Με τον πρόεδρο Παναγιώτη Αγγελόπουλο να φοράει το επίσημο t-shirt της ομάδας ήταν φανερό ότι στον Πειραιά δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Μπορεί, παραδοσιακά, ο δεύτερος τελικός να μη θεωρείται "κομβικής σημασίας", αν όμως οι "ερυθρόλευκοι" έχαναν και σε αυτόν τα πράγματα θα ήταν, πλέον, πολύ δύσκολα αν όχι ανυπέρβλητα.
Το 79-72 επί του ΠΑΟ επανέφερε την ηρεμία αλλά και την ισορροπία στην σειρά των τελικών, έστω κι αν ο Παναθηναϊκός έχει πάντοτε το πλεονέκτημα έδρας, άρα και το σχετικό προβάδισμα στη μάχη του τίτλου.

Το κυριότερο. Αυτή η νίκη δεν έγινε δεκτή με τυμπανοκρουσίες, βαρύγδουπες δηλώσεις και πιο βαριές υποσχέσεις. Εντάξει, δεν ...λυπήθηκαν κιόλας, που ισοφάρισαν τον Παναθηναϊκό, ωστόσο, οι "ερυθρόλευκοι" εκτός του να πανηγυρίσουν μετά το τέλος του ματς, πήγαν στα αποδυτήριά τους, ντύθηκαν κι έφυγαν σιωπηλοί.

Η δουλειά τους, άλλωστε, δεν τελειώνει σε ένα παιχνίδι στο ΣΕΦ, αλλά έχει συνέχεια. Οι τελικοί είναι θέμα ψυχολογίας, πάθους και διάθεσης. Και διάρκειας. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε απαγόρευση δηλώσεων, είναι δεδομένο ότι στον Ολυμπιακό πάλι χαμηλούς τόνους θα κρατούσαν.

Ίσως το "στραπάτσο" του πρώτου αγώνα να αποδειχθεί και το πιο γερό "ταρακούνημα" για μια ομάδα που αρκετές φορές έδινε την εντύπωση ότι "ζει στον κόσμο της". Για να πάρεις τον τίτλο, όμως, και μάλιστα απέναντι στον μόνιμο πρωταθλητή των τελευταίων ετών χρειάζεται, πάνω απ' όλα, προσγείωση και αποφασιστικότητα.

Κι αυτό φαίνεται να το κατάλαβαν, έστω και την ύστατη ώρα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Κρατάει ότι...

Εκτός από την ουσία (το 1-1) ο Ολυμπιακός θέλει να κρατήσει από το χθεσινό ματς:

• Την τρομερή ενέργεια που έβγαλε στο παρκέ σαν ομάδα. Από τον Μπέβερλι που έπαιξε λίγο, μέχρι τον Τσίλντρες που κάθισε περισσότερη ώρα στο παρκέ, οι φανέλες των "ερυθρολεύκων" ξεχείλιζαν από πάθος.
• Την ομαδική αντίδραση, απέναντι στον αντίπαλό τους και κυρίως κόντρα στον χειρότερο εαυτό που έβγαλαν την περασμένη Τετάρτη.
• Τα πολλά όπλα που ήταν εν δράσει μέσα στο γήπεδο. Ο καθένας είχε μια αποστολή, ένα ρόλο, που σε γενικές γραμμές τον έφερε εις πέρας στο έπακρο. Το τρίποντο του Μαυροκεφαλίδη, ή το καλάθι του Βούισιτς είναι η απόδειξη για την προσφορά ακόμη κι εκείνων που μπήκαν για λίγο πάνω στο παρκέ. Κι οι δυο άμυνες του Βασιλόπουλου, που τέθηκε στη διάθεση του Γιαννάκη, έστω κι αν οι πόνοι στη μέση δεν τον έχουν εγκαταλείψει.
• Τον πλουραλισμό του στην επίθεση. Από τον Κλέιζα, τον Μπουρούση και τον Τσίλντρες, στον Τεόντοσιτς αλλά και τον Παπαλουκά που είχε πνιγεί στο άγχος του, πριν σκοράρει δυο καθοριστικά τρίποντα.
• Την πιεστική άμυνα και το κυνηγητό των αντιπάλων, που με εξαίρεση τον Πέκοβιτς δεν είχαν κανέναν άλλον παίκτη που έκανε αισθητή την παρουσία τους.
• Την υπεροπλία του στα ριμπάουντ και τις μάχες του αέρα που του έλειψαν πάρα πολύ στον πρώτο αγώνα.
• Σίγουρα την συμπαράσταση του κόσμου, που απέφυγε τις ακρότητες, στάθηκε στο πλευρό της ομάδας, χωρίς να ...αποπροσατολίσει κανένα

Θέλει να ξεχάσει

Φυσικά, ο Ολυμπιακός δεν ήταν ...τέλειος. Έκανε ένα καταπληκτικό τρίτο δεκάλεπτο, όπου επί της ουσίας έκανε το αποφασιστικό βήμα για τη νίκη. Υπήρξαν, ωστόσο, κι αδύνατα σημεία. Θέλει, λοιπόν, να ξεχάσει (η καλύτερα να μην επαναλάβει):

• Τη βιασύνη να τελειώσει φάσεις, όπου η μπάλα θα μπορούσε να κυκλοφορήσει πιο γρήγορα
• Τη νευρικότητα να ευστοχήσει σε σουτ τριών πόντων, ενώ ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή και εφόσον οι επιλογές ήταν σωστές η ... μπάλα θα έμπαινε μέσα!
• Τα εύκολα καλάθια του Πέκοβιτς, που πολλές φορές έμοιαζε να κάνει πάρτι μέσα στη ρακέτα.

Συνεχίζει το σερί

Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι αήττητος εδώ και ένα χρόνο στο ΣΕΦ. Μετράει 27 συνεχόμενες νίκες και το γήπεδό του παραμένει απόρθητο κάστρο.

Η ουσία, όμως, δεν αλλάζει. Για να πάρει το πρωτάθλημα πρέπει να κερδίσει στο ΟΑΚΑ. Την προσεχή Τετάρτη έχει μια δεύτερη ευκαιρία...