Υπάρχουν παίκτες που φαίνεται να μην έχουν ψυχονευρωτικό σύστημα. Ο Σαμάρντο Σάμιουελς δεν είναι ένας από αυτούς. Κάθε άλλο. Ποια είναι η ιστορία του 25χρονου πάουερ φόργουορντ της Αρμάνι, που δεν επέτρεψε από τον Παναθηναϊκό να φύγει νικητής από το Mediolanum Forum;

Γεννήθηκε στην Trelawny της Τζαμάικα στις 1/9 του 1989 και το μπάσκετ δεν το ήξερε ως άθλημα έως τα 11 του χρόνια. Δηλαδή, κάτι είχε υποπέσει στην αντίληψη του, για την ύπαρξη ενός σπορ με πορτοκαλί μπάλα, αλλά δεν είχε άποψη. Εκείνος έπαιζε ποδόσφαιρο, για να διασκεδάζει.

Κάντο όπως... ο Γιούινγκ

Ώσπου στα 11 του, έτυχε να δει έναν αγώνα ΝΒΑ στην τηλεόραση. Όχι ότι είχε καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Αλλά το έβλεπε όλη η γειτονιά του (στο Montego Bay), οπότε... έκανε και αυτός την καρδιά του πέτρα και κάθισε μαζί με τους φίλους του, έως ότου να τελειώσει και να πάνε όλοι μαζί για ποδόσφαιρο. Η εξέλιξη δεν ήταν όμως, ακριβώς αυτή.

Στο παρκέ βρισκόταν ένας συμπατριώτης του, ο Πάτρικ Γιούινγκ και ήταν ο ηγέτης των Νικς. Όσο κυλούσαν τα λεπτά, ένιωθε πως δεν θέλει να τελειώσει το ματς. Όταν είδε τον Γιούινγκ να ρίχνει τάπα, ένιωσε εκστασιασμένος. Δεν ήταν μόνο τα συναισθήματα του που άλλαξαν από τις συγκινήσεις. Ήταν και το σώμα του. Πήρε απότομα ύψος " και οι συμμαθητές μου, με πίεσαν να παίξω μπάσκετ. Το πρώτο που έκανα ήταν να κυνηγήσω αντίπαλο, για να του ρίξω τάπα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το άλμα". Η αντίδραση όσων ήταν μπροστά στη φάση, είχε ως εξής: "Όου. Εσύ δεν μας είχες πει πως δεν παίζεις μπάσκετ;". Τους απάντησα "μα έκανα ό,τι είδα στην τηλεόραση".

Είχε μέσα του το μπάσκετ. Έπρεπε όμως, να το βγάλει και προς τα έξω. " Στις πρώτες προπονήσεις, δεν έτρεχα πέρα από το κέντρο, γιατί δεν ήξερα τι να κάνω στην επίθεση". Δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερο χρόνο για να καταλάβει πώς έχει η ιστορία. Θυμάται τις επόμενες ημέρες του να είναι γεμάτες από μπάσκετ και εκείνον να είναι στο γήπεδο, υπό τις όποιες συνθήκες. Με βροχές, με ήλιο, για ένας με έναν, για κανονικά ματς. Και όταν δεν έβρισκε κάποιον να του κάνει παρέα, έπαιζε μόνος του.

"Έγινα basketball junkie. Δεν είχαμε τότε ΝΒΑ TV. Μόνο δυο κανάλια. Θυμάμαι να μένω ξύπνιος έως πολύ αργά, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα παρ' ό,τι είχα να σηκωθώ στις 6 για το σχολείο, προκειμένου να δω τους Σπερς". Μετά άρχισε να αναζητά πόστερ του Μάικλ Τζόρνταν και να στολίζει με αυτά το ενός δωματίου διαμέρισμα που έμενε με τους γονείς του και τη μικρότερη αδελφή του, Σαμάνθα. Άρχισε να κάνει συλλογή με αποκόμματα εφημερίδων και να φτιάχνει άλμπουμ.

Όταν ανακάλυψε τα επιθετικά φάουλ

Στα 13 του, δήλωσε συμμετοχή σε καμπ μιας εβδομάδας, στο Κίνγκστον της Τζαμάικα. Δεν ήταν μόνο το πιο ψηλό παιδάκι. Ήταν και το καλύτερο. Εκεί έμαθε πώς να κερδίζει επιθετικά φάουλ, που έγινε το σήμα κατατεθέν του παιχνιδιού του. Το πρώτο ήταν σε ματς της εθνικής. " Ήταν σε ανοιχτό γήπεδο και η αλήθεια είναι ότι χτύπησα. Πολύ. Παράλληλα όμως, σκέφτηκα πως αν μπορώ να το κάνω αυτό στο τσιμέντο, δεν με σταματά τίποτα στο παρκέ. Ήξερα πως δεν μπορώ να ρίχνω τάπες σε κάθε σουτ. Και αυτό ήταν κάτι που όλοι περίμεναν από εμένα. Οπότε... άλλαξα τα σχέδια μου. Δεν ήμουν και ο καλύτερος αμυντικός στον κόσμο, οπότε έπρεπε να βρω τρόπους ώστε να είμαι όσο πιο επιτυχημένος μπορώ, στο αμυντικό μου παιχνίδι".

Δεν εντυπωσιάστηκε μόνο εκείνος από τον εαυτό του, αλλά και οι προπονητές του καμπ που του έδωσαν υποτροφία. Για τις ΗΠΑ. Για το Our Savior New American School, ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο, στο στο Long Island της Νέας Υόρκης, όπου έμενε στο σπίτι του πάστορα. Πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες του, χρειάστηκε να πείσει τους γονείς του να τον αφήσουν να φύγει. Ο πατέρας του, Ρόαν, οδηγός ταξί και η μητέρα του, Ζακλίν δεν άργησαν να πουν το "ναι". Είδαν αυτήν την ευκαιρία ως διέξοδο, ως ευκαιρία να ζήσει μια καλύτερη ζωή.

Δεσμεύτηκε να κάνει τους γονείς του υπερήφανους

"Ό ταν επέστρεψα σπίτι από το καμπ, είπα στη μητέρα μου "θέλουν να μου δώσουν υποτροφία. Αρχικά, ενθουσιάστηκε. Μετά έντρομη, με ρώτησε "τι; Θα μας αφήσεις;"και λίγο αργότερα μου είπε "πήγαινε! Είσαι αρκετά ώριμος να ζήσεις μόνος σου. Σε εμπιστευόμαστε. Αρκεί να μας υποσχεθείς πως θα μας κάνεις υπερήφανους".

Έτσι, στα 14 του βρέθηκε στις ΗΠΑ. "Στην αρχή είχα άγχος. Μόλις όμως, άρχισα να παίζω μπάσκετ όλα ήταν καλύτερα. Δεν ένιωθα πια να μου λείπει το σπίτι μου. Στον πρώτο του χρόνο στο Our Savior New American, έπαιξε εναντίον του St.Benedict's High School, στον πάγκο του οποίου καθόταν ο Dan Harley, γιος του θρυλικού κόουτς των σχολικών πρωταθλημάτων, Bob Hurley και αδελφό του πρώην σταρ στο Duke, Bobby Harley. Το St. Benedict νίκησε και στα δυο ματς, αλλά ο Σάμιουελς εξέθεσε -ανεπανόρθωτα- τους ψηλούς του. Κάπως έτσι, ο Hurley τον κάλεσε κοντά του.

Ο κόουτς Χάρλεϊ

Δέχθηκε τη νέα πρόκληση, έζησε στους κοιτώνες του καθολικού σχολείου, το οποίο "έβγαλε" παίκτες όπως ο JR Σμιθ, ο Τρίνσταν Τόμπσον κλπ. Στην τελευταία του χρονιά, το σχολείο του ήταν στο Νο1 της χώρας (με ρεκόρ 28-1) και εκείνος "ο παίκτης της χρονιάς", βάσει της λίστας της USA Today.

Υπό τις οδηγίες του Ρικ Πιτίνο

Πλήθος κολεγίων σφάχτηκαν στην ποδιά του. Οι ειδικοί εκτιμούσαν πως θα πάει στο Νorth Carolina -όπου θα είχε μπροστά του τον Τάιλερ Χάνσμπροου. Ο προπονητής του ( "ένας από τους καλύτερους τύπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ουδέποτε πίστεψε πως δεν θα τα καταφέρω"), τον πίεζε να πάει στο Florida (όπου είχε δει τι κάνει ο Billy Donovan με παιδιά όπως ο Aλ Χόρφορντ και ο Γιοακίμ Νοά). Επέλεξε το Lousville, του Ρικ Πιτίνο.

Πριν πάει εκεί, πετάχτηκε έως τη Τζαμάικα για να παίξει με την εθνική του. Ως πρωτοετής, είχε 11.8π. ανά αγώνα (έγινε ο 7ος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου), 4.9 ριμπ., 1.3 τάπες, ενώ ήταν 4ος στη Big East, σε ποσοστό στα εντός παιδιάς(57.8%) και όλα αυτά, σε 25.1'' ανά αγώνα. Στη δεύτερη σεζόν είχε 15.3 π. και 7 ριμπ. 1.1 τάπες 29.3 λεπτά, με τους Cardinals να τελειώνουν με 31-6 πρώτοι στη regular season και να μπαίνουν στους Elite Eight του NCAA. Ο Πιτίνο τον ενημέρωσε πως τον περιμένει για την τρίτη του χρονιά. Εκείνος δεν μίλησε. Μίλησε η μητέρα του, στη USA Today. Είπε πως θα έφευγε για το ΝΒΑ.

Too little too soon

Όσοι είπαν ότι βιάστηκε, είχαν δίκιο. Δεν επελέγη στο ντραφτ του 2010, αλλά το όνειρο δεν είχε τελειώσει. Οι Καβς του έδωσαν συμβόλαιο (για 3 χρόνια και 2.3 εκάτ. ευρώ -με ένα μέρος να είναι εγγυημένο) και έτσι βρέθηκε στον "άλλον πλανήτη". τον Δεκέμβρη τον έστειλαν στη D-League και τον Γενάρη του 2011 τον κάλεσαν πίσω. Δυο μήνες μετά, έγινε starter για πρώτη φορά. Εναντίον των Σπερς, στη θέση του Άντουαν Τζέιμσον. Τελείωσε με το καρίρ χάι των 23 π., ενώ πήρε και 10 ριμπ.

Η καλύτερη στιγμή του, ήταν ένα επιθετικό φάουλ που κέρδισε από τον Καρμέλο Άντονι, στο 1.32'' για το τέλος του ματς με τους Νικς, στη νίκη του Κλίβελαντ. Οι φωνές των συμπαικτών του, έφτασαν... μέχρι τη Τζαμάικα. Η χειρότερη; Δεν πήγε στο Τορόντο, γιατί είχε χάσει το διαβατήριο του που είχε και τη βίζα (μαζί με το πορτοφόλι του). Πληροφόρηση που έδωσε... μέσω Twitter.

Το... άνοιγμα στην Ευρώπη

Η συνέχεια ωστόσο, δεν ήταν ανάλογη. Μέχρι τον Απρίλιο του 2013 (σημειωτέον, το καλοκαίρι του 2012 έχασε 15 κιλά... για τις ανάγκες της δουλειάς) πήγαινε και ερχόταν από το ΝΒΑ στη D-League και τούμπαλιν. Ώσπου τον Απρίλιο του 2013 υπέγραψε συμβόλαιο δύο μηνών, με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ (για 25.000 δολ. το μήνα). Αυτή ήταν η είσοδος του στην ευρωπαϊκή αγορά. Όχι μια γκεστ σταρ εμφάνιση, όπως αποδείχθηκε από το συμβόλαιο (για 1.000.000 δολ. και δυο χρόνια) της Αρμάνι. Στο μεσοδιάστημα, είχε πεταχτεί έως το summer league για να δώσει στους Κλίπερς 11.2 π. και 6.8 ριμπ. Μόνο που αυτοί είχαν δεσμευτεί τις θέσεις στους Ματ Μπαρνς, Τζάρεντ Ντάντι και Ρέτζι Μπούλοκ. Άλλος δεν προέκυψε από τις ΗΠΑ και έτσι είπε το "ναι" στους Ιταλούς.

Το καλύτερο deal

Όταν ανακοινώθηκε από τους γείτονες, είχε πει ότι " είναι καλή κίνηση για την καριέρα μου. Θα λάτρευα να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά είναι καλή κίνηση για εμένα και την οικογένεια μου, σε οικονομική βάση. Τα στάνταρ, στην Αρμάνι, είναι πολύ υψηλά, γιατί έχουν πολλούς καλούς παίκτες. Θέλω να βοηθήσω στις νίκες". Από ό,τι φαίνεται, αυτό το παιδί είναι να μην τάξει κάτι.