Η Μπαρτσελόνα απέναντι στον "wannabe" εαυτό της

Για δεύτερο σερί καλοκαίρι, η Μπαρτσελόνα μπήκε στη διαδικασία να "χτίσει" μια ομάδα με πλάνο να δημιουργήσει σταδιακά τις βάσεις για την επιστροφή στην κορυφή εντός κι εκτός των συνόρων. Το έργο του Σίτο Αλόνσο είναι βέβαια σαφώς πιο εύκολο από εκείνο του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος έφτασε στο "Παλάου Μπλαουγκράνα" αργά, είχε στις πλάτες του ένα κάρο μεγάλα συμβόλαια και μηδενική δυνατότητα για ελιγμούς στο μεταγραφικό παζάρι.

Από την άλλη, ο 41χρονος τεχνικός -που έχει προλάβει να δείξει σημαντικό έργο σε Μπιλμπάο και Μπασκόνια- βρέθηκε στο σημείο να δημιουργεί στο χαρτί την ομάδα, με λιγότερους περιορισμούς. Οι δυσκολίες όμως δεν εξαλείφθηκαν, κυρίως γιατί ο σχεδιασμός ξεκινούσε από δύο ονόματα: Σέιν Λάρκιν και Άνταμ Χάνγκα. Γύρω από τους δύο παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε πέρσι στη Βιτόρια θα λειτουργούσαν όλα, σε άμυνα και επίθεση.

Εν τέλει όμως, μόνο ο δεύτερος κατέληξε στη Βαρκελώνη, αφού ο πρώτος βρήκε (ενδεχομένως ανέλπιστα) ένα συμβόλαιο στους Boston Celtics.

Το πρόσημο ενδεχομένως είναι θετικό για τον Σίτο Αλόνσο, ο οποίος πήρε τουλάχιστον μαζί του τον κορυφαίο αμυντικό της περσινής αγωνιστικής περιόδου . Η δική του παρουσία στο ρόστερ ήταν πιθανότατα πιο σημαντική από εκείνη του βραχύσωμου πόιντ γκαρντ, για έναν πολύ βασικό λόγο: έφερε περισσότερη επιθετικότητα και... τσαγανό στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Κι από εκεί -μαζί με τον Βίκτορ Κλαβέρ- μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στο "3" για την ισπανική ομάδα.

ΕΠΕΣΕ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Ένα από τα ζητούμενα στη διάρκεια της offseason για τον Σίτο Αλόνσο ήταν να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας της ομάδας του. Γι αυτό αποχαιρέτησε παίκτες όπως ο Τζάστιν Ντόλμαν (32), ο Μπραντ Όλεσον (34) και ο Στράτος Περπέρογλου (33), προτιμώντας να φέρει στη θέση τους παιδιά με πιο φρέσκα πόδια και περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσουν τη βάση της ομάδας στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ενδεικτικά, στη θέση τους αποκτήθηκαν οι Πιερ Οριόλα (25), Αντριέν Μοερμάν (29) και Άνταμ Χάνγκα (28).

Η φρεσκάδα και τα αθλητικά προσόντα ήταν στοιχεία που αναζητούνταν πέρσι, δίχως αντίκρισμα. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο οι πολλοί τραυματισμοί, η αδυναμία ευελιξίας (αναφέρθηκε επίσης νωρίτερα) σε μεταγραφικό επίπεδο και η απουσία παικτών που θα αντλήσουν ενέργεια από την αμυντική τους επίδοση -κι όχι από τους πόντους που θα σκοράρουν.

Γι αυτό κιόλας δεν κατάφεραν οι "μπλαουγκράνα" να δομηθούν επί της ουσίας πάνω στη φιλοσοφία του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Ο ΡΙΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟ "1"

Ο Πάου Ρίμπας αποκτήθηκε πέρσι από την Μπαρτσελόνα, αλλά επί της ουσίας θεωρείται νέα προσθήκη, αφού έμεινε όλη τη χρονιά εκτός μάχης λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στον αχίλλειο. Η δική του επιστροφή στο rotation είναι ένα μεγάλο "συν" για τον Σίτο Αλόνσο, που έχει στα χέρια του έναν παίκτη που μπορεί να προσφέρει πολυεπίπεδα εντός παρκέ.

Από την άλλη όμως, μοιάζει (στα χαρτιά τουλάχιστον) να μην λύθηκε ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα της Μπαρτσελόνα. Η άμεση δημιουργία από τη θέση "1". Ο Ταϊρίς Ράις (εκτός ομάδας) και ο Άλεξ Ρένφρο (αποχώρησε) δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο της περσινής σεζόν να λειτουργήσουν ως pass first point guards, έχοντας κατά βάση στο μυαλό τους την εκτέλεση. Από κοντά κι ο Πέτερι Κόπονεν που βρέθηκε στο "1" περισσότερο απ ότι ενδεχομένως θα περίμεναν όλοι.

Στη θέση των δύο πρώτων αποκτήθηκαν οι Τομά Ερτέλ και Φιλ Πρέσεϊ. Δύο παίκτες με παρεμφερή αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Μην σας ξεγελά ο μεγάλος αριθμός του πρώτου στις ασίστ (5.6) με τη φανέλα της Αναντολού Εφές πέρσι, αφού επί της ουσίας είναι πλεϊμέικερ που κοιτάζει περισσότερο πως θα δημιουργήσει στον εαυτό του προϋποθέσεις για σκοράρισμα. Συν ότι ουδείς εκ των δύο μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στην άμυνα, είτε σε φάσεις "ένας με έναν" είτε ομαδικά.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ MENTALITY

Το βασικότερο ζητούμενο για την Μπαρτσελόνα προκειμένου να επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών είναι να βρει το χαμένο αμυντικό της mentality, αυτό που αγνοείται εδώ και μία τριετία. Στο πέρασμα των χρόνων, οι "μπλαουγκράνα" έγιναν μια πολύ... light ομάδα, χωρίς την "σπίθα" που χρειαζόταν για να επιβιώσουν απέναντι στον ανταγωνισμό.

Ουδέποτε προσέφεραν στον Άντε Τόμιτς έναν ψηλό (στο "4") που να μπορεί να τον προστατεύσει, παρά έμειναν εγκλωβισμένοι στο επιθετικό ταλέντο του Τζάστιν Ντόλμαν -και κατά δεύτερο λόγο στο εξελισσόμενο παιχνίδι του Αλέξανδρου Βεζένκοφ.

Είναι όμως ο 41χρονος τεχνικός ο κατάλληλος άνθρωπος για μια τέτοια αποστολή; Θα φανεί στην πορεία. Το βασικό για τον ίδιο είναι πως δεν υπάρχει πολύς χρόνος για χάσιμο, ούτε η δυνατότητα να θυσιαστεί μια ακόμη χρονιά δίχως τίτλους για την Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει "χτίσει" την κυριαρχία της τα τελευταία χρόνια, η Βαλένθια προοδεύει διαρκώς, η Μπασκόνια θα είναι πάντα "εκεί" να μην αφήνει τους δύο "μεγάλους" σε ησυχία, ενώ κι οι λεγόμενες "μεσαίου βεληνεκούς" ομάδες, είναι πλέον πιο ανταγωνιστικές.

ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΣΤΑ "ΒΑΘΙΑ"

Όλα τα παραπάνω καλείται να δείξει σε μεγάλο βαθμό απόψε (13/10, 22:00) απέναντι στον Παναθηναϊκό Superfoods. Όλως τυχαίως, οι "μπλαουγκράνα" θα βρουν απέναντί τους τον άνθρωπο που τους επανέφερε στον δρόμο των επιτυχιών αλλά κι εκείνον που θεωρείται εν πολλοίς υπεύθυνος για το γεγονός ότι το οικοδόμημα γέρασε επικίνδυνα, όντας "κολλημένο" σε μία εποχή κάπως παρωχημένη.

Ο Τσάβι Πασκουάλ φαίνεται πως διέγνωσε τα λάθη που έκανε στη Βαρκελώνη, με τον τρόπο που δόμησε το "πράσινο" ρόστερ το καλοκαίρι, γεμίζοντας την ομάδα του με αθλητικά παιδιά, γρήγορα πόδια και πολυμορφικότητα σε κάθε θέση.

Γι αυτό λοιπόν, οι "πράσινοι" δεν είναι απλά ένας καλός πρώτος αντίπαλος για την ισπανική ομάδα, αλλά η καλύτερη ευκαιρία για να δοκιμάσουν την αντοχή τους στο ξύλο, τη μαχητικότητα και την ευελιξία σε ψηλούς και ημίψηλους.