Το έχει η μοίρα κάθε μεσαίου βεληνεκούς ομάδας της EuroLeague να "πληρώνει" το γεγονός πως δημιουργεί υπεραξίες. Μπορεί το "μεσαίου βεληνεκούς" να ακούγεται άσχημο για την Μπάμπεργκ, αλλά επί της ουσίας έτσι έχει η κατάσταση για έναν σύλλογο που δεν μπορεί -σε καμία περίπτωση- να ανταγωνιστεί ούτε την ιστορία/τίτλους, ούτε το πορτοφόλι των "μεγάλων" της Ευρώπης.

Μοιραία λοιπόν, μετά από μία τριετία όπου πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, βρέθηκε στο "σημείο μηδέν". Αυτό που την υποχρέωσε να "χτίσει" όλο το οικοδόμημα από την αρχή. Πέρσι το καλοκαίρι ήταν ο Μπραντ Ουάναμεικερ αυτός που μετουσίωνε σε πολλά μηδενικά την εξαιρετική του παρουσία στη γερμανική ομάδα. Σπουδαίος, σημαντικός, αλλά ήταν μόνο ένας, οπότε το κενό του καλύφθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Φέτος όμως, ο Αντρέα Τρινκιέρι είδε το οπλοστάσιό του να αδειάζει με μεγάλη ταχύτητα. Ο Ντάριους Μίλερ επέστρεψε στο ΝΒΑ, εκεί όπου κατέληξε κι ο Ντάνιελ Τάις. Ο Γιάνις Στρέλνιεκς μετακόμισε στον Ολυμπιακό, ενώ ο Νικολό Μέλι εντάχθηκε στο ρόστερ της Φενέρμπαχτσε. Η βάση δηλαδή της γερμανικής ομάδας είπε "αντίο", με τον Νίκο Ζήση να είναι ο μοναδικός που συνεχίζει, κι αυτός που αποτελεί τον... θεματοφύλακα για όσα ακολουθούν.

Οι υπεραξίες που δημιούργησε η εξαιρετική πορεία της Μπάμπεργκ σε EuroLeague και Bundesliga είχε επιπτώσεις, από αυτές που πάντως κάνουν χαρούμενο έναν προπονητή. Ο Αντρέα Τρινκιέρι είδε το "σύστημά" του να δουλεύει άψογα, σε τέτοιο βαθμό που μετατράπηκε -μαζί με τον Ντέγιαν Ράντονιτς του Ερυθρού Αστέρα- στον καλύτερο εξαγωγέα ταλέντου στην Ευρώπη. Μετά από όλο αυτό, επέλεξε άλλο δρόμο. Όχι εκείνον της επανάληψης αυτού του σκηνικού, αλλά της αναδόμησης της καριέρας των παικτών που έφτασαν στη γερμανική πόλη.

ΔΥΟ ΣΥΝ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ

Κακά τα ψέματα, ο Ντάνιελ Χάκετ και ο Κουίνσι Μίλερ θα ήταν απλησίαστοι (οικονομικά) υπό άλλες συνθήκες. Αν αμφότεροι δεν "λαβώνονταν" πέρσι, ούτε που θα συζητούσαν για συμβόλαιο με την Μπάμπεργκ. Ο πρώτος έμεινε έξω στο β' μισό της περσινής σεζόν, ο δεύτερος έχασε το α' μισό, αλλά επί της ουσίας δεν επέστρεψε ποτέ σε αυτό που θαύμασε όλη η Ευρώπη πριν από δύο χρόνια (2015-'16), όταν ακόμη φορούσε τη φανέλα του Ερυθρού Αστέρα.

Ο άλλοτε ομοσπονδιακός τεχνικός της Ελλάδας τούς έκλεισε το μάτι και τους είπε "να, η ευκαιρία". Με δεδομένο τη μακρά λίστα... εκτόξευσης παικτών, πόνταρε στη δίψα και την επιθυμία τους να αποδείξουν πως δεν είναι "τελειωμένοι", πως δεν είναι πρώην. Αλλά νυν, και μάλιστα από τους καλύτερους που κυκλοφορούσαν στην πιάτσα.

Στην ίδια λίστα θα μπορούσε να ενταχθεί κι ο Ρίκι Χίκμαν, που μοιάζει να μην έχει επιστρέψει ποτέ στο 100% από την στιγμή που ο αχίλλειός του κόπηκε στα δύο πριν από δύο χρόνια, ενόσω υπηρετούσε τη Φενέρμπαχτσε. Το περσινό πέρασμα από την Αρμάνι Μιλάνο ενδεχομένως να θέλει κι ο ίδιος να το ξεχάσει, από την στιγμή που όλα πήγαν στραβά σε αγωνιστικό επίπεδο. Μόνο θετικό το γεγονός ότι παρέμεινε υγιής. Με την ταυτότητά του, ως αθλητή, όμως τι έγινε; Σαν να ξεθώριασε κάπου. Κι εκεί ήταν που ήρθε η Μπάμπεργκ για να του δώσει την ευκαιρία να την ξανακάνει να λάμπει και να τον μετατρέψει σε λύση πρώτης γραμμής (και όχι ανάγκης) για τις ομάδες της EuroLeague.

Οι τρεις τους λοιπόν θα κληθούν να "μπουν στα παπούτσια" των προκατόχων τους. Οι δύο "κοντοί" μοιάζουν ικανοί να τα καταφέρουν, ο ψηλός όμως... δημιουργεί με το "καλημέρα" αμφιβολίες. Δεν έχει κλείσει ούτε μήνας από την στιγμή που ξεκίνησε η σεζόν κι οι πρώτες φήμες περί αποχώρησης έκαναν την εμφάνισή τους. Το θέμα είναι ένα: θα τις επιβεβαιώσει τόσο γρήγορα ο Αντρέα Τρινκιέρι ή θα κάνει υπομονή, πηγαίνοντας -ξανά- κόντρα στα προγνωστικά;

ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΚΑΙ Ο ΖΗΣΗΣ

Εκτός αυτών υπάρχει κι ο Λούκα Μίτροβιτς, ο οποίος αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά του, αφήνοντας πίσω την ασφάλεια του Βελιγραδίου. Κι αυτός προέρχεται από μια περίεργη διετία με έναν σοβαρό τραυματισμό και την καθημερινή πάλη της επιστροφής. Η δική του περίπτωση διαφέρει από τις άλλες για δύο λόγους: την ηλικία και την προβλεπόμενη υπεραξία που αυτή δημιουργεί. Δυνητικά δηλαδή, μπορεί να αποτελέσει τον επόμενο παίκτη που θα πει "αντίο" επειδή απλά δεν τον χωράει η Μπάμπεργκ.

Για όλα τα παραπάνω, υπάρχει ο Νίκος Ζήσης. Ο μαθουσάλας της EuroLeague (μαζί με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και τον Φελίπε Ρέγιες) συνεχίζει στη γερμανική ομάδα έχοντας διττό ρόλο. Αυτόν του καθοδηγητή, κι εκείνον του συμβουλάτορα για τους συμπαίκτες του, μικρούς και μεγάλους. Ενδεχομένως μάλιστα να χρειαστεί στα 34 του να χρειαστεί περισσότερα απ όσα έκανε στην πρώτη του διετία στην ομάδα, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.

Του έχει δοθεί ο ρόλος του αρχηγού, εντός κι εκτός παρκέ. Οπότε δεν έχει τέτοια ζητήματα. Ειδικά από την στιγμή που οι συνοδοιπόροι του είναι παιδιά που αντιλαμβάνονται το μέγεθός του, την ιστορία του στη διοργάνωση και το βάρος του λόγου του.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΧΡΟΝΟ

Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, η Μπάμπεργκ δεν είναι ομάδα του "εδώ και τώρα", αλλά του "πάμε και βλέπουμε". Ο χρόνος θα είναι σύμμαχος και φίλος, σε όλη τη φετινή διαδρομή. Καλά - καλά, δεν είναι σαφές ποιοι θα αποτελέσουν τα σημεία αναφοράς. ΟΚ, ο Νίκος Ζήσης και ο Λέον Ραντόσεβιτς είναι παίκτες - ασφάλεια για τον προπονητή τους, αλλά θα μπορέσουν να "πιάσουν" οι νεοφερμένοι;

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη του μεγάλου σουτ; Ποιος θα βοηθήσει με ατομική ενέργεια να δώσει τη λύση, όταν το σύνολο θα έχει "βραχυκυκλώσει"; Δύο από τα ερωτήματα που αιωρούνται πάνω από την Brose Arena φέτος. Μέχρι τότε λοιπόν και μέχρι να αποσαφηνιστεί ποιοι θα αποτελέσουν τα σημεία αναφοράς, ουδείς μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την Μπάμπεργκ και το πως θα εξελιχθεί το... έργο.

Στην πρεμιέρα "πλήρωσε" ένα κακό τετράλεπτο και όλα τελείωσαν, σε έναν αγώνα (με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ) που έδειχνε πιο αξιόπιστη απ ότι ίσως περίμεναν όλοι. Η Αθήνα είναι μια πόλη που ταιριάζει στη γερμανική ομάδα, η οποία -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- έχει καταφέρει να προβληματίσει όσο λίγες τόσο τον Παναθηναϊκό Superfoods όσο και τον Ολυμπιακό. Γι αυτό μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο για το "τριφύλλι" στην αποψινή (19/10, 21:15) αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ.