Στην Ακτή Ελεφαντοστού δεν παίζουν μόνο ποδόσφαιρο. Δεν βγάζουν μόνο Ντρογκμπά, Τουρέ και λοιπούς σταρ της ασπρόμαυρης μπάλας.

Παίζουν και μπάσκετ. Όχι στο ίδιο επίπεδο ασφαλώς, αλλά παίζουν. Και είναι αρκετά καλοί. Και πέρυσι εκεί που δεν τους περίμενε κανείς πήραν το ασημένιο μετάλλιο στο παναφρικανικό πρωτάθλημα και μαζί του το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Και ήρθαν εδώ στην Άγκυρα και δεν έχουν περάσει απαρατήρητοι. Νίκη μπορεί να μην έχουν πετύχει ακόμα, αλλά κόντρα στην Κίνα και τη Ρωσία το πάλεψαν μέχρι τέλους κι αν ήταν λίγο πιο τυχεροί, ίσως τα είχαν καταφέρει.

Περιμένουν άλλωστε 24 ολόκληρα χρόνια για να κάνουν σεφτέ. Από το 1986, όταν πραγματοποίησαν την παρθενική εμφάνισή τους σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τότε είχαν πέσει πάνω σε μεγαθήρια, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Ιταλία και δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλά πράγματα, σε αντίθεση με τη δική μας Εθνική, που είχε πάρει τη 10η θέση.

Οι δύο ομάδες, βέβαια, έχουν ακολουθήσει εντελώς διαφορετικούς δρόμους από εκείνο το Μουντομπάσκετ και μετά. Στην Ελλάδα το μπάσκετ άνθισε και η Εθνική ομάδα βρήκε μια θέση στην ελίτ του κόσμου. Αντίθετα η Ακτή Ελεφαντοστού παρέμεινε βυθισμένη στην ανυποληψία του αφρικανικού μπάσκετ. Μέχρι που ήρθε ο Πάπε Αμαγκού για να τους φέρει για πρώτη φορά σε επαφή.

"Θα κάνουμε το καλύτερο απέναντι στην Ελλάδα"

Ο Πάπε Φιλίπ Αμαγκού έχει γαλουχηθεί μπασκετικά στη Γαλλία, όπως και πολλά άλλα μέλη αυτής της Εθνικής ομάδας. Έπαιξε επί μια επταετία στη Λε Μαν και άλλον ένα χρόνο στη Νανσί πριν έρθει το καλοκαίρι του 2008 στην Καβάλα για να γνωρίσει από κοντά το ελληνικό μπάσκετ. Και να τον γνωρίσουμε κι εμείς, καθότι αποδείχθηκε πως επρόκειτο για έναν αξιόλογο γκαρντ, που σκόραρε 8 πόντους και μοίραζε 2 ασίστ ανά αγώνα.

Ήταν μάλιστα αυτός που πέρυσι το καλοκαίρι οδήγησε την Ακτή Ελεφαντοστού στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο παναφρικανικό πρωτάθλημα παίρνοντας το παρατσούκλι "λοχαγός", υπό την έννοια ότι ήταν το δεξί χέρι του προπονητή Ντεσαρζέν μέσα στο γήπεδο.

Η τύχη πάντως γύρισε την πλάτη φέτος στον Αμαγκού, καθώς εμφανίστηκε σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τραυματίας. Δεν έπαιξε στα πρώτα δύο παιχνίδια, ενώ και με τη Ρωσία αγωνίστηκε λίγο δίχως να μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά. Παρ' όλα αυτά και παρά το ότι οι Ιβοριανοί δεν έχουν πετύχει ακόμα νίκη, δεν χάνει την αισιοδοξία του:

"Είμαστε πάντα αισιόδοξοι. Σε κάθε παιχνίδι που κατεβαίνουμε να παίξουμε. Δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, έχουμε αυτοπεποίθηση και προσπαθούμε να πετύχουμε ό,τι καλύτερο. Το ίδιο θα κάνουμε και με αντίπαλο την Ελλάδα".

Αυτός την Ελλάδα την ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο συμπαίκτη του: "Είναι πολύ δυνατή ομάδα η Ελλάδα. Και μέσα στο καλάθι, όπου έχει παίκτες όπως ο Τσαρτσαρής και ο Σχορτσανίτης, και έξω από αυτό με πολύ καλούς γκαρντ, όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Είναι πολύ πλήρης ομάδα, αλλά κι εμείς έχουμε τα δικά μας όπλα και σκοπεύουμε να τα χρησιμοποιήσουμε".

Ο Αμαγκού νιώθει ωραία, όπως λέει, γιατί "είναι πάντα σπουδαία εμπειρία να αγωνίζεσαι απέναντι σε ορισμένους από τους κορυφαίους παίκτες στην Ευρώπη", αλλά δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση ως προς τον παίκτη που θα κληθεί να μαρκάρει σήμερα: "Έτσι κι αλλιώς δύσκολο θα είναι. Ο Σπανούλης, για παράδειγμα, είτε μπορεί να βάλει 28 πόντους είτε 0, είναι δύσκολο να τα βάλεις μαζί του".

Πριν μας αποχαιρετήσει με ένα "γεια σας" σε άπταιστα ελληνικά, ο Πάπε Αμαγκού δεν έκρυψε την επιθυμία του να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Ελλάδα: "Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Η Καβάλα μου άρεσε πολύ, όμως είχαν έρθει και πριν, με τη Λε Μαν για να παίξω ένα παιχνίδι Ευρωλίγκας κόντρα στον Ολυμπιακό. Έχω φίλους στη χώρα σας και θα ήθελα να έρθω ξανά. Ίσως του χρόνου".