν άλλωστε η μετακόμισή του στη Θεσσαλονίκη αυτή που προκάλεσε τη μετονομασία του Άρη σε... αυτοκράτορα. Το καλοκαίρι του 1984 ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει τον Άρη στο μπαράζ της Κέρκυρας κι είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα, κάτι που ανάγκασε τον πρόεδρο των "κιτρίνων", Χρήστο Μιχαηλίδη, να κάνει το παν ώστε να πάρει από τον Ιωνικό Νικαίας τον Γιαννάκη.

Τον επονομαζόμενο και "δράκο", ο οποίος βεβαίως ήταν ήδη καταξιωμένος και εγνωσμένης αξίας, στον Άρη ωστόσο σημείωσε το μεγαλύτερο προσωπικό του επίτευγμα. Έβαλε το μπάσκετ πάνω από τον εαυτό του, υπέταξε τον αθλητικό εγωισμό του και από... καλαθομηχανή μετατράπηκε σε έναν υποδειγματικό πλέι μέικερ και αμυντικό εξολοθρευτή, αφήνοντας το έργο της... εξολόθρευσης των αντιπάλων στον Γκάλη. Εν ολίγοις ο Γιαννάκης έκοβε, ο Γκάλης έραβε και ο Άρης μεγαλουργούσε.

Από τη στιγμή που ο Γιαννάκης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1984, χρειάστηκε να περάσουν 8 ολόκληρα χρόνια για να πάρει άλλη ομάδα το πρωτάθλημα στην Ελλάδα! Από το 1985 ως και το 1991 ο Άρης αναδεικνυόταν συνεχώς πρωταθλητής, συνήθως και Κυπελλούχος (το έχασε μόνο το 1986 και το 1991) εγκαθιδρύοντας... στυγνή μονοκρατορία, που όμοιά της δεν είχε βιώσει ως τότε το ελληνικό μπάσκετ.

Λευτέρης Σούμποτιτς
Ψήφοι: 58

Ο τρίτος εκείνης της μεγάλης ομάδας που είχε σαρώσει τα πάντα στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980. Ο Γιάννης Ιωαννίδης τον ανακάλυψε στη Λουμπλιάνα, όπου έκανε σπουδαία καριέρα φορώντας τη φανέλα της Ολίμπια, και τον έφερε το καλοκαίρι του 1986 στη Θεσσαλονίκη για να προσθέσει ένα ακόμα μεγάλο όπλο στο οπλοστάσιό του.

Ο "Πίξι", όπως ήταν το παρατσούκλι του, άνοιξε το δρόμο των ελληνοποιήσεων, που έγινε πολύ της μόδας στο ελληνικό μπάσκετ τα χρόνια που ακολούθησαν. Ο ίδιος βέβαια έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως η γιαγιά του ήταν από τη Νίκαια, ωστόσο όλα αυτά έχουν περάσει προ πολλού στην ιστορία. Έτσι κι αλλιώς το περιφερειακό του σουτ ήταν αρκετά καλό για να πείσει τον οποιονδήποτε να κάνει τα πάντα ώστε να τον έχει στην ομάδα του, πόσω μάλλον τον "ξανθό", ο οποίος κατ' επανάληψη έχει αποδείξει πως δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Η εικόνα του Σούμποτιτς να είναι στημένος έξω από τη γραμμή των 6.25μ., να παίρνει τη μπάλα και να ευστοχεί σαν σε προπόνηση ήταν από τις πιο οικείες την εποχή της παντοκρατορίας του Άρη. Με αυτό το σουτ έγινε διάσημος και έβαλε το δικό του λιθαράκι στις νίκες και τους τίτλους που κατέκτησαν οι "κίτρινοι" από το 1987 ως και το 1991.

Ρόι Τάρπλεϊ
Ψήφοι: 78

Αν δεν είχε αδυναμία στο αλκοόλ και στις ουσίες, ο Ρόι Τάρπλεϊ δεν θα περνούσε ποτέ τον Ατλαντικό για να έρθει στην Ελλάδα. Θα κέρδιζε τίτλους και διακρίσεις στο ΝΒΑ, όπου είχε όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες, κάτι που φανέρωναν οι 12 πόντοι και τα 10 ριμπάουντ που είχε κατά μέσο όρο σε κάθε αγώνα και η παρουσία του στην καλύτερη πεντάδα των ρούκι το 1987.
΄
Όμως το... ξερό του το κεφάλι του έδειξε υποχρεωτικά το δρόμο προς την Ευρώπη, καθώς τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από το ΝΒΑ λόγω χρήσης ναρκωτικών, και ο Άρης δεν έχασε την ευκαιρία το καλοκαίρι του 1992. Αναζητούσε άλλωστε ένα σταρ που θα έπαιρνε τη θέση του Νίκου Γκάλη, ο οποίος τα είχε σπάσει οριστικά με τον Χρήστο Μιχαηλίδη και είχε πάρει το δρόμο για την Αθήνα και τον Παναθηναϊκό, δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Κι ο Ρόι ήταν η καλύτερη επιλογή.

Τις κακές συνήθειες, βέβαια, δεν τις έκοψε, αλλά μέσα στο γήπεδο ήταν ασταμάτητος. Δεν είχε αντίπαλο κάτω από τα καλάθια, αναδείχθηκε πρώτος ριμπάουντερ στην Α1 με τον εξωφρενικό μέσο όρο των 17 ριμπάουντ ανά αγώνα και ολοκλήρωσε τη χρονιά με την κούπα του Κυπέλλου Κυπελλούχων, που κατέκτησε ο Άρης στον επεισοδιακό τελικό του Τορίνου κόντρα στην Εφές Πίλσεν.

Κανείς δεν ξέρει αν θα αναβίωνε η αυτοκρατορία του Άρη σε περίπτωση που έμενε ο Τάρπλεϊ περισσότερο από μία χρονιά. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως ο Αμερικανός με το σπάνιο ταλέντο και τις άλλο τόσο σπάνιες αυτοκαταστροφικές τάσεις χρειάστηκε μόνο μερικούς μήνες για να κερδίσει περίοπτη θέση στις καρδιές των φίλων του Άρη.

Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ
Ψήφοι: 54

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του παγκόσμιου μπάσκετ στις δεκαετίες του '80 και του '90. Όχι μόνο λόγω της σπουδαίας μπασκετικής ποιότητάς του, που τον ανέδειξαν σε ένα γυρολόγο πολυτελείας με παρουσίες εκτός των άλλων στο ΝΒΑ, στις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και φυσικά στην Εθνική ομάδα του Πουέρτο Ρίκο ως μέλος της περίφημης "συμμορίας της Καραϊβικής". Αλλά και λόγω του παρουσιαστικού του. Με το μαλλί τίγκα στη μπριγιαντίνη, χτενισμένο προς τα πίσω και το προφίλ του... λατίνου εραστή, ήταν μια μορφή που δύσκολα περνούσε απαρατήρητη.

Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν η πρώτη ελληνική πόλη στην οποία δούλεψε. Είχε περάσει πρώτα από τη Λάρισα (1994-95) και το Ηράκλειο (1995-96) πριν υπογράψει συμβόλαιο με τον Άρη το καλοκαίρι του 1996 κουβαλώντας ως παράσημο την ανάδειξή του σε πρώτο ριμπάουντερ της Α1 με 13 ριμπάουντ κατά μέσο όρο την προηγούμενη χρονιά. Ήταν όμως εκεί, στη Θεσσαλονίκη, όπου έμελλε να αγαπηθεί περισσότερο, κυρίως διότι συνέδεσε το όνομά του με την κατάκτηση μια ευρωπαϊκής κούπας μέσα στην Τουρκία.

Την άνοιξη του 1997 ο Άρης πέτυχε ίσως την πιο παλικαρίσια ανατροπή της ιστορίας του, νικώντας στον δεύτερο τελικό του Κυπέλλου Κόρατς μέσα στην Προύσα με 88-70, καλύπτοντας έτσι και με το παραπάνω τη διαφορά των 11 πόντων με την οποία είχε χάσει στον πρώτο αγώνα στο Αλεξάνδρειο και κατακτώντας το τρόπαιο. Ο Ορτίθ ήταν συγκλονιστικός σε εκείνο το παιχνίδι σημειώνοντας 25 πόντους κι αυτό οι φίλοι του Άρη δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ.

Έλαβαν επίσης...

Εκτός των παραπάνω πέντε, τη φανέλα του Άρη έχουν φορέσει κι άλλοι σπουδαίοι παίκτες. Κι είναι δεδομένο πως αν ο Χάρης Παπαγεωργίου μεγαλουργούσε μια δεκαετία αργότερα, τότε που υπήρχε η δυνατότητα της εικόνας, θα είχε σίγουρα μια θέση στην πεντάδα. Κι οι 20 ψήφοι που πήρε πάντως είναι αρκετοί, αν σκεφτεί κανείς πως έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που έπαιζε μπάσκετ, αλλά και ότι ανάλογοι παίκτες-μύθοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού καταποντίστηκαν στις σχετικές ψηφοφορίες.

Αξιοσημείωτες επίσης είναι οι υψηλές επιδόσεις των Ορτίθ και Μπόνι, οι οποίοι έπαιξαν στον Άρη σε μια εποχή όπου είχε ήδη αρχίσει η παρακμή (παρά το Κύπελλο Κόρατς του 1997) σε αντιδιαστολή με τους Σιγάλα και Λιαδέλη, που έμειναν πολύ χαμηλά.

Τους υπόλοιπους ψήφους έλαβαν οι:

Γκαρντ
Σόλομον 6

Λιαδέλης 4

Πάρκερ 3

Γκραντ 2

Σιούτης 1

Ντίνκινς 1

Τ. Ουάιτ 1

Φόργουορντ
Μάσεϊ 37

Μπόνι 22

Παπαγεωργίου 20

Πάσπαλι 20

Μπέρι 11

Μ. Τζόουνς 10

Φιλίππου 3

Ουίλκινσον 3

Μπέιλι 3

Σ. Χίγκινς 2

Χ. Έλις 2

Αρλάουκας 2

Θίους 1

Ρωμανίδης 1

Σιγάλας 1

Αγγελίδης 1

Άντερσον 1

Λυπηρίδης 1

Χρυσανθόπουλος 1

Ουίνσλοου 1

Σέντερ
Βράνκοβιτς 47

Σάκλεφορντ 9

Στακ 4

Μπ. Σέλερς 2

Γουίλτζερ 2

Ματθαίου 1

Μιχαΐλοφ 1