Τα σημάδια διάλυσης είναι πλέον πιο εμφανή από ποτέ στους "πορτοκαλί". Ο Γιώργος Καλαφατάκης παραιτήθηκε από το περασμένο Σάββατο και κανείς δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί του για να διαπιστωθεί τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Δηλαδή υπό τις οδηγίες ποιου θα συνεχιστούν οι προπονήσεις μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Τα χρέη, η παντελής απουσία του κόσμου, οι συνεχείς αλλαγές παικτών αλλά και το ακαθόριστο Δ.Σ. μετά την συγχώνευση των δύο λαρισαϊκών ομάδων, ήταν κάποιοι από τους λόγους του αγωνιστικού... κατήφορου.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Μανώλη Λελούδα: " Αξίζει αυτή η πόλη να έχει ομάδα μπάσκετ; Σ’ αυτήν την πόλη κανείς δεν ασχολείται με τίποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο".

Ο Γιώργος Καλαφατάκης μίλησε στο επίσημο σάιτ του ΣΕΠΚ για την απόφασή του να φύγει από τον Γ.Σ. Ολύμπια Λάρισας. " Νομίζω ότι άντεξα παραπάνω από το κανονικό. Έκανα υπομονή παραπάνω από το ανθρωπίνως δυνατό. Αυτή η κατάσταση δεν πήγαινε πουθενά και προκαλούσε μόνο φθορά, στενοχώρια. Κι αποτέλεσμα; Μηδέν...

Είχα δηλώσει δύο φορές την πρόθεση να φύγω, αλλά μου ασκήθηκε πίεση να μείνω από τη διοίκηση αρχικά κι από τους παίκτες στη συνέχεια. Υποσχέθηκαν ότι θα δώσουν τη ψυχή τους, για να πέσουμε τουλάχιστον αξιοπρεπώς.

Δεν έχω μάθει να τα παρατάω, ούτε να αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Είδα, όμως, ότι δεν προσπαθούσαν. Να χάσουμε, αλλά όχι χωρίς να κάνουμε φάουλ, χωρίς να παίζουμε άμυνα ή να ματώσουμε.





Φαίνεται ότι το μυαλό μας ήταν κάπου αλλού. Δεν είχαμε ενέργεια, δεν είχαμε διάθεση, ούτε συγκέντρωση. Οπότε η παρουσία μου ήταν περιττή. Δεν ήθελα κι εγώ να εκτεθώ και να κάνω τον δημόσιο υπάλληλο. Έτσι πήρα αυτή την απόφαση".



Αναφερόμενος στα λάθη που έγιναν και ουσιαστικά οδήγησαν την ομάδα στην Α2, ο Γιώργος Καλαφατάκης σχολίασε: "Το μεγαλύτερο λάθος ήταν η δομή της ομάδας. Υπήρχε καταρχήν διοικητικό κενό, ενώ έλειπε κι η συμπαράσταση από τον κόσμο. Το τοπίο δεν ήταν ξεκάθαρο, διότι φαίνεται ότι η συνένωση των δύο ομάδων περισσότερο δίχασε, παρά ένωσε. Δεν ξέραμε αν η ομάδα ήταν ΑΕΛ, Γυμναστικός ή Ολύμπια.

Το στήσιμο της ομάδας ξεκίνησε πολύ αργά, το ίδιο κι η προετοιμασία. Η ομάδα μετέφερε πολλά χρέη και στη διάρκεια της χρονιάς όταν προσπαθήσαμε να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις βρήκαμε πολλά εμπόδιο στην επάνδρωση της ομάδας.

Δεν μας έδιναν παίκτες λόγω χρεών ή για άλλους λόγους. Μας μποϊκόταραν τις προσθήκες και τις αλλαγές που θέλαμε να κάνουμε. Ούτως ή άλλως στην αγορά δεν υπήρχαν ελεύθεροι Έλληνες παίκτες, καθώς η ομάδα ξεκίνησε 1 ½ μήνα πιο μετά από τις άλλες.





Οι επιλογές μας οπότε ήταν λίγες: 3 αλλαγές και στη συνέχεια άλλες 2. Υπήρχαν, όμως, πολλοί περιορισμοί λόγω μάνατζερ, λόγω χρεών, λόγω επιλογών. Ότι κάναμε ήταν πασαλείμματα και πήραμε το ρίσκο.

Όλα αυτά δεν λειτούργησαν κι είχαμε κι από πάνω τους εκβιασμούς των ίδιων των παικτών. Για μικροκαθυστερήσεις οι ξένοι δεν κατέβηκαν να παίξουν στο κρίσιμο σημείο, εκεί που παίζαμε όλη τη χρονιά, επειδή ο ένας ήταν πίσω για οκτώ ημέρες κι ο άλλος για δέκα.

Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι η ομάδα δεν είχε από πουθενά βοήθεια. Το κλίμα βάραινε κι η κατάσταση δυσκόλευε. Φτάσαμε να παίξουμε με τον Πανιώνιο μπροστά σε 120 άτομα. Ήμασταν μόνοι μας: 2-3 άνθρωποι που έτρεχαν, εγώ, οι συνεργάτες του κι οι παίκτες.





Δεν μπορείς να σταθείς έτσι σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως είναι η Α1, με τέτοιο μπάτζετ, με τέτοιο ρόστερ και τόσα προβλήματα. Δεν αντιμετωπίζαμε μόνο αντιπάλους, αλλά και πολλά προβλήματα.

Καλύτερα έτσι... Μήπως και ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Να χτιστεί μια ομάδα από την αρχή, γιατί η Λάρισα αξίζει να έχει μια ομάδα στην Α1. Αλλά να είναι μια πραγματική ομάδα, να εκπροσωπεί όλη την πόλη, που είναι αθλητική.

Τα δεδομένα είναι περίεργα, η οικονομική κατάσταση προβληματική και τα χρέη πολλά. Στην πορεία όλοι φταίνε κι όλοι προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω. Αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν. Ούτε κρύφτηκα, ούτε αποστασιοποιήθηκα, αλλά έμεινα όρθιος όσο η ομάδα είχε μαθηματικές ελπίδες.





Τώρα τους απαλλάσσω από την παρουσία μου, για να διευκολύνω τις επιλογές τους και να δουν με πιο ξεκάθαρο μάτι την επόμενη ημέρα".