Το Final Four 2023 του Κάουνας αρχίζει, ο κόσμος του Ολυμπιακού προετοιμάζεται για τη μεγάλη μάχη της Παρασκευής (19/5 στις 18:00) με τη Μονακό και η ομάδα του SPORT24 βγάζει από το ντουλάπι των αναμνήσεων ιστορίες από προηγούμενες σεζόν. Κάποιες από αρκετές δεκαετίες πίσω, κάποιες από πρόσφατα Final Four, μερικές με πόνο, άλλες με επιτυχίες και με χαμόγελα.

Το πρώτο του Σπύρου Καβαλιεράτου είχε... πάγο

Χρειάστηκε η συνδρομή του συναδέλφου Βαγγέλη Σταματόπουλου -λάτρη των στατιστικών και γενικά των αριθμών- για να συνειδητοποιήσω κάτι τόσο απλό. "Τέσσερις δεκαετίες Final Four Σπύρο", μου είπε όταν την επομένη της πρόκρισης του Ολυμπιακού στο Κάουνας, έκανα τον προγραμματισμό για το ταξίδι στη Λιθουανία.

Η τέταρτη δεκαετία είχε βέβαια ήδη συμπληρωθεί από το Βελιγράδι, αλλά η... υπενθύμιση ήταν μια καλή ευκαιρία για επιστροφή πίσω στο χρόνο και στο πρώτο Final Four της ζωής μου. Το 1993, σε ηλικία 19 ετών, στο ΣΕΦ, όταν η διαπίστευση έγραφε "ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ" και ο ΠΑΟΚ είχε πάρει τη σκυτάλη από τον Άρη στο αγαπημένο τριήμερο των Ελλήνων.

Ηταν ακόμα εποχή που το Final Four γινόταν Τρίτη και Πέμπτη κι ο Μάνος Μανουσέλης μου έδωσε την ευκαιρία που τόσο ήθελα. Κι έτσι έβγαλα διαπίστευση.

Κάπως έτσι ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο ένα χρόνο πριν, έγινε πραγματικότητα.

Βέβαια δεν πήγαν όλα ακριβώς όπως θα ήθελα. Και ο λόγος ήταν ένα βαρύ διάστρεμμα.

Ανήμερα των ημιτελικών, το μεσημέρι της Τρίτης, είχε προγραμματιστεί παιχνίδι δημοσιογράφων. Θεσσαλονίκη εναντίον Αθήνας (εγώ Πειραιά) στην κεντρική σάλα του ΣΕΦ, ήταν τότε εποχή που γίνονταν συχνά τέτοια ματς.

Final Four 2023: Τop Price Νικητής Διοργάνωσης Ολυμπιακός σε απόδοση 3.30 από το pamestoixima.gr

Δυστυχώς στη δεύτερη -αν θυμάμαι και καλά γιατί έχουν περάσει πλέον 30 χρόνια- φάση το πόδι γυρίζει άσχημα. Διάστρεμμα -όλα έτσι τα λέγαμε τότε στην ποδοκνημική- και αποχώρηση από το ματς.

Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Σε λίγες ώρες έπρεπε να επιστρέψω γιατί είχα επαγγελματική υποχρέωση. Επρεπε να γράψω το ματς της Ρεάλ με την Λιμόζ. Κουτσαίνοντας έφυγα από το ΣΕΦ, ευτυχώς το σπίτι μου ήταν κοντά -κάτοικος Πειραιά τότε- και έδωσα τις πρώτες βοήθειες στον εαυτό μου. Πάγος, μια αλοιφή, δέσιμο και σε λίγη ώρα επιστροφή στο Φάληρο για το Final Four. Το πράσινο λεωφορείο με άφησε έξω από το ΣΕΦ, με τα χίλια ζόρια έφτασα στη σάλα και κάθισα στη θέση μου για τον πρώτο ημιτελικό.

Τα τρία φάουλ του Σαμπόνις στο ημίχρονο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, η Λιμόζ προκρίθηκε και μετά από λίγο θα γινόταν το ματς που όλοι περιμέναμε: ΠΑΟΚ εναντίον Μπενετόν.

Μόνο που το δικό μου πρόγραμμα ήταν διαφορετικό. Ημουν υποχρεωμένος να μεταβώ στον Ταύρο -στα γραφεία του ΦΙΛΑΘΛΟΥ- να γράψω για τον πρώτο ημιτελικό και μετά να επιστρέψω. Ο χρόνος όμως δεν αποδείχθηκε σύμμαχος. H καθυστέρηση της άφιξή μου στα γραφεία και μέχρι να ετοιμαστεί το κείμενο, όχι μόνο ξεκίνησε, αλλά τελείωσε και ο ημιτελικός του ΠΑΟΚ. Για την ακρίβεια άκουγα την εξέλιξη, δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα διότι θεωρούσα -όπως και όλοι μας -ότι ο Δικέφαλος θα περάσει στον τελικό.

Τελικά πρόλαβα να δω το τελευταίο λεπτό και δυστυχώς τα άστοχα σουτ του Πρέλεβιτς και το εύστοχο του Ραγκάτσι, που ακόμα και τώρα το λεω τρίποντο, αν και ήταν δίποντο. Τα είδα βέβαια από την τηλεόραση και όχι από το γήπεδο, ο... τραυματισμός δεν με βοήθησε να ζήσω μέσα από το γήπεδο έναν ημιτελικό ελληνικής ομάδας.

Ευτυχώς μέχρι την Πέμπτη ο πόνος μετριάστηκε, είδα τον πρώτο τελικό EuroLeague και έκτοτε στάθηκα τυχερός και είδα άλλα 10 Final Four και πλέον ετοιμάζομαι για το 13ο. Τα 11 με συμμετοχή του Ολυμπιακού, 5 με παρουσία του Παναθηναϊκού και 1 -το πρώτο- με τον ΠΑΟΚ.

Το "Είμαι και πολύ… Γκαστόνε" του Βασίλη Σκουντή

Σε μια από τις διασημότερες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, στην ταινία «Καζαμπλάνκα» ο Χάμφρι Μπόγκαρτ λέει στην Ινγκριντ Μπέργκμαν "We ‘ll always have Paris" και τηρουμένων των (μπασκετικών) αναλογιών, ο Παναθηναϊκός και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα ‘χουν πάντοτε (στο μυαλό και στην καρδιά τους) το Βερολίνο…

Το 2009 οι Πράσινοι στέφθηκαν πρωταθλητής Ευρώπης σε ένα θρίλερ διαρκείας, στο πλαίσιο του οποίου πέτυχαν δυο νίκες –κόντρα στον Ολυμπιακό και στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας- με συνολική διαφορά τεσσάρων πόντων και ενώ οι αντίπαλοι τους αστόχησαν στην τελευταία επίθεση τους!

Η καλή νεράιδα, λοιπόν, χάιδεψε με το μαγικό ραβδάκι της τον Παναθηναϊκό που επιβεβαίωσε κιόλας το απόσταγμα της αρχαιοελληνικής σοφίας, όπως αποτυπώνεται στην αποφθεγματική ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», μόνο που ο Ομπράντοβιτς δεν σήκωνε κουβέντα πάνω σε αυτή την υπόθεση…

Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό κάποιος δημοσιογράφος υπέβαλε την ερώτηση που έκανε τζιζ και έδωσε πάτημα στον (ήδη αρπαγμένο από τη διαιτησία) Σέρβο προπονητή να φουρκιστεί ακόμη περισσότερο…

"Εάν φίλε μου, ύστερα από έντεκα Final 4 και επτά τρόπαια, πιστεύεις ακόμη ότι είμαι τυχερός, κανένα πρόβλημα. Το λέω από μόνος μου κιόλας, για να σε διευκολύνω: Ναι, είμαι πολύ τυχερός"!

Κανονικά για να το... χοντρύνει ακόμη περισσότερο, ο Ζέλικο έπρεπε να πει "Είμαι πολύ Γκαστόνε", αλλά αυτό μου είχε κάνει την τιμή να το φυλάξει για την αφεντιά μου την προηγούμενη ημέρα.

Φταίει βεβαίως και μια σύμπτωση, διότι όταν ολοκληρώθηκε η συνέντευξη Τύπου των φιναλίστ και σηκώθηκαν από το πάνελ ο λεγάμενος, ο Ετορε Μεσίνα, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Βίκτροτ Χριάπα, από το κούνημα του τραπεζιού έπεσαν στο πάτωμα τα τρία από τα τέσσερα καρτελάκια και το μόνο που έμεινε ακίνητο στη θέση του ήταν εκείνο το οποίο έγραφε "Ζeljko Obradovic, Panathinaikos coach"!!!

Τυχαίο; Δε νομίζω!

Είδα τη σκηνή κι όταν τον πλησίασα συνωμοτικά και του είπα τι έγινε, έβαλε τα γέλια και μου είπε "Ε, γι' αυτό πριν από 15 χρόνια με βγάλατε Γκαστόνε"!

Η βραδιά της 3ης Μαΐου ήταν σε κάθε περίπτωση δική του…

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του τελικού, ο Ζοτς επρόκειτο να δώσει ζωντανή συνέντευξη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ που είχε τα δικαιώματα μετάδοσης του Final 4 και όντως βρέθηκε ανάμεσα στον Δημοσθένη Καρμοίρη και τον Ρήγα Δάρδαλη, αλλά τους κρέμασε στον αέρα, φεύγοντας μόλις άκουσε την πρώτη ερώτηση!

Ο Καρμοίρης τον ρώτησε σχετικά με τη διαιτησία του τελικού (στην οποία ο Ομπράντοβιτς είχε αναφερθεί εκτεταμένα στη συνέντευξη Τύπου), αλλά ο Ζέλικο προφανώς περίμενε κάτι άλλο στην αρχή.

Το αποτέλεσμα; Αποχώρησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας και άφησε τον Καρμοίρη και τον Δάρδαλη στα κρύα του λουτρού!

Ο Ομπράντοβιτς είχε την τιμητική του και στις ατάκες του ακομπλεξάριστου Ετόρε Μεσίνα, δύο από τις οποίες προκάλεσαν όντως αίσθηση…

• "Μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου χθες το βράδυ μόλις έληξε ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό και ξέρετε τι μου είπε; Ωχ, Έτορε, πάλι με τον Ομπράντοβιτς μπλέξαμε" (στη συνέντευξη Τύπου των φιναλίστ το Σάββατο).
• "Οι Έλληνες ξέρουν καλά την ιστορία του Έκτορα, που είναι ένας συμπαθής ήρωας της μυθολογίας αλλά χάνει από τον Αχιλλέα. Ελπίζω μέχρι αύριο το βράδυ να έχω βρει την αχίλλειο πτέρνα του Ομπράντοβιτς και να τον νικήσω" (στην ίδια συνέντευξη).

Σε κάθε περίπτωση ο Ομπράντοβιτς έδωσε ρέστα σε εκείνοι το Final 4, με αποκορύφωμα την επιλογή του στην ακροτελεύτια φάση του τελικού, που μάλιστα υπήρξε προϊόν δημοσκόπησης!!!

Πρόκειται για το «μη φάουλ» στην τελευταία επίθεση της ΤΣΣΚΑ, η οποία κατέληξε στο άστοχο σουτ του Σίσκα και θα μπορούσε να εξελιχθεί στη μεγάλη γκάφα, αλλά εν τέλει πιστώνεται ως (δικαιωμένη εκ του αποτελέσματος, άρα) μαγκιόρικη απόφαση.

"Αν δεχόμασταν καλάθι και χάναμε, θα με περνούσατε από Ιερά Εξέταση, αλλά πιστεύω ότι πράξαμε το σωστό ανεξαρτήτως του αποτελέσματος" σχολίασε λίγο αργότερα.

Ο κύβος ερρίφθη, 5.8'' πριν από τη λήξη του τελικού, όταν (στο τάιμ άουτ, που κάλεσε κι αφού συσκέφθηκε για 15'' με τον Δημήτρη Ιτούδη και τον Ανδρέα Πιστιόλη) ο Ζοτς γύρισε προς την ομήγυρη των παικτών και ζήτησε την άποψη τους…

Όπως αποκάλυψε εκ των υστέρων στην αυτοβιογραφία του ο Μάικ Μπατίστ, οι παίκτες τάχθηκαν υπέρ της καθαρής άμυνας, αποκηρύσσοντας την επιλογή του φάουλ και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία!

"Σύμφωνοι, λοιπόν, θα παίξουμε καθαρή άμυνα, αλλά θα αλλάξουμε και πάνω στον Σισκάουσκας, που μάλλον θα πάρει το τελευταίο σουτ, θα πάει ο Νίκολας".

Όντως έγινε το switch και ο Ντρου πήγε πάνω στον πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού, ο οποίος πήρε την μπάλα μετά την επαναφορά από τον Σμόντις. Το σκεπτικό του Ομπράντοβιτς ήταν ότι ο Ντρου με τα γρήγορα πόδια του θα μπορούσε να πάρει γρήγορα θέση και να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι ο Λιθουανός έχει αργή εκτέλεση. Με το που αστόχησε ο Σισκάουσκας και ακούστηκε η κόρνα της λήξης, ο Νίκολας έπεσε στο παρκέ και έμεινε εκεί, σε ένα ενσταντανέ τύπου «Nυν απολύοις τον δούλον σου, Κύριε»!

Ο επίλογος γράφτηκε τρεις μέρες αργότερα στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δέχτηκε για τα συχαρίκια την ομάδα του Παναθηναϊκού και όταν έφτασε μπροστά στον Ομπράντοβιτς και τον χαιρέτισε του είπε γελώντας "Σαν πολλούς τίτλους δεν έχεις πάρει, κόουτς;"

Ουπς!

Από τον νυχτοφύλακα στις σαβούρδες ο Γιάννης Φιλέρης

Κανονικά έπρεπε να διαλέξω μια ιστορία. Αλλά τα Final Four είναι πολλά και δύσκολα μπορείς να αφήσεις κάτι έξω. Πάμε λοιπόν. Στην πρώτη διοργάνωση παρόντος του Άρη, το 1988 στη Γάνδη, οι Βέλγοι διοργανωτές μας είχαν κλειδώσει στο αχανές Φλάντερς Εξπο, πιστεύοντας ότι μετά τις 11 το βράδυ δεν θα μπορούσε κανείς να βρίσκεται στο γήπεδο και να εργάζεται. Καμιά 20αριά Έλληνες δημοσιογράφοι χτυπούσαν τα τζάμια, μέχρι να έρθει ο σχεδόν αγουροξυπνημένος νυχτοφύλακας για να μας ανοίξει και να μην αναγκαστούμε να διανυκτερεύσουμε στο γήπεδο.

Αργότερα στο Τελ Αβίβ, η αστυνομία του Ισραήλ μας είχε πάρει το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και ένας συνάδελφος είχε την ευφυή ιδέα να το παρκάρει στη θέση που υπήρχε ένα γιγάντιο NO PARKING. Οι Ισραηλινοί δεν χωρατεύουν με τέτοιες «μαγκιές» γιατί εκτός των άλλων έχουν πάντα στο νου ότι αυτοκίνητα έξω από τα ξενοδοχεία μπορεί να είναι και παγιδευμένα, έστειλαν τον γερανό με το πρόστιμο- αν θυμάμαι καλά- να υπερβαίνει τα 300 ευρώ.

Την ημέρα του τελικού, εν τω μεταξύ, είχε θερμοκρασία σχεδόν 40 βαθμών κι εγώ είχα μια άλλη σπουδαία ιδέα. Να ντυθώ με... μάλλινο κουστούμι, ραμμένο από τα χέρια του μακαρίτη πατέρα μου! Το 1996 στο Παρίσι έμενα στο ξενοδοχείο (Concorde Lafayette) που συνεδρίαζε η FIBA, μέχρι πρωίας συζητώντας την ένσταση της Μπαρτσελόνα. Οι απεσταλμένοι των ισπανικών ΜΜΕ είχαν κατασκηνώσει στο λόμπι, μερικοί -γύρω στις 3 τα ξημερώματα- είχαν γλαρώσει. Οι περισσότεροι συζητούσαν σοβαρά για... επανάληψη του τελικού Παναθηναϊκός - Μπαρτσελόνα, κάτι βέβαια που δεν θα μπορούσε να συμβεί, όσα λάθη κι αν είχαν κάνει οι διαιτητές.

Αυτό προσπαθούσα να τους εξηγήσω, όταν ανακάλυψα ότι κάποιος μου είχε κλέψει το κινητό τηλέφωνο και ανέβηκα στο δωμάτιο φουρκισμένος να κοιμηθώ. Ένα χρόνο αργότερα σχεδόν όλες τις ημέρες του Final Four της Ρώμης, πηγαίναμε στην ίδια πιτσαρία. Μας βόλευε γιατί διανυκτέρευε και καθώς πηγαίναμε, κάθε βράδυ, 10-15 νοματαίοι, ο εστιάτορας έτριβε τα χέρια του από χαρά.

Εκεί πήγαμε και μετά τον τελικό. Ο φίλος μας, μας έβλεπε λίγο περίεργα. Σέρβιρε αμήχανα. Στο τέλος δεν άντεξε και ρώτησε: «Μα καλά, πως γελάτε ενώ χάσατε...». Όλες αυτές τις μέρες μας είχε περάσει για Ισπανούς! Εντάξει, το πιο περίεργο Final Four της ζωής μου εξακολουθεί να παραμένει αυτό το 2002 όταν για λογαριασμό του... TV Magic μετέδωσα τον θρίαμβο του Παναθηναϊκού στη Μπολόνια. Ήταν μια προσωπική απόφαση του Σωκράτη Κόκκαλη, που στα μέσα της χρονιάς βλέποντας ότι εν Ελλάδι υπήρχε σχεδόν τηλεοπτικό εμπάργκο στους «πειρατές» της Ευρωλίγκας, πήρε την πρωτοβουλία να μεταδώσει τα ματς του Ολυμπιακού από τη συχνότητα του Magic.

Η συγκυρία, μάλιστα, ενός 100% ελληνικού ομίλου στη φάση του TOP16 (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ μαζί) έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη. Όταν όμως ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε (με την ήττα σοκ από την Ολύμπια Λιουμπλιάνας) τέθηκε το ερώτημα αν το Magic θα μετέδιδε το φάιναλ-φορ στο οποίο είχε προκριθεί ο Παναθηναϊκός. Ο Κόκκαλης απάντησε, χωρίς χρονοτριβή: «Θα το δείξουμε».

Δέκα χρόνια μετά έβγαινα από το ξενοδοχείο στην Κωνσταντινούπολη για να μπω στο πούλμαν που θα μας μετέφερε στο Σινάν Ερντέμ. Πριν καταλάβω τι είχε γίνει, νιώθω το δεξί μου αστράγαλο να γυρίζει ανάποδα και πέφτω θριαμβευτικά μεταξύ πεζοδρομίου και ασφάλτου. Ακόμα απορώ πως δεν έσπασα το πόδι μου. Ήμουν λίγο χειρότερα από τον Έισι Λο που είχε τσακίσει τον αστράγαλο του στον ημιτελικό του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ.

Οι πόνοι ήταν αφόρητοι, αλλά η εξέλιξη του τελικού με την απίθανη νίκη του Ολυμπιακού με έκαναν να τους ξεχάσω. Το 2013 στο Λονδίνο δεν σαβουριάστηκα, αλλά με το που ολοκληρώθηκε το πρώτο δεκάλεπτο κι ενώ η Ρεάλ ήταν μπροστά με 27-10, έκανα λίγο πίσω την καρέκλα μου. Ακούω ένα κρακ και δευτερόλεπτα αργότερα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος που τότε, ακόμα δημοσιογραφούσε, με σήκωνε από το έδαφος. Αγγλικές καρέκλες από... χαρτόνι. Ψεύτικες.

Λίγο πιο δίπλα ο Παντελής Διαμαντόπουλος διαπίστωνε θριαμβευτικά: «Εντάξει, παιδιά. Γυρίζει το ματς. Έπεσε ο Φιλέρης, κέρδισε ο Ολυμπιακός".

Ο Χάρης Σταύρου, το λαβράκι κι ο φανατισμός

Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο Final Four που παρακολούθησα ως δημοσιογράφος. Ήταν το Final Four του 2007, ήμουν μόλις δύο χρόνια στη δουλειά και κυριολεκτικά δεν κοιμόμουν τα βράδια πριν από τους αγώνες. Ήμουν ο πρώτος που πήγαινε στο ΟΑΚΑ κι ο τελευταίος που έφευγε, με απλά λόγια ζούσα το όνειρό μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ντεσιμπέλ στον τελικό του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δεν θα ξεχάσω ποτέ την προσπάθεια του Θοδωρή Παπαλουκά να κουβαλήσει την ομάδα του στην κορυφή στην απόλυτη κόλαση, κυρίως όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ακολούθησε τον αγώνα. Ήταν σοκαριστικό να βλέπω από μία... χαραμάδα παίκτες να κλαίνε στα αποδυτήρια της ΤΣΣΚΑ, μέχρι τη στιγμή που το τότε αφεντικό της ρωσικής ομάδας ήρθε προς το μέρος μου.

Ο Σεργκέι Κούσενκο ήταν ο άνθρωπος που έπαιρνε τις αποφάσεις πριν αποτραβηχθεί για να δουλέψει για τον Μιχαήλ Προκχόροφ στους Μπρούκλιν Νετς. Ο Κούσενκο μου έκανε νεύμα του στιλ "απομακρύνσου" κι εγώ αντί να τρομάξω, του συστήθηκα και του ζήτησα μερικές δηλώσεις. Υπήρχε τότε φημολογία πως ο Παναθηναϊκός ενδιαφερόταν για παίκτη (ενδεχομένως και για παίκτες) της ΤΣΣΚΑ, η ερώτηση έγινε, όμως η απάντηση ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που περίμενα.

"Δεν θα πάρει παίκτη από εμάς ο Παναθηναϊκός. Εμείς θα πάρουμε παίκτη από τον Παναθηναϊκό και να το γράψεις όπως σου το λέω" ήταν η δήλωση του Κούσενκο, που έπαιξε στο πρωτοσέλιδο του ΦΙΛΑΘΛΟΥ το επόμενο πρωί. Και πράγματι, η ΤΣΣΚΑ πλήρωσε το buy-out του Ραμούνας Σισκάουσκας, τον πήρε στη Μόσχα και τον κράτησε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 2012.

Κατά τα άλλα, δεν θα αλλοιωθεί ποτέ στη μνήμη μου ο φανατισμός των Τούρκων στο Final Four του 2017. Ήξεραν ότι ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία, ένιωθαν ανίκητοι και ο κόσμος τους ήταν εκτός ελέγχου. Ήταν τόσα πολλά τα σημεία στην Κωνσταντινούπολη στα οποία υπήρχε ένταση, βία και τραυματισμοί, ήταν τόσο ακραία η κατάσταση 24 ώρες το 24ωρο που δεν γίνεται να ξεχάσει κάποιος όσα έζησε εντός κι εκτός γηπέδου.

Από όλη αυτή την ένταση εκείνων των ημερών, πάντα θυμάμαι και εξιστορώ αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, την παραμονή του τελικού, στο λόμπι του ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε. Μαζί με τον Γιάννη Ζωιτό και τον Νότη Ψιλόπουλο γράφαμε στους υπολογιστές μας, όταν πέρασε την ασφάλεια του ξενοδοχείου ένας δίμετρος μεθυσμένος Τούρκος με ξυρισμένο κεφάλι, κυριολεκτικά σε έξαλλη κατάσταση. "Θέλω να σκοτώσω Έλληνες, φέρτε μου Έλληνες" ούρλιαζε, με τον Νότη να ετοιμάζεται για επίθεση κι εμάς να τον κρατάμε γιατί μάλλον η βραδιά δεν θα έκλεινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Στέφανος Μακρής, ο νοσταλγός του 1992

Υπάρχουν πολλές ιστορίες από τα Final Four που μου έρχονται στο μυαλό. Οι πρώτες EuroLeague του Παναθηναϊκού (1996) και του Ολυμπιακού (1997), ο τελικός της ΑΕΚ το 1998, οι τίτλοι των "αιωνίων" που ακολούθησαν, τα τρία συνεχόμενα Final Four του Άρη, το Final Four στο ΣΕΦ του ΠΑΟΚ το 1993. Προσωπικά όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το Final Four του 1992, γιατί ήταν το πρώτο που παρακολούθησα και αυτό με ώθησε να ασχοληθώ με το μπάσκετ.

Στο Αμπντί Ιπεκτσί στην Κωνσταντινούπολη παρατάχθηκαν η πανίσχυρη Μπανταλόνα των Βιγιακάμπα, Πρίσλι, Τόμπσον και αδελφών Τζοφρέσα, απέναντι στα παιδιά του πολέμου της Παρτίζαν, που είχε για ηγέτες τον 22χρονο Σάσα Ντανίλοβιτς και τον 25χρονο Σάσα Τζόρτζεβιτς. Μία ομάδα που έπαιξε τους εντός έδρας αγώνες της στην Ισπανία λόγω του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.

Η Παρτίζαν ζούσε ένα παραμύθι μέσα στον εφιάλτη του πολέμου. Έφτασε στο Final Four και στον ημιτελικό λύγισε την πανίσχυρη Φίλιπς (πλέον Αρμάνι) Μιλάνο. Στον τελικό την περίμενε η Μπανταλόνα -η οποία διέλυσε την Εστουντιάντες με 91-69 στον άλλο ημιτελικό.

Ο τελικός ήταν ντέρμπι μέχρι το τέλος. Η Μπανταλόνα πήρε προβάδισμα με 68-70 με καλάθι του Τζοφρέσα και ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει. Τότε όμως πήρε την μπάλα ο Τζόρτζεβιτς, έτρεξε όλο το γήπεδο, πάτησε γερά με τα δύο πόδια και ευστόχησε σε τρίποντο, δίνοντας την νίκη στην ομάδα του με 71-70, μέσα σε αποθέωση. Ο -μέχρι τότε- συγκλονιστικότερος τελικός στην ιστορία της EuroLeague (που λεγόταν ευρωπαϊκό πρωτάθλημα) είχε μόλις ολοκληρωθεί. Και η ενασχόλησή μου με το μπάσκετ έμοιαζε πλέον μονόδρομος.

Το πρώτο της Βασιλικής Καραμούζα

Έχοντας διανύσει τα λιγότερα δημοσιογραφικά χιλιόμετρα σε σχέση με τους γράφοντες και μετρώντας τις λιγότερες εμπειρίες, η αλήθεια είναι πως δεν είχα και πολλές επιλογές. Οπότε θα σας μιλήσω για πρώτο Final Four μου. Αυτό που έγινε στο Βελιγράδι το 2022. Όχι με κάποια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά με σκόρπιες εικόνες που συνθέτουν ένα παζλ αναμνήσεων.

Από τον τσακωμό δύο Σέρβων ταξιτζήδων έξω από το αερδρόμιο Νίκολα Τέσλα για το ποιος θα παραλάβει, μέχρι τις γιγαντιοαφίσες του MVP του NBA, Νίκολα Γιόκιτς, σε ψηλά κτίρια.

Από την μπόρα που έπιασε (ευτυχώς) μόλις είχα μπει στο ενοικιαζόμενο διαμέρισμα, μέχρι την αναγνωριστική, βραδινή βόλτα στην πόλη (με την εφαρμογή Here we go μόνιμα ανοιχτή στο κινητό).

Από τη συνέντευξη Τύπου με τις βραβεύσεις των κορυφαίων της χρονιάς και τους 500+ παρευρισκόμενους (δημοσιογράφους, παίκτες -νυν και πρώην-, προπονητές, παράγοντες κλπ) μέχρι την αναμονή για έλευση κάθε ομάδας στη μεικτή ζώνη μετά την προπόνηση.

Από την κατάληψη των δρόμων πλησίον της Stark Arena από τους χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού, μέχρι τα παιχνίδια, τα χαρούμενα και τα απογοητευμένα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και τα μεταμεσονύχτια ποτά και φαγητά με τους λοιπούς Έλληνες δημοσιογράφους.

Από τις γνωριμίες με τους συναδέλφους από το εξωτερικό μέχρι τα χρυσά κομφετί που πλημμύρισαν το παρκέ μετά τη λήξη του τελικού και τις αναμνηστικές φωτογραφίες που θα θυμίζουν πάντα το πρώτο από τα Final Four που θα ακολουθήσουν.

Ιδανικά με πιο ευτυχή κατάληξη για τις ελληνικές ομάδες.

Το Final Four 2023 στο Pamestoixima.gr

Στο Pamestoixima.gr θα βρεις πληθώρα στοιχηματικών επιλογών για το Final Four 2023! Αγορές αγώνων, παικτών και σούπερ αποδόσεις* για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας είναι στη διάθεση σου, για να ζήσεις κι εσύ την μοναδική εμπειρία διασκέδασης στο Final Four του Κάουνας!

Στο ανανεωμένο Pamestoixima.gr ζεις το παιχνίδι περισσότερο από ποτέ!

*Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις. Οι αποδόσεις ενδέχεται να υπόκεινται σε αλλαγές.